Openingswoord expositie Mowaffk al-Sawad “Het Gewiste”, Gallery Out in the Field, Amsterdam, 13 januari, 2019
موفق السواد
Mowaffk al-Sawad komt uit Irak, maar is al geruime tijd actief in Nederland, als dichter, schrijver en voor deze gelegenheid het meest relevant, ook als beeldend kunstenaar. Het meest bekend is hij geworden van zijn brievenroman ‘Stemmen onder de zon’ (Uitgeverij de Passage, Groningen, 2002). Verder heeft is zijn poëtische werk in verschillende dichtbundels verschenen. Zo lang hij actief is geweest als dichter heeft hij ook geschilderd, al is het pas sinds kort dat hij met dit werk naar buiten treedt.
Mowaffk werd in 1971 geboren in Basra, de grootste stad van zuid Irak, waar de Eufraat en de Tigris samenvloeien en uitmonden in de Perzische golf. Op zijn negentiende, toen hij net was begonnen aan zijn studie theaterwetenschappen aan de universiteit van Basra, annexeerde het Iraakse leger Koeweit, gevolgd door de Amerikaanse aanval in 1991, voor de Iraki’s de tweede Golfoorlog (de eerste Golfoorlog was de oorlog tussen Irak en Iran, van 1980 tot 1988).
Toen de Amerikaanse bommen het Iraakse leger uit Koeweit verdreven en de veelal dienstplichtige soldaten, die tegen hun zin Saddams oorlog uitvochten, halsoverkop in Basra arriveerden, brak daar de grote opstand tegen het Iraakse regime uit, niet in de laatste plaats vanwege de beruchte oproep van President George Bush sr. : “But there is another way to end the killing, to stop the bloodshed. And that is the Iraqi people have to take matters in their own hand and to force Saddam Husayn, the dictator, to step aside”. De terugkerende Iraakse troepen en de bevolking van de zuidelijke steden gaven, net als de Koerden in het noorden, gehoor aan die oproep, in der veronderstelling dat ze door de Amerikaanse tropenen op z’n minst beschermd zouden worden. Ook Mowaffk was, met andere studenten van de universiteit van Basra, zeer actief in de opstand tegen het Iraakse regime.
Binnen de kortste keren sloeg het regime terug. De opstandelingen waren geen partij voor de helikopters en tanks van de Republikeinse Garde. Vele opstandelingen, waaronder Mowaffk en zijn broer Ali, vluchtten de stad uit, de woestijn in en stuitten daar op de Amerikaanse troepen. De Amerikaanse soldaten hadden de strikte orders om de verzoeken om hulp niet in te willigen. Wel beloofden zij om grote aantallen opstandelingen in Saudi Arabië in veiligheid te brengen.
Aangekomen in Saudi Arabië droegen de Amerikanen de gevluchte Iraakse opstandelingen over aan het Saudische leger, dat hen opsloot in de beruchte kampen Rafha en Artawiyya. In het laatste kamp kwamen Mowaffk en zijn broer terecht, met zo’n 20.000 andere Iraakse vluchtelingen. Tot 1993 zaten zij daar, vergeten door de wereld, onder een onmenselijk regime van de Saudische kampbewakers, die hen als slaven behandelden en soms zelfs gevangenen voor flessen whisky verkocht aan de Iraakse geheime dienst. In 1993 wist een van de gevangenen te ontsnappen en Ryadh te bereiken. Vanuit het kantoor van BBC World lichtte hij de VN in en vanaf dat moment werd de wereld zich van hun bestaan bewust en werden de voormalige gevangenen door de VN verdeeld over verschillende landen. Mowaffk en zijn broer Ali werden aan Nederland toegewezen en zo kwam Mowaffk in Groningen terecht.
Sinds zijn vestiging in Nederland, eerst in Groningen, later Amsterdam, heeft Mowaffk al-Sawad aan een veelzijdig oeuvre gewerkt, als schrijver, dichter en beeldend kunstenaar. Het meest bekend is Stemmen onder de zon (de Passage, 2002), zijn ‘brievenroman’, over zijn tijd in Saudi Arabië. Daarnaast publiceerde hij enkele dichtbundels (zoals Een middag wit als melk, uitgeverij Bornmeer, 2002) en werden er gedichten van hem gepubliceerd in verschillende verzamelwerken (zoals Dwaallicht, tien Iraakse dichters in Nederland, de Passage, 2006).
Mowaffk dicht zowel in het Nederlands als in het Arabisch. Dat dichten in twee talen betekent dat hij altijd een vertaalslag moet maken om een bepaald idee, een gevoel of wat dan ook uit te drukken. En onvermijdelijk dat in dat proces van vertalen ook iets van het origineel verloren gaat. Juist het dichten in ‘vertalingen’ heeft hem hier als geen ander van bewust gemaakt. Dit verlies in de vertaling- in Mowaffk al Sawads omschrijving “Het Gewiste” is dan ook het centrale thema in zijn beeldende kunst.
Voor de westerse kijker die niet bekend is met de Arabische taal of het alfabet, lijkt het alsof zijn schilderijen zijn bezaaid met Arabische teksten. Maar dat is schijn. Hoewel veel van de tekens doen denken aan Arabische letters, zijn het geen geschreven Arabische woorden, of geschreven woorden en zinnen in wat voor taal dan ook.
Mowaffk ziet zijn veelal in het wit opdoemende tekens als een voorstadium van de taal, of een voorstadium van het beeld. Misschien een vollediger of kernachtiger weergave/omschrijving dan mogelijk is het concrete geschreven woord of beeld. Want in de uiteindelijke materialisatie, de definitieve verschijningsvorm van taal en beeld, gaat er, zoals in elke vertaling, ook iets verloren. “Het gewiste”, aldus Mowaffk al-Sawad. Als een belangrijke inspiratiebron noemt hij de abstracte vormen van Juan Miro. Hij heeft hier eerder ook een gedicht aan gewijd. Uit zijn bundel ‘Een middag wit als melk’ (uitgeverij Bornmeer, Leeuwarden, 2002, p. 29):
De Kinderen van Juan Miro in hun Witte Tuin
Laat hem weggaan. Mijn fragiele lijf
ver, ver weg.
Laat hem gaan spelen met de kinderen van Juan Miro in hun witte tuin,
Waar handen zijn die niet kunnen zien,
voeten die vervagen,
het kleed dat weg is,
de dwalende schorpioenen,
en de slapende vlinder.
Waarheen, zuiderling, die vreemd is
In de steden van het noorden?
Welke ramp laat je nu smelten op je lippen,
Welke ruimte zal
Deze pijnlijke plaats van jou omvatten?
Glijd maar,
Alle kanten zijn omsingeld
En de blauwe punt is wazig.
Glijd maar,
De tuin is nog steeds wit en de vlinder vliegt bijna weg
Ogenschijnlijk staan de werken van Mowaffk al-Sawad in de traditie van de moderne kunst van de Arabische wereld waarin de Arabische letter of het teken centraal staat. Zoals bij de grote en zeer invloedrijke Iraakse kunstenaar Shakir Hassan al-Said (1925-2004). Of de Libische kunstenaar Ali Omar Ermes (1945). Of de Algerijnse kunstenaar Rachid Koraichi (1947)- met de laatste heeft het werk van Mowaffk al-Sawad nog de meeste formele overeenkomst. Maar er is een belangrijk verschil met deze ‘Arabische modernisten’ (door Brahim Alaoui, curator bij het Institut du Monde Arabe in Parijs, “l’Ecole de Signe” genoemd, de school van het teken). De werken van Mowaffk al-Sawad hebben een geheel ander conceptueel uitgangspunt, dan de grote Arabische modernisten die een verbinding zochten tussen de eigen kalligrafische traditie en de twintigste-eeuwse abstracte kunst.
De poging van Mowaffk al Sawad om het ‘gewiste’ te vangen zou je bijna Platoons kunnen noemen. Denk maar aan de metafoor van de Grot. Overigens is de Platoonse filosofie voor zowel de islamitische als de westerse traditie van groot belang geweest. En het is in beide tradities waarin Mowaffk al-Sawad, als kunstenaar en als dichter, opereert.
The abstract works of Ziad Haider (1954, Al-Amara, Iraq-2006 Amsterdam, the Netherlands) can be interpreted as deep reflections on his own turbulent biography, but always indirect, on a highly sublimized level. Born in Iraq and lived through a period of war and imprisonment, and after he found his destiny in the Netherlands, he left an impressive oeuvre.
Ziad Haider studied in the first half of the seventies at the Baghdad Institute of Fine Arts. In the two decades before a flourishing local and original Iraqi art scene was created. From the fifties till the seventies Iraq was one of the leading countries in the Arab world in the field of modern art and culture. Artists like Jewad Selim, Shakir Hassan al-Said and Mahmud Sabri shaped their own version of international modernism. Although these artists were educated abroad (mainly in Europe), after returned to Iraq they founded an art movement which was both rooted in the local traditions of Iraq as fully connected with the international developments in modernist art. They created a strong and steady basis for an Iraqi modern art, unless how much the Iraqi modern art movement would suffer from during the following decades of oppression, war and occupation, so much that it mainly would find its destiny in exile.
The turning-point came during the time Ziad Haider was studying at the academy. Artists who were a member of the ruling Ba’th party- or willing to become one- were promised an even international career with many possibilities to exhibit, as long as they were willing to express their loyalty to the regime, or even sometimes participate in propaganda-projects, like monuments, or portraits and statues of Saddam Husayn. Ziad Haider, who never joined the Ba’th party, was sent into the army.
In 1980 the Iraqi regime launched the long and destructive war with Iran. Many young Iraqis were sent into the army to fight at the frontline. This also happened to Ziad Haider. The Iraq/Iran war was a destructive trench war in which finally one million Iraqis (and also one million Iranians) died. The years of war meant a long interruption in Ziad Haider’s career and live as an artist. It turned out much more dramatic for him, when he was back in Baghdad for a short period at home. He was arrested after he peed on a portrait of Saddam Husayn. Ziad Haider was sent to Abu Ghraib Prison, where he stayed for five years (1986-1990) probably the darkest period of his life. After his time in prison he was sent away to the front again, this time in a new war: the occupation of Kuwait and the following American attack on Iraq.
After the Intifada of 1991, the massive uprising against the Iraqi regime in the aftermath of the Gulf War, which was violently supressed, Ziad Haider fled Iraq, like many others. After a period of five years in Syria and Jordan he was recognized by the UN as a refugee and was invited to live in the Netherlands, which became his new homeland. With a few paintings and drawings, he arrived 1997 in Amersfoort. After Amersfoort he lived for short a while in Almere and finally in Amsterdam. In first instance it was not simple to start all over again as an artist in his new country. Beside he worked further in his personal style he started to draw portraits in the streets of Amsterdam (the Leidse Plein and the Rembrandtplein). Later he organised, together with the Dutch artist Paula Vermeulen he met during this time and became his partner, several courses in drawing and painting in their common studio. Ziad Haider was very productive in this period and created many different works in different styles. Giving courses in figurative drawing and painting and drawing portraits was for him very important. As he told in a Dutch television documentary on five Iraqi artists in the Netherlands (2004, see here) these activities and the positive interaction with people were for him the best tools to “drive away his nightmares”.
In his abstract works, always the main part of his artistic production, he sought the confrontation with the demons from the past. Although abstract there are often some recognisable elements, which are returning in several works during the years. A returning motive is the representation of his feet. This refers to several events from his own life. As a soldier Ziad had to march for days. When he was released from prison, together with some other prisoners, he was the only one who, although heavily tortured on his feet, who was able to stand up and walk. And his feet brought him further, on his long journey into exile, till he finally found a safe place to live and work.
The motive of his bare feet is not the only figurative element in his work. In many of his paintings and drawings there are some more or less anthropomorphic elements, often molten together with structures with the appearance of liquid metal. The theme of man and machine plays an important role in the expressive works of Ziad. Of course this is close connected to his own biography and history of war and imprisonment.
In some of his works one can vividly experience a sense of a claustrophobic space, referring to his time spending in the trenches during the war, the interior of the tank and- later- the prison-cell. But all these experiences went through a process of transformation, of abstraction and translated in the language of art. And this art is, unless the underlying struggle, very lyrical in its expression.
The also in the Netherlands living Iraqi journalist, poet and critic Karim al-Najar wrote about Ziad Haider: “For a very long time the artist, Ziad Haider, has been living in solitude, prison and rebellion. On this basis, the foregoing works constitute his open protest against the decline, triviality and prominence of half-witted personalities as well as their accession of the authority of art and culture in Iraq for more than two decades. Here we could touch the fruits of the artist’s liberty and its reflection on his works. For Ziad Haider has been able to achieve works showing his artistic talent and high professionalism within a relatively short time. We see him at the present time liberated from his dark, heavy nightmares rapidly into their embodiment through colour and musical symmetry with the different situations. It indeed counts as a visual and aesthetic view of the drama of life as well as man’s permanent question, away from directness, conventionality and false slogans”.
Although he opposed another American war against Iraq, with an uncertain outcome for its people, the end of the Ba’athist regime made it possible to visit his home country after many years of exile. In the autumn of 2003 he visited Iraq for the first time since his long absence in exile. His visit to iraq made a great impression and also influenced his work after. In the last series of paintings he made his use of colours changed dramatically. The explosive use of intense shades of red were replaced for a use of sober browns and greys. The dynamic compositions were changed in regular constructed forms. Also these works, from his last series, are represented on this exhibition.
Ziad meant a lot for many, as an artist, but also as a human being and a friend. Within the community of exiled Iraqi artists in the Netherlands he played a very important role. In 2004 he initiated the Iraqi cultural manifestation in Amsterdam, with the title “I cross the Arch of Darkness”, a quote from a poem by his friend, the also in the Netherlands living Iraqi poet Salah Hassan ( ﺃﻋﺒﺭﻗﻮﺲ ﻟﻟﻆﻻﻢ ﺃﻮﻤﻰﻋ ﻟﻟﻧﻬﺎﺭ ﺑﻌﻛﺎﺰﻱ , from his collected poems, published under the title “A rebel with a broken compass”, 1997). In this festival visual artists, poets, musicians and actors came together to show the variety and richness of the Iraqi cultual life in exile to a Dutch audience.
During the years Ziad and Paula lived at the Rozengracht in the old centre of Amsterdam, there home was a regular meetingpoint of many exiled Iraqi artists, poets, writers, musicians, actors, journalists and intellectuals. Many will cherish their sweet memories of the sometimes notorious gatherings till deep in the night. His sudden death in 2006 was a great loss for many of us.
The works of Ziad are still here and they deserve to be exhibited (now his second exhibition after he passed away). With this exhibition we celebrate Ziad Haider what he meant as an artist and as a human being.
Het abstracte werk van Ziad Haider (al-Amara, Irak, 1954-Amsterdam 2006) kan worden gezien als een diep doorleefde reflectie op zijn roerige levensgeschiedenis, zij het altijd in gesublimeerde vorm. Afkomstig uit Irak en, na een periode van oorlog en gevangenschap, uitgeweken naar Nederland, heeft hij, in de jaren dat hij werkzaam in Nederlandse ballingschap was, een groot aantal indrukwekkende werken nagelaten.
Ziad Haider studeerde begin jaren zeventig aan de kunstacademie in Bagdad.
In de twee decennia daarvoor was er in Irak een bloeiende modernistische kunstscene ontstaan. Vanaf de jaren vijftig tot in de jaren zeventig was Irak een van de meest toonaangevende landen op het gebied van moderne kunst en cultuur in de Arabische wereld. Iraakse kunstenaars als Jewad Selim, Shakir Hassan al-Said en Mahmud Sabri creëerden hun eigen versie van het internationale modernisme. Hoewel deze kunstenaars elders (vooral in Europa) waren opgeleid, trachtten zij, teruggekeerd naar hun geboorteland, een moderne kunstscene op te zetten, die zowel geworteld was in de lokale traditie, als aansloot bij de internationale ontwikkelingen. Zij creëerden hiermee een stevige basis voor een heel eigen Iraakse moderne kunsttraditie, hoezeer deze ook onder druk kwam te staan in de daaropvolgende decennia, vol met onderdrukking, oorlog en bezetting, waardoor vele Iraakse kunstenaars noodgedwongen hun werk in ballingschap moesten voortzetten.
In de tijd dat Ziad Haider studeerde kwam net het kantelpunt. Kunstenaars die lid van de regerende Ba’thpartij waren, konden, wanneer zij ook bereid waren om bij gelegenheid mee te werken met de verheerlijking van het regime en de officiële propaganda, soms een glanzende carrière tegemoetzien, tot en met de mogelijkheid tot exposeren in het buitenland. Ziad Haider, die geen lid van de Ba’thpartij was, werd na zijn studietijd meteen het leger ingestuurd.
Kort daarna, begin 1980, stortte het Iraakse regime zich in de oorlog met Iran. Vele jonge Iraki’s werden de oorlog ingestuurd om aan het front als soldaat te dienen en ook Ziad Haider trof dit lot. De Irak/Iran oorlog was een vernietigende loopgravenoorlog, waarin uiteindelijk een miljoen Iraki’s (en een miljoen Iraniërs) de dood vonden. De jaren van oorlog betekenden een lange onderbreking van Ziads loopbaan als kunstenaar. Zijn leven zou nog een veel heviger wending nemen toen hij midden jaren tachtig, gedurende een kort verlof in Bagdad, werd gearresteerd, omdat iemand over hem had geklikt bij de geheime dienst. Hij had over een portret van Saddam geplast. Voor bijna vijf jaar verbleef Ziad Haider in de beruchte Abu Ghraib gevangenis, de donkerste periode van zijn leven (1986-1990). Nadat hij was vrijgelaten werd hij weer terug het leger ingestuurd dat net Koeweit was binnengevallen. Ook de Golfoorlog van 1991 maakte hij volledig mee.
Na de volksopstand tegen het regime van 1991 ontvluchtte hij Irak. Voor vijf jaar verbleef hij achtereenvolgens in Syrië en Jordanië, totdat hij in 1997 als vluchteling aan Nederland werd toegewezen. Met een paar schilderijen en een serie tekeningen, kwam hij aan in ons land, waar hij terecht kwam in Amersfoort. Na Amersfoort woonde hij voor korte tijd in Almere en vervolgens in Amsterdam. Net als voor veel van zijn lotgenoten, was het in eerste instantie niet makkelijk om zich hier als kunstenaar te vestigen. Naast dat hij doorwerkte aan zijn persoonlijke stijl, werkte hij ook veel als portrettist en tekende hij portretten van passanten op het Leidse Plein en het Rembrandtplein. Later gaf hij, samen met Paula Vermeulen, die hij in die tijd ontmoette, ook verschillende teken- en schildercursussen in hun gemeenschappelijke atelier. Ziad Haider was in deze periode zeer productief, werkte met verschillende technieken in verschillende stijlen. Juist het werken met zijn cursisten of het tekenen van portretten op straat waren voor hem een belangrijke bron levenslust, zoals hij dat een keer verklaarde voor de IKON televisie, in een documentaire uit 2003: “Een manier om de terugkerende nachtmerries te verdrijven” (Factor, Ikon, 17-6-2003, zie hier).
In zijn abstracte werk ging Ziad Haider juist de confrontatie aan met de heftige gebeurtenissen uit zijn leven van de jaren daarvoor. In deze werken duiken ook een paar herkenbare elementen op, die regelmatig terugkeren in verschillende werken. Een motief dat op verschillende manieren terugkeert, is de weergave van zijn voeten. Dit gegeven refereert aan verschillende gebeurtenissen in zijn leven. Als soldaat moest Ziad Haider vaak lange marsen afleggen. Toen hij uit de gevangenis werd vrijgelaten was hij de enige van zijn medegevangenen die nog amper in staat was om op zijn voeten te staan. En natuurlijk hebben zijn voeten hem verder gedragen, op zijn lange reis in ballingschap, totdat hij uiteindelijk een veilige plaats vond.
Het motief van de voeten is niet het enige herkenbare gegeven in Ziads werken. Vaak zijn er min of meer antropomorfe elementen te ontdekken. Deze lijken vaak versmolten met vormen die doen denken aan gloeiend metaal. Het thema mens en machine speelt in het werk van Ziad een belangrijke rol. Ook dit thema hangt vanzelfsprekend nauw samen met zijn eigen geschiedenis van oorlog en gevangenschap.
Voelbaar is in sommige werken ook de claustrofobische ruimte, die refereert aan zijn verblijf in de loopgraven, de tank en daarna de cel, al zijn deze ervaringen altijd door een transformatieproces gegaan, waardoor ze zijn te vervatten in kunst. En deze kunst heeft, ondanks de strijd, vaak een buitengewoon lyrisch karakter.
De in Nederland wonende Iraakse journalist, dichter en criticus Karim al-Najar over Ziad Haider: ‘For a very long time the artist, Ziad Haider, has been living in solitude, prison and rebellion. On this basis, the foregoing works constitute his open protest against the decline, triviality and prominence of half-witted personalities as well as their accession of the authority of art and culture in Iraq for more than two decades. Here we could touch the fruits of the artist’s liberty and its reflection on his works. For Ziad Haider has been able to achieve works showing his artistic talent and high professionalism within a relatively short time. We see him at the present time liberated from his dark, heavy nightmares rapidly into their embodiment through colour and musical symmetry with the different situations. It indeed counts as a visual and aesthetic view of the drama of life as well as man’s permanent question, away from directness, conventionality and false slogans’.
Hoe zeer hij ook zijn bedenkingen had bij de Amerikaanse invasie van Irak in 2003, het betekende voor Ziad wel een mogelijkheid om weer zijn geboorteland te bezoeken. In de herfst van 2003 zette hij deze stap. Zijn bezoek aan Irak maakte grote indruk en had ook zijn weerslag op de laatste serie werken die hij maakte. Allereerst veranderde zijn palet. Het intense rood, dat zijn werken voor die tijd sterk had gedomineerd, werd vervangen door sobere bruinen en grijzen. De heftige bewegingen in zijn composities maakten plaats voor een regelmatiger opbouw. Ook dat werk, uit zijn laatste reeks, is op deze tentoonstelling te zien.
Ziad heeft veel betekend als kunstenaar, maar verder was hij ook een belangrijk figuur binnen de Iraakse kunstscene in ballingschap. Zo was hij de initiatiefnemer van het de manifestatie “Ik stap over de Boog van Duisternis; Iraakse kunstenaars in Amsterdam”. Onder deze titel , die verwijst naar een zin uit een gedicht van de dichter en Ziads vriend Salah Hassan, ( “ﺃﻋﺒﺭﻗﻮﺲ ﻟﻟﻆﻻﻢ ﺃﻮﻤﻰﻋ ﻟﻟﻧﻬﺎﺭ ﺑﻌﻛﺎﺰﻱ ” , uit de bundel Een rebel met een kapot kompas, 1997), werd er in 2004 een Iraaks cultureel festival in Amsterdam georganiseerd, waarin verschillende uit Irak afkomstige beeldende kunstenaars, dichters, musici en acteurs centraal stonden.
Gedurende de jaren dat Ziad en Paula samen aan de Rozengracht woonden, was hun huis een trefpunt van vele Iraakse beeldende kunstenaars, maar ook dichters, schrijvers, musici, acteurs en journalisten. Velen zullen dierbare herinneringen koesteren aan deze roemruchte avonden. Het plotselinge overlijden van Ziad Haider in 2006 kwam dan ook als een grote klap.
Zijn werk is er gelukkig nog en verdient het om getoond te worden. Met deze tentoonstelling vieren wij wat hij als kunstenaar en als mens heeft betekend.
Over Oud en Nieuw extreemrechts, Europa, Amerika, Rusland, het Midden-Oosten, rechtspopulisme en islamisme, Avondland- en Eindtijdromantiek en of het al dan niet met fascisme te maken heeft
Onlangs (eind februari 2018) bracht Geert Wilders een bezoek aan Rusland, met het doel om de banden aan te halen en een tegenwicht te bieden aan ‘de anti-Rusland-stemming’, die er in Nederland zou heersen na de MH17 crash van 2014. De reacties op dit bezoek varieerden van instemmend op GeenStijl, tot afkeurend door de nabestaanden van de MH17 ramp. Beiden overigens weinig verrassend.
Geert Wilders is niet de enige rechtspopulistische leider die warme betrekkingen onderhoudt met Putins Rusland. Marine Le Pen ging Wilders voor en ook Filip Dewinter laat zich voorstaan op zijn goede relatie met Putin. Hij bezocht zelfs de Russische troepen in Syrië, in Aleppo (zie hier zijn verslag). Overigens niet de eerste keer. Dewinter bracht al aan het begin van de opstand een vriendschapsbezoek aan Assad. Hij mocht het zelfs komen vertellen in Pauw (uitzending 7 april 2015, zie hier). Net als de Amerikaan David Duke, de vroegere Grand Wizzard van de Ku Klux Klan, een groot bewonderaar van Assad, zie hier en ook op zijn eigen site, waar hij het over het ‘Joodse IS’ heeft dat door Assad wordt verslagen. Zoiets kun je natuurlijk van de KKK verwachten, alleen lijkt deze beweging zich weer flink te roeren, nu Trump president is geworden. Trump laat zich gelaten en onweersproken door hen bewonderen (zie hier). En hoe zit het met die andere rechtextremistische Trump-bewonderaar Richard Spencer (berucht van zijn toch wel erg infantiele Hail Trump speech, met verwijzing naar de “Lügenpresse”)? Ook een operettefiguur, net als de voorman van de KKK, maar wel met connecties in invloedrijke Russische kringen. Zo haalde hij de Rus Alexander Duginnaar de VS , ogenschijnlijk een obscure en megalomane rechtsextremist met visioenen over een Groot Euraziatisch wereldrijk (zie oa hier), maar toch een belangrijk ideoloog van Putins partij. Zie dit gesprek met Dugin in Eenvandaag, uitgezonden op 11-3-2017 en hier een zeer uitgebreid interview in de nieuwe serie Onbehagen, van Bas Heijne (2018, HUMAN, volledige interview op de site, 89 minuten).
Zeer onlangs (7 april 2018) bezocht Dugin Amsterdam, waar hij in de Westerkerk een onderonsje had met oa Thierry Baudet (zie hier) en journalist (?, of is het meer activist?) Wierd Duk (zie hier). De Wierd Duk, bekend van AD en Telegraaf en van diverse talkshowoptredens, waarin hij eurosceptische en anti-migratie standpunten combineert met een grote bewondering voor Putins Rusland, een combinatie die de laatste tijd vaker voorkomt. Google maar de combinatie “Duk” en “‘politieke aardverschuiving”. Of “Duk” en “MH17”. Hij kwam ook met de opmerkelijke stelling: “Rusland is geen dictatuur, want als je je niet met de politiek bemoeit heb daar een prima leven”. Een uitspraak waar nogal wat rumoer over ontstond (beluister hier Duk in discussie met Hubert Smeets).
Wat beweegt deze voorlieden van de “Patriottische Revolutie” (in de woorden van de inmiddels nogal omstreden, zo niet afgegleden journalist Joost Niemöller– aan hem, een nog iets ruigere versie van Wierd Duk, zal later nog uitgebreid aandacht worden besteed- google hem zeker in combinatie met “MH17”) om toenadering tot Rusland te zoeken? En waarom zoekt Rusland het gezelschap van uitgerekend deze lieden, die in eigen land meestal nogal omstreden zijn? En, over met lijntjes met Rusland gesproken, wat is de betekenis van dat er in Amerika, waar deze stroming betrekkelijk marginaal leek te zijn, er nu een president is gekozen, die zeker als rechtspopulistisch kan worden omschreven, maar waar uit zijn entourage ook nog verschillende lijntjes lopen naar de duistere ‘Alt-Right beweging’?
Allereerst wil met dit drieluik vooral het veld verkennen van wat je zou kunnen omschrijven als hedendaags extreemrechts, rechtspopulisme, of, zo je wilt, ‘de Patriottische Revolutie’. Het wordt geen uitputtende inventaris, ik wil hier een paar zaken langslopen en uitlichten, die mijns inziens sterk met elkaar in verband staan, in elkaar overlopen, soms tegenover elkaar lijken te staan maar aan elkaar hun bestaansrecht ontlenen. Het wordt een geen lineair betoog, maar een grillige wandeling. Hopelijk zal er aan het eind toch het een en ander duidelijk worden en kunnen er mogelijk enkele conclusies getrokken worden.
Aan de orde zal komen: de Eurabië-theorie van Bat Ye’or (waarop Wilders zich vaak beroept); het verhaal van de Groot Mufti van Jeruzalem en zijn collaboratie met Nazi-Duitsland, waarop veel pro-Israëlactivisten en anti-islamideologen zich baseren als ‘de islam’ fascistisch wordt genoemd en zelfs om deze ‘Palestijn’ en ‘moslim’ de schuld voor de Holocaust in de schoenen te schuiven; op welke manier is het Europese fascisme daadwerkelijk van invloed is geweest in het Midden Oosten; de bronnen van het moslimfundamentalisme en van IS (en of IS wel tot het moslimfundamentalisme gerekend kan worden), het moderne apocalyptische gedachtegoed van IS in vergelijking met andere apocalyptische ideeën, die niet islamitisch van oorsprong zijn en ook weer een bloei doormaken; een andere opleving van het ondergangsdenken, maar dan de herwaardering voor Oswald Spenglers Ondergang van het Avondland binnen de conservatieve en rechtspopulistische beweging in Europa en ook Nederland. Ook de ontwikkelingen in Amerika, en dan vooral de Altright beweging zullen aan de orde komen, net als het manifest van de Noorse terrorist Anders Breivik. En tenslotte dat het denken in ‘rasverschillen’, maar ook sekseverschillen in bepaalde kringen weer helemaal terug is.
In het onderstaande zullen deze thema’s passeren en een aantal lijntjes worden langslopen. Er zal bekeken worden of er dwarsverbanden te leggen zijn. Of juist niet. Differentiëren waar dat nodig is.
Om met misschien het heetste hangijzer te beginnen: Geert Wilders zelf heeft zich er altijd tegen verzet om tot ‘traditioneel extreemrechts’, of beter fascistisch geïnspireerd extreemrechts gerekend te worden. In de ogen van Wilders (en Martin Bosma) is Links eerder fascistisch (‘Nationaal Socialistisch’ zie je wel!), of de Islam (‘Verbied de Koran, het islamitische Mein Kampf ‘). Al werken zij tegenwoordig wel samen met partners in Europa bij wie dat soms een tikkeltje genuanceerder ligt (van de Italiaanse neofascisten, tot Front National en Vlaams Belang/voorheen Vlaams Blok).
Wat mij betreft is het verzet van Wilders en geestverwanten tegen het predicaat ‘fascisme’ maar ten dele terecht. Overigens hoor je nooit een van de aanhangers of de ‘antidemoniseerders’ het belangrijkste (en meest principiële) verschil tussen rechtspopulisten als Wilders, maar ook Fortuyn, met het twintigste-eeuwse fascisme, zoals dat van Hitler, Mussert, Mussolini of Franco uitleggen, behalve dat het heel erg is en absoluut verwerpelijk om Fortuyn, of Wilders, met een fascist als bijvoorbeeld Mussert te vergelijken. Om hen ter wilde te zijn- ik help graag een beetje- hieronder het meest belangrijke kenmerk van het fascisme, zoals het zich in de afgelopen honderd jaar heeft gemanifesteerd (echt nog nooit gehoord van iemand die verontwaardigd was over hoe Fortuyn of Wilders al dan niet gedemoniseerd werd):
Het historische fascisme (van bijvoorbeeld Mussert, maar ook Mussolini, Hitler, Franco) streefde naar afschaffing van de parlementaire democratie. Dus geen verkiezingen meer, maar een Leider, die intuïtief de Volkswil zou belichamen. En verder geen rechtsstaat meer, geen persvrijheid en al helemaal geen vrijheid van meningsuiting. Naast het bijbehorende nationalisme en eventueel racisme, of antisemitisme (bij sommige vormen van het fascisme, dus lang niet bij alle), is het voornaamste kenmerk dat de fascistische staat altijd hiërarchisch, dictatoriaal en dus niet democratisch was/is.
Zie hier. Het lijkt me duidelijk dat de rechtspopulist Wilders geen regelrechte fascist is in de traditionele zin (idem Fortuyn), Ook het bijbehorende militarisme, de vestiging van een totalitaire politiestaat en de verheerlijking van geweld zijn niet echt uitgesproken kenmerken van beide rechtspopulistische politici. Orban in Hongarije is in de Europese context misschien het enige echte grensgeval. Misschien ook een paar van de post-communistische dictators van voormalige Sovjet Republieken, die het staatssocialisme hebben ingeruild voor nationalisme. En wellicht het regime van bijvoorbeeld Bashar al-Assad (daar loopt zelfs een direct lijntje naar het historische fascisme, kom ik later op terug) Maar verder is dit wel een heel wezenlijk verschil met het 20e eeuwse fascisme. Dat niet overigens niet persé antisemitisch of zelfs racistisch was, dat was vooral de Duitse variant, het Nazisme. Het historische fascisme is overigens wel altijd radicaalnationalistisch en uitsluitend voor de ‘eigen groep’. Zoals ‘onze eigen’ NSB, in de jaren dertig, voordat (aanvankelijk meer door Rost van Tonningen dan door Mussert) de invloed van het Duitse Nationaal Socialisme sterker werd ten koste van de oorspronkelijke koers, die zich meer op het fascisme van Mussolini richtte. De NSB is wel altijd (en vooral) een partij geweest die weliswaar de parlementaire democratie wilde gebruiken om aan de macht te komen, maar deze meteen wilde afschaffen en vervangen door een autoritaire staat, met een Leider (lees: ‘Führer’, ‘Duce’) aan het hoofd.
Het is wel aardig dat ik dit niet onbelangrijke detail (dus het afschaffen van de democratie en de vestiging van een totalitaire staat) nog nooit heb mogen vernemen van aanhangers die diep gekrenkt waren als Wilders of Fortuyn door tegenstanders in de fascistische hoek werden geplaatst. Want het bovenstaande, het ‘Leidend Beginsel’, in het jargon van de NSB, is wel een wezenlijk kenmerk van het fascisme en zeker niet van toepassing op Wilders of Fortuyn, hoezeer hun beider partijen georganiseerd waren of zijn, rond de voorman/leider. Inclusief het gegeven dat het woord van de voorman in feite het politieke programma is. Maar dat is eerder ingegeven door populisme dan fascisme (het fascisme is dan ook zeker populistisch, maar niet al het populisme is fascistisch of fascistoïde). De vervanging van de democratie door een autoritair stelsel met een absoluut leider is toch wel voorbehouden aan het fascisme en kan moeilijk de recente Nederlandse rechtspopulisten worden verweten.
Ondanks dit principiële verschil met het historische fascisme, wil dit nog niet zeggen dat Wilders en de PVV geen plaats innemen binnen de hedendaagse extreemrechtse constellatie. Dat is wel degelijk het geval. Alleen is radicaal rechtse discours rond de millenniumwissel sterk verschoven. Om een belangrijk voorbeeld te noemen. Voorheen werd extreemrechts geassocieerd met antisemitisme, uiteraard vanwege het dwepen met het Derde Rijk en het ontkennen van de Holocaust. Holocaust negationisme en neo-nazisme/neofascisme gingen en gaan in regel hand in hand. Als we ons op de Nederlandse context richten dan zien wij dat Fortuyn het breekpunt is geweest tussen oud en nieuw extreemrechts. De partij van Janmaat kwam nog voort uit de echt neonazistische Nederlandse Volks Unie van Joop Glimmerveen en Janmaat heeft (sporadisch) nog contacten onderhouden met de Weduwe Rost van Tonningen.
Dat was bij Fortuyn heel anders. Fortuyn moest niets hebben van antisemitisme, was uitgesproken voor homorechten (Filip Dewinter heeft nog een keer verklaard dat hij dat van Fortuyn ‘betreurde’, letterlijk: “Kijk, Fortuyn was natuurlijk een verschrikkelijke nicht-dat vinden wij hier wat minder- maar sommige van zijn ideeën…”, zoiets was het in mijn herinnering, niet meer terug te vinden in een uitzending van EenVandaag) en heeft zichzelf altijd verre gehouden van bestaande extreemrechtse clubs. Bij sommige van zijn navolgers in de LPF lag dat weleens anders, zoals de warme contacten tussen Hilbrand Nawijn en Filip Dewinter, maar dat staat uiteraard los van Fortuyn zelf, die daar heel duidelijk over was. Fortuyn moest niets hebben van bijvoorbeeld Le Pen, maar wel weer van Berlusconi- ik denk dat hij (in sommige opzichten) meer in die hoek te plaatsen was.
Verdonk is achteraf misschien een soort tussenstation geweest (tussen Fortuyn en Wilders dan), hoewel zij qua ideeën eigenlijk niets voorstelde, itt haar tegenspeelster Ayaan Hirsi Ali, die zich later nestelde in de neoconservatieve circuits die een tijd lang Wilders zouden steunen, al is zij daar weer vanaf gestapt, maar de ideologische loopbaan van Hirsi Ali kent nu eenmaal een grillig verloop.
Wilders en recenter zeker ook Baudet met zijn Forum voor Democratie manifesteren zich veel nadrukkelijker in het extreemrechtse circuit dan hun rechtspopulistische voorgangers vanaf Fortuyn, zoals hierna uitgebreid aan de orde zal komen.
Eurabië
Gedurende ongeveer de afgelopen vijftien jaar zijn er twee samenzweringstheorieën die telkens opduiken in het narratief van het nieuwe (post 9/11) rechtse anti-islam activisme, of het nu hier bij Geert Wilders is, of in de VS bij Pamela Geller, bij de in 2013 overleden emeritus hoogleraar Arabisch en islamkunde Hans Jansen, andere soms meer academische dan wel activistische auteurs als Andrew Bostom, Lars Hedegaard, Robert Spencer, Ibn Warraq, Daniel Pipes, Douglas Murray, of (in Nederland) ghostwriters Barry Oostheim en E.J. Bron, tot en met de Noorse blogger Fjordman en in het manifest van de Noorse massamoordenaar Anders Breivik.
Het gaat hier om: 1. het begrip Eurabië (het Europese continent zou steeds meer geïnfiltreerd zijn door Arabische en islamitische krachten en hun welwillende handlangers) en 2. De historische figuur Hajj Amin al-Hussayni, de vroegere Groot Mufti van Jeruzalem die zo’n invloed op Hitler zou hebben gehad dat hij de ware initiator van de Europese Holocaust was.
Beide verhalen duiken nog altijd zeer regelmatig op, al is de Eurabië theorie in PVV kring wat naar de achtergrond geraakt, sinds Wilders minder gesteund lijkt te worden uit Amerika en zich meer is gaan richten op ‘traditioneel extreemrechts’ in Europa (sinds hij de samenwerking heeft gezocht met Le Pen, de Winter en andere vertegenwoordigers van ‘oud-extreemrechts’). Er lijkt zelfs sprake van een koersverlegging. Tot voor kort zetten Wilders en de PVV zich juist af tegen Neonazi’s, waren zij fel pro-Israël- eigenlijk de koers van anti-islamitisch activistisch rechts in de VS en de rechterkant van het Israëlische politieke spectrum- maar tegenwoordig worden er zelfs zaken gedaan met partijen die een lange geschiedenis hebben op het gebied van Holocaust-negationisme. Alhoewel, tegenwoordig heeft zelfs de premier van Israël Bibi Netanyahu daar minder problemen mee- met zijn omhelzing van de theorie van de Groot Mufti sluit hij zich in feite aan bij Holocaustontkenners als David Irving (op dit blog in een ander verband uitgebreid besproken, zie hier), die ook de theorie van de Goot Mufti erbij heeft gehaald om de Nazi’s een alibi te verschaffen.
Maar eerst Eurabië, de samenzweringstheorie van de anti-islam activsite en schrijfster Bat Ye’or. Hans Jansen was zo’n beetje haar belangrijkste ambassadeur in Nederland en heeft ook Geert Wilders bij haar geïntroduceerd (een eerdere poging van Jansen om haar aan Ayaan Hirsi Ali te koppelen mislukte jammerlijk- beide dames vlogen elkaar meteen in de haren, zoals we zouden kunnen opmaken uit Jansens verslag, zie hier ). Wilders verwijst veel naar de Eurabië-theorie, bijvoorbeeld ook in zijn verklaring die hij tijdens zijn proces hield (zie hier).
Wie is de bedenker van de Eurabië-theorie? Bat Ye’or (in het Hebreeuws ‘Dochter van de Nijl’) is het pseudoniem van Giselle Littman-Orebi, een in 1933, in Egypte geboren schrijfster en activiste van Joodse afkomst. In 1955 ontvluchtte zij, vanwege de oorlog met Israël, zoals zoveel Egyptische joden haar geboorteland en kwam terecht in Engeland. In 1960 verhuisde zij naar Zwitserland. Met haar man, voormalig VN medewerker en later vooral pro-Israël/anti-islam activist David Littman (overleden 2012), vestigde zij zich in Lausanne, waar zij nog altijd woont en werkt.
Bat Ye’or werd bekend van het begrip ‘Dhimmitude’, een thema waaraan zij twee boeken wijdde, The Dhimmi: Jews & Christians Under Islam (1985) en The Decline of Eastern Christianity: From Jihad to Dhimmitude (1996). Hoewel de term ‘Dhimmitude’ meestal met mevrouw Litmann in verband wordt gebracht, werd deze term ook in 1982 gebezigd door Bashir Gemayel, de Libanese Christelijke Falangistische leider en vroegere president (vermoord in 1982). Naar alle waarschijnlijkheid heeft zij dit begrip aan Gemayel ontleend.
‘Dhimmitude’ is afgeleid van ‘Dhimmi’, een begrip dat in de islam staat voor de ‘andere gelovigen van het Boek’, dus de Joden en de Christenen. Binnen de traditionele islam hebben de Joden en Christenen door de eeuwen heen een soort status aparte gehad. Omdat zij ook een Abrahamitische godsdienst aanhingen werden zij getolereerd/gedoogd, mits zij extra belastingen betaalden. Door de eeuwen heen zijn er grote verschillen geweest, ook per staat, regime. Maar van de Khaliefen tot de sultans, dit is min of meer de status van deze minderheden geweest.
Bat Ye’or betoogt, vaak niet ten onrechte, dat de status van joden en christenen vaak niet zo rooskleurig is geweest. Zij waren vaak chantabel en afhankelijk van de grillen van de islamitische meerderheid en er werd vaak misbruik van die macht gemaakt, tot verschillende gruwelijke georganiseerde pogroms aan toe.
Met ‘Dhimmitude’ bedoelt Bat Ye’or de nederige attitude van joden en christenen naar de eisen van de moslims, vroeger en nu. Zij stelt dat de westerse wereld veel te slap is naar de wereld van de islam, naar de islamitische landen en naar de migrantengemeenschappen in de westerse wereld. In het denken van Bat Ye’or hebben de ‘politiek correcte elites’ en opiniemakers zich al min of meer overgegeven aan de moslims en lijden zij daarmee aan Dhimmi-gedrag, of ‘Dhimmitude’, zoals zij dit ‘ziektebeeld’ (zij ziet ‘Dhimmitude’ als een vorm van decadentie of cultureel verval van het westen) diagnosticeert.
In het denken van Bat Ye’or is Europa verweekt geraakt en weerloos tegen het agressieve imperialisme van de islamitische wereld. Dit imperialisme is klassiek imperialisme, bijv. dmv militaire verovering en onderwerping, maar zou sluipenderwijs gaan, een soort verovering zijn onderop. Doordat er steeds meer migranten uit de islamitische wereld de verschillende Europese landen bevolken, zouden zij langzaam maar zeker de westerse cultuur ondermijnen en die zelfs vervangen door de cultuur van hun landen van herkomst. Zij zouden hierbij dankbaar worden geholpen door politiek correcte fellow-travellers. Eigenlijk zijn in haar optiek Israël (dat de permanente islamitische terreurdreiging het hoofd moet bieden) en een neoconservatief Amerika (dat nog niet is aangetast door het decadente cultuurrelativisme) de enige machten die de afgelopen decennia dit proces enigszins hebben kunnen tegenhouden.
Zie hier het denken van Bat Ye’or, zoals ze dat vooral uiteen heeft gezet in haar bekendste werk Eurabia; the Euro-Arab Axis, uit 2005, in het Nederlands verschenen als Eurabië, de geheime banden tussen Europa en de islamitische wereld (Meulenhoff, 2007), met een voorwoord van Hans Jansen (voorwoord hier te downloaden).
De centrale these van Eurabië komt, zo simpel mogelijk samengevat, op het volgende neer: de Europese Unie zou een serie van geheime vriendschapsverdragen met de Arabische Liga hebben gesloten, geïnitieerd door Charles de Gaulle, bedoeld als tegenwicht naar de Amerikaanse (en Israëlische) invloed. In ruil voor goedkope olie zou Europa zichzelf openstellen als missiegebied voor de islam en onbeperkt migranten toelaten. En Europa zou verder een ‘Israël-kritische’ koers varen.
Ik denk dat er veel bezwaren zijn in te brengen tegen Bat Ye’ors Eurabië. Dat is ten eerste dat het wel heel erg veel knip en plakwerk is. Dat er ergens een vriendschappelijke top wordt gehouden, waarna plechtig wordt verklaard dat er dialoog moet worden aangegaan tussen de landen van beide kanten van de Middellandse Zee wil nog niet zeggen dat zoiets daadwerkelijke politieke betekenis heeft. Er gebeuren wel meer symbolische flauwekul dingen. Onze monarch deelt geregeld een of andere ridderorde uit aan een buitenlands staatshoofd, of ontvangt er een soortgelijk huldeblijk uit de handen van een bevriende collega, of president, ed. Meestal zijn dat niets meer dan symbolische gestes. En zelfs als het meer inhoud heeft, dan nog kun je je afvragen hoe doorslaggevend dat is voor de totale buitenlandse politiek van de verschillende Europese landen.
Alleen, dat wil nog niet zeggen dat deze ‘topontmoetingen’, verdragen, etc. de politieke verhoudingen ingrijpend hebben beïnvloed, vooral ten nadele van Israël. Dat is, ook vanuit Europa, bijna net zo eenzijdig geweest als vanuit de VS. In die zin blaast Bat Ye’or kleine dingen op tot immense proporties, waar zij veel lawaai over maakt (oa, want volgens mij vertelt zij ook veel onzin). Zo’n verhaal kun je natuurlijk optuigen met heel veel voetnoten, maar heeft het ook werkelijke substantie? Zie hier een aspect van de methode Bat Ye’or.
En dan, ten tweede, de conclusies die zij aan dit alles verbindt. Alsof er een systematisch geheim plan bestaat in de Arabische wereld of bij de Organisatie voor Islamitische Landen om op slinkse wijze Europa over te nemen. Er is veel aan de hand in en met de Arabische wereld, maar ondanks alle retoriek uit de tijd van het Pan Arabisme is het nog nooit gelukt om een vuist te maken. Op alle niveaus bestaat er zo’n beetje onenigheid en diepe verdeeldheid. Europa, zowel toen als nu, is daar nog een schijntje bij. Dus een megalomaan project als ‘Eurabië’ lijkt me om die reden al een luchtkasteel. Er is wel veel mis, maar dat nou net weer niet. Niet omdat sommige mensen dat niet zouden willen, maar omdat het onmogelijk is om te realiseren. En het zijn in het algemeen nogal zwakke staten, die nog maar vrij recent tot stand zijn gekomen. Zelfs al is de intentie er (en ik denk niet een dat die breed gedragen zou worden), dan nog lopen de belangen van die landen zo uiteen, dat een Eurabië project niet realistisch is.
Nog een derde punt. Het is natuurlijk zeker zo dat Europa de banden met diverse foute regimes daar in de regio heeft aangehaald ivm olie. Maar, en dat negeert Bat Ye’or, dat geldt misschien in nog veel sterkere mate voor de VS. Plus dat de VS ook nog allerlei strategische belangen hebben en hadden (gedurende de koude Oorlog). Als er nou een mogendheid is geweest die heeft gedeald met radicale of foute moslimextremisten, is het de VS wel, zie het Afghanistan verhaal. Ayman al-Zawahiri werd in Egypte vrijgelaten om daar te gaan vechten. Bovendien, dat is bijna iedereen vergeten (heeft niets met de islamisten te maken, maar wel met Irak), in 1963 steunden de VS oa Saddam Hussein en de toen nog marginale Ba’thpartij in hun coup tegen de pro-Russische generaal Abd al-Karim Qassem. Nu heeft Frankrijk daar ook nog rare dingen gedaan, maar dat is toch iets anders dan de Eurabië-theorie. Maar het idee dat Europa een soort anti-Israëlische politiek zou hebben gevoerd, in het voordeel van de ‘Eurabische elementen’ die daar baat bij zouden hebben gehad, op z’n zachtst gezegd is dat nogal een vertekende (zoniet zwaar vervormde) versie van de geschiedenis.
Andere zaken hebben veel meer de boventoon gevoed, zoals de Koude Oorlog, of de Amerikaanse steun aan Israël. Daartegenover natuurlijk de Russische steun aan het Syrië van de Assads, die voortduurt tot op de dag van vandaag. Die dingen zijn veel belangrijker geweest dan die sinistere Eurabische netwerken, waar Bat Ye’or het over heeft. Dat was mijn derde belangrijkste bezwaar. In serieuze wetenschappelijke kringen wordt Bat Ye’ors Eurabië meestal gezien als brandhout en ik denk terecht.
In de islamkritische, neoconservatieve of rechtspopulistische subcultuur heeft het werk van Bat Ye’or een enorme cultstatus. Het begrip Eurabië heeft in die kringen een hoge vlucht genomen. Het speelt ook een cruciale rol in het manifest van Anders Breivik.
Het idee van een politiek-correcte elite, die andere belangen zou dienen dan die van ‘het volk’ en bereid is om de belangen van het volk op te offeren (de EU!) en om het uit te leveren aan barbaarse krachten uit den vreemde (de moslims!), het is de rode draad in het gedachtegoed van Geert Wilders. Maar ook bij Baudet vinden we precies dit concept terug. En, in ieder geval hetzelfde patroon, maar ingevuld met iets andere begrippen, bij Trump
Geert Wilders tijdens zijn proces: Overal in Europa gaan de lichten uit
Ian Buruma, Eurabia, Truth or Paranoia?
Modern Holocaust Revisionisme
En dan het verhaal dat Haj Amin al-Husayni, de Groot Mufti van Jeruzalem (1897-1974), de belangrijkste inspirator/initiator zou zijn geweest voor de Holocaust. Jansen, Bosma en Wilders sluiten zich hiermee aan bij een trend die al wat langer gaande is. Wie verschillende zg Hasbara sites al een tijdje volgt (pro-Israëlische propaganda-sites, die vaak gesteund worden door het Israelische ministerie van ‘Voorlichting/Publieke Diplomatie’, oftewel ‘Hasbara’) moet bekend zijn met dit verhaal.
Het is waar dat Haj Amin al-Husayni, nadat hij was vertrokken uit Palestina, in contact kwam met de Nazi’s, waarmee hij op verschillende manieren samenwerkte. Eerst in Bagdad, gedurende de coup van de pro-Nazistische officieren van de Gouden Vierhoek, olv generaal Rashid Ali. De coup vam de Gouden Vierhoek was overigens een belangrijke inspiratiebron voor de oprichters van de Ba’thpartij Michel Aflaq en Salah al-Din Bittar. Een van de lagere officieren die bij deze coup was betrokken, was een zekere Khairallah Tulfah, die in die tijd sterke Nazi-sympathieën ontwikkelde en een obscuur manifest schreef ‘De drie dingen die God nooit geschapen mocht hebben; Joden, Perzen en vliegen’. Khairallah Tulfah zou zeker vergeten zijn (na zijn gevangenisstraf en oneervolle ontslag uit het leger, werd hij onderwijzer in Tikrit), als hij niet de oom en vooral de voogd zou zijn geweest van de toen jonge Saddam Hussein, op wie hij een beslissende invloed had. Overigens resoneert een echo hiervan nog door in het gedachtegoed van IS, dat misschien veel minder orthodox islamitisch is en veel meer geworteld is in deze vorm van Arabisch nationalisme. Dit zal later aan de orde komen.
De coup van de Gouden Vierhoek in Bagdad mislukte en al-Husayni vluchtte naar Berlijn. Daar maakte Hitler hem tot hoofd van een SS divisie, bestaande uit voornamelijk Bosnische moslims, die gruwelijke oorlogsmisdaden hebben begaan.
Na de oorlog wist de Mufti de Neurenberger processen, waar hij terecht had moeten staan, te ontkomen en vluchtte hij naar het Midden-Oosten. In 1974 overleed hij in Libanon.
Het staat niet ter discussie dat de Mufti een bijzonder kwalijke rol heeft gespeeld, dat hij een oorlogsmisdadiger was, etc. Alleen, itt wat veel pro-Israël en anti-islamactivisten en hun meelopers beweren, de Mufti is niet degene geweest die met het idee van de Holocaust is gekomen. Dat was namelijk Hitler zelf. Hij heeft het idee van gifgas voor Joden al geopperd in Mein Kampf. Bovendien was al ruim voor de Wanseee Konferenz (en de ontmoeting met de Groot Mufti) al een begin gemaakt met de fysieke vernietiging van de Europese Joden. Er bestonden zelfs al gaskamers, zoals in Belzec, en ook Babi Yar had al plaatsgevonden. Hitler had toen al zelf talloze toespraken gehouden waarin hij opriep tot de vernietiging en totale uitroeiing van de joden, ook met gifgas.
Maar net als de inmiddels allang afgeschreven Holocaustontkenners David Irving, Robert Faurisson en Ernst Zündel (in een ander verband eerder op dit blog behandeld), kunnen ook de nieuwe Holocaustrevisionisten met een eigenlijk anti-islamitische agenda moeilijk geloven dat de Nazi’s en niet iemand anders, zoals bijvoorbeeld de eeuwige moslims, verantwoordelijk zijn voor de massale vernietiging van de Europese Joden. Hitler had dat natuurlijk nooit zelf niet kunnen bedenken; hij moet haast wel zijn ingefluisterd door een niet-Arische en eigenlijk Semitische Arabier… Ook Hitler, die trouwens links was volgens Martin Bosma, is kennelijk slachtoffer van demonisering.
Er is overigens geen serieuze historicus van het Derde Rijk die de Groot Mufti zo’n cruciale rol toedicht. Allan Bullock, Sebastian Haffner, Joachim Fest, Ian Kershaw geen van hen heeft het bij mijn weten zelfs over de Groot Mufti (althans, volgens mij wordt hij zelfs door geen van hen genoemd, maar dat zou ik misschien nog een keer moeten nazoeken). Maar het verhaal van de Groot Mufti (als bedenker van de Holocaust), duikt eigenlijk alleen op in ranzig propaganda-materiaal, of in Nederland bij auteurs/opiniemakers als Carel Brendel en Hans Jansen. Of Martin Bosma. De op dit blog uitgebreid behandelde pro-Israel activiste Ratna Pelle is ook niet zuinig in haar gebruik van het verschijnsel Groot Mufti.
Er zijn ook serieuze auteurs over het Midden-Oosten (zoals Charles Tripp, Robert Fisk of Hanna Batatu) die uitgebreid over de Mufti hebben geschreven. Ook zeer kritisch en zonder zijn collaboratie met Hitler te verdoezelen. Maar geen van hen maakt de Mufti tot de bedenker of inspirator van de Holocaust. De Mufti was zonder twijfel een Nazi-collaborateur, een Nazi-oorlogsmisdadiger, maar geen hoofdrolspeler, laat staan een sleutelfiguur. Zijn invloed is zeker betekenisvol geweest in het Midden Oosten (zoals op de Ba’thpartij en vooral Saddam Hussein), maar niet op het verloop van de Tweede Wereldoorlog in Europa of op de Holocaust.
“Het nieuwe fascisme draagt een baard”, zei oorlogscorrespondent Arnold Karskens in de talkshow van Pauw, op 22 september 2014., nav de wandaden van Islamitische Staat (zie hier). Heeft hij gelijk en is IS een manifestatie van ‘fascisme’? Wat mij betreft heeft Karskens maar een beetje gelijk, zij het indirect en op een iets andere manier dan hij wellicht zelf bedoelde.
Hoewel het hiervoor besproken verhaal van de Groot Mufti misschien wel het bekendste is (vooral omdat het zo gespind is door de Israël Lobby en door westerse anti-islamactivisten, zo erg dat het gezonken cultuurgoed is geworden, dat het inmiddels zelfs op GeenStijl rondwaart), is dit zeker niet het enige en al helemaal niet de belangrijkste link tussen het Europese fascisme en politieke bewegingen/stromingen in het Midden Oosten. Want hoe zit het met de oorsprong van het regime van Assad? Want juist de Baathpartij (zowel de Syrische van Assad als de Iraakse van Saddam Hussein) kent een min of meer op het fascisme geïnspireerde oorsprong.
De Ba’thpartij werd opgericht door Michel Aflaq, een Christelijke Syriër. Aflaq werd in 1910 in Damascus geboren in een Syrische Grieks Orthodoxe familie. Hij groeide op in de jaren dat Syrië een Frans mandaatgebied was, een resultaat van de opdeling van het Osmaanse Rijk na de Eerste Wereldoorlog, een gegeven dat zijn politieke vorming sterk zou beïnvloeden. In de jaren dertig studeerde hij geschiedenis aan de Sorbonne Universiteit in Parijs.
Aanvankelijk was Aflaq Marxist, maar in de loop van de jaren dertig raakte hij sterk beïnvloed door de Duitse denkers van de romantiek (vooral Gottfried Herder) en in toenemende mate het fascisme van Mussolini in Italië. Terug in Damascus, waar hij docent werd op een Franse eliteschool, begon hij zijn carrière als politiek denker/activist/agitator. Hij werd actief in de revolutionaire ondergrondse van het Arabisch nationalisme. Begin jaren veertig richtte hij samen met de soenniet Salah Eddine al-Bitar en de Shiiet Zaki Arsuzi de Pan Arabische Ba’th Partij op, voluit al-Hizb al Ba’th al-Arabi al-Ishtiraki (حزب البعث العربي الاشتراكي), ‘de Socialistische Partij van de Arabische Herrijzenis’. Ba’th, “herrijzenis” of “wedergeboorte” stond tegenover het Europese Imperialisme. De Ba’thpartij was natuurlijk een reactie op de nasleep van de Eerste Wereldoorlog, die voor de Arabieren, ondanks dat zij aan de geallieerde zijde hadden meegevochten tegen het Osmaanse Rijk, bijzonder nadelig was uitgevallen. De Arabieren kregen geen onafhankelijk aaneengesloten gebied, onder het gezag van Koning Faisal, maar het gebied werd verdeeld in een Frans en een Brits mandaat (het geheime Sykes-Picot akkoord van 1916, in 1920 geïmplementeerd). Syrië en Libanon gingen naar Frankrijk, Palestina, Trans Jordanië en Irak naar Engeland. Aan de geforceerde en kunstmatige grenzen van deze staten hebben sindsdien een heleboel conflicten ten grondslag gelegen, eigenlijk tot op de dag van vandaag. De recente vorming van Islamitische Staat, dwars door de grenzen van Syrië en Irak werd mede gemotiveerd als een rechtzetting van dit onrechtmatige en opgelegde verdrag.
Het was onder meer deze verdeling van de Arabieren waar Aflaq en de Ba’thpartij tegen ageerde. Er moest een Pan-Arabische Eenheid komen, los van de door de imperialisten opgelegde landgrenzen. De drie zaken waar de Ba’thpartij tegen ageerde waren: Imperialisme, Zionisme (de vorming van een Joodse Staat in Palestina), en ‘de Arabische Reactie’, waarmee de conservatieve monarchieën werden bedoeld, die in de ogen van de Ba’th een belemmering vormden voor de vooruitgang en de Arabische wederopstanding. De slogan van de partij was “Eenheid, Vrijheid, Socialisme”. Eenheid bedoeld als eenheid van alle Arabieren, die een Natie vormden en zich moesten ontdoen van de koloniale grenzen. Vrijheid bedoeld als vrij van imperialistische overheersing en Socialisme als saamhorigheid, sociale rechtvaardigheid en emancipatie (overigens nadrukkelijk niet Marxistisch). Op het eerste gezicht begrijpelijke of gerechtvaardigde eisen, zeker in het licht van die tijd. De Ba’thpartij was trouwens seculier en profileerde zich vooral als een partij voor Arabieren, ongeacht de religieuze afkomst/overtuiging. Het Pan-Arabisme stond, in de oorspronkelijke ideologie althans, centraal (onder respectievelijk Saddam en Assad zouden regionalisme, nationalisme en vooral tribalisme steeds meer de boventoon voeren, maar dat was niet de oorspronkelijke koers van Aflaq)
Maar Aflaqs ideeën bevatten ook andere elementen, die niet direct zijn terug te voeren op een Arabische, Islamitische of regionale traditie, maar die duidelijk geworteld zijn in het Europese politieke denken van de jaren twintig en dertig, vooral het fascisme. In Fi Sabil al Ba’th (“The Path to Resurrection”), uit 1941, het belangrijkste geschrift van de Ba’thpartij, klinkt regelmatig de roep om een sterke leider, die de partij en de samenleving voortdurend bij de les houdt en in een permanente staat van strijd stort: “The Leader, in times of weakness of the ‘Idea’ and its constriction, is not one to substitute numbers for the ‘Idea’, but to translate. numbers into the ‘Idea’; he is not the ingatherer but the unifier. In other words he is the master of the singular ‘Idea’, from which he separates and casts aside all those who contradict it.”
Aflaqs formulering van nationalisme doet net zo fascistoïde aan: “Nationalism is love before anything else. He who loves doesn’t ask for reasons. And if he were to ask, he would not find them. He who cannot love except for a clear reason, has already had this love wither away in himself and die (…) In this struggle we retain our love for all. When we are cruel to others, we know that our cruelty is in order to bring them back to their true selves, of which they are ignorant. Their potential will, which has not been clarified yet, is with us, even when their swords are drawn against us”.
Nationalisme als onvoorwaardelijke liefde. Een irrationele overgave aan de Natie en haar Leider, in een systeem waarin foltering en andere wreedheden gezien worden als loutering, therapie zelfs en het individu geofferd kan worden voor een hoger ideaal, dat slechts door de Leider kan worden vastgesteld. Fascistischer kan bijna niet. Zie voor meer over de ideologie van Aflaq en hoe deze zich verhield tot de werkelijke politiek van zowel Assad als Saddam Hussein (vooral de laatste), Bloed en Bodem van de Ba’ath, van arabist Leo Kwarten uit de NRC (3-5-2003). Er is trouwens recent een Nederlandse politicus opgestaan die zijn partij, net als Aflaq, ook ‘de Partij van de Liefde’noemde en in het verlengde daarvan zeker nationalisme (of patriottisme) beschouwt als een vorm van liefde. Ik neem aan dat het op toeval berust, tenminste niet dat er in dit Nederlandse partijtje het Ba’thistische gedachtegoed leeft. Maar opmerkelijk is het wel, Dit partijtje (waarvan enkele lieden zich wel lovend over Assad hebben uitgelaten), komt later nog uitgebreid aan de orde. Terug naar Aflaq en de Ba’thpartij.
Uiteindelijk vonden in zowel Syrië en Irak in 1963 staatsgrepen plaats die in beide landen de partij aan de macht hielpen. In Irak trouwens voor korte duur, omdat het leger ingreep en de Ba’thi’s weer aan de kant zette. In 1968 wist de Iraakse tak van de Ba’thpartij weer aan de macht te komen en ditmaal deze te behouden, tot de val van Saddam Hussein na de Amerikaanse invasie van 2003. Maar hoe dan ook, Aflaqs notie van de “Republiek der Liefde” culmineerde uiteindelijk in het Irak van Saddam Husseun en het Syrië van Hafez al-Assad en zijn zoon Bashar, al is de uiteindelijke invloed van Aflaq groter geweest op het Iraakse dan op het Syrische regime. Met de machtsgreep van Hafez al-Assad in 1970 volgde namelijk een grote zuivering in de Syrische Ba’thpartij, in het jargon van het Assad-regime aangeduid als de ‘correctieve revolutie’. Assad verving de partijleiding door veelal Alevietische clan en streekgenoten. Aflaq werd uit zijn eigen Syrische Ba’thpartij gezet en vertrok, na een lange omzwerving, oa via Frankrijk en Brazilië, uiteindelijk naar Irak, waar hij later door Saddam Hussein op een voetstuk werd geplaatst, tot zijn dood in 1989. Hoewel hij op het eind van zijn leven niets meer dan een symbolisch figuur was geworden, in feite onder huisarrest leefde en voor officiële gelegenheden door Saddam Hoessein op een podium werd gezet, werd hij na zijn dood door het regime geëerd, middels een groot grafmonument en enkele bronzen standbeelden, van hetzelfde soort waarvan er vele honderden van Saddam zijn vervaardigd.
Beide Ba’thistische regimes verwijderden zich elk op hun eigen manier van de oorspronkelijke ideologie. Het belangrijkste was de ambivalente relatie met het Pan-Arabisme, de Arabische eenheid, een van de belangrijkste peilers van het oorspronkelijke Ba’thisme, al bleef het Iraakse Ba’thregime, in woord althans, het idee van de Arabische eenheid het sterkst uitdragen. Maar in de praktijk vielen beide regimes terug op hun tribalistische aanhang, die in Syrië en Irak sterk van elkaar verschilde, waardoor beide regimes zelfs gezworen vijanden van elkaar werden.
Saddams dictatuur kende een mafia-achtige structuur, waarbij zijn stamverwanten de sleutelposities bekleedden. Dat was in zijn geval de tribalistische bevolking van de zg Sunnitische driehoek, van iets ten noorden van Bagdad (bijv. Falujah) tot ongeveer Mosul (waar veel van de latere aanhang van IS afkomstig was). Het regime dat de oude Assad vormgaf had eenzelfde soort tribalistische, of mafia-achtige structuur, alleen werden de sleutelposities bemand door de Alawieten van het platteland van Latakia. Ter verduidelijking, de Alawieten maken deel uit van de Shiietische tak van de islam, het is alleen binnen het Shiïsme een andere richting dan bijvoorbeeld het Twaalver-Shiisme, dat wordt aangehangen door het Mullah bewind in Iran en waartoe de meerderheid van de Shiieten kan worden gerekend, dus de Shiietische populatie van Iran, de zuidelijke helft van Irak en de meeste Shiieten in Libanon. Zie hier ongeveer het schisma tussen de Iraakse en de Syrische Ba’thisten. Hoewel er ideologisch en politiek organisatorisch grote overeenkomsten waren (beiden totalitaire politiestaten, leunend op zowel een combinatie van tribale loyaliteiten, als georganiseerd wantrouwen, door een netwerk van geheime diensten), namen zij binnen het krachtenveld van de Arabische wereld vaak tegengestelde posities in. De Iraakse Ba’th neigde meer naar het Sunnitische kamp, terwijl het Syrische regime meer aansluiting zocht in de Shiietische wereld. Zo sterk zelfs dat in de Irak/Iran oorlog het Syrië van Assad de zijde van Iran koos, als enig Arabisch land. De motieven hiervoor zijn niet zozeer religieus (het seculiere Assad regime verschilde sterk van het revolutionaire islamistische regime van Ayatollah Khomeiny, net zoals Saddams seculiere regime in veel opzichten verschilde van het Wahabitische Saudische koninkrijk), maar wel tribalistisch. Zie hier ook de verklaring waarom het seculiere regime van Hafez al-Assad (en tegenwoordig dat van zijn zoon Bashar) de belangrijkste steunpilaar was van de shiietische fundamentalistische Hezbollah (al is tegenwoordig Hezbollah misschien wel de belangrijkste steunpilaar van het regime van Assad, dat inmiddels sterk in de verdrukking is gekomen). Eenzelfde soort relatie is het voormalige Iraakse Ba’thbewind aangegaan met verschillende sunnitische terreurbewegingen. In zo’n sterke mate zelfs dat de leiding van IS bijna als een soort ondergrondse voorzetting kan worden gezien van het oude Iraakse regime. Daarover later meer.
De conclusie is dat Arnold Karskens enigszins gelijk had toen hij nav IS stelde “Het nieuwe fascisme draagt een baard”. Zeker geen gelijk in de zin van dat ‘islam’ en ‘fascisme’ aan elkaar verwant zouden zijn (zoals oa Geert Wilders en Martin Bosma ons graag willen doen geloven), maar wel dat de ‘baarden’ van IS (in ieder geval de leiding) een soort voortzetting zijn van een fascistische beweging in het Midden Oosten.
Maar dat geldt misschien nog wel meer voor het Assad-regime, dat door verschillende westerse ‘islam-kritische conservatieven’, ‘verlichtingsfundamentalisten’, of hoe nieuw rechts zich tegenwoordig omschrijft, vaak wordt afgeschilderd als een baken tegen het islamo-fascistische gevaar. Het verband met het oude Europese fascisme is soms zelfs heel direct. Gevluchte Nazi-oorlogsmisdadigers als Walther Rauff ( die later naar Zuid Amerika vertrok en tot zijn dood ook adviseur was van de DINA, de beruchte geheime dienst van de Chileense dicator Augusto Pinochet) en vooral Alois Brunner (de rechterhand van Eichmann), die na 1945 ontkwamen naar het Midden Oosten, vonden hun nieuwe Heimat in het Syrië van Havez al-Assad. Zij speelden zelfs een rol in het opzetten van Assads geheime diensten en het orgsaniseren van het Syrische gevangeniswezen. De werkelijke erfgenamen van het Europese fascisme in het Midden Oosten zijn wellicht eerder bij zowel de Syrische als de Iraakse Ba’thpartij te vinden, dan bij de politieke islam, of de islamisten.
Afgelopen winter publiceerde ik op dit blog Discussiëren op Hoeiboei, de anonieme afwerkplek van islamofoob extreemrechts. Daar heb ik wat mij betreft ook deze site al voldoende geïntroduceerd. Het is het platform waar Hans Jansen, Annelies van der Veer en soms ghostwriter Barry Oostheim hun anti-islam/ pro rechts-Israël/pro Wilders pamfletjes lanceren, toegebruld door een horde in regel anonieme ‘reaguurders’ (deze van de website GeenStijl afkomstige kwalificatie, lijkt mij een effectieve omschrijving), die er vaak nog een schepje bovenop doen. Expliciet racisme is in het forum van Hoeiboei volkomen geaccepteerd (voor vrijheid van expressie zijn wij immers allemaal), alleen wanneer er tegengeluiden komen, die niet zo makkelijk zijn af te doen, of waar het lastig om een goed antwoord op te formuleren, worden die soms weg gemodereerd, of wordt de discussie gesloten. Om die reden leek het mij aardig om de discussie hier in ieder geval te publiceren (en daarmee vast te leggen). Er valt, net als de vorige keer, weer veel te lachen, maar ook deze discussie is weer buitengewoon onthullend over hoe islamofoob rechts (of domrechts, beide begrippen vallen overigens niet noodzakelijkerwijs samen, maar overlappen elkaar soms wel, zie verschillende bijdragen aan de discussie hieronder) naar de wereld kijkt. Al met al bijzonder leerzaam materiaal, ook al is het wederom een nogal burlesque geheel geworden. Door verschillende participanten wordt regelmatig de onderbuik geleegd, maar dat is nu eenmaal eigen aan de tribale groepering der Hoeiboei reaguurders.
Dan nog iets. Een van de merkwaardigste aspecten van de weblog Hoeiboei is dat daar het idee leeft dat men mede namens Harry Potter en Gerard Reve spreekt. Ik vind het ook een beetje vreemd, maar als je de site opent, zie je linksboven de tekst ‘Hoei Boei, de enige site met zowel Gerard Reve als Harry Potter aan haar zijde’. Juist…. Dat van Harry Potter kan ik niet beoordelen. Zijn domein is immers het bovennatuurlijke. Net als het dragen van een hoofddoek, lijkt mij de Harry Potter cultus een hoogst particuliere geloofszaak en wie ben ik om mij daarin te mengen, dus dat laat ik maar verder voor wat het is. Maar waarom in Godsnaam (zeg dat wel) Gerard Reve? Zijn Annelies van de Veer en Hans Jansen Zijn Boodschappers, die, aangevuld met Ghostwriter Barry Oostheim als Heilige Geest, een soort Reviaanse drieëenheid vormen? (dus niet met de Maagd Maria, want dan zou Annelies van der Veer een hoofddoek moeten dragen en, voor de goede orde, dat doet ze dus niet). Maar ik dacht altijd dat dit met met Teigetje en Woelrat was. Misschien heb ik iets gemist, maar dat roept bij mij wel hele vreemde beelden op. Het kost mij iets minder moeite om bij bepaalde reaguurders het beeld op te roepen van Matroos Vos (zeker zoals hij er nu uitziet). Sterker nog, als je daar met bepaalde types in discussie gaat, moet je gewoon het beeld van Joop Schafthuizen voor de geest halen. Meestal klopt dat wel met de algemene sfeer van de conversatie. Zie bijvoorbeeld ene Van het Goor (what’s in the name), alhoewel die naar eigen zeggen de grootste heteroseksuele schuinsmarcheerder van Harderwijk is, zie hier, – wisten jullie trouwens dat de Donkerstraat aldaar de ultieme cruiseplek is? Alhoewel ik toch mijn twijfels heb bij van het Goors claims en ik mij afvraag of hij niet eerder een licht ontvlambare, hoe zou ik het zeggen, viezeman is (naar de creatie van Kees van Kooten), gezien een andere reactie op Hoeiboei (zie hier). Dat ‘trillen van kwaadheid, praten met speeksel in de Harderwijkse Donkerstraat’ vind ik wel weer een mooi beeld, Matroos Vos zeker passend. Maar verder vind ik dat Reve-gedweep op die site maar een rare toestand. Annelies van der Veer die zich een Reviaan noemt (zie hier). Of Hans Jansen, die zich volgens Michiel Leezenberg bezondigt aan Reviaanse stijlbloempjes (zie hier). Ik wil niets afdoen aan de daar kennelijk gepraktiseerde reviaanse voorkeur (wat die ook moge inhouden, of hoe je daar invulling aan geeft- zeker in combinatie met Harry Potter?!), maar ik vind het een beetje een wonderlijk gebeuren. Vandaar dat ik in de discussie, al was het enigszins off topic, daar toch een opmerking over heb gemaakt. En misschien was het nog nodig ook, want, al claimt de site de zegen van Reve te hebben, een aantal reaguurders snapt er spreekwoordelijk geen hol van. Waaronder ene Hpax, zie hier, al schrijft die naar eigen zeggen nog zulke geleerde boeken, zie de onderstaande discussie. Uitgegeven in eigen beheer, dat dan weer wel.
Hieronder de discussie. Ongeredigeerd, met helaas dus onvermijdelijke type-fouten, inclusief die van mijzelf (dat is nu eenmaal moeilijk te voorkomen als je snel in een klein vakje moet typen), maar het ruwe materiaal (waarin vooral goed tegenwicht werd geboden door de tot voor kort mij onbekende blogger Max Goedblick, met een veel bescheidener rol voor mijzelf) is wederom fascinerend en daarom de moeite waard om te tonen en te bewaren. Daarna volgt nog een kleine nabeschouwing, plus wat bonusmateriaal. Ter leeringh ende vermaeck:
Egypte begeert het juk van de sharia af te schudden
Al sinds de Farao’s zijn de Egyptenaren als weinig anderen erin getraind om politieke narigheid gelaten te ondergaan. Maar nadat één jaar lang de politieke islam aan de macht is geweest, is het toch ook deze geharde ervaringsdeskundigen te veel geworden. (Niet dat zoiets een waarschuwing zal zijn voor Nederlandse politici die er een hobby van hebben gemaakt de islam ruim baan te geven in het lands-, stads- en schoolbestuur. Immers, alleen de bevolking heeft er last van, dus voor de meeste politici is het dan niet echt een punt.
Strategisch is en blijft het voor de groei van de politieke macht van de islam op de lange termijn het beste zo veel mogelijk sharia-enclaves te stichten. Maar waar? In het Westen kost dat weinig moeite, daar hebben de autoriteiten immers niet door wat er onder hun neus gedaan wordt. Hetzelfde te doen in de islamitische wereld, waar haast iedereen, en zeker de politie, doorheeft wat er gaande is en waartoe dat leiden zal, zoiets is een veel riskantere onderneming. Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet geluk.
De Nederlandse staatsmedia en de Nederlandse beleidsmakers, blijkt nu, zijn niet op de hoogte van de elementaire basics van de politieke orde in de islamitische wereld. Met droge ogen vertellen ze dat ze het als een ernstig probleem zien dat een wettig gekozen president door het leger is uitgeschakeld. Dat de verkiezing van die president met fraude tot stand is gekomen, is al weer vergeten. Dat die wettige president de mensenrechten van zijn onderdanen schendt, speelt geen rol. Er zijn in het Midden-Oosten nu eenmaal maar twee smaken beschikbaar: een dictatuur van de islam, of een halve dictatuur die zijn macht ontleent aan het leger.
In Turkije bestond, voordat Europa daar ingreep, een subtiel evenwicht tussen islam en leger. Europa heeft het evenwicht dat daar bestond verbroken, ten gunste van de islam, omdat militaire regimes nu eenmaal niet voldoen aan de hoge Europese normen. Dat in islamitische landen als Turkije en Egypte het leger een minimale burgerlijke orde garandeert en de haatbaarden op afstand van de macht houdt – als de Nederlandse praat- en schrijfelite dat al mocht weten, dan houden ze er stijf hun mond over dicht. Ze telefoneren liever met hun dinnetjes in Beiroet. Minister Timmermans, Petra en Monique: Ga toch koken.
De overheidsmacht in Egypte is al duizenden jaren in handen van de hoogste militair van het land. Alleen tijdens de periode van Britse bemoeienis, van ± 1888 tot ± 1952, lag het anders, tenzij je de rol die de Britten toen hebben gespeeld gelijk wilt stellen met die van de opperbevelhebber van de Egyptische strijdkrachten. Dan is ook 1888-1952 toch een normale periode geweest. In 1952 kwamen de militairen weer gewoon direct aan de macht: Nasser.
Inderdaad was de constructie waaronder de Britten zich met Egypte hebben bemoeid wat eigenaardig, het was geen gewone kolonie, wat bijvoorbeeld daaruit blijkt dat niet Engels maar Frans in 1952 in Egypte de meest gesproken buitenlandse taal was. Egypte had in de Britse tijd een eigen sultan, later koning, met eigen bevoegdheden. Wij in Nederland hebben daar weinig van meegekregen, behalve dat de laatste koning, Farouq, aan overgewicht leed. Studenten denken meestal dat Egypte ‘gewoon’ door de Engelsen gekoloniseerd is geweest.
Het falen van de Moslimbroederschap in Egypte wil niet zeggen dat de Broederschap niet nog steeds kansen heeft in landen waar anders dan in Egypte geen millennia-oude traditie van militair bestuur bestaat. In Jordanië en Syrië liggen er nog steeds mogelijkheden. Het Mursi-drama zal de Broederschap er bovendien eens te meer van overtuigd hebben dat de macht alleen door geweld in handen te krijgen is, en dat het democratische spel de moeite van het meedoen niet waard is. Het kan nog leuk worden in de islamitische wereld waar het delen van de staatsmacht een onbekend concept is.
De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi. De Egyptenaren wisten dat, en getuigden van die kennis, en van hun afschuw van Obama, door middel van in het Engels gestelde spandoeken die in Europa en Amerika op de tv goed zichtbaar zijn geweest. Raar dat het westen die voorkeur van Obama voor de islam zo gelijkmoedig opneemt.
Maar mogelijk zijn er toch instanties in Amerika die wat minder gelijkmoedig zijn, en die tegen de zin van het Witte Huis en zonder het Witte Huis precies op de hoogte te houden, de Egyptische legerleiding gesteund hebben, met geld, raad en daad. Of ondersteunt Saoedi-Arabië de nieuwe militaire machthebbers? Het is in ieder geval haast ondenkbaar dat een groep militairen de macht overneemt zonder steun van anderen, en ook nog eens tegen de zin van Obama en de zijnen.
De nieuwe machthebbers verwachten, net als de Nederlandse legendarische Arabist Snouck Hurgronje aan het begin van de vorige eeuw, dat als je de haatbaarden er tussenuit vist, het verder allemaal wel los zal lopen. Het leger zegt driehonderd arrestaties te hebben verricht. Kennelijk is dat getal voor veel Egyptenaren (die anders dan Nederlanders weten wat de politieke islam is) min of meer geloofwaardig. Zelfs al zijn het er drieduizend, dan is dat nog steeds weinig. Ja, voor Nederland zou het te veel zijn. Wij laten liever af en toe een van de onzen afschieten en onthoofden in de Linnaeusstraat. Maar voor Egypte is drieduizend arrestaties een gebeurtenis van niks.
Hoe zal het nu verder gaan met Egypte? Vanaf de jaren veertig tot nu toe, langer dan een halve eeuw, heeft er in Egypte een vaak bloedige maar beperkte strijd gewoed tussen de Moslimse Broederschap en de Regering/het leger. Daarbij vielen er nu en dan doden, werden er nu en dan mensen, mogelijk onschuldig, gevangen gezet of geëxecuteerd, plus af en toe een aanslag op een politicus, en er waren af en toe bloedige rellen. Ik heb wel (per ongeluk) in Cairo door een straat gereden, langs een hotel, op een plek waar de politie net het bloed van de stoep en de trappen aan het dweilen was.
Heel erg allemaal, en dat zal allemaal terugkomen als het leger in Egypte aan de macht blijft. Toch is die toestand om rekenkundige redenen te verkiezen boven een langdurige echte burgeroorlog in Syrische, Irakese of Libanese stijl waarbij elke paar maanden duizenden slachtoffers vallen.
Dat de Egyptenaren het juk van de sharia hebben afgeschud, en dat mogelijk ook nog op eigen kracht voor elkaar hebben weten te krijgen, is het bemoedigendste bericht over de islam sinds de staatsgreep van Khomeini in Iran in 1978-1979.
Werken die veiligheidsdiensten, cia, aivd, dan toch echt van acht tot halfvijf en tijdens Zon- en feestdagen gesloten, of bent u zo bijzonder goed geïnformeerd ?
Bij de politieke elite twijfel ik voortdurend tussen dom en crimineel.
Het is geen optie. Er bestaat geen mogelijkheid dat de islam de gehele mensheid zal verzieken. Net als een teek, een luis, het hiv-virus of een kankergezwel heeft de islam een gastheer nodig. Het slechte van de wereld kan niet overleven zonder het goede. De islam kàn niet op zichzelf staan, omdat het alleen kan bestaan ten koste van een ander. Dat is het unieke van een parasiet.
Er bestaat ook geen kans dat de islam tot het einde der tijden blijft voortbestaan, net als heb bewind van Stalin, Pol Pot en Hitler heeft de islam ook tegenwoordig in Nederland meelopers. Stalin werd gesteund door de communisten, Hitler door de NSB en Pol Pot door Paul Rosenmöler. De islam word gesteund door een combinatie van àl die groepen samen met hun trawanten en collaborateurs. Onderandere Anja Meulenbelt en Dries van Agt.
De islam loopt op haar laatste benen, de islam is op sterven na dood. Omdat de islam verzonnen is kan ik er een eind aan verzinnen, en niets of niemand houdt mij tegen. Het einde van de islam staat hoe dan ook gepland op 31 December 2013 ‘s-middags om vier uur. Zeg maar dat Vanhetgoor het gezegd heeft. Vervolgens moeten overal ter wereld alle moskeeën worden afgebroken, evenals de islamitische scholen. Dan moeten alle ex-moslims worden gedéprogrammeerd. En tot slot moeten de schuldigen worden bestraft.
Het is geen optie, er is maar één manier om de wereld te behouden voor de beschaafde mensen; de islam zal ten einde komen. Dit jaar nog!
Heb ik ook vaak aan gedacht, alleen waar moet de wereld nog doorheen. De islam heeft het kiem van zijn eigen ondergang in zich. Er zit zo weinig integriteit in het systeem. Naar elkaar en zeker naar hun “tegenstanders”. Hoe groter het wordt, hoe meer het onhoudbaar wordt. Dit geldt eigenlijk voor alle door de mens gevormde systemen. Of het systeem nou door een geloof wordt geïnspireerd of door een ideologie of door een kapitalistisch systeem of een product (bedrijf) of een politiek idee (EU) of het gras van de buren. Er is een punt waar het niet meer werkt. En het ene systeem zal sneller onderuit gaan dan het andere en de islam heeft dan ook alles in zich om onderuit te gaan. De islam past zich niet aan de omstandigheden (gelukkig anders hadden we pas echt een probleem) maar of ik het nog ga meemaken…
Nu ik hier toch bezig ben (een eind verderop in de discussie), ook hier maar een opmerking. Van het Goor, als ik het goed begrijp vind jij het opkomen voor de rechten van de Palestijnen (die niet eens allemaal Moslim zijn)’collaboreren’ met ‘de islam’? Los van of er überhaupt zoiets bestaat als ‘collaboreren’ met ‘de islam’, ben je in staat afzonderlijke problemen helder te analyseren, of is het voor jou allemaal een grote brei? Snap je zelf wat er allemaal aan de hand is, of maak je er bewust zo’n hutspot van? Toon maar eens aan waarin bijvoorbeeld de door en door Katholieke van Agt een steentje bijdraagt aan een evt islamitische wereldheerschappij. Ben benieuwd of je dat kan en vooral of je dat ook op een serieus forum kunt slijten. Hier maak ik me geen illusies, hoewel ook ik verbaasd zou zijn als je hierin bijvoorbeeld Hans Jansen meekrijgt. Nu hij toch op dit forum bezig is, ben ik best wel benieuwd wat hij hiervan vindt. Zou daar graag wat meer van willen vernemen 😉
Verbluffend, en alle respect voor het bewustzijn van deze knaap…
Welkom in de 21ste eeuw
Persoonlijk (of weet het eigelijk wel zeker) denk ik dat internet hier een bewonderende en bemoedigende rol in speelt.
Op vragen hoe deze `jongen` dat allemaal wist, noemt hij diverse malen “Internet” !!
Bewoners van de islamitische staten zien nu met eigen ogen hoe mensen leven in het vrije westen, en hoe het anders kan.
Zonder voorgelogen te worden door achterlijke islamisten en schriftgeleerden.
Dankzij sociale media..
Deng Xiaoping, de “vader des vaderland” van China wederopstanding, was jaren lang dom gehouden door de buitenlandpoliticologen van zijn “socialistische partij”
En dacht dat ze in het buitenland nog in de middeleeuwen leefden.
Toen hij in het ´buitenland´ kwam (pre-internet tijdperk) keek tie zijn ogen uit.
Sociale media helpt de evolutie een handje..
En Geert Wilders heeft weer gelijk…`moslims !! werp het juk van die achtelijke islam van U af, en er is zoveel mogelijk`
Een sprankelend zonnestraaltje van bemoediging in die inktzwarte duisternis van de islam.
Hup.. de mastodonten van de islam naar het museum.
Toch vraag ik me af in hoeverre de oppositie tegen Morsi iets te maken had met het dictatoriale islamisme van de moslimbroeders. Op TV zag ik ook Egyptenaren die boos waren omdat het brood 5 x zo duur was geworden vanwege afschaffing van subsidies op brood. De meeste opstanden draaien om armoede, werkloosheid en voedselprijzen; zo begon de Arabische “lente”.
Ook onder Mubarak waren niet-moslims een zondebok om het falen van de overheid te verdoezelen. Bij aanslagen en pogroms tegen die minderheden grepen politie en leger vaak niet in, of deden zelfs mee. Er is geen reden om aan te nemen dat het leger nu ineens die minderheden gaat beschermen. Ook de volgende regering zal zondebokken nodig hebben; Egypte ligt economisch op haar gat en ik zie niet hoe dat heel snel kan veranderen.
De volgende Egyptische regering zal de subsidies op brood evenmin kunnen handhaven.
Als je dit als gegeven neemt (en ja ik denk ook dan Dandruff gelijk heeft) dan heeft het geen zin om naar democratie te streven als het land daar niet aan toe is. De middenklasse moet groot genoeg zijn en dat betekend dat de economie redelijk goed moet draaien en ondernemerschap lonend is. En natuurlijk vergeet ik nu heel veel belangrijke zaken. Ook de cultuur en aanwezige ideologiën bepalen veel. In china kan een democratie wel eens f.. verkeerd uitpakken omdat ze nogal een beetje alleen aan zichzelf denken en dat werkt niet zo goed in een democratie. Egypte en de rest van de arabische landen is er (ook) niet aan toe en wat je in turkije ziet gebeuren is dat een ideologie een prille (wat heet) democratie om zeep wil helpen. (of mag ik dat niet zeggen). Raak de mensen in de portemonnee en de democratie is snel overboord. (of als er veel te verdienen is, is de democratie ook snel overboord).
Recente omwentelingen in Egypte worden in termen van Democratie, Arabische Lente en gekuip van de locale Moslim Broederschap verslagen, maar terecht wijst Dandruff [7.07.13/13.29u] op de explosieve stijging van de broodprijs. En die van de spijsolie zal er denk ik ook wel zijn en tellen, en dan heb je zo een opstand in Egypte (Caïro).
Over het alledaagse leven van de ‘gewone Egyptische man’ worden we slecht geïnformeerd. Hoe die moet leven, kan beslissender / voorspellender zijn voor het ontstaan van een politieke agitatie dan Verheven slogans’’
Bestaat over die ‘Mohammed Hasan de Egyptenaar’ recente, toegankelijke literatuur? Vele jaren geleden las ik enige pagina’s uit een publicatie van een Noorse anthropologe over haar participerend onderzoek bij een gewoon Caïrees gezin. Een boeiend verhaal over een afschuwelijk, gewoon Egyptisch leven. Met dat participeren hield ze naar ik mij herinner maar op.
Ik had graag haar artikel of boek helemaal uitgelezen, maar kreeg die niet te pakken. En ook niet iets dergelijks. De naam van de anthropologe ken(de) ik niet. Wie weet!
“Dat de Egyptenaren het juk van de sharia hebben afgeschud, en dat mogelijk ook nog op eigen kracht voor elkaar hebben weten te krijgen, is het bemoedigendste bericht over de islam sinds de staatsgreep van Khomeini in Iran in 1978-1979.”
Hier zal men het mogelijk interpreteren als een overwinning van de goede islam over de slechte ?
islam, zo slecht nog niet.
“In Turkije bestond, voordat Europa daar ingreep, een subtiel evenwicht tussen islam en leger. Europa heeft het evenwicht dat daar bestond verbroken, ten gunste van de islam, omdat militaire regimes nu eenmaal niet voldoen aan de hoge Europese normen”
Niet te vroeg juichen. Obama heeft namelijk een plan B om de Moslimbroederschap weer aan de macht te helpen. Journalist Daniel Greenfield(aka Sultan Knish) daarover:
“De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi.”
Ik begrijp heel goed dat de Amerikaanse Republikeinen elke gelegenheid aangrijpen om een Democratische president in een kwaad daglicht te plaatsen. Dat is politiek.
Ik begrijp ook heel goed dat Europeanen met een rechtse kijk op de wereldpolitiek graag meedoen aan een partijtje Obama bashen. Dat is vriendjespolitiek.
Wat ik echter niet begrijp dat is waarom Obama er belang bij zou hebben dat Egypte een Moslimstaat wordt! Waarom zou Obama er belang bij hebben dat de Joodse staat Israël langzaam maar zeker wordt ingesloten door vijandige Islamitische regimes, met legers en atoombommen en Arabieren die een broertje dood hebben aan Amerikanen en Joden?
In Amerika wonen heel veel Joden. Een deel van hen is Republikein, een ander deel stemt Democraten. Maar als het om de Joodse zaak gaat en het belang van de staat Israël dan vormen zij één front. Als Obama zou willen dat de Moslimbroederschap de macht in Egypte krijgt, zijn de Democraten alle steun van alle Joodse kiezers kwijt. Welk belang heeft Obama daarbij?
Dat de Republikeinen daar belang bij hebben is evident; als zij de wereld ervan kunnen overtuigen dat Obama een Crypto-Islamiet is met een verborgen agenda om de wereld te Islamiseren dan hebben de Republikeinen op voorhand alle verkiezingen voor de eerstkomende 30 jaar gewonnen. Maar ja, wie trapt daar nu in?
Zou iemand mij daarom hier eens kunnen uitleggen waar voor Obama en Amerika het voordeel te halen valt als de Amerika-hatende Moslims in steeds meer landen aan de macht komen?
A- Uw vraag is off-topic.
B- Ik kan mij niet herinneren dat ik u ooit iets heb beloofd.
C- Indien Egypte een Islamitische staat wordt onder de dictatuur van de Sharia, en alszodanig zich natuurlijkerwijs zal gaan ontpoppen als een aartsvijand van het buurland Israël (en van Europa & Amerika), wat heeft Obama daar dan voor zichzelf en zijn partij mee gewonnen? In de politiek gaat het namelijk altijd om belangen, en ik zie hier niet het belang van Obama. U misschien wel?
B Kan kloppen, maar ik help je met: “Tijd om dit gekkenhuis te verlaten.”
C Tussen Obama en Bush is er nauwelijks verschil. Evenzo betreffende de Democraten en Republikeinen. Bij ons thuis hebben we hetzelfde probleem: PVDA=VVD=CDA met een af en toe klein pikkie Peggold. Gelukkig valt er nu wel iets te kiezen. En dat is niet SP.
“Zou iemand mij daarom hier eens kunnen uitleggen waar voor Obama en Amerika het voordeel te halen valt als de Amerika-hatende Moslims in steeds meer landen aan de macht komen?”
Voor een antwoord op je vraag lees het het volgende blog van Barry Rubin.
Barry Rubin blaast aan het eind van zijn blog zijn eigen beweringen over het beleid van Obama op met de opmerking:
“It should be emphasized that aside from everything else, this is a ridiculous U.S. strategy….
Precies, echter niet de strategie van Obama is ridicuul, maar de onzinnige theorie die Barry Rubin hierover heeft verzonnen is volstrekt belachelijk. Als Rubin gelijk had gehad dan was Obama al jaren geleden gestopt met de drone-aanvallen op Islamitische doelen en had hij Bin Laden nooit geliquideerd. Overigens zegt Rubin nergens dat Obama een “voorkeur” voor de Islam zou hebben, zoals de heer Jansen hierboven beweert, maar alleen maar dat Obama de strijd tegen de Islam zou hebben opgegeven. Dus Rubin beantwoord ook niet mijn vraag waarom Obama graag zou willen dat Egypte een Islamitische dictatuur zou worden.
Als Hans Jansen en zijn vaste lezers hier beweren dat Obama een fan van de Moslimbroeders zou zijn dan weten zij vast ook wel waarom, en dan zou ik dat graag uit hun pen willen vernemen.
“Als Hans Jansen en zijn vaste lezers hier beweren dat Obama een fan van de Moslimbroeders zou zijn dan weten zij vast ook wel waarom, en dan zou ik dat graag uit hun pen willen vernemen.”
Omdat Obama denkt dat hij met de steun aan de Moslimbroeders, de z.g.n. gematigden steunt, die de Salafisten onder de duim zullen houden en Al Qaida
op die manier ook minder succesvol kan zijn.
Hoe het in de NL media staat, weet ik niet precies maar ik vrees het ergste, denk weer aan Petra en Monique, maar internationaal wordt toch wel gedacht dat Obama de MB steunt.
Zeker in Egypte wordt dat door velen gedacht, zie de teksten op de spandoeken die op de tv zichtbaar geweest zijn. Waarom Obama de MB steunt, weet ik niet, mensen doen nu eenmaal dingen waarvan ze zelf niet weten waarom ze die doen – zouden anderen het dan wel moeten weten?
Overigens zitten er ook sharia-fundamentalisten in de anti-MB coalitie.
Egypte is een kruitvat en een potentiële vijand van Israël. Het horrorscenario voor Israël, en daarom ook het horrorscenario voor elke Amerikaanse president, is dat de MB via een staatsgreep aan de macht komen, en van Egypte een Islamitische dictatuur maken.
Obama is een diplomaat die daarvoor een oplossing zoekt langs diplomatieke weg. Een diplomaat die als conflictbemiddelaar wil optreden moet daarbij altijd een paar zaken in acht nemen:
A- Hij moet zelf boven de partijen blijven staan, en mag dus niet een van de partijen meer sympathie tonen en meer steun geven dan een andere partijen. Als hij die fout begaat wordt hij niet meer als onpartijdig ervaren en wordt hij zelf onderdeel van het conflict. Dit is vaak erg lastig, vooral als er partijen zijn die de onpartijdigheid van de diplomaat interpreteren als sympathie voor de vijand.
B- Een oplossing kan alleen worden bereikt als alle partijen de oplossing ook als een oplossing ervaren. Dat betekent dat alle partijen het idee moeten hebben dat zij met de geboden oplossing ook voor zichzelf een voordeel hebben behaald. Als een partij er met een onevenredig deel van de buit vandoor gaat terwijl de andere met lege handen blijft staan, dan is het conflict niet opgelost want dan zal de benadeelde partij zich daar niet bij neerleggen en zijn strijd voortzetten.
Zou het niet zo kunnen zijn dat de beschuldigingen aan het adres van Obama dat hij een vriendje van de Moslimbroeders zou zijn berusten op een misverstand? Als Amerika zelf geen partij wil worden in het binnenlandse conflict, zodat zij als een onpartijdige bemiddelaar de zaak in goede banen kan leiden, dan kan Obama zich niet op voorhand uitspreken tegen de Moslimbroeders. Uiteraard zullen tegenstanders van de MB dit ten onrechte kunnen uitleggen als sympathie voor de Moslims, iets waar de Republikeinen natuurlijk graag misbruik van maken om Obama in een kwaad daglicht te plaatsen als Crypto-Islamiet.
Er is nagenoeg geen enkele zin waar in het bovenstaande stuk van ‘Max Goedblick’. Bij ‘waar’ denk ik aan de ouderwetse betekenis die dat woord had in de dagen van weleer, voordat het postmodernisme als fatsoenlijk ging gelden.
Egypte is geen ‘potentiële vijand’ van Israël, maar gewoon een vijand.
‘Horrorscenario’? Egypte is militair niet tot veel in staat. Denk aan 1948, 1956, 1967, 1973.
Obama is geen ‘diplomaat’, maar een politicus.
Een diplomaat staat niet ‘boven’ de partijen. Hij vertegenwoordigt één van de partijen.
Wat Obama is of denkt, weet niemand. Feit is dat zijn acties steeds uitpakken in het voordeel van de politieke islam. Dat leidt tot allerlei wilde fantasieën waarvan het onzeker is of een daarvan juist zal blijken. Maar wie weet.
Obama praat de stasi-praktijken van de NSA goed.
Dat zegt mij genoeg, als democraat.
Overigens is Guantánamo Bay, volledig legaal, nog steeds open. Een loze belofte.
Obama vecht o.a. in Libie, Irak, Afghanistan, Jemen, en honderden andere plaatsen.
Nixon + Bush = Obama.
Je overschat de macht van een president schromelijk sirik, en je onderschat de tegenwerking die Obama krijgt nog meer. Verder hebben je argumenten niets met Egypte te maken.
Ten tijde van Bush kwamen uit de linxe kerk andere geluiden.
Hmmm, wat voor de ene geldt, geldt niet voor de ander, Bakens verzetten ? Zoiets ?
Blijft staan:
“president said he will meet soon with a privacy and civil liberties oversight board to discuss ways to balance the need for U.S. surveillance while respecting people’s right to privacy.”
Het Newspeak-woord van de dag is “Balance”.
Iemand afluisteren zonder de privacy te schenden….? Dat is afluisteren met bloemkooltjes in je oren.
Yes, we can !
De president zit hooguit acht jaar in het Witte Huis. In het Pentagon en de CIA zitten ambtenaren hun hele carriere en voeren een beleid op basis van lange termijn planning. Wat die daar allemaal uitspoken weet vaak de president niet eens. Die afluisterpraktijken zouden daarom best nog wel eens op verzoek van Bush kunnen zijn opgestart. In elk geval zou het onder een Republikeinse president niet anders zijn gegaan.
En terwijl jij je daar druk over zit te maken heb jij niet in de gaten dat jij al meer dan 10 jaar wordt afgeluisterd door de Mossad:
“Die afluisterpraktijken zouden daarom best nog wel eens op verzoek van Bush kunnen zijn opgestart. In elk geval zou het onder een Republikeinse president niet anders zijn gegaan.”
Daar zou ik het best mee eens kunnen zijn.
Echter.
Obama is en blijft verantwoordelijk.
En wat nog erger is, is dat hij het goed praat.Kortom hij ontkent niet maar vind het geen bezwaar dat de grondrechten van de Amerikanen geschonden wordt.
Hij heeft als president, niet Bush, de verkoop van ‘1984’ bij Amazon. met 700% doen stijgen.
Je bent toch wel bekend met Orwell, Max ?
”
In het Pentagon en de CIA zitten ambtenaren hun hele carriere en voeren een beleid op basis van lange termijn planning. Wat die daar allemaal uitspoken weet vaak de president niet eens.”
Gezien je, kennelijk, uitstekende contacten in het witte huis, stel ik voor dat je Obama daarover inlicht.
Het is niet zo moeilijk om Obama te begrijpen meneer Jansen. U hoeft daarvoor alleen maar even uw rechtse vooroordelen over deze linkse president te laten varen, en gewoon even nuchter naar de Egyptische situatie te kijken. Dan gaat u vanzelf zien hoe Obama rollt.
Natuurlijk meneer Jansen is Obama een politicus, daar heeft u 100% gelijk in. Maar behalve politicus is hij óók een diplomaat, in die betekenis van het woord dat hij probeert om de situatie in Egypte middels diplomatie in goede banen te leiden.
En ja, als president van Amerika vertegenwoordigt Obama ook belanghebbende partijen, namelijk Amerika, Israël, en iedereen die er geen belang bij heeft dat het in Egypte niet uitdraait op een burgeroorlog alla Syrië. Daarom probeert Obama m.b.t. het conflict in Egypte om als “conflictbemiddelaar” en adviseur boven de betrokken Egyptische partijen te staan, en de democratie haar heilzame werk te laten doen. Dat doet Obama ook, en wie dit begrijpt en ziet die begrijpt ook heel goed welk plan Obama heeft, hoe hij te werk gaat en waarom hij “not amused’ was toen het Egyptische volk veel te vroeg om het aftreden van Morsi begon te roepen.
De bedoeling van Obama en de Egyptische machthebbers in en achter de legertop was namelijk dat de MB niet in 2011 maar wél bij de eerstvolgende verkiezingen een democratische nederlaag zouden gaan lijden. Een overgrote meerderheid van het Egyptische volk wil namelijk absoluut geen Islamitische dictatuur in dat land, maar een democratie met vrijheid van meningsuiting en vrijheid van religie.
De harde kern van de Moslimbroeders zijn echter anti-democratisch omdat democratie in strijd is met hun geloofsovertuiging. Daarom was het voorspelbaar dat als de MB aan de macht zijn zij stapje voor stapje de democratie weer zouden gaan ontmantelen met de bedoeling om van Egypte een Sharia-dictatuur te maken. Daardoor zullen zij echter wel heel veel sympathie en en steun van de bevolking verliezen, want de meerderheid wil dat beslist niet. Dit alles had zich ook al in gang gezet zoals u weet.
Als Morsi nu niet was afgezet dan hadden de MB tegen de tijd van de volgende verkiezingen voor een onmogelijke keus gestaan: ofwel eerlijke verkiezingen maar dan zelf een verpletterende nederlaag leiden en de macht verliezen, ofwel geen verkiezingen meer.
Kiezen zij voor het eerste, dan hebben de MB zichzelf langs democratische weg buiten spel gezet. Hoera.
Kiezen ze voor de tweede optie, dan heet dat een staatsgreep, en kan het leger ze met steun van de bevolking, Amerika en de hele internationale gemeenschap afzetten en de MB als een staatsgevaarlijke anti-democratische partij opnieuw verbieden. Hoera! Hoera!
Daarom wilde Obama graag dat de MB de eerste verkiezingen zouden gaan winnen, want daarmee zijn ze namelijk op een dood spoor gezet! Ze zijn namelijk anti-democratisch, maar moesten eerst nog hun ware gezicht nog tonen alvorens ze konden worden weggestemd. Een andere of betere optie was er niet in 2011.
Daarom delen Obama en ik ook niet uw blijdschap over het feit dat Morsi nu reeds op ondemocratische wijze is afgezet. De MB hebben nu nog teveel aanhang en bij de volgende verkiezingen een stok om de hond te slaan en en dus zijn ze in Egypte voorlopig nog niet van hen af.
Als u bovenstaande niet gelooft meneer Jansen, kan u dan vertellen wat voor Egypte het beste scenario zou zijn geweest om van de MB af te komen en welke rol de Amerikaanse president daar dan in had moeten spelen? Gewoon niet praten maar doodschieten zoals cowboy Bush dat in Irak en Afghanistan heeft gedaan, waar het nu nog steeds een politieke teringbende is?
Leuk al die desinformatie-bullebakkerij van de nog steeds anonieme ‘Max Goedblick’. ‘Cowboy Bush’; Jansen moet zijn ‘rechtse vooroordelen’ laten varen; er bestaan kennelijk mensen ‘die er belang bij hebben’ dat het een burgeroorlog wordt in Egypte en Syrië. U heeft goed opgelet, beste ‘Max Goedblick’, maar tijdens de lessen van wie?
Maar pas echt leuk wordt zijn laatste bijdrage bij de zinsnede ‘Obama en ik’. Het wachten is op Obama die het heeft over ‘Goedblick en ik’.
En ja, Egypte is zoals u schrijft voorlopig nog niet van de MB af, je kunt goed merken dat u er verstand van heeft. Dit heeft u wis en waarachtig goed gezien.
HansJansen Mijn bijdrage van 10-07 heb ik enigszins gehaast geschreven, daarom zijn daar wat tikfouten in achtergebleven. Maar een welwillende lezer kan uit de strekking van mijn verhaal wel opmaken dat in de zinsnede “en iedereen die er geen belang bij heeft dat het in Egypte niet uitdraait op een burgeroorlog alla Syrië.” een dubbele ontkenning staat die daar niet thuis hoort.
Wat de hoogleraren betreft die mij in hun colleges aanwezig hebben gezien kan ik u verzekeren dat die allen voor hun lesmateriaal gebruik maakten van literatuur dat te boek stond als “wetenschappelijk verantwoord” en zij zich beriepen op feiten die waren gecheckt en konden worden gedubbelcheckt, of anders op zijn minst als redelijk aannemelijk konden worden beschouwd.
U doet in uw artikeltje hierboven een aantal nogal boute uitspraken zoals o.a.:
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet gelukt.”
of
“want die [Obama] gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi”
Met deze uitspraken beweert u feitelijk dat president Obama de staat Israël graag een kalifaat van Moslimbroeders als buurman cadeau wil doen, waarvan het huidige opperhoofd in 2012 nog over de Joden zei: “The Jews have dominated the land, spread corruption on earth, spilled the blood of believers and in their actions profaned holy places, including their own”, waarna hij, Mohammed Badie, de Arabische wereld opriep tot een heilige jihad tegen de staat Israël.
Misschien heeft u gelijk maar mij komt dit tamelijk ongeloofwaardig en onlogisch over. Waarom dat heb ik in mijn eerste reactie duidelijk gemaakt. Er zijn ook personen de beweren dat Obama een aliën is die met een vliegende schotel in Amerika is afgezet met de bedoeling de aarde te koloniseren. Dit soort aluhoedjes komen bij mij echter even ongeloofwaardig over.
Maar, als je het gedrag van iemand wil duiden, dan moet je zijn motief kennen, dus heb ik u gevraagd welk belang Obama er bij zou hebben dat Israël wordt omringd door anti-zionistische, anti-semitische en anti-Amerikaanse kalifaten. (Want zoals u weet willen de MB niet alleen Egypte maar het liefst van de hele Arabische wereld een groot kalifaat maken.)
Op deze niet alleen redelijke maar zelfs noodzakelijke vraag hebt u tot nu toe nog geen zinnig antwoord kunnen formuleren. Daardoor zou zo’n uitspraak in de ogen van mijn voormalige professoren en hun studenten niet het niveau overstijgen van ongefundeerde kretologie zonder enig wetenschappelijk gehalte.
Verder beroept u zich daarbij op leuzen die u hebt gelezen op spandoeken in een anti-Amerikaanse demonstratie. Indien ik in mijn studententijd een analyse van de Amerikaanse buitenlandpolitiek zou hebben gebaseerd op louter dergelijke in demonstraties meegedragen lectuur, dan zou ik van mijn professoren geen lof doch louter hoon hebben ontvangen.
Maar desalniettemin meneer Jansen, als u mijn kijk op de Egyptische zaak en de rol van Obama daarbij verwerpt, dan zie ik halsreikend uit naar een betere analyse die meer recht doet aan de feiten dan slechts de volstrekt ongegronde suggestie dat Obama en crypto-islamiet zou zijn die de wereld onder het juk van de Sharia wil brengen. Zo’n stelling zou ik dan toch graag wat beter wetenschappelijk verantwoord onderbouwd willen zien, gebaseerd op wetenschappelijk verantwoord bronnenmateriaal, want anders heeft uw theorie voor mij niet meer overtuigingskracht dan de theorie dat Obama van een andere planeet komt.
Wat mijn anonimiteit betreft, ik bevind mij hier op een blog waar vrijwel iedereen zich achter een niet te controleren identiteit verschuilt. Het stoort u blijkbaar ook niet dat diegenen die u louter lof en hulde toewuiven dat doen met gefingeerde namen, dus zou het u ook niet moeten storen dat iemand die uw teksten wat kritischer leest niet eerst een kopie van zijn paspoort overhandigt alvorens te reageren.
@Max Goedblick,
een staatsgreep verdient niet de schoonheidsprijs, maar ik denk dat soms met een coup er heel veen mensen het leven bespaard kan worden. Daarnaast moet men ook aan de kwaliteit van het leven denken, voor héél het land. Niet alleen die kleine groep. Als steeds maar weer opnieuw de beschaving er onder moet lijden, dan is het een keer genoeg geweest. Dan maakt tijdelijk het plegen van kleine beetje extra geweld eventjes niet meer uit, als daardoor er netto meer mensen mee in leven blijven. Dus even de principes opzij om hogere principes voor te laten gaan.
Democratie is een luxe. Als een gedeelte van het land geen verstandige keuze kan maken dan heeft het ook geen zin. Door eerst die mensen te dwingen om zich te bevrijden kun je later gaan discussiëren dat de manier waarop dat is bereik niet goed is geweest.
U schrijft dat een staatsgreep geen prijs van schoonheid verdient.
Marx dacht daarover anders .
Men leze De 18e Brumaire van Napoleon.
Andere interessante lectuur omtrent staatsgrepen en hun schoonheid:
Technique du coup d’état van de duits-italiaanse schrijver Curzio Malaparte alias Kurt-Erich Suckert.
Helemaal waar vanhetgoor, misschien was het afzetten van Morsi op dat moment wel noodzakelijk, maar het is helaas ook een gemiste kans voor Egypte om voor eens en voor altijd af te rekenen met de politieke ambities van de Moslimbroeders.
De Moslimbroeders zijn namelijk een permanente bedreiging voor de democratie in Egypte en het is een sterke anti-Zionistische en anti-Semitische beweging, waar ook Israël en Obama niet blij van worden.
Volgens het handvest van het Moslimbroederschap streven zij ernaar om een in hun ogen rechtvaardig islamitisch Rijk en soennitisch Kalifaat te stichten dat de hele islamitische wereld omspant, met het plan om stapsgewijs de islamisering van in meerderheid islamitische naties na te streven met alle wettelijke middelen die daartoe ter beschikking staan.
Hun motto is: “Allah is ons doel, de Koran is onze grondwet, de Profeet onze leider, strijd onze weg, en dood voor Allah onze hoogste aspiratie.”
Dit soort religieuze en politieke ideologieen gaan niet samen met democratie maar kan alleen in een theocratie.
Officieel hebben ze geweld afgezworen zodat ze niet als een terroristische organisatie kunnen worden aangemerkt en bestreden.
Om de moslimbroeders geen kans te geven om als een politieke beweging via democratie aan de macht te komen zijn in Egypte politieke partijen op godsdienstige basis verboden. Daarom kunnen de MB zich niet voordoen als een politieke partij met de ambitie om van Egypte een theocratie te maken, of een partij oprichten die deze religieuze aspiraties van de MB in haar programma heeft staan.
Wat individuele leden van de MB wel kunnen is politieke partijen oprichten die zich voordoen als seculiere partijen die zeggen de democratie te respecteren. Dergelijke partijen kunnen niet worden verboden en van de verkiezingen worden uitgesloten, en via deze sluiproute kunnen dus wel Moslimbroeders aan de macht komen. Komen op deze manier genoeg Moslimbroeders in de regering dan weet je dat ze hun “geheime politieke agenda” zullen gaan uitvoeren en dat is de deuren openzetten voor het broederschap om uiteindelijk van Egypte een kalifaat te maken.
De Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid van Morsi is in 2011 opgericht voor dit doel. Zolang deze partij in de oppositie zit zullen ze hun ware aard niet tonen en zich voor blijven doen als een seculiere partij met louter democratische ambities. Geef je ze de macht dan ontneem je ze de mogelijkheid om verstoppertje te spelen want dan zullen ze om de politieke ambities van het MB te realiseren uit de kast moeten komen.
Daarom is het jammer dat Morsi al zo snel en feitelijk in strijd met de democratische spelregels is afgezet. Nu kunnen de MB zich er op gaan beroepen dat in Egypte de democratie niet werkt en dit in hun eigen voordeel gaan gebruiken. Veel beter zou het zijn geweest dat ze bij de volgende verkiezingen massaal zouden zijn weggestemd nadat duidelijk zou zijn geworden dat het Moslimbroederschap, inclusief de door hen opgerichte politieke partijen nog steeds uit zijn op het stichten van een Kalifaat.
“Verder beroept u zich daarbij op leuzen die u hebt gelezen op spandoeken in een anti-Amerikaanse demonstratie. Indien ik in mijn studententijd een analyse van de Amerikaanse buitenlandpolitiek zou hebben gebaseerd op louter dergelijke in demonstraties meegedragen lectuur, dan zou ik van mijn professoren geen lof doch louter hoon hebben ontvangen.”
Dit is wat Caroline Glick er twee weken geleden over schreef en dat maakt het duidelijker, waarom er tegen Obama zijn politiek van het steunen van de MB werd gedemonstreerd.
Obama’s default position in the Muslim world is to support the Muslim Brotherhood. Egypt’s Muslim Brotherhood is the wellspring of the Sunni jihadist movement. And Obama is the Brotherhood’s greatest ally. He facilitated the Brotherhood’s rise to power in Egypt, at the expense of the US’s most important Arab ally, Hosni Mubarak.
He even supported them at the expense of American citizens employed in Egypt by US government- supported NGOs. Forty-three Americans were arrested for promoting democracy, and all the administration would do was facilitate their escape from Egypt. Robert Becker, the one US aid worker who refused to flee, was abandoned by the State Department. He just escaped from Egypt after being sentenced to two years in prison.
The Obama administration supports the Morsi government even as it persecutes Christians. It supports the Muslim Brotherhood even though the government has demonstrated economic and administrative incompetence, driving Egypt into failed state status. Egypt is down to its last few cans of fuel. It is facing the specter of mass starvation. And law and order have already broken down entirely. It has lost the support of large swathes of the public. But still Obama maintains faith.
———–
You might think that this pile-on of fiascos would lead Obama and his advisers to reconsider their behavior.
But you’d be wrong. If Obama were asked his opinion of his foreign policy he would respond with absolute conviction that his foreign policy is a total success – everywhere. And by his own metrics, he’d be right.
Obama is a man of ideas. And he has surrounded himself with men and women who share his ideas. For Obama and his advisers, what matters are not the facts, but the theoretical assumptions – the ideas – that determine their policies. If they like an idea, if they find it ideologically attractive, then they base their policies on it. Consequences and observable reality are no match for their ideas. To serve their ideas, reality can be deliberately distorted. Facts can be ignored, or denied.
Obama has two ideas that inform his Middle East policy. First, the Muslim Brotherhood is good. And so his policy is to support the Muslim Brotherhood, everywhere. That’s his idea, and as long as the US continues to support the Brotherhood, its foreign policy is successful. For Obama it doesn’t matter whether the policy is harmful to US national security. It doesn’t matter if the Brotherhood slaughters Christians and Shi’ites and persecutes women and girls. It doesn’t matter if the Brotherhood’s governing incompetence transforms Egypt – and Tunisia, and Libya and etc., into hell on earth. As far as Obama is concerned, as long as he is true to his idea, his foreign policy is a success.
“For Obama it doesn’t matter whether the policy is harmful to US national security. It doesn’t matter if the Brotherhood slaughters Christians and Shi’ites and persecutes women and girls. It doesn’t matter if the Brotherhood’s governing incompetence transforms Egypt – and Tunisia, and Libya and etc., into hell on earth.”
En jij gelooft dit Robin? Waarom Robin, waarom in vredesnaam zou het Obama geen reet interesseren dat de MB straks iedereen gaan lopen uitmoorden en van hun wereld een hel op aarde zullen gaan maken? Omdat Obama de vleesgeworden duivel in eigen persoon is? Omdat Obama nog kwaadaardiger en wreedaardiger is dan Hitler, Stalin en Pol Pot bij elkaar opgeteld? Dat is in elk geval wel wat sommige extreemrechtse tegenstanders van Obama graag willen dat jij gaat geloven, daar hebben zij belang bij dat je dit gelooft. Maar is het ook geloofwaardig?
Denk eens even na Robin. Als de MB met hulp van een Amerikaanse president in de landen rond Israël aan de macht zouden komen, dan is dat einde verhaal voor de staat Israël! Dan laten de Moslimbroeders van Israël geen spaan heel, en dat weten ze in Israël ook. Dus als deze onzin over Obama waar zou zijn geweest, dan stonden Israël en de V.S. nu op voet van oorlog met elkaar. Dan zouden Peres en Netanyahu op hoge poten het onmiddellijk aftreden van Obama eisen. Dan zouden alle Joden in Amerika, ook de Democraten van Joodse huize, het onmiddellijk aftreden van Obama eisen. Dan zou Obama als president volstrekt onhoudbaar zijn. President Nixon is gevallen en moest aftreden vanwege een afluister schandaaltje. Wat denk je dat er met Obama zou gebeuren als dit soort onzin over hem waar zou zijn. Dan had hij minder dan 24 uur de tijd gekregen om het Witte Huis te verlaten. Maar allen al uit het feit dat Obama mag blijven en zijn werk mag blijven doen in Egypte en Syrië kan je de conclusie trekken dat:
Shimon Peres dit niet gelooft.
Bibi Netanyahu dit niet gelooft.
De Knesset dit niet gelooft.
De Mossad dit niet gelooft.
De CIA dit niet gelooft.
Het Pentagon dit niet gelooft.
De Democraten dit niet geloven.
De Amerikaanse Joden dit niet geloven.
En zelfs de Republikeinen dit niet geloven m.u.v. een kleine extreemrechtse minderheid uit de Tea-party ofzo.
En waarom geloven die dit niet? Omdat het slechts extreem-rechtse anti-Obama propaganda is met nulkommanul werkelijkheidswaarde.
Alleen Hans Jansen gelooft het. Maar die is dan ook Arabist. Maar gelukkig geloven Benjamin “Bibi” Netanyahu, de Knesset, de Mossad, de CIA, het Pentagon, de Democraten en de Amerikaanse Joden onze Hans Jansen weer niet. Want als ook maar een van hen Hans Jansen of Caroline Glick wel zou geloven dan was Obama al lang geen president meer geweest.
Dus laat je niet van alles op de mouw spelden Robin, gewoon effe je koppie erbij houden en nuchter blijven.
Putin leest tijdens de G8 enkele collega’s de levieten
Putin, de Russische president gaf, volgens een artikel uit een Libanese krant, van katoen tijdens de laatste G8 vergadering op een zeer nuchtere en realistische manier, toen hij de Amerikaanse en Europese staatsleiders verweet een onsamenhangende Midden-Oosten en Islam gerelateerde politiek te voeren.
De politiek correcten hapten naar adem toen achteraf ook Merkel de visie van Putin ondersteunde.
“Als de MB met hulp van een Amerikaanse president in de landen rond Israël aan de macht zouden komen, dan is dat einde verhaal voor de staat Israël! Dan laten de Moslimbroeders van Israël geen spaan heel, en dat weten ze in Israël ook.”
Heeft niets te maken met glazen bollen sirik alleen maar met een beetje snappen hoe de vork in de steel zit en jezelf niet laten verblinden door al te rechtse politieke praatjes. Als Israël en de V.S. de “harde lijn” blijven volgen zoals die is ingezet onder cowboy Bush en zijn “War on Terror” dan haalt de staat Israël het einde van deze eeuw niet.
En nee, Jansen heeft niet gelijk, want als hij gelijk zou hebben gehad dan was Obama al lang geen president van Amerika meer geweest.
Het is een oude techniek: een lijst van personen en instellingen opsommen die iets zouden denken, dan een individu apart zetten die vermoedt dat het ander zou kunnen zijn, en dan roepen dat die aparteling geen gelijk kan hebben.
De techniek heeft altijd goed gewerkt in de Linkse Kerk, bij de Alinsky-aanhang en in de voormalige Sovjet-Unie. Ook in Nederland kom je hem vaak tegen. Maar, hooggeschatte technici, één van mijn mooiste eigenschappen is dat ik niet intimideerbaar ben.
En dan die lijst van instellingen.. De CIA en de Mossad bestaan uit vele individuen, en reken maar dat die het niet eens zijn. Plus dat u mijn opvatting niet correct weergeeft. Die hele lijst is dus overbodig en misleidend. Waarom zou u lezers van uw stukken willen misleiden? Of doet u dat per ongeluk?
Een andere oude truuk is dat als je iets uit wilt leggen, je soms op je hurken gaat zitten om je gesprekspartner te bereiken. Om te overtuigen verwijs je, in die positie, dan liever niet naar obscure pamfletten en boeken in rare talen, of naar wat Al-Jazeera aan het berichten is, maar naar voor iedereen controleerbare tv-beelden of Google-resultaten. Rustige waarneming daarvan zou immers een goed begin kunnen zijn van twijfel aan een onjuist standpunt. Maar dan begint de stoutste kleuter te roepen dat de juf geen beter argument heeft dan Google en de tv, en dus haar kleuterkweekacte kennelijk onterecht gekregen heeft.
Maar hoe het ook zij en waardoor het ook komt, wat Obama zegt en doet, versterkt de positie van de politieke islam. In Egypte, in Syrië, in Libië, in Iran, in Turkije, en mogelijk ook in Jordanië, Libanon en andere landen. De vijanden van de politieke islam maakt hij daarmee boos, en de leiders van de politieke islam kan hij daarmee niet voor Amerika winnen.
Nu ga ik weer mijn tuin verzorgen, want iemand moet het doen.
Om te beginnen moeten jullie gaan beseffen dat Obama geen dictator of alleenheerser is die in z’n eentje kan bepalen welk beleid hij voert. De buitenland politiek van de V.S. is geen privézaak van de president zelf, waar Obama mag doen en laten wat hij zelf wil. De buitenland politiek van de V.S is geen privé hobby van de president. Wat Obama doet daar zit “beleid” achter dat het resultaat is van studie, analyse en overleg van héél véél mensen en instellingen van zowel binnen als buiten Amerika en overleg met héél véél belanghebbende zowel binnen als buiten Amerika. Obama kan helemaal niets doen inzake Egypte als dat wat hij doet geen onderdeel zou zijn van “beleid” dat wordt gedragen en gesteund door miljoenen Amerikanen en als Amerika daarvoor geen groen licht krijgt van een meerderheid van haar bondgenoten.
Dat er altijd ook kritiek is op elk beleid, dat is omdat er m.b.t. dit soort complexe politieke problemen geen beleid denkbaar is waar iedereen het mee eens zal zijn. Voor elk beleid geldt dat het voor- en nadelen heeft, dus elk beleid kent voor- en tegenstanders.
Daarom is heeft het denkbeeld dat Obama een vriendje van de Moslimbroeders zou zijn en hij daarom de Moslimbroeders helpt om eerst van Egypte en daarna van de rest van de Arabische wereld een kalifaat te maken feitelijk te dom voor woorden.
Dat deze theorie kant nog wal raakt blijkt uit het feit dat de aanhangers van deze theorie niet in staat zijn om een zinnig antwoord te geven op de twee meest essentiële vraag die deze domme theorie oproept:
1. Waarom zou Obama als Christen en president van Amerika de Moslimbroeders “goed” vinden en sympathie hebben voor hun politieke idealen?
2. Wat is het belang van de V.S. dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen.
Zolang op deze twee vragen geen zinnig antwoord kan worden gegeven is elke theorie die er van uitgaat dat Obama zou willen dat Egypte een kalifaat wordt een onzinnige theorie, nog onzinniger dan de theorie dat Obama van een andere planeet komt.
Daarom heb ik hierboven laten zien dat je de buitenland politiek van de V.S. inzake Egypte ook anders kan interpreteren, een interpretatie dat veel meer recht doet aan de feiten en waarvoor je geen krankzinnige theorie over Obama nodig hebt om alle vragen die dit beleid oproept te kunnen beantwoorden.
Helaas voor sommige mensen laat deze theorie zien dat Obama een verstandig politicus is en een slimme diplomaat, iets wat zijn politieke tegenstanders niet graag willen weten waardoor deze politieke tegenstanders van de Democraten liever kiezen voor een volstrekt belachelijke theorie om Obama, en daarmee de Democraten in een kwaad daglicht te plaatsen.
En als meneer Jansen het daar niet mee eens is dan moet meneer Jansen maar eens een zinnig antwoord gaan geven op de vraag waarom de Amerikaanse Democraten graag willen dat het buurland van Israël een kalifaat wordt van Moslims die hebben opgeroepen tot een heilige jihad tegen de staat Israël.
Want wat ook een oude techniek is die het goed doet in de “rechtse kerk” is boute, domme en demoniserende uitspraken doen over je politieke tegenstander, om daarna niet thuis te geven als wordt gevraagd om die uitspraken nader te onderbouwen en geloofwaardig te maken.
Niet alleen Egypte (slechts twee smaken), maar ook Nederland is heel simpel. Aan de ene kant heb je hier de links politiek-correcte elite, die dweept met Obama en lachend toekijkt hoe de moslims de echte Nederlanders verdringen en het leven zuur maken. Aan de andere kant zijn er de fatsoenlijke Henk en Ingrids, die wel zicht hebben op de realiteit. Zij vinden bijval van moedige denkers als Bat Ye’or, Robert Spencer, Pamela Geller en Andrew Bostom, al zijn Henk en Ingrid zich daar in regel niet bewust van, want ze hebben nog nooit iets van deze mensen gelezen. De in regel anonieme Hoeiboei reaguurder, die heel soms misschien wat van deze denkers heeft gelezen, vervult een belangrijke functie als intermediair. Zij is als geen ander in staat om dit gedachtegoed, in bondige, zij het wat soms wat emotionele taal, bij Henk en Ingrid te doen landen. Maar verder is het allemaal ontzettend simpel, zowel Egypte als Nederland. Het is daarom heel juist om de gebeurtenissen vanuit dit soort schema’s te duiden. Het geeft goed de kern van de zaak weer. ‘Essentialisme’ noemen we dat met een duur woord. Maar misschien is het politieke discours (van zowel Egypte als Nederland) iets complexer. Mijn excuses voor het gebruik van het woord ‘discours’. Dat ruikt teveel naar postmodernisme, de moeder aller relativismen. Dat moeten we niet willen in dit land.
“Aan de ene kant heb je hier de links politiek-correcte elite, die dweept met Obama en lachend ….”
En aan de andere kant heb je hetzelfde. CDA=PvdA=VVD met af en toe kereltje Peggold die zich druk maakt dat hij niet serieus genomen wordt door de ,voormalige, grote drie.
Links= rechts en rechts is links. zo moeilijk is dat toch niet, “Floris”.
De in de regel anonieme reaguurder te hoeiboei is geen intermediair voor Henk en Ingrid. Henk en Ingrid weten door dagelijkse ervaring hoe de elite rolt. Zíj ontmoeten hun allochtone buurman met al zijn ellende. De buurvrouw ziet men niet, want opgesloten, desnoods aan de ketting zodat ze de deur niet open kan doen.
De ellende, genegeerd door zowel links, linx, rechts als vroom Nederland, zoveel is zeker, neemt alleen maar toe. Dat wordt gezien. Ook door mensen die tweemaal nadenken voordat ze wat zeggen, zij zullen geen stem uitbrengen op diegenen die deze ellendige situatie veroorzaakt hebben. Dus Floris zet je schrap voor een aanstaande ‘Brain Drain’ bij de ‘grote drie’.
De aankondiging(en) van een op handen zijnde grote niet alleen Europese maar ook Noord-Amerikaanse omwenteling is op hoeiboei.nl gedaan en niet op SP.nl. Daar geloven ze nog altijd dat vrijheid en socialisme samen kunnen gaan. Ondanks Russische en Chinese lessen.
Blijf nou gewoon eens even bij de les sirik en probeer niet stiekem van onderwerp te veranderen. Bewijs eens dat er in die PVV van jou nog ergens “brains” te vinden zijn door deze vragen te beantwoorden:
1. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. de Moslimbroeders “goed” vinden en sympathie hebben voor hun politieke idealen?
2. Welk belang heeft de V.S. erbij dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen.
3. Waarom is er in Israël en de VS nog niet de pleuris uitgebroken omdat de V.S. als wij Hans Jansen moeten geloven, een een totaal gestoorde gek als president heeft die de Moslimbroeders helpt om van Arabië een groot anti-zionistisch kalifaat te maken.
@sirik Weet je waar wij linkse kerkmenschen zo ontzettend op zitten te hopen? Dat Wilders een keer bij de verkiezingen zo veel zetels wint dat hij niet anders meer kan dan minister president worden. Vindt hij niet leuk, Wilders, want als hij in het torentje komt te zitten, dan moet hij iets gaan doen wat hij heel erg naar vindt. Als Wilders m.p. is dan moet hij namelijk zelf ook “politiek correct” worden, en dan moet hij vanuit zijn verantwoordelijkheid als m.p. de in Nederland wonende moslims gaan beschermen tegen de dwaze streken van zijn eigen PVV! Je snapt natuurlijk wel dat wij van de linkse kerk dan dijenkletsend van plezier voor de t.v. zullen zitten om naar die soap te kijken!
Want wat jullie voor “politiek correct” aanzien is in werkelijkheid niets anders dan de grondwet respecteren, de rechtsstaat handhaven en de scheiding van kerk en staat bewaren.
Maar wat Geert Wilders vanuit de oppositiebankjes zijn achterban voortdurend voorschotelt is “politiek niet-correct” omdat dit niet in politiek beleid valt om te zetten zonder dat dit beleid in strijd zal zijn met art. 1 en art. 6 van de grondwet en de scheiding van kerk en staat. Daarom nemen de zogenaamd “politiek correcten” het geblaat van Wilders over de Islam ook niet serieus, omdat ze weten dat hij dat alleen maar roept en twittert om zijn achterban te lijmen.
Het wordt daarom hoogtijd dat de PVV eens uit die oppositiebankjes komt en eens regeringsverantwoordelijkheid gaat nemen, zodat de aap uit de mouw komt en zijn stemvee gaat inzien wat ze werkelijk aan die club hebben als Wilders moet gaan doen wat hij steeds belooft. Als Wilders m.p. wordt dan zal een groot deel van zijn achterban eerst in totale verwarring zijn en dan binnen een jaar op het malieveld staan te demonstreren en het aftreden van Wilders eisen.
President Obama en het Egyptisch leger wisten dat dit ook het geval zou zijn met Morsi en zijn “PVV & G” (Partij Voor Vrijheid en Gerechtigheid). Dat als Morsi president zou zijn een overgrote meerderheid van het Egyptisch volk zich massaal tegen Morsi, en daardoor ook tegen de MB zou gaan keren was voorspelbaar. Daarom wilde Obama ook graag Morsi als president, niet om Egypte onder het juk van de Sharia te brengen, maar zodat het volk dat democratie wil zich tegen de Moslimbroeders zouden gaan keren. Dat is ook gebeurd. Alleen jammer dat Morsi nu net iets te vroeg ondemocratisch is afgezet. Het was beter geweest als hij bij de volgende verkiezingen verpletterend was verslagen.
“Bewijs eens dat er in die PVV van jou nog ergens “brains” te vinden zijn door deze vragen te beantwoorden:…”
Dat heb ik niet beweerd.
De stelling was dat, gegeven het verleden, getalenteerde mensen niet warm zullen lopen voor bestaande partijen. De selectiecriteria zijn nogal desastreus.
“3. Waarom is er in Israël en de VS nog niet de pleuris uitgebroken omdat de V.S. als wij Hans Jansen moeten geloven, een een totaal gestoorde gek als president heeft die de Moslimbroeders helpt om van Arabië een groot anti-zionistisch kalifaat te maken.”
Dat heeft Jansen nooit beweerd. Als ik hem goed begrepen heb heeft hij geconstateerd dat het doen en laten van O nogal gunstig is geweest voor MB. Voor zover ik het begrepen heeft, heeft hij toeval nooit uitgesloten en opzettelijkheid niet genoemd. Tenslotte weet Jansen ook niet alles, in tegenstelling tot Goedblick die denkt te weten wat er in de Grote Leider, heil zij met Hem, omgaat. Zelfs zijn prive.
Zoals eerder gezegd. Er zijn twee componenten nodig voordat ‘de pleuris’ in usa of Israel uitbreekt. Nu, maar ook historisch gezien is militair Egypte een hoopje zand.
“2. Welk belang heeft de V.S. erbij dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen…”
sirik Als Jansen beweert dat Obama een voorkeur heeft voor een Egypte onder de Sharia en onder de MB Morsi, dan staat zo’n bewering politiek gezien gelijk aan de bewering dat Obama een totaal gestoorde gek is, want zoiets wensen en nastreven zou politieke zelfmoord zijn voor Obama en zijn partij de Democraten.
Jansen weet inderdaad niet alles, hij weet blijkbaar niet eens dat het winnen van de verkiezingen door Morsi in 2012 alleen maar ongunstig is geweest voor Morsi en de MB. Daarom is zijn theorietje over Obama ook complete nonsense gebaseerd op een onjuiste waarneming en onjuiste interpretaties van feiten, het niet toetsen van zijn theorie aan de werkelijkheid en blijkbaar een groot gebrek aan kennis van zaken.
Dus laat Jansen zelf maar Obama bellen, want niet ik maar Jansen krijgt zijn theorietje over Obama niet rond omdat hij geen antwoord kan geven op de vraag: “Waarom willen Obama en de Democraten zo graag politiek zelfmoord plegen?” Dan zal Obama de heer Jansen wel laten weten dat hij als emeritus hoogleraar beter een hengeltje kan gaan kopen.
Een prachtig stukje proza Floris Schreve, maar het geeft geen enkel antwoord op de nog openstaande vragen met betrekking tot het vermeende verlangen van Obama om de Arabische wereld onder het juk van de Sharia te brengen, en Israël op te zadelen met bloeddorstige anti-zionistische kalifaten als buren. Met de door u zojuist gegeven anamnese van het probleem wekt u bij mij de verwachting dat het voor u geen moeilijke opgave moet zijn om aan de hard studerende maar helaas politiek correcte elite uit te leggen wat de volgens u onbelezen Henk en Ingrid van nature wel snappen.
Wat uw leermeester Jansen nog onderbelicht heeft gelaten is dat Obama in Egypte geen reet te vertellen heeft, en dat het daarom ook niet Obama is geweest die Morsi de kans heeft geboden om de verkiezingen van 2012 te winnen, maar dat dit is gebeurd onder supervisie van het Egyptisch leger. Waargenomen is dat met de verkiezingen van 2012 de daadwerkelijke machthebbers in Egypte en Obama als spreekbuis van de V.S zich gedroegen als twee handen op één buik. De wetten van de logica verplichten ons daarom om op basis van deze waarneming tot de conclusie te komen dat indien de uitspraken van Hans Jansen over Obama waar zijn, diezelfde uitspraken ook van toepassing zouden moeten zijn op het Egyptisch leger:
“Het Egyptisch leger gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Morsi”
en
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van het Egyptisch leger niet gelukt.”
Wij hoeven er niet lang over te redetwisten dat de twee bovenstaande stellingen niet te verdedigen zijn omdat ze in strijd zijn met alles wat wij kunnen weten over Egypte en de politieke kleur en machtspositie van het Egyptisch leger. Maar hoe denkt u dan te kunnen verdedigen dat het Egyptisch leger en de V.S. in elk geval tot aan het afzetten van Morsi dezelfde politieke koers hebben gevaren, terwijl ze volgens meneer Jansen altijd elkaars opponenten zouden zijn geweest?
Ofwel; niet Obama maar het Egyptisch leger was verantwoordelijk voor het laten meedoen en winnen van de verkiezingen door Morsi. Niet Obama, die heeft slechts laten weten dat de V.S. geen bezwaar had tegen deze gang van zaken.
Om dit door meneer Jansen zelf veroorzaakte maar niet door hem op te lossen probleem toch op een kinderlijk eenvoudige wijze op te lossen hoeven wij niet meer te doen dan slechts één woord weglaten dat in zijn betoog volstrekt niet op z’n plaats is, en dat is het woord “Sharia”. Als wij stellen:
“Obama gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder Morsi”
dan kunnen wij hier ongestraft de naam “Obama” vervangen door “Het Egyptisch Leger” waarmee het logisch bewijs is geleverd dat wij de hele gang van zaken in Egypte probleemloos kunnen verklaren zolang wij niet de fout begaan om de Verenigde Staten er valselijk van te beschuldigen dat zij (i.t.t. het leger) graag het volk van Egypte gebukt wilden laten gaan onder het juk van de Sharia.
Dat zowel de V.S. als het Egyptisch leger er in 2012 de voorkeur aangaven dat Morsi en zijn partij de verkiezingen zouden gaan winnen valt politiek gezien namelijk heel goed te verklaren, zolang je maar niet de onnozele fout begaat om te denken dat Morsi president laten worden hetzelfde is als wensen dat Egypte een kalifaat wordt. Dat wilde het Egyptisch leger niet en Obama evenmin. Maar om dat te kunnen snappen vrees ik dat de volgens u “laaggeletterde Henk en Ingrid” te weinig kaas hebben gegeten van zaken als politiek en diplomatie, en kunnen zij het begrijpen van de Amerikaanse en Egyptische politiek ook maar beter overlaten aan de wat meer belezen politiek correcte elite die dit soort politieke spelletjes wel doorzien.
Amerikaanse dollars naar Egypte sturen, of dit weigeren, is geen privézaak van de Amerikaanse president, dus daar heeft Obama in z’n eentje niets over te zeggen. Egypte krijgt deze steun in ruil voor de afspraak dat zij geen politieke en militaire bedreiging worden voor Israël. Zolang Egypte zich houdt aan die afspraak moet de V.S. zich ook aan die afspraak houden.
Dat betekent dus dat indien Egypte die steun niet wil kwijtraken zij moeten voorkomen dat de MB zodanig aan de macht kunnen komen dat ze er een anti-zionistisch Kalifaat van kunnen maken. En zover was Morsi nog lang niet, en zover zouden Obama en het Egyptisch leger hem ook nooit laten komen. Waarom zou Obama dat willen? Gelazer met Israël en onrust in die regio kost de Amerikaanse belastingbetaler veel meer dan dat beetje financiele steun aan een Egypte dat Israël met rust laat.
FCAL bedankt voor de link:
“Putin addressed US President Obama specifically, saying: “Your country sent its army to Afghanistan in the year 2001 on the excuse that you are fighting the Taliban and the al-Qa‘idah Organization and other fundamentalist terrorists whom your government accused of carrying out the 11 September attacks on New York and Washington. And here you are today making an alliance with them in Syria. And you and your allies are declaring your desire to send them weapons. And here you have Qatar in which you [the US] have your biggest base in the region and in the territory of that country the Taliban are opening a representative office.”
Het wachten is op de Duitse herverkiezing van Frau merkel.
Putin turned to the President of France [François Hollande] to ask, “How can you send your army to Mali to fight fundamentalist terrorists on the one hand, while on the other you are making an alliance with them and supporting them in Syria, and you want to send them heavy weapons to fight the regime there?”
British Prime Minister David Cameron came in for some of Putin’s sharpest remarks, when the Russian President told him: “You are loudly demanding that the terrorists in Syria be armed and yet these are the same people two of whom slaughtered a British soldier on a street in London in broad daylight in front of passers by, not caring about your state or your authority. And they have also committed a similar crime against a French soldier in the streets of Paris.”
Reageerde alleen op de blogtekst van Hans Jansen, maar zie dat er een interessante discussie is ontstaan, waar ik midden in viel. Max Goedblick, altijd boeiend om hier het gesprek aan te gaan. Beetje vreemd dat jij het verwijt krijgt dat je hier onder een alias de dialoog zoekt. Ik geloof dat niemand dat ooit de meute Sirikjes, Dandruffjes, of hoe dat soms bijna Oost Europees van voor 1989 aandoende klapvee zich verder ook noemt, heeft verweten. Ik volg het gesprek met interesse,
Floris Schreve (zo heet ik echt en, net als Hans Jansen wellicht, geef ik er zelf de voorkeur aan om het debat onder mijn eigen naam aan te gaan- al vind ik verder dat ieder dat voor zichzelf moet uitmaken)
Maar toch een serieuze toevoeging aan de discussie (over het stuk van Hans Jansen). Het lijkt natuurlijk ontzettend interessant om aan de lange geschiedenis van Egypte allerlei wetmatigheden te ontlenen, maar het is natuurlijk onzin. Dat geldt voor de historische wetenschap in het algemeen, maar natuurlijk ook voor de oriëntalistiek. Misschien erg ouderwets om weer met Edward Said aan te komen zetten (die discussie hebben we toch al lang gehad?), maar blijkbaar is het toch een beetje nodig, hoezeer Hans Jansen het daar ook mee oneens is (dat durf ik wel met enige zekerheid te zeggen).
Edward Said over de vier dogma’s die hij onderscheidt in de traditionele oriëntalistiek:
“Let us recapitulate them here: one is the absolute and systematic difference between the West, which is rational, developed, humane, superior, and the Orient , which is aberrant, undeveloped, inferior. Another dogma is that abstractions about the Orient, particularly those based on texts representing a ‘classical’ Oriental civilization, are always preferable to direct evidence drawn from modern Oriental realities. A third dogma is that the Orient is eternal, uniform, and incapable to defining itself; therefore it is assumed that a highly generalized and systematic vocabulary from describing the Orient from a Western standpoint is inevitable and even scientifically ‘objective’. A fourth dogma is that the Orient is at bottom something either to be feared (the Yellow Peril, the Mongol hordes, the brown dominions) or to be controlled (by pacification, research and development, outright occupation whenever possible)”.
Edward Said, Orientalism; western conceptions of the orient, Londen 1978 (reprint 1995), p. 300-301
Je voelt hem al aankomen, het gaat mij in dit verband vooral hierom: “A third dogma is that the Orient is eternal, uniform…”. Verloopt de Egyptische geschiedenis volgens een wetmatigheid? Rijden de mensen daar dan nog uitsluitend in paard en wagen? Rijden er dan geen auto’s in Cairo? Hoe kan het dat daar computers staan met internetaansluiting? Het klinkt heel diepzinnig allemaal, van die historische wetmatigheden, die zouden bestaan sinds de tijd van de Farao’s, maar het zegt helemaal niets. Frankrijk was ook altijd een monarchie, totdat de revolutie uitbrak. Nederland is een eeuwig door pragmatisme ingegeven tolerant land (zie de verschillende bijdragen en vooral reacties op deze site als bewijs). Geen misverstand, ik weet ook niet hoe het verder zal gaan in Egypte en ik zeg ook niet dat daar het democratische paradijs zal aanbreken (dat weet ik gewoon niet), maar het is natuurlijk, vanuit de historische wetenschap, volkomen onjuist om zulke absolute uitspraken te doen. De laatste jaren is er van alles in het Midden Oosten gebeurd, wat niemand ooit verwacht had. Dus om het Egyptische politieke systeem in zulke absolute categorieën in te delen lijkt mij niet echt zinvol (en ook onjuist). Hoe het gaat aflopen weten we niet, maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben laten zien dat er toch meer smaken zijn dan twee. Spannend blijft het in ieder geval wel.
Dan wil ik er nog aan topevoegen dat ik mij geheel aansluit bij Max Goedblick, dat het een brij idiote gedachte is dat Obama een beleid zou voeren, of een agenda zou hebben, om de islamisten aan de macht helpen. In het geval van de Areabische opstanden is het eerder geweest: het Witte Huis stond erbij en keek ernaar en ze hadden aanvankelijk geen idee hoe ze moesten reageren. De eerste reactie (kwam van Hilary clinton) was: ‘We want Omar Suleyman, our trusted friend and allie, to take charge’. Deze Omar Suleyman was nu juist een trouwe bondgenoot in het (met nogal onorthodoxe/clandestiene methodes) bestrijden van het militante islamisme. Een aantal bewoners van Guantanamo is, voordat zij hun bestemming bereikten, nog bij hem langs gestuurd voor een sessie. Om deze, maar ook om vele andere redenen, klopt daar werkelijk helemaal niets van.
Het is wel een fantasie/ propaganda-campagne van iemand als Pamela Geller tegen Obama. Maar dat Obama pro-moslimbroeders zou zijn is net zulke agitprop als het geageer toentertijd tegen John F. Kennedy, die het wereldcommunisme zou bevorderen. Heeft meer met binnenlandse ideologische oorlogsvoering te maken dan met de realiteit.
ER WORDT NIET BEWEERD DAT OBAMA PRO-MOSLIMBROEDER ZOU ZIJN — ALLEEN GOD KAN IMMERS IN DE HARTEN KIJKEN — MAAR DAT ZIJN BELEID VOOR DE MB GUNSTIG UITPAKT. MAAR JA, IEMAND DIE NOG MET DE EGYPTISCHE NAAR AMERIKA GEËMIGREERDE POSTMODERNE AUTEUR EDWARD SAID BEZIG IS…
O JA, DAT WILDE IK ALTIJD AL EENS IEMAND DIE ER VERSTAND VAN HEEFT VRAGEN: DE MEESTE ORIËNTALISTEN WAREN DUITSERS, EN WAT VINDT SAID EIGENLIJK VAN DE DUITSE ORIËNTALISTIEK? IN ZIJN BOEK ORIENTALISM KON IK DAT NIET VINDEN.
HansJansen“De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi.”
Dit zijn letterlijk uw woorden. Let hier op het woord “publiekelijk”. Nu ontkent u in feite uw eigen stelling door te beweren dat alleen God in de harte van mensen kan kijken en wij dus niet kunnen weten wat Obama wil. Waar is dan uw uitspraak op gebaseerd dat Obama “publiekelijk” te kennen heeft gegeven dat hij een Egypte onder de Sharia van Mursi wil? Blijkbaar een hersenschim, een fata morgana, omdat volgens u nu alleen God dit zou kunnen weten, en Hans Jansen is God niet.
Nu probeert u wanhopig uw huid te redden met de uitspraak:
“MAAR DAT ZIJN BELEID VOOR DE MB GUNSTIG UITPAKT.”
De werkelijkheid ondergraaft deze stelling echter volledig. De MB hadden voor de verkiezingen van 2012 door een combinatie van factoren heel veel sympathie en vertrouwen gewonnen bij een groot deel van de Egyptische bevolking, ook onder Egyptenaren die geen Kalifaat met Sharia maar een democratie met vrijheid van Godsdienst wensten. Het jaar dat Morsi en zijn partij van Moslimbroeders aan de macht zijn geweest is voor de MB echter heel schadelijk gebleken. Zo schadelijk zelfs dat niet enkel steeds meer Egyptenaren zich uitspraken tegen de MB, maar na een jaar een woedende menigte het aftreden van Morsi eiste. Deze realiteit toont dus aan dat de adviezen die de Egyptenaren kregen van de V.S. (in strijd met uw bewering), niet gunstig maar juist heel ongunstig uitpakten voor de MB. Uw stelling dat het beleid van Obama gunstig zou zijn geweest voor de MB wordt dus gelogenstraft door de feiten waardoor uw theorie over Obama met dit argument vanuit wetenschappelijk oogpunt gezien volstrekt onhoudbaar wordt.
Uw theorie is dus gebaseerd op twee stellingen die aantoonbaar onjuist zijn:
1. Obama heeft publiekelijk de voorkeur uitgesproken voor een Egypte onder de Sharia en onder Mursi is dus “ONWAAR” want in strijd met de feiten.
2. Het beleid dat Obama voorstond pakt gunstig uit voor de MB is “ONWAAR” want in strijd met de feiten.
HansJansen In de wetenschap is het zo meneer Jansen, dat wetenschappers hun theorieën toetsen aan de werkelijkheid. Dat doen zij door aan de hand van een theorie voorspellingen te doen om daarna middels veldonderzoek of experimenten te zien of de voorspellingen uitkomen. Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie. Komen de voorspellingen uit dan blijft de theorie wetenschappelijk verantwoord overeind. Komen de voorspellingen niet uit dan weet de wetenschapper dat zijn theorie zo lek is als een mandje en dat hij op zoek moet gaan naar een betere theorie om de werkelijkheid te verklaren. Dat geldt ook voor uw theorie over Obama. Als deze zou kloppen dan is het voorspelbaar hoe daar door de internationale politiek op zal worden gereageerd, namelijk zeer afwijzend, met name door Israël en de Joodse lobby in de V.S. Dat weet u niet alleen, u heeft zelfs al vastgesteld dat de Internationale gemeenschap volstrekt anders reageert dan zij had moeten doen op basis van uw theorie over Obama. Ik citeer uw woorden: “Raar dat het westen die voorkeur van Obama voor de islam zo gelijkmoedig opneemt.” Na deze constatering bent u echter als wetenschapper ernstig nalatig geweest; u heeft verzuimd deze waarneming nader te onderzoeken en te verklaren.
Elke wetenschapper die zijn vak serieus neemt behoort namelijk na zo’n waarneming onmiddellijk zijn eigen theorie in twijfel te trekken en behoort zich onmiddellijk de vraag zou stellen: “Heeft Obama wel een voorkeur voor de Islam, of heb ik de feiten verkeerd geïnterpreteerd”. Geen enkele wetenschapper zou dan ook de blunder begaan om met een dergelijke onhoudbare theorie voor schut te gaan door deze te publiceren voordat hij zelf een antwoord heeft gevonden voor de vragen die zijn theorie oproept.
Daarom had u voordat u deze boute uitspraken over Obama publiceerde eerst als wetenschapper uw huiswerk moeten doen, en eerst een antwoord moeten vinden op vragen als:
1. Waarom reageert de wereld niet afwijzend op Obama’s vermeende voorkeur voor de fundamentalistische Islam en een Egypte onder de Sharia?
2. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. een voorkeur hebben voor anti-Amerikaanse en Anti-zionistische Moslimfundamentalisten? Welk belang heeft hij daarbij?
3. Waarom zou de partij van Obama, en alle overige Amerikaanse overheidsinstellingen, het toelaten dat hun president heult met de vijand, en hebben ze Obama niet inmiddels afgezet wegen staatsgevaarlijke activiteiten en landverraad?
Indien u op deze vragen geen zinnige en wetenschappelijk verantwoorde antwoorden kan geven is uw theorie over Obama volstrekt onhoudbaar en vanuit wetenschappelijk oogpunt bezien niet eens een theorie, doch slechts een hersenspinsel, een fata morgana zonder enig wetenschappelijk gehalte.
Daarom blijf ik op het standpunt staan dat eenieder die een dergelijke theorie over Obama aanhangt en verdedigt is in te delen in twee categorieën:
A. Mensen die lijden aan politieke waanvoorstellingen omdat ze het contact met de werkelijkheid zijn kwijtgeraakt. Aluhoedjes dus die geloven in onzinnige complottheorieën,
of
B. Mensen die vanuit een politiek belang zich moedwillig schuldig maken aan anti-Obama propaganda door willens en wetens valse en misleidende informatie over Obama te verspreiden.
Mijn vraag aan u, tot welke van deze twee categorieën wenst u te behoren? Indien u noch bij A. noch bij B. wenst te worden ingedeeld, dan zult u toch met een zodanige theorie over het beleid van Obama moeten komen dat daardoor de vragen 1 t/m 3 niet hoeven worden gesteld, of deze vragen moeten door u op een realistische en geloofwaardige wijze worden beantwoord.
Dit alles is uiteraard geen kritiek maar een vriendelijke uitnodiging aan uw adres mij ervan te overtuigen dat uw theorie over Obama klopt door alle vragen en problemen die uw theorie oproept wetenschappelijk verantwoord te beantwoorden en op te lossen.
“Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie. Komen de voorspellingen uit dan blijft de theorie wetenschappelijk verantwoord overeind. Komen de voorspellingen niet uit dan weet de wetenschapper dat zijn theorie zo lek is ….”
Tijdje geleden alweer dat Obama bejubeld werd als de verlosser, na de donkere jaren van Bush.
De hysterie was toen enorm.
Met de mededeling van Obama dat hij afluisteren niet zo heel erg vond, dat de grondwet van de Amerikanen best overtreden konden worden, voor uw veiligheid, is het tijd voor wat veldonderzoek.
“Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie”
Aldus onze dure (anonieme) zelfbenoemd wetenschapper en schoolmeester Max Coekblick.. Vooral dat “logisch nadenken” is een goeie..
Wanneer betrek je deze stelling eens op jezelf ? Of sta je daarboven ?
Volkomen afgedroogd in de discussie over economie..en dan een opmerking naar zijn opponenten over “logisch nadenken AUB”
(nooit van bescheidenheid, terughoudendheid gehoord ?)
“Mijn vraag aan u, tot welke van deze twee categorieën wenst u te behoren?”
Typisch een (multiple choice) vraag van een doorgerotte en raaskallende socialist, die denkt dat de wereld om hem en zijn waanvoorstellingen draait…(de uitslag staat al vast…..volgens het lijstje van de partij)
En helaas, door deze ‘klote’ socialisten (en samen met/door hen geïmporteerde klote religieuzen/stemmers) is de westerse maatschappij nu dermate verziekt, en balanceert op de rand van een economisch collaps, (en wereldoorlog), dat “wij” de vrije westerse mens, (die vrijheid en een goed leven kunnen waarderen, het “goede” leven conserveren) VERPLICHT een keuze moeten gaan maken.
Gek hé ! al die stemmers op Geert Wilders ! Gek hé !! al die anonieme bloggers en reaguurders… De gedachte politie heeft de treinen al klaar staan…
“Gutmensch Coekblick, zijn autisch gespuis en medekrankzinnigen, maken wel uit wat goed en slecht is..
Zolang arme moslims en die arme inboorlingen hun levensbeschouwing van “Wereld Egoïsten” aanhangen, kan je 1 triljard “koekblikken” opsturen, en veranderd er nooit iets.
Droom lekker verder van “Wereldheerschappij” en standbeelden van “Max Coekblick”
“Dit alles is uiteraard geen kritiek maar een vriendelijke uitnodiging aan uw adres”
Beste (anonieme) Pete Hou eens op met dat domme en ordinaire gescheld. Met het soort proza als hierboven maak je alleen maar jezelf belachelijk en laat je zien dat je over geen enkele kennis en inzicht beschikt om iets zinnigs aan deze discussie toe te voegen. Probeer je tijd en energie maar eens te gebruiken om het betoog van Hans Jansen over Obama geloofwaardig te maken door een zinnig antwoord te geven op deze vragen die zijn theorie oproept:
1. Waarom reageert de wereld niet afwijzend op Obama’s vermeende voorkeur voor de fundamentalistische Islam en een Egypte onder de Sharia?
2. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. een voorkeur hebben voor anti-Amerikaanse en Anti-zionistische Moslimfundamentalisten? Welk belang heeft hij daarbij of welk belang heeft de V.S. daarbij?
3. Waarom zou de partij van Obama, en alle overige Amerikaanse overheidsinstellingen, en met name de Israëllobby, het toelaten dat hun president heult met de vijand, en hebben ze Obama niet inmiddels afgezet wegen staatsgevaarlijke activiteiten en landverraad?
4. Waarom verwijten de MB nu Obama dat hij het Egyptisch leger steunt die Morsi ondemocratisch heeft afgezet?
Als het jou niet lukt om hier “wetenschappelijk verantwoorde” antwoorden op te vinden, (dus geen krankzinnige complottheoriën waar jou wereldbeeld blijkbaar uit bestaat) dan doe je er verstandig aan je mond te houden. Tot nu toe ben je er alleen nog maar in geslaagd om mij er van te overtuigen dat niet de Islam, zoals Geert Wilders beweert, de grootste bedreiging is voor onze samenleving maar de stupiditeit van domrechts waar jij een exponent van bent.
O ja, en zet even een aluhoedje op je hoofd, dat beschermt je tegen “de gedachtenpolitie die de treinen al klaar heeft staan. Waar gaan die treinen trouwens naar toe? Walibi of de Efteling?
Dan maar hopen dat ze daar niet de Fyra voor hadden willen gebruiken want dan gaat je schoolreisje niet door.
sirikje Je dwaalt weer af schat, we hebben het hier niet over het bejubelen van Obama noch over de afluisterpraktijken van de CIA, maar over de stelling van Hans Jansen dat Obama de moslimfundamentalisten zou willen steunen om van Egypte een kalifaat te maken. Kan jij uitleggen waarom Obama dat zou willen en waarom niemand hem dan tegenhoudt, zelfs Israël niet?
@ Pete: “… door deze ‘klote’ socialisten (en samen met/door hen geïmporteerde klote religieuzen/stemmers) is de westerse maatschappij nu dermate verziekt, en balanceert op de rand van een economisch collaps(en wereldoorlog), dat “wij” de vrije westerse mens, (die vrijheid en een goed leven kunnen waarderen, het “goede” leven conserveren) VERPLICHT een keuze moeten gaan maken.”
hmmm, klopt dat wel?
Verder:
“Gek hé ! al die stemmers op Geert Wilders ! Gek hé !! al die anonieme bloggers en reaguurders… De gedachte politie heeft de treinen al klaar staan…”
Zo expliciet heb ik het nog nooit iemand zien verwoorden, maar eerder heb ik weleens opgemerkt dat het anonieme reageerdersvolk hier (en elders) de kiem in zich draagt van het toekomstige verzet van Nederland. Zelden zulks een heldendom mogen aanschouwen. Blijf dat beeld vooral koesteren. Goed voor je gevoel voor eigenwaarde lijkt me.
@Coekblick
Ja… ik doe wel eens schelden.. maar… als je goed leest …er staan ook argumenten bij…(met wetenschappelijke theorieën onderbouwd, getoetst aan de werkelijkheid, middels gedegen veldonderzoek en experimenten)
@ Scheve…Vooral uit het daglicht blijven, dat schijnt niet zo gezond te zijn voor je bloedsomloop… En als we toch een politiek “lijder” (verplicht) moeten kiezen, waarom dan niet eentje die de waarheid zegt en zijn nek uit durft te steken. Iemand met echte oplossingen…
En reken maar dat je “de kiem” blijft tegenkomen. Zo gaat dat al eeuwen lang mijn beste..
“De kiem” moeten het weer opknappen na een zoveelste socialistisch debacel.
@ El Houssain.. Gelijk heb je gozer !!
Ik doe hier duidelijk tekort aan al die hardwerkende “moslims” die vanuit verpauperde en verwaarloosde panden in prachtwijken, hier in Holland, maar ook in de prachtwijken van de rest of Europa, hun duurverdiende centjes (en uitkeringen) investeren in de thuislanden met 2 of 3 appartementen en prachtige villa’s. (met zwembad)
Ja.. ik weet het, ze betalen ook belasting, (soms) maar Nederland (of het westen) intresseert ze geen hol. (5 man Fiod (24/7) in de nek van elke moslim met een bedrijf)
Misschien eens googlen op “wat kost een moslim” ?
En dan de kosten voor “veiligheid” ?? 5 man AIVD (24/7) in de nek van elke moslim die een potentieel gevaar kan zijn voor de westerse samenleving (terugsturen AUB, ga maar lekker “mohammedje” spelen in de thuislanden)
Las vandaag (al)weer dat de pensioenen gekort gaan worden. . Onontkoombaar om de crisis de kop te bieden..! rest my case..
Gezagsgetrouwe onderdanen, heel hun leven hard gewerkt.. zien het voor hun ogen gebeuren..verdampen…
Wat zegt U ? Nationaal Egoïsten….PVV’ers natuurlijk.. haha… we plukken ze gewoon… Spaarrekening ? Prachtig !! gaat nog makkelijker. (5 socialisten (24/7) in de nek van elke PVV’er)
“Onze” multicultidroom zal overleven, zo staat het namelijk in het partijprogram..
En die heeft altijd gelijk..
Maar wat nu als de centjes opzijn ??? En we zien het nu al…racistisch gerelateerd geweld dóór moslims, all over Europe…(en stilgezwegen door de MSM van de “linxe kerk”)
Sorry voor jouw, ik kan moslims, socialisten en de economische collaps niet los zien van elkaar… Moslim Osama gaat toch gelijk krijgen (Let op de ‘s’ !!) Maar hij snapte als geen ander hoe de islamitische en westerse wereld in elkaar steken (stak voor hem)
Eigenlijk geen sorry !!! Na “jullie” aardse bestaan, en diverse eeltplekken op het voorhoofd en ellebogen, wacht “jullie” het Allahu Akbar-paradijs.
Ik moet mijn paradijs hier proberen maken..(en tot nu toe lukte dat aardig)
(Opgepast..! Wij nemen bij voorbaat alles terug en hebben ook overal al spijt van)
Ja… ik doe wel eens schelden.. maar… als je goed leest …er staan ook argumenten bij…(met wetenschappelijke theorieën onderbouwd, getoetst aan de werkelijkheid, middels gedegen veldonderzoek en experimenten)
Nou Pete kom dan maar eens met 1 of 2 wetenschappelijke theorieën om te verklaren waarom een Amerikaanse president graag het Egyptische volk onder het juk van de Sharia zou willen brengen, en waarom de Israëllobby daar dan geen bezwaar tegen aantekent.
Ik wacht…….. of zit je al met je aluhoedje op in de trein van de fantasiepolitie naar Fantasialand?
Las vandaag (al)weer dat de pensioenen gekort gaan worden. . Onontkoombaar om de crisis de kop te bieden..! rest my case..
Wordt tijd dat die Moslims eens gaan opschieten met het Islamiseren van Nederland. Dan kunnen wij zo gauw als de Islam onze staatsgodsdienst is die 2 miljoen halve zolen die op de PVV hebben gestemd als slaven aan rijke oliesjeiks verkopen. Zeg 1000 euries per slaaf is toch goed voor zo’n twee miljard. (PVV’ers die door brievenbussen pissen halve prijs) Kunnen we een aardig gat in het begrotingstekort mee dichten, geen werkeloosheid meer en gelijk een stuk gezelliger in Nederland.
Of je een kameel berijdt of een auto stuurt, of je het zwaard hanteert dan wel een Kalashnikov, het een of het ander is effectiever, bloediger, maar behoeft in termen van religie, ideologie en andere culturele passies geen verschil te maken.
Dit begrepen kun je in H. Philipse’s (Utrecht) ‘Stop de tribalisering’, dd 2003, de Oriënt herkennen zoals hij vanouds was, en nog is:
‘Het gebruik van geweld’ (schrijft Ph.) ‘- in tribale samenlevingen – is een wezenlijk onderdeel van conflictoplossing. […..]. Regerende klieks in Arabische landen zijn tribaal van aard en moeten hun onderdanen wreed onderdrukken omdat ze voortdurend worden uitgedaagd door concurrerende groepen, zodat een dialectiek van machtsverwerving en uitdaging het geweld gaande houdt. Nederland is het Madurodam van dergelijke groepsconflicten geworden. Alleen de Hollander die door onwetendheid de onderliggende groepsmoraal niet doorgrondt, spreekt hier van ‘zinloos geweld.’ Juist doordat dit geweld door de betrokkenen als zinvol, ja zelfs als onvermijdelijk voor het behoud voor eer wordt ervaren, is het moeilijk tegen te gaan.’ (bold v.s.d.).
Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi.
Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt. Overbevolkte! Said heeft dat willen verbloemen, het dagelijks Nieuw ontmaskert hem dagelijks
Wat hier de Arabische lente wordt genoemd, kan ceteris paribus op niets beters uitlopen dan wat er aan vooraf ging. Zelfs wat primitieve filmbeelden hier over de opstanden in Libië, Egypte vertoond, konden dat duidelijk maken: een gruwelijk anti-feminisme, een stupide anti-semitisme annex anti-Israelisme, de verkrachting van Khadaffi, de daden van geweld tegen Christenen.
Initieel kunnen bij enkelingen democratisch gevoelens bij het ontstaan van de Arabische lente een rol hebben gespeeld, maar niet doorslaggevend. Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring. Zij zal die op god uitbrengen, Allah. En de ellende begint opnieuw. Ahmad denkt daar dat democratie is wat hij Ahmad wil, en Yusuf wat Yusuf wil; daarna gaan ze vechten en moet er een dood. Wie wint is de dictator. Logisch. En o ja, Mina of Ayesha moeten altijd zwijgen.
Of je een kameel berijdt of een auto stuurt, of je het zwaard hanteert dan wel een Kalashnikov, het een of het ander is effectiever, bloediger, maar behoeft in termen van religie, ideologie en andere culturele passies geen verschil te maken.
Dit begrepen kun je in H. Philipse’s (Utrecht) ‘Stop de tribalisering’, dd 2003, de Oriënt herkennen zoals hij vanouds was, en nog is:
‘Het gebruik van geweld’ (schrijft Ph.) ‘- in tribale samenlevingen – is een wezenlijk onderdeel van conflictoplossing. […..]. Regerende klieks in Arabische landen zijn tribaal van aard en moeten hun onderdanen wreed onderdrukken omdat ze voortdurend worden uitgedaagd door concurrerende groepen, zodat een dialectiek van machtsverwerving en uitdaging het geweld gaande houdt. Nederland is het Madurodam van dergelijke groepsconflicten geworden. Alleen de Hollander die door onwetendheid de onderliggende groepsmoraal niet doorgrondt, spreekt hier van ‘zinloos geweld.’ Juist doordat dit geweld door de betrokkenen als zinvol, ja zelfs als onvermijdelijk voor het behoud voor eer wordt ervaren, is het moeilijk tegen te gaan.’ (bold v.s.d.).
Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi.
Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt. Overbevolkte! Said heeft dat willen verbloemen, het dagelijks Nieuw ontmaskert hem dagelijks
Wat hier de Arabische lente wordt genoemd, kan ceteris paribus op niets beters uitlopen dan wat er aan vooraf ging. Zelfs wat primitieve filmbeelden hier over de opstanden in Libië, Egypte vertoond, konden dat duidelijk maken: een gruwelijk anti-feminisme, een stupide anti-semitisme annex anti-Israelisme, de verkrachting van Khadaffi, de daden van geweld tegen Christenen.
Initieel kunnen bij enkelingen democratisch gevoelens bij het ontstaan van de Arabische lente een rol hebben gespeeld, maar niet doorslaggevend. Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring. Zij zal die op god uitbrengen, Allah. En de ellende begint opnieuw. Ahmad denkt daar dat democratie is wat hij Ahmad wil, en Yusuf wat Yusuf wil; daarna gaan ze vechten en moet er een dood. Wie wint is de dictator. Logisch. En o ja, Mina of Ayesha moeten altijd zwijgen.
Waarmee HPax zichzelf als het vleesgeworden bewijs toont dat de vier dogma’s die Edward Said onderscheidt in de traditionele oriëntalistiek nog alle vier staan als een huis.
En als alles wat u hier over de Oriënt schets waar is HPax, hoe verklaart u dan deze uitspraak van Arabist Hans Jansen:
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet gelukt.”
Als de Arabieren zelfs met de steun van Amerika hun volk nog niet eens onder de Sharia krijgen, hoe zou dat dan moeten lukken zonder de hulp van het almachtige en superieure westen?
Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring”
Ach ja natuurlijk, de Arabier is dom, achterlijk, heeft nooit een boek gelezen en gebruikt internet alleen maar om naar plaatjes van blote christenen te kijken, dat was ik even vergeten. Dogma 1 volgens Said.
“Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi. “
Met daarnaast een foto van Tony Blair in één van zijn dure huizen en aan de andere kant een foto van de begrafenis van US ambassadeur Stevens.
Einde Clinton-“dynastie”.
Ondertussen in de oost:
Na een Israëlisch bombardement opeen Russische voorraad raketten vanuit Turkije en open zee: “The re-creation of a historical alliance between Israel and Turkey against a “common enemy” would be seen as “bad news” across the Arab world, political analyst Chris Bambery told ”
Zo sprak Pakistan’s (ex-)president Pervez Musharaf: ‘Bij de gedachte aan de rol van de moslims in de huidige wereld breekt mijn hart. We zijn ver achtergebleven in de sociale, morele en economische ontwikkeling (…) en hebben geweigerd van anderen te leren. We moeten de barre realiteit on-der de ogen zien.’
sirik Als een Nederlander vastgeroest zit in neo-kolonialistische denkpatronen en racistische of neo-fascistische uitspraken doet, dan hoef ik niet eerst de Oriënt te bezoeken om dat waar te nemen. Zo’n constatering kan ik ook in Nederland doen. Ook om waar te nemen dat er achterlijke en domme mensen zijn die nooit een goed boek hebben gelezen en internet alleen gebruiken om naar plaatjes van blote christenen te kijken hoef ik de Oriënt niet te bezoeken, daarvan kom ik er dagelijks genoeg tegen onder autochtone Nederlanders.
Heb even een paar dagen niet op de site gekeken, maar idd. omdanks de reactie van Hans Jansen (IN KAPITALEN) komt er een of andere HP Pax langs, die het gelijk van Edwards Said op zon grandioze’wijze bevestigd, dat ik er ook even van achterover sla.Hoe is het mogelijk??? En ik maakte nog het voorbehoud “Misschien erg ouderwets om weer met Edward Said aan te komen zetten (die discussie hebben we toch al lang gehad?), maar blijkbaar is het toch een beetje nodig..” (zie mijn reactie van 12 juli 2013 20:08). Meneeer Jansen, daarom dus. Ik schreef ‘blijkbaar is het toch een beetje nodig….’. Voorzichtigjes dus. Maar het had wel iets minder voorzichtig gekund, gezien het commentaar van HP Pax. Het in hoofdletters geponeerde “MAAR JA, IEMAND DIE NOG MET DE EGYPTISCHE NAAR AMERIKA GEËMIGREERDE POSTMODERNE AUTEUR EDWARD SAID BEZIG IS” komt, met dank aan HP Pax, toch wel een beetje grappig over. Een inkopper zonder weerga, al heeft HP Pax dat zeker niet zo bedoeld 😉
Overigens, dat van die Duitse oriëntalistiek vind ik zeker een interessante kwestie. Zou ik nog wel een keertje willen nalezen. Maar Said heeft het over de verstrengeling van wetenschapsbeoefening met koloniale/imperialistische machtsuitoefening en over hoe die koloniale machtsuitoefening het frame van de Engelse, Franse en later Amerikaanse oriëntalistiek heeft beïnvloed. Duitsland neemt daarin natuurlijk een andere positie in. Vind het zeker interessant om nog een keertje uit te zoeken (het is ook voor mij weer een tijdje terug dat ik orientalism heb gelezen), maar voor deze discussie is het wel een beetje off topic. Voor een ander keertje misschien.
Wil verder nog opmerken dat ik het wel typisch vind voor de voeten geworpen te krijgen dat ik ‘nog met Edward Said kom aanzetten’ van iemand die Snouck Hugronje aanhaalt (die de Nederlandse regering adviseerde in het koloniale beleid in Nederlands Indië! lang geleden- weten Henk en Ingrid en de participanten aan deze discussie dat nog?) om de hedendaagse gebeurtenissen in Egypte te duiden. Zie artikel van Jansen hierboven. Heel relevant. Overigens, misschien is het Hans Jansen ontgaan, maar Indië zijn we inmiddels kwijt. Maar goed Snouck Hugronje (en Bernard Lewis) achterhaald? Hoe kom je op het idee.
Eigenlijk zou je bovenstaand artikel (met bijbehorende discussie) als volgt kunnen duiden:
1. De islamitische wereld, of het nu Egypte of Indonesië (pardon, Indië, immers Snouck Hugronje!) is eeuwig en onveranderlijk. Er zijn militairen, die nuttig zijn, als zij zich een beetje voegen naar onze belangen (hoe zij de binnenlandse oppositie tot de orde roepen is hun zaak). En er zijn haatbaarden, die kort gehouden moeten worden door die militairen. Verder is er niks. Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo blijven.
2. De westerse wereld is wel veranderlijk. Helaas, want dat heeft ertoe geleid dat we nu zitten opgescheept met een politiek correcte elite. En die luisteren niet meer naar de Snouck Hugronje van deze tijd, Hans Jansen. Zijn allemaal van die kereltjes Pechtold, die zelf een beetje wijsneuzerig gaan doen, mede dankzij het destructieve werk van Edward Said en dat verfoeide postmodernisme. Gelukkig is er in een partijtje dat dapper weerstand biedt. Dat is de PVV van Geert Wilders. Samen met Henk en Ingrid en met het heldhaftige anonieme reaguurdersleger van deze site bieden zij dapper weerstand. Aan Hans Jansen de ondankbare taak om de rol van Snouck Hugronje voor dit gezelschap te vervullen. Ondankbaar, want werkte Snouck Hugronje nog voor de rijksoverheid in de overzeese gebiedsdelen, Jansen is veroordeeld tot de soms wat mallotige PVVers (Dion Graus, die rare meneer van dat uitgekotste stuk halal-vlees en nog een paar van dat soort types). Maar ja, het is niet anders. We leven in moeilijke tijden….
Haha, dat is lachen! Nu Floris Schreve niet kan verklaren waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek buiten beschouwing laat is Said opeens off topic volgens hem. Nadat hij er zelf mee aan kwam zetten!!! Zou Floris Schreve weten wat het begrip trollen inhoudt? Tja, Engelse en Amerikaanse oriëntalisten kan je makkelijk wegzetten en demoniseren als “kolonialisten” maar dat lukt niet zo makkelijk met de Duitsers. Dan zul je je toch inhoudelijk in hun moeten verdiepen. Iets waar zowel Said als Schreve een broertje dood aan hebben.
Ik doe een beroep op u als emeritus hoogleraar om eens het goede voorbeeld te geven door uw lezers op dit blog te laten zien hoe een wetenschapper op zijn vakgebied op een wetenschappelijk verantwoorde wijze kritiek weerlegt, of hoe een wetenschapper op zijn vakgebied een theorie die onhoudbaar is gebleken met wetenschappelijk verantwoorde argumenten terzijde schuift. De discussie spitst zich toe met name op de volgende twee stellingen van u:
1. “Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet geluk.”
2. “De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi. De Egyptenaren wisten dat, en getuigden van die kennis, en van hun afschuw van Obama….”
Beide beweringen hebt u m.b.t. de door u vermeende voorkeur van Obama voor het moslimfundamentalisme in de discussie helaas nog niet kunnen onderbouwen omdat uw opmerking dat het beleid van Obama positief uitpakt voor Morsi en de MB wordt tegengesproken door feiten, zoals de voorspelbare volksopstand tegen Morsi en zijn partij en de juridische vervolgingen van partijleden, die het tegendeel bewijzen. Daarom hebt u uw stelling dat Obama “publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia” gaf nog slechts kunnen verdedigen met het in kapitalen uitgedrukte argument:
“ALLEEN GOD KAN IMMERS IN DE HARTEN KIJKEN”
Als wetenschapper doet u hier een beroep op God en zegt u met deze uitroep feitelijk dat alleen God kan weten dat u over Obama de waarheid hebt gesproken. Een theoloog kan uw uitspraak dan vervolgens deduceren tot de vaststelling dat Jansen zijn kennis over Obama blijkbaar van niemand anders dan God zelf moet hebben ontvangen, waardoor Jansen niet meer acteert als wetenschapper maar als profeet.
Een beroep doen op God is mijn inziens een uiterst teleurstellend argument indien afkomstig uit de mond van een emeritus hoogleraar die geacht wordt op zijn vakgebied geen religie doch wetenschap te bedrijven. Zolang u uw theorie over de politiek van de V.S. verdedigt met een verwijzing naar goddelijke kennis spreekt u niet als hoogleraar, maar als hogepriester van een anti-Obama religie.
Deze constatering levert m.i. dan ook een verklaring op waarom uw volgelingen op Hoeiboei zich niet gedragen als studenten, maar als slaafse en goedgelovige sekteleden die in u niet een leraar maar een profeet menen te herkennen waarvan zij elk woord kritiekloos slikken alsof het God zelf is die door het woord van Jansen oreert, waarna zij elke ongelovige die de woorden van hun profeet ter discussie stelt op een haast Breivikiaanse, dus meer paranoïde dan op rationele wijze, verketteren en vervloeken.
Het is uiteraard volledig aan u of u wil worden herinnerd als de profeet van een valse religie, (omdat de leer die u verkondigt over Obama en de Islam aantoonbaar onjuist is), of dat u wil worden herinnerd als een man van de wetenschap die zijn stellingen met wetenschappelijk houdbare argumenten weet te onderbouwen en te verdedigen.
Kiest u voor dit laatste dan verwacht ik van u zinnige en wetenschappelijk verantwoorde antwoorden op mijn aan u gestelde vragen en een wetenschappelijk verantwoorde weerlegging van mijn kritische opmerkingen over het onderwerp Obama en de Arabische wereld. Van een academisch opgeleide arabist mag dit worden verwacht.
Mocht u aan dit verzoek wederom geen gehoor willen geven dan vrees ik dat academici opnieuw tot de conclusie moeten komen dat arabist Jansen voor de wetenschap verloren is gegaan, ditmaal omdat zijn wetenschappelijke kennis en inzichten, alsook zijn wetenschappelijke methode, hebben plaatsgemaakt voor een politieke religie waarvan hij zichzelf blijkbaar als profeet en hogepriester is gaan beschouwen.
@Ruud de Vries, Grappig dat jij opeens zo komt opduiken als ik zeg dat ik iets niet helemaal weet (wat volgens mij geen schande is). Lachuh zeg. En Edward Said had een broertje dood aan het zich inhoudelijk in iets verdiepen? Net als ikzelf? Dat je mij zo een op een noemt met Edward Said zal ik maar als een compliment opvatten. Maar vind het zeker leuk om nog dat nog een keertje rustig uit te zoeken. Alleeen doet dat mijns inziens niets af aan zijn betoog. Zie ook mijn eerdere reactie hierboven (16 juli 2013 01:24). Maar goed dat jij wel zo inhoudelijk bent. Net als de rest van de soms bijna Oost Europees van voor 1989 aandoende applaus-machine, die hier in regel het forum vult.
U schrijft dat men Britse en (Noord-) Amerikaanse oriëntalisten gemakkelijk kan wegzetten.
Zulks versta ik niet gans.
Een tas koffie zet men weg, maar een (on-)menselijk wezen als een engelse intellectueel…
(phrase en suspens).
Duitsers hebben zekerlijk een koloniaal verleden.
Men denke aan Zuid-West Afrika met Windhoek.
In Togo zijn steeds dankbare negers die zich verenigen in de Togo-Verein.
Voorts hadden de Duitsers invloed in het muzelmaanse sultanaat Zanzibar.
Ze ruilden dit in 1890 met de Britten voor het friese eiland Helgoland.
Koloniale avonturen genoeg.
Men denke aan het optreden in de Oekraine van 1941 tot 1944. En aan de kolonisatie van het Wartheland.
Een deel van Antarctica heet Neu-Schwabenland.
Er zijn overigens nog wel wat meer kritiekpunten op Orientalism (en de latere werken van Edward Said), waar ik me wel in kan herkennen. Hans Jansen, ik heb daar nog een keer een tijdje met u over gepraat (bij het toenmalige LAK, nu Lipsius, in Leiden). Het is zelfs zo dat ik kort daarna een artikel vond van een van de meest uitgesproken critici van Said, Kanan Makiya, dat ik nog voor u heb gekopieerd (of doorgemaild, kan me niet meer precies herinneren), waar u erg blij mee was en ook daar hebben we elkaar daarna nog over gesproken. Maar in die tijd was u wel een stuk genuanceerder. Het was toen nog meer Laurie Mylroie (al is dat misschien niet zo’n gelukkig voorbeeld, weet je wat, laat maar zitten 😉 ) en (nog) niet zo Bat Ye’or.
Maar goed, los van het punt van de Duitse oriëntalistiek (wat me zeker interessant lijkt, dus daar ga ik nog wat meer van lezen), ik vind uw bovenstaande verhaal toch een treffend voorbeeld van klassiek oriëntalistisch denken. U heeft alles uit de kast gehaald om Said te bevestigen. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen.
HPax
De laster van Greve over PVV-ers is niet ´ad rem´ (´off topic´?), maar Freudiaans
geredeneerd wel in harmonie met zijn algemene stellingname. Geen leugens en smaad zonder een verradend onbewuste. Leer dat liever niet, Greve.
HPax, Eigenlijk zou ik hier niet eens op moeten reageren, maar toch, voor de lol dan. Altijd leuk als je opponenten zich met veel misbaar op Freud gaan beroepen. Heel diepzinnig. Maar dan vind ik jouw eerdere fantasie (poëtische oprisping wellicht?) over afgeranselde ezeltjes (reactie van 13 juli 2013 17:37) pas echt interessant:
“Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt”
Vind het allemaal een beetje hijgerig. Broeierig zelfs. Ook Freudiaans?
“Het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten is een grote mislukking geworden. Tussen de zandstormen zie ik een wankelende Amerikaanse vlag. Egypte is het symbool geworden van het faillissement van Barack Obama’s islambeleid.”
“En wat Egypte betreft, hebben ze nooit oud-president Morsi gekritiseerd. Morsi mocht van Amerikanen gewoon zijn gang gaan. Ook was Amerika volstrekt passief toen de alliantie van Hamas, Moslimbroeders en Erdogan tot stand was gekomen. Erdogan organiseerde in Ankara een grote bijeenkomst waar de echte vrienden van hem en zijn partij voor de eerste keer bijeen mochten komen. President Obama zweeg over deze nieuwe en gevaarlijke alliantie.
De regering Obama is meester in het zwijgen, terwijl de Amerikaanse regering behoort te praten en standpunten moet innemen.”
“Egypte is het symbool geworden van het faillissement van Barack Obama’s islambeleid.”
Kan jij dit onderbouwen Anoniem, met een paar concrete aanwijzingen? Weet jij wat het huidige Islambeleid van de V.S. is? Beschrijf het eens? En hoezo is dat volgens jou failliet en waarom is Egypte daar het symbool van? Omdat de dictator Hosni Mubarak op verzoek van het volk door het leger is afgezet? Omdat daarna op advies van de V.S. democratische verkiezingen zijn uitgeschreven? Omdat het in Egypte verboden is om politieke partijen op te richten die een godsdienstig doel nastreven? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” een seculiere partij was zonder Islamitische doelstellingen? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” van Morsi daarom niet kon worden verboden zonder dat dit tot een volkswoede en misschien wel tot een burgeroorlog zou hebben geleid? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” van Morsi na 1 jaar regeren zoveel krediet en vertrouwen had verspeeld dat ze opnieuw zijn aftreden hebben geëist? Is dat de schuld van Obama?
‘At the same time, we firmly reject the unfounded and false claims by some in Egypt that the United States supports the Egyptian Muslim Brotherhood or any specific Egyptian political party or movement. The United States has always been and remains committed to the democratic process, not to any party or personality. We want Egyptians to make their democracy work for the good of all Egyptians.’
Die laatste zin, daar leest rabiaat rechts altijd graag overheen: “DEMOCRATIE”! Haatbaarden en fundamentalisten die een Shariadictatuur of kalifaat willen die moeten daarvoor eerst de democratie opzij schuiven. Maar zolang het democratisch proces in stand blijft, WAT OBAMA WIL, kunnen de moslimbroeders van Egypte GEEN kalifaat maken met de Sharia als GRONDWET. Daarom hamert Obama erop dat de regels van de DEMOCRATIE moeten worden gerespecteerd. Doet men dat niet, dan geef je de haatbaarden en moslimbroeders óók een goed excuus om dat óók niet te doen, en dan is een democratie niet mogelijk. Democratie is de beste bescherming tegen een (Islam)dictatuur. Maar dat willen ze in de rechtse kerk liever niet snappen, de rechtse kerk verkoopt liever bommen en granaten aan die (volgens hen ‘achterlijke’) moslims, en willen daarom liever een cowboy als Bush dan een vredestichter als Obama aan het roer. Liever schieten dan praten, liever wapens verkopen dan nadenken is het credo van domrechts. Weet je wel hoeveel mensenlevens en geld die “heilige oorlog” van Bush in Irak heeft gekost? En heeft dat iets opgelost? NEEN! De al 10 jaar durende burgeroorlog die ruziemaker Bush daar heeft veroorzaakt zal nog vele jaren door blijven gaan. Over mislukkingen gesproken.
Democratie is iets anders dan soevereiniteit.
Eerst heb je dat laatste nodig om vervolgens mogelijk tot het eerste te komen.
Zo is Irak ook tot democratie gebombardeerd. Libië moet de klus zelf verder af maken.
Obama of Bush… wat is het verschil ?
Irak tot democratie gebombardeerd? Irak is door cowboy Bush willens en wetens een burgeroorlog in gebombardeerd, en ik denk niet dat wij het nog gaan meemaken dat daar ooit vrede komt onder een democratische regering. Dit soort fatale fouten van bomber Bush wil Obama niet maken.
Maar laten we even in Egypte blijven. Wat had Obama daar anders en beter moeten doen volgens jou? Eerst alle MB met bommen en granaten uitroeien alvorens verkiezingen toe te laten? Een concreet en zinnig antwoord graag.
Ach ja Afshin Ellian overschreeuwt zichzelf weer eens. ‘Een wankelende Amerikaanse vlag tussen de zandstormen’. Ook Ellian moet niks van Edward Said hebben, maar als hij zulke tranen plengt bij zijn eigen poetische beeld (de man is ook dichter), dan is er (in zijn eigen hoofd in ieder geval) toch sprake van enig Amerikaans imperialisme? Toch weer een puntje voor Edward Said. Over die treurige opmerking over ‘Palestijns tuig’ hoeven we het denk ik niet te hebben. Een rechtvaardige vredesregeling met een levensvatbare staat zou misschien een constructieve oplossing zijn. Maar ik vrees dat Ellian inmiddels zo ideologisch gedeformeerd is (herkenbaar voor sommige deelnemers aan dit gesprek?) dat deze voor de hand liggende gedachte niet meer in zijn hoofd opkomt. Teveel volgepompt met neocon-propaganda.
´HPax, Eigenlijk zou ik hier niet eens op moeten reageren, maar toch, voor de lol dan.`´
Hm, ik denk dat ook nu weer Freud je parten speelt Je moet wel. Tegenspartelen helpt niet, de waarheid moet eruit. Pas als je die gaat uitspreken,kun je worden verlost. Van jezelf.
@HPax: ik blijf erbij, jouw visioen van die masculiene vriendschap en dat afgeranselde ezeltje (reactie van 13 juli 2013 17:37) doet het hem helemaal. Daar kun je mee voor de dag komen, op een site die claimt Gerard Reve aan haar zijde te hebben (we kunnen de grote volksschrijver helaas niet meer vragen of die claim terecht is). Freud zal ik er deze keer maar buiten laten 😉 Arme jongen, volgens mij heb je geen idee. Ga toch lezen. Misschien een linkse hobby, maar dat het je horizon moge verbreden.
Het is me trouwens opgevallen dat net dat ene aspect van het werk van Reve hier wat onderbelicht blijft, althans, ik heb er bij de vele Reve- dweperijen op Hoeiboei nooit iets van kunnen terugvinden. Terwijl dat nu juist zo in het oog springt. Maar misschien is dat reaguurdersvolk daar er gewoon nog niet aan toe, dat zou ook kunnen, en wil men hier de brave aanhang tegen een al te groot zedenbederf beschermen. Want wat moet de gemiddelde Hoeiboei-reaguurder met teksten als:
“Waarom moest een seksslaaf van Tijger een Duitse jongen van Poolse afkomst zijn die in Zwitserland werkte, en kon het niet gewoon een jongen in Amsterdam van een paar straten verder wezen, van eigen volk en eigen bodem, die men op Tijger zijn verlangen slechts even behoefde aan te schrijven of op te bellen om hem te ontbieden, en die men terstond meedogenloos kon tuchtigen als mocht blijken dat hij rondhoereerde en het waagde zich nog door een ander dan Tijger te laten bezitten”
Gerard Kornelis van het Reve, De Taal der Liefde, Atheneum- Polak & van Gennep, Amsterdam, 1972, p. 33
Een Duitse jongen van Poolse afkomst moet natuurlijk meteen aan de PVV meldpunt gerapporteerd worden (al is een ‘(seks)slaaf’ misschien een twijfelgeval, ook een lelijke PVVer moet immers discreet aan zijn trekken kunnen komen). Maar in algemeen, als je het doet, doe het dan met ‘een jongen van eigen volk en eigen bodem’, dat zullen ook de Henk en Ingrid en de Hoeiboei-reaguurdertjes wel kunnen beamen. Of:
“Weet je wat voor stuk hij had Woelrat? Hij had een stuk dat net zo groot en hard en schaamteloos was als van een jongen die zich aan een meisje had vergrepen, samen met vriendjes, in een lege trein, en dan niet wil bekennen en dan voor zijn stuk krijgt, tot hij bekent… net zo lang totdat hij gaat bekennen… Toen ik in Indië bij de polietsie was, kregen we vaak zulke arrestanten, heel geile mooie jongens van 19, of zo. Als je een jongen strafte of ondervroeg, dan moest je het lichaaamsdeel tuchtigen, waarmee hij het vergrijp gepleegd had. Dat leerden wij zo, dat stond in de instruksies”
Idem p. 171.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat er wat raakvlakken zijn met PVV achtig publiek. Jongens die zich in een lege trein aan een meisje hadden vergrepen, de polietsie in Indië, tuchtigen, zo stond dat in de instruksies. Ook elementen van de door Jansen hierboven aangehaalde Snouck Hugronje zijn in deze passage zeker herkenbaar. Zie Snouck Hugronjes aanbeveling om Imams ‘gevoelig te slaan'(vaak door Jansen geciteerd). Maar waar dan? vraag ik me, na dit stukje Reve, toch af. Om met Matroos Vos (aka Joop Schafthuizen) te spreken: ‘Op z’n pielemuisje’.
(vervolg)
Of (deze gaat er bij het Hoeiboeivolkje zeker in als koek 😉 ):
“Ik kan het niet helpen Woelrat. Ik heb iets van een dichter, ik weet het. Maar als jij in die kooi gelegen had, dan was je zowat gek geworden van geilheid. Ik deed snel de dingen die nodig waren, Woelrat, en toen… toen trok ik zijn billen uit elkaar. Ik trok zijn geheime vallei open… net zoals ik voor jou de blonde jongensgleuf open zal trekken van iedere jongen en man die jij wilt hebben, beest: soldaten…matrozen…Voor jou”,
Idem p. 173
Vies hé, Henk en Ingrid? Ik heb zo’n vermoeden dat ongeveer de helft van de reaguurders op dit forum zelfs geen idee heeft van dit aspect van het werk van Reve (Reve, wie is dat?). Inderdaad, om met Pim te spreken (zie ook Jansen hierboven): “Ga toch koken”.
Ik denk niet veel Hoeiboei-reaguurdertjes hier iets mee kunnen, laat staan waarderen en bovendien, soldaten voor de Jihad voor het Avondland moet je niet aan al te veel decadentie blootstellen en al helemaal niet aan zaken waar een beroep moet worden gedaan op iets als tolerantie- dat maakt immers de harten week voor de nakende ‘Eindstrijd’. Voor Hans Jansen trouwens geen loos begrip, gezien de bundel die hij samenstelde met bijdragen van de usual suspects uit de internationale anti-islambeweging (zie http://hoeiboei.blogspot.nl/2009/03/eindstrijd.html). En werd er in het forum niet al ergens melding gedaan van ‘de komende Grote Omwenteling’? Zie hierboven in het forum een bijdrage van Sirik, die schrijft: “De aankondiging(en) van een op handen zijnde grote niet alleen Europese maar ook Noord-Amerikaanse omwenteling is op hoeiboei.nl gedaan” (reactie van 12 juli 2013 18:51). Kortom, revolutie! Ontwaakt verworpenen der Aarde, maar dan een beetje anders. Misschien is het eerder een contra-revolutie. Het tegenovergestelde van wat de demonstranten willen, die in diverse Arabische landen strijd aangingen of gaan met hun eigen regimes. Ideologisch stuivertje wisselen wellicht? Als jullie die regimes niet meer willen, mogen wij ze dan?
Nee hatertje Floris, je hebt geen antwoord op de vraag waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek negeert. Moet je je eerst zogenaamd eerst even in verdiepen. Dat ie het negeert zegt al genoeg over de door jou aanbeden Said.
Hans Jansen heeft een mooi stuk over Said geschreven met deze uitsmijter:
“Zonder Arabisch te kennen, blijft het onmogelijk om zowel de goede als de slechte kanten van de islam in perspectief te krijgen. Oriëntalistiek is, Simon Leys heeft in een reactie op Edward Said iets dergelijks geschreven, niet meer dan een voorzichtige Westerse voetnoot bij de bestudering van de Oriënt door de ‘Oriëntalen’ zelf.
Geen oriëntalist zou overigens voor zijn rekening willen nemen wat Edward Said schrijft op blz. 323 van zijn Orientalism, editie 1994: ‘De Arabische en islamitische wereld blijft een tweederangs macht als het gaat om het voortbrengen van cultuur, kennis en wetenschap.’ Dankzij hun training zijn oriëntalisten niet zo etnocentrisch en provinciaal, en minder dan Amerikaanse professoren geneigd tot pseudo- geleerde humbug.”
En enkele jaren geleden kwam Ibn Warraq met het boek “Defending the West
A Critique of Edward Said’s Orientalism”. Hier enkele passages uit een bespreking daarvan:
Deconstructing Edward Said
It is now five years after the death of Edward Said, the man who made it cool to hate the West, and the reevaluation of his thought and work is thankfully well underway. Said forged a career out of revisiting the past, “deconstructing” what he found and writing it anew. Defending the West: A Critique of Edward Said’s Orientalism by Ibn Warraq, founder of the Institute for the Secularisation of Islamic Society, reveals just how massive a fabrication Said’s version of history is. The book spells out in great detail Said’s deeply flawed writings and his legacy: the modern academic fetish for examining microscopically the flaws and failings (real and imagined) of the West while simultaneously portraying an ever-peaceful East perpetually victimized by the technologically superior but, of course, morally benighted West. This is the fashionable narrative in the humanities departments of virtually every college and university in America, if not in all of Western academia.
Those who perpetuate it Ibn Warraq calls “Saidists.” Among them, Said has achieved cult-like status as a prophet who (in the tired cliché of the Left) “spoke truth to power.” They see it as their mission to reveal cracks in the deception foisted on the world by an older generation of historians whose work attempts to disguise an aggressive, dominating West. A corollary, more covert mission is to erect their own wall to insulate the East from the kinds of attacks they themselves make on the West. And the Saidists have been so successful that many people now see colonialism and empire as creations of the West and symptoms of a Western moral inferiority that (especially for Western scholars) must be atoned for in many ways. Saidism, one might say, is a way to atone.
(…)
Will Ibn Warraq’s new book end forever the deleterious effects of more than thirty years of petulant, dishonest, self-loathing Saidism? Probably not. But any honest acolytes of Edward Said who read this book will either be forever relieved of their knee-jerk faith in the simple dichotomy of Western guilt and Eastern victimhood that is at the core of Said’s thought, or they will be forced to participate in their own hoodwinking. Ibn Warraq’s critique of Said’s thought and work is thorough and convincing, indeed devastating to anyone depending on Saidism. It should do to Orientalism what Mary Lefkowitz’s Not Out of Africa[3] did to Martin Bernal’s Black Athena.[4] And it should force the Saidists to acknowledge the sophistry of their false prophet.
“Weet jij wat het huidige Islambeleid van de V.S. is? Beschrijf het eens?”
Doe deze test en kom er vanzelf achter.
In this test, find which entry does not belong on this list.
1917: President Woodrow Wilson allies with Britain and France to fight autocracy in World War One and “make the world safe for democracy.”
1941: President Franklin Roosevelt allies with Britain, France, and the USSR to fight fascism and destroy it.
1947: President Harry Truman allies with the Free World to fight Communist aggression and liberate captive nations.
1950: President Harry Truman confronts Communist aggression in South Korea with the UN as allies.
1991: President George Bush leads an international alliance to repel an Iraqi invasion of Kuwait.
2001: President George W. Bush leads the American people in retaliating to the September 11 attacks on America in Afghanistan against totalitarian Islamist groups.
2013: President Barak Obama forms an alliance with the Muslim Brotherhood to install an anti-American Islamist state in Syria to join such U.S. “allies” as Egypt, Tunisia, Lebanon and Turkey on behalf of the Sunni Sharia World; to make the world safe for authoritarian religious dictatorships, antisemitism and those who would wipe Israel off the map, unrepentant Nazi allies, jihad against Christianity, subjecting women to second-class status, and murdering of gay people. Then to forge these ties stronger he defends an overthrown Egyptian Islamist regime insisting that it should at least participate in a coalition government earlier just to make sure that it has a share of power so that, no doubt, American values should be represented.
” Een rechtvaardige vredesregeling met een levensvatbare staat zou misschien een constructieve oplossing zijn.”
Heel misschien over een jaar of 20 à 30.
De tijd is er nu gewoon nog niet rijp voor vanwege div omstandigheden.
Alleen Kerry en zijn baas geloven in dat sprookje.
@anoniem, de tijd nog niet rijp voor? Je mag hopen dat het niet te laat is. Israël had dit al lang moeten regelen. Overigens, ik weet niet of een beetje op de hoogte bent van de demografische situatie van Israël. De mensen die daar echt verstand hebben maken zich daar grote zorgen over.
Ik weet niet of je onlangs de documentaire The Gatekeepers gezien hebt? Zeer verontrustend. Alle voormalige hoofden van de Mossad zijn het achteraf overeens: uiteindelijk zal Israël op deze manier de oorlog gaan verliezen. Je mag ook voor Israël hopen dat het van de huidige koers afziet en dat er op een gegeven moment (dat niet te lang meer mag duren) een tweestatenoplossing komt, of een binationale staat (waar Tony Judt een pleitbezorger voor was)
Nee Floris, je hebt geen antwoord op de vraag waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek negeert. Moet je je eerst zogenaamd eerst even in verdiepen. Dat ie het negeert zegt al genoeg over de door jou aanbeden Said.
Hans Jansen heeft een mooi stuk over Said geschreven met deze uitsmijter:
“Zonder Arabisch te kennen, blijft het onmogelijk om zowel de goede als de slechte kanten van de islam in perspectief te krijgen. Oriëntalistiek is, Simon Leys heeft in een reactie op Edward Said iets dergelijks geschreven, niet meer dan een voorzichtige Westerse voetnoot bij de bestudering van de Oriënt door de ‘Oriëntalen’ zelf.
Geen oriëntalist zou overigens voor zijn rekening willen nemen wat Edward Said schrijft op blz. 323 van zijn Orientalism, editie 1994: ‘De Arabische en islamitische wereld blijft een tweederangs macht als het gaat om het voortbrengen van cultuur, kennis en wetenschap.’ Dankzij hun training zijn oriëntalisten niet zo etnocentrisch en provinciaal, en minder dan Amerikaanse professoren geneigd tot pseudo- geleerde humbug.”
En enkele jaren geleden kwam Ibn Warraq met het boek “Defending the West
A Critique of Edward Said’s Orientalism”. Hier enkele passages uit een bespreking daarvan:
Deconstructing Edward Said
It is now five years after the death of Edward Said, the man who made it cool to hate the West, and the reevaluation of his thought and work is thankfully well underway. Said forged a career out of revisiting the past, “deconstructing” what he found and writing it anew. Defending the West: A Critique of Edward Said’s Orientalism by Ibn Warraq, founder of the Institute for the Secularisation of Islamic Society, reveals just how massive a fabrication Said’s version of history is. The book spells out in great detail Said’s deeply flawed writings and his legacy: the modern academic fetish for examining microscopically the flaws and failings (real and imagined) of the West while simultaneously portraying an ever-peaceful East perpetually victimized by the technologically superior but, of course, morally benighted West. This is the fashionable narrative in the humanities departments of virtually every college and university in America, if not in all of Western academia.
Those who perpetuate it Ibn Warraq calls “Saidists.” Among them, Said has achieved cult-like status as a prophet who (in the tired cliché of the Left) “spoke truth to power.” They see it as their mission to reveal cracks in the deception foisted on the world by an older generation of historians whose work attempts to disguise an aggressive, dominating West. A corollary, more covert mission is to erect their own wall to insulate the East from the kinds of attacks they themselves make on the West. And the Saidists have been so successful that many people now see colonialism and empire as creations of the West and symptoms of a Western moral inferiority that (especially for Western scholars) must be atoned for in many ways. Saidism, one might say, is a way to atone.
(…)
Will Ibn Warraq’s new book end forever the deleterious effects of more than thirty years of petulant, dishonest, self-loathing Saidism? Probably not. But any honest acolytes of Edward Said who read this book will either be forever relieved of their knee-jerk faith in the simple dichotomy of Western guilt and Eastern victimhood that is at the core of Said’s thought, or they will be forced to participate in their own hoodwinking. Ibn Warraq’s critique of Said’s thought and work is thorough and convincing, indeed devastating to anyone depending on Saidism. It should do to Orientalism what Mary Lefkowitz’s Not Out of Africa[3] did to Martin Bernal’s Black Athena.[4] And it should force the Saidists to acknowledge the sophistry of their false prophet.
“Ach ja natuurlijk, de Arabier is dom, achterlijk, heeft nooit een boek gelezen en gebruikt internet alleen maar om naar plaatjes van blote christenen te kijken, dat was ik even vergeten”
Blij dat je je het toch nog herinnert. Muv een zeer kleine elite is ‘de arabier’ inderdaad grootdeels achterlijk en leest geen boeken. Dom zijn ze niet daarentegen, wel bevangen door een dogmatische ideologie die geen ruimte laat voor verbetering.
Een nieuwe ster aan het firmament van dit paneel.
U verdiept zich in het fenomeen “Arabier”.
Dit woord is zeer oud.
Ik ontmoette het onlangs in het boek Jesaja van het Oude Testament.
Ongelukkig lees ik geen hebreeuws, derhalve weet ik niet of de Statenvertaling een vervalsing is van het oorspronkelijke hebreeuwse woord.
In de eerbiedwaardige Al-Qorân heeft Arabier de betekenis van bedoeïen.
Het woord bedoeïen op zijn beurt komt van bâdiyye, hetgeen woestijn betekent.
Een Arabier is derhalve van oorsprong een woestijnbewoner.
Het leven aldaar is hard.
Het is daarom dat de Arabier niet gemakkelijk zwicht voor de westerse leefstijl.
Die als belangrijkste adagium heeft: economische groei.
Ik ekn overigens een heleboel zeer goed opgeleide en zeer belezen idividuen, afkomstig uit de Arabische wereld. Echt heel veel. Kunstenaars, schrijvers, dichters, journalisten. Hele intelligente mensen. Ken trouwens ook heel veel intelligente Nederlanders. Maar wordt ook weleens geconfronteerd met de spreekwoordelijke Henk en Ingrids 😉 Die heb je natuurlijk zowel daar als hier. Overigens ben ik van mening dat de grootte van de PVV aanhang zeker iets zegt over het beschavingspeil van de Nederlander. Het oude sociaaldemocratische ideaal van volksverheffing was zo slecht nog niet.
Zie hier, Jansen over Said:
‘Het kernbezwaar van Said tegen de oriëntalistiek is dat de oriëntalistiek approaches a heterogenous, dynamic and complex human reality from an uncritically essentialist standpoint (p. 333). Waarschijnlijk heeft Said, ook in Nederland, het merendeel van de professionele beoefenaars van de vakgebieden waar hij over schrijft weten te overtuigen, of anders op zijn minst diep beïnvloed.
De moderne oriëntalistiek en de oriëntalisten, zo meent Said, zijn een product van, en staan ten dienste van, het Westerse imperialisme. Zijns inziens diskwalificeert dit de oriëntalistiek zowel maatschappelijk als moreel- hoewel het natuurlijk in principe mogelijk is dat slechte mensen goede wetenschappers zijn. Oriëntalisme, aldus Said, is niet een gewone academische discipline, maar een ideologische discourse die onlosmakelijk met de Europese machtspolitiek over het Midden Oosten verbonden is. De kennis die de oriëntalistiek heeft voortgebracht was daarom flawed, distorted en soms zelfs racistisch. De oriëntalistiek, aldus Said, wil niet zozeer beschrijven als wel beheersen.
Deze veroordeling van de oriëntalistiek heeft allerwegen grote indruk gemaakt, misschien niet het minst door de combinatie van duistere en modieuze taal waarin Said zijn aanklacht stak. Ook in Nederland gingen wetenschappers druk op zoek naar sporen van racisme in elkaars wetenschappelijke producten en werk van eerdere generaties. Zulke sporen moesten, zo werd haast a priori aangenomen, er zijn- anders zou Said immers mogelijk ongelijk kunnen hebben. Een en ander heeft tot rare polemieken en onverkwikkelijke persoonlijke conflicten geleid.
Desalniettemin, the Arab and Islamic World remains a second-order power in terms of production of culture, knowledge and scholarship- weinig oriëntalisten zouden zo’n etnocentrisch oordeel willen uitspreken of onderschrijven, zelfs niet als het van Edward Said afkomstig is (Orientalism, ed. 1994, p. 323, 13 regels van onderen).
Oriëntalistiek, aldus Said, die daarmee een oordeel uitspreekt over wellicht wel 60.000 boeken die tussen 1800 en 1950 in het Westen over het Midden Oosten verschenen zijn- om nog maar te zwijgen over de stortvloed van publicaties die na 1950 zijn verschenen- is agressie: Orientalism is all agression, p. 204’.
Hans Jansen, Nieuwe inleiding in de islam, uitgeverij Coutinho, Bussum, 1998, p. 255-256
Tot zover deze toch wel geestige parodie van Jansen. Hij heeft er vooral een leuke karikatuur van gemaakt. Als persiflage is het meer dan geslaagd. Heel grappig allemaal, maar als je echt Said wil weerleggen moet je toch met degelijker werk komen. Dat er soms sprake is van onverkwikkelijke persoonlijke conflicten onder de Nederlandse arabisten, helemaal waar, maar ik vraag me af of je daar Edward Said voor nodig hebt. Daar heb je namelijk met Hans Jansen zelf al een hele goeie aan, zeker de Hans Jansen van nu (de Hans Jansen van toen was vele malen redelijker persoon dan hoe hij zich nu manifesteert).
(vervolg)
Maar hoe dan ook, dezelfde Hans Jansen na de millenniumwissel:
“Het enige medicijn is dan ook tegen-consternatie. Niet, zoals bij oorlogvoering gebruikelijk, streven naar een overwinning met proportionele middelen die voor het doel dat bereikt moest worden net voldoende zijn, maar streven naar een totale verplettering met overdreven zware middelen en overmacht. Het gaat immers niet om een rationele oorlog maar om een irrationele strijd.
Angst aanjagen, en ruim voldoende reden geven om angstig te blijven, is van groot belang. Niet bang zijn zelf af te zakken tot het niveau van de terroristen. Voor minder doen ze het immers niet. Het is in de propaganda-oorlog bovendien van groot belang de terroristen als loosers voor te stellen die op allerlei manieren, ook seksueel, niet aan hun trekken zijn gekomen. Omdat dat meestal waar is, kan het niet zo moeilijk zijn.
De methoden die het strafrecht toestaat bij de bestrijding van wangedrag en misdaad gaan minder ver dan de veel ruwere methoden die door een oorlogsituatie worden opgedrongen. Het strafrecht is dan ook niet geschikt voor terrorismebestrijding. Hoe het ook tegen onze natuur en ons systeem ingaat, indien mogelijk moeten (curs. FS) terroristen sneuvelen tijdens hun zelfgekozen acties. Het is niet nodig om bang te zijn ‘martelaren te maken’. Beter tien dode martelaren in de hemel dan één levende, gewapende terrorist op straat. Martelaren zijn immers geen bedreiging van de openbare orde, terroristen wel.
Laten we ons bij de bestrijding van terrorisme dat gepleegd wordt in de naam van de islam, alsjeblieft geen zorgen maken over wat de moslims er van vinden. Ook het raadplegen van moslims over wat de ‘ware’ islam hier voorschrijft, is uit den boze. Als de terroristen eenmaal zijn vernietigd, is dat voor de andere, niet-vernietigde moslims voldoende bewijs dat de terroristen er ook theologisch naast zaten, anders had God hen immers wel gespaard. Vernietigen gaat dus voor.
Wanneer er een grote terroristische aanval op een Nederlands doel wordt gepleegd, door terroristen die zich op de islam beroepen, zou dat kunnen leiden tot spontane acties van de bevolking waarbij bijvoorbeeld moskeeën in brand worden gestoken. Dat zal de moslims in Nederland er eerder toe brengen zich van de terroristen af te keren dan hen te steunen. De overheidsreacties op zulke spontane pogingen tot tegenterreur dienen daar dan ook mee rekening te houden.”
‘Orientalism is all agression’, zeg dat wel. Misschien had Edward Said toch een beetje gelijk met die door Jansen zo gewraakte oneliner. In dit geval neemt Jansen het oriëntalisme, zoals het door Edward Said is omschreven wel heel letterlijk: de oriëntalistiek in dienst van de macht. In Jansens eigen woorden: ‘De oriëntalistiek, aldus Said, wil niet zozeer beschrijven als wel beheersen’. Zie hier. Klopt in dit geval helemaal (al heeft dit weinig meer met beheersen, maar vooral met wild erop los slaan te maken). Ik wil zeker niet zeggen dat dit tegenwoordig nog steeds voor de ‘oriëntalistiek’ geldt, maar Jansen doet wel erg zijn best. En niet op een erg subtiele manier, zacht uitgedrukt.
@Ruud de Vries, ik heb gezegd dat ik zeker geen krtiekloze bewonderaar van Edward Said ben. Als je ooit een blik op mijn blog zou hebben geworpen had je dat meteen kunnen zien, waar ik ruime aandacht heb besteed aan kritiek op Orientalism, bijv. van Kanan Makiya. Ibn Warraqs Defending the West heb ik grotendeels gelezen. Alleen heb ik daar ook weer een probleem mee. Want als er iemand is met een agenda, dan is het Ibn Warraq wel. Dat is pas echt een activist, die absoluut niet vies is van duistere figuren als Pamela Geller.
Maar het is mijns inziens goed mogelijk om tegenover Orientalism de andere kant van de medaille te laten zien, zoals Makiya dat heeft gedaan in Cruelty and Silence (Hans Jansen is hier zeker bekend mee).
Verder leuk dat je die passage van Hans Jansen aanhaalt. Dat grapje heeft hij vaker uitgehaald. Heel geestig, maar het is wel een beetje mager als je Orientalism wilt weerleggen. Zou best weleens wat nieuws van hem willen horen. Wist je trouwens dat Hans Jansen vroeger Ibn Warraq nogal vond doorgeslagen? Dat schrijft hij in zijn ‘Nieuwe Inleiding in de Islam’. Maar dat was echt vroeger, want als je de bundel Eindstrijd leest (door Jansen samengesteld) is de bijdrage van Ibn Warraq het meest gematigd van allemaal. Ik zou overigens best van Jansen willen vernemen wat hij ziet in die duistere mystieke beschouwing van Monica Papazu. Haar beschouwing in een band met die van Paul Clietur vind ik bijna surrealistisch, maar dat terzijde.
Over Said en de Duitse Orientalistiek (ik weet idd niet alles, gelukkig dat verder iedereen hier wel zo goed op de hoogte is 😉 ), vond ik dit interessante artikel:
Jennifer Jenkins, ‘German Orientalism; Introduction’, verschenen in Comparative Studies of South Asia, Africa and the Middle EastVolume 24, Number 2, 2004 (Duke University Press, zie http://muse.jhu.edu/journals/cst/summary/v024/24.2jenkins.html ):
“Edward Said famously claimed that Germany did not have a “protracted sustained national interest in the Orient” and thus no Orientalism of a politically motivated sort. With this statement he omitted Germany and German scholarship from his exploration of the power/knowledge nexus that legitimated and sustained the project of European colonial empire. “There is a possibly misleading aspect to my study,” he writes, “where, aside from an occasional reference, I do not exhaustively discuss the German developments after the inaugural period dominated by [the Arabist Silvestre de] Sacy. Any work that seeks to provide an understanding of academic Orientalism and pays little attention to scholars like Steinthal, Müller, Becker, Goldziher, Brockelmann, Nöldeke—to mention only a handful—needs to be reproached, and I freely reproach myself.”
(vervolg) Said writes that German Orientalism was interested in the professional study of texts rather than in the exercise of colonial power. Lacking a direct “national interest,” Germany’s Orientalist scholarship existed at one remove from colonial practice and administration. Germany “had in common with Anglo-French and later American Orientalism … a kind of intellectual authority over the Orient,” Said writes; yet “there was nothing in Germany to correspond to the Anglo-French presence in India, the Levant, North Africa. Moreover, the German Orient was almost exclusively a scholarly, or at least a classical, Orient: it was made the subject of lyrics, fantasies, and even novels, but it was never actual, the way Egypt and Syria were actual for Chateaubriand, Lane, Lamartine, Burton, Disraeli, or Nerval.” In short, Said’s definition of Orientalism seems to leave no room for an exploration of the German case, which has consequently remained both underexplored and undertheorized until recently.
The question, however, can and should be posed: Did Germany develop an Orientalist tradition of the sort described by Said? As the articles in this issue demonstrate, the answer is yes and no. In Said’s own words, Germany shared “a kind of intellectual authority” over the Orient, and it is well known that German Orientalists filled prominent university positions in a number of European countries where they engaged directly in the work of empire building. Tuska Benes’s article in this issue, for example, sets out the case for German Orientalists in Russia. The presence and international reputation of German philologists, linguists, historians, philosophers, and archaeologists in the world of nineteenth-century Oriental studies is also beyond dispute. So how can this tradition of scholarship be assessed in a way that productively connects it to histories of imperialism and the exercise of power? Possible approaches include an inquiry into the flexibility of Said’s definition on the one hand, and an exploration of the distinctive characteristics of German Orientalism on the other. Can Said’s definition of Orientalism be thought through in a way that allows for an analysis of German developments? Alternatively, which aspects of Orientalism become visible if the German case is analyzed? As scholarship has recently highlighted the presence of a variety of Orientalisms—Polish, Ottoman, Persian, and Japanese—a general broadening and rethinking of the topic seems to be in order.
Said’s definition of Orientalism is conceptually broad but historically specific. Orientalism is “the corporate institution for dealing with the Orient—dealing with it by making statements about it, authorizing views of it, describing it, by teaching it, settling it, ruling over it.” Said ties this definition to the creation and maintenance of a colonial empire on the model of the British and French. Beginning with the work of Sacy, Said outlines a structure of thought and feeling in which scholarship aided and abetted territorial acquisition and provided crucial service to the creation of European hegemony over the East. Representations of the Orient gained currency through their portrayal of non-European realities and from their role in colonial…”
Kwestie opgelost lijkt mij. Rest mij nog de te vermelden (eigenlijk nogmaals te benadrukken) hoewel ik zeker geen kritiekloze bewonderaar van Edward Said ben, Jansens bovenstaande artikel de sterkst mogelijke bevestiging vind van Edward Saids Orientalism. Jansen heeft erg zijn best gedaan om Said te bevestigen. Ik heb zelfs een vermoeden dat de meeste van zijn collega’s dat kunnen beamen. Over sommige andere bijdragen in dit forum hoeven we het denk ik niet te hebben.
“Eén ding dat onmiddellijk opvalt is dat Jansen grotendeels de discussie met vakgenoten uit de weg gaat. Zo is hij in vaktijdschriften bij herhaling gewezen op vertaalfouten en andere gebreken, maar daar heeft hij nooit op gereageerd. Het enige wat hij aan dergelijke kritiek lijkt over te houden is een blijvende wrok tegen degenen die hem geuit hebben.”
Michael Leezenberg, Onwetendheid of Oplichterij, ZemZem.
“Sinds Jansen zich mag tooien met de hoogleraarstitel, maar vooral sinds de moord op Theo van Gogh, heeft hij alle wetenschappelijke scrupules opzij gezet. Hij is een anti-islam polemist geworden die er geen moeite mee heeft willens en wetens een verkeerde voorstelling van zaken te geven.”
Martin van Bruinessen, in: Hans Jansen wekt irritatie bij collega islamologen, Wereldomroep, 24 april 2008.
“Jansen haalt bepaalde koranverzen aan om te bewijzen dat de islam geweld tegen ongelovigen predikt. Maar hij gaat volledig voorbij aan het feit dat de meeste moslims die teksten heel anders lezen. Hij gedraagt zich niet als een wetenschapper maar als een schriftgeleerde, een ayatollah die vindt dat hij anderen kan vertellen hoe je de Koran moet uitleggen.”
Dick Douwes, in: Hans Jansen wekt irritatie bij collega islamologen, Wereldomroep, 24 april 2008.
Het is bij vakgenoten van Jansen, en ook andere academici, al jaren bekend dat Jansen zijn positie als wetenschapper heeft opgeofferd voor het voeren van politieke anti-islam propaganda. Ook ik heb hierboven opgemerkt dat Jansen zich niet gedraagt als een wetenschapper, maar als de hogepriester van een anti-islam religie.
Deze keuze van Hans Jansen verklaart waarom hij niet meer uit de voeten kan met het werk van collega Edward Said, die dit soort politiek gedreven wangedrag in de westerse oriëntalistiek aan de kaak heeft gesteld.
Het staat de heer Jansen vrij om middels propaganda de anti-Islam politiek van Wilders te steunen, het is alleen niet fair dat hij zijn status als emeritus hoogleraar misbruikt om bij de achterban van Wilders de schijn te wekken dat zijn negatieve uitlatingen over de Islam en de Arabier wetenschappelijk zijn onderbouwd, want dat is “volksverlakkerij”. Jansen is een sprookjesverteller geworden, en zo moeten zijn teksten ook worden gelezen, als sprookjes en niet als wetenschappelijk verantwoorde literatuur.
U mag denken dat arabist Jansen het juist ziet.
Alleen heeft arabist Jansen zijn stellingen nooit kunnen bewijzen aan de hand van de tekst waar hij meent uit te putten.
Wat doet Jansen wanneer er kritiek op zijn beweri9ngen komt?
Juist! Deur hard dicht slaan en nergens op reageren. Want: arabist Jansen ziet het juist!
“Ik denk dat de arabist Jansen het juist ziet; zijn tegenstanders niet.”
Dus dan weet jij HPax welke kritiek andere academici hebben op het latere werk van arabist Jansen en kan jij ons ook uitleggen waarom zijn tegenstanders in hun kritiek op jouw idool er naast zitten. Nou, dan zou ik zeggen steek van wal en overtuig ons, leg uit waarom zijn tegenstanders het fout hebben want Jansen zelf doet dat niet. Dus als jij dat kan dan heb je de primeur.
Hpax, dat kun je natuurlijk wel ‘denken’ (of vinden) en in theorie zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat de kudde op een verkeerd spoor zit en dat er in eerste instantie slechts een enkeling dat in de gaten heeft. Zou kunnen.
Maar ik heb toch zo langzamerhand wel wat redenen om te denken dat het in dit geval een beetje anders zit. Tot zo’n tien jaar geleden (of tot net iets daarna), was Jansen geheel into de omstreden Midden Oosten watcher Laurie Mylroye (zie hier wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Laurie_Mylroie ). In 2001 heb ik me, op aanraden van Jansen, zelfs geabonneerd op haar electronische nieuwsbrief en ontving ik dagelijks een (of meer) alarmistische mails over het chemische en biologische wapenarsenaal van Saddam Hussein. Bovendien kon zij ‘bewijzen’ dat Saddam achter 9/11 zat (in ieder geval dat Saddam achter de eerste WTC aanslag zat en Ramzy Yusuf zou een Iraakse geheim agent zijn geweest). Bijna niemand nam haar serieus. Jansen was echt een van de weinigen. Na de Amerikaanse invasie is gebleken dat deze mevrouw Mylroie er werkelijk op alle fronten naast zat. Niet een klein beetje, maar in alle opzichten en dan ook nog totaal. Hoewel Jansen nog in 2004 naar haar verwees, is zij na die tijd vrijwel geruisloos ingeruild voor mevrouw Littman (Bat Ye’or). Er staat ook nog een interview met haar op deze site trouwens. Een paar jaar geleden heb ik haar boek gelezen en nog van alles daar omheen (zowel andere bijdragen van mevrouw Littman, van haar medestanders en haar critici). Eerlijk gezegd denk ik dat dit minstens, zo niet nog erger is dan Laurie Mylroie. Dat deze vreemde uitstapjes van Jansen ertoe hebben geleid dat hij wat minder serieus wordt genomen, kan ik daarom wel begrijpen. In theorie is het natuurlijk mogelijk dat Jansen en die twee dames gelijk hebben (alhoewel, bij Laurie Mylroie klopte er aantoonbaar helemaal niets van en dat er bij Bat Ye’or weinig van klopt kun je afleiden uit de interne logica van haar eigen boek en bovendien meteen beamen als je ook maar enige basale kennis hebt van de geschiedenis van het Midden Oosten en de internationale politieke verhoudingen van de afgelopen decennia). Dan kun je natuurlijk wel ‘vinden’ dat dit allemaal wel klopt (dit is nu eenmaal mijn mening, en daarom even waar als alle andere meningen), maar dan ben je natuurlijk wel een grotere relativist dan al die zg cultuurrelativisten en ‘politiek-correcten’ bij elkaar. Dan is er pas echt sprake van doorgeschoten postmodernisme en dat kan nooit de bedoeling van bijv. iemand als Hans Jansen zijn. Denk daar nog maar eens over na 🙂
Wat een ongedisciplineerde zijwaartse bokkesprongen van iedereen de hele tijd! Gelukkig heeft Max Goedblick zijn vragen diverse keren herhaald en ons zo bij de les gehouden. Het is, althans voor mij, duidelijk dat HJ een antwoord verschuldigd is op tenminste de vragen 1. en 2., zie boven. Die zijn de belangrijkste. De antwoorden hierop moet HJ paraat hebben en in één of twee zinnen kunnen geven, omdat die funderend zijn voor zijn visie, dus waar blijven ze meneer Jansen?
Hans Jansen, wees zo vriendelijk om ons althans uw antwoorden op MG’s vragen nrs. 1 en 2 te geven. U hebt ze paraat en kunt ze in een of twee zinnen per vraag geven. Dus voor de draad ermee. Uw onversneden (en door deze geweldige discussie geenszins ontmoedigde) bewonderaar, Piet-Hein Nelissen uit Middelburg.
Okee meneer Jansen, nu u u weer. Graag beknopt en toch diep stekend antwoord op ten minste de vragen nrs. 1 en 2 van MG, hierboven op diverse plaatsen herhaald.
Hans Jansen, wees zo vriendelijk om ons althans uw antwoorden op MG’s vragen nrs. 1 en 2 te geven. U hebt ze paraat en kunt ze in een of twee zinnen per vraag geven. Dus voor de draad ermee. Uw onversneden (en door deze geweldige discussie geenszins ontmoedigde) bewonderaar, Piet-Hein Nelissen uit Middelburg.
Het moet gemakkelijk zijn voor Hans Jansen om de vragen nrs. 1 en 2 van Max Goedblick dd 12 juli, 11:56 uur, beknopt te beantwoorden? Die antwoorden moet hij paraat hebben, in zoverre geef ik MG gelijk. Piet-Hein Nelissen
1] De arabist H. Jansen (HJ) heeft in juni 2013 op Weblog Hoeiboei vrij snel na elkaar twee opstellen geplaatst: 1HJ = ´Ontwikkelingshulp en massa-immigratie: Cui bono?´en 2HJ = ´Egypte begeert het juk van de sharia af te schudden´.
Beide bijdragen hebben een stroom van reacties verwekt van een omvang kwantitatief voor artikels op Hoeiboei ongewoon. Daarvan laat ik de positieve hier buiten beschouwing, ten gunste van de negatieve. Die laatste zijn steevast en monotoon van 3 personen, te weten: 1. Goedblick, 2. Schreve, en – ook dat nog – van 3. El Housaini. De laatste fungeert als HJ´s belager (Nederlands: ´stalker´).
Ik schuif 1HJ en 2HJ in elkaar, maar doe dit met twee proviso´s, te weten: 1* Schreve komt alleen in 2HJ voor, en 2* wat ik vanaf hier verder ga typen, is naar aanleiding van de reacties
van Schreve en Goedblick op die van mij in 2HJ, ´HPax, 25 juli 2013, 14.28u´. Daarin staat:
IK DENK DAT DE ARABIST JANSEN HET JUIST ZIET, ZIJN TEGENSTANDERS NIET. HPax.´
Dit vonnis had ik net zo goed in 1HJ kunnen vellen of om logistieke reden zelfs daar beter, maar hoe ook slaat hij op beide artikels van HJ, cum reacties daarop. Schreve komt dan formeel wel iets te kort, maar wie kan dat wat schelen?
2] Nu waarom het direct gaat.
1) AD Goedblick in 2HJ, ´comment´ 2HJ, dd25.07.13/ 20.33u. Daarin komt G. met: ´leg eens uit waarom zijn tegenstanders het fout hebben want Jansen zelf doet dat niet. Dus als jij het kan, dan heb je een primeur´.
Welnu, G. vraagt mij het onmogelijke. Want op 1HJ staat in één (= G.´s ´comment´ 15.07.13 / 15.59u) van zijn stortvloed aan reacties: ´Studeren is niets dan woordjes leren. Dat geldt voor elke theoretische opleiding, ook voor de economie´. Met welke overtuiging G. voor mij intellectueel onbereikbaar is geworden. Ik ben geen woordenboek, ik ga hem niet nieuwe woorden leren.
Om hem toch wat van dienst te zijn, verwijs ik G. naar mijn c 1HJ 28.06.13 / 12.16u. Laat G dat nou eens lezen – voor de eerste keer? – en blijk geven dat hij mijn ´woordjes´ begrijpt. Dan zien we verder. Maar als dat al te moeilijk is!?
Ten slotte heb ik G. in mijn 1HJ 28.06.13 / 22.45u een brandende vraag gesteld, naar aanleiding van zijn c 1HJ 28.06.13 / 21.26u. Daarin verwittigt hij ons van het feit dat hij met het opvissen van rottende lijkjes van babies bezig is geweest. Waarom doet G. dat, waarom vertelt hij dat? Op mijn vraag heeft G. niet gereageerd.
2) AD Schreve. Ik kan om praktisch-materiële reden S. niet zo afhandelen als G. en volsta ik in S´s geval met die naar mijn boek te verwijzen: De allochtonen en wij, Gigaboek, ed 2012.
Ik wil liever niet dat G. mijn boek leest. Het is te moeilijk – veel te veel nieuwe woordjes – en vrees ik dan het gevolg waarvoor Plato bij monde van Sokrates waarschuwde. Sokrates ontraadde zijn leerlingen met ongetrainde mensen te debatteren. In de discussies die de laatsten niet aankunnen, ontaarden of ontpoppen ze zich als misanthropen, Ze worden gemeen en gaan vieze zeggen, zoals G. in c 1HJ 17.19u: ´Je praat poep sirik iets waar struisvogels hun anus voor gebruiken.´ G. lijkt van een onreine klasse te zijn. Neem ook zijn ´rottende baby-lijkjes´. HPax.
@ Hpax, ik begrijp dat bovenstaand codebericht eigenlijk een boekpromotie is? Nu ben ik best bereid om in tijden van crisis wat neer te leggen om uw dappere initiatief te steunen en bovendien heb ik ook een aardige collectie boeken, die recht tegen mijn persoonlijke overtuigingen ingaan. Ik vind het dapper van u dat u een boek publiceert (kon u er trouwens geen uitgever voor vinden?) dus daarvoor alle lof. Alleen zou u mij van dienst willen zijn en in begrijpelijk Nederlands een kleine synopsis hier in dit forum neer te pennen? Dan kan ik een eerlijke afweging maken of het de moeite waard is om daadwerkelijk tot aanschaf over te gaan. Of is het boek ook als een code-bericht opgesteld en alleen te ontcijferen door de ingewijden van Het Verzet? Helaas behoor ik niet tot die uitverkorenen, dus dan vrees ik dat uw werk voor een simpele ziel als ik ontoegankelijk zal blijven. Maar mocht u uw boekwerk wel in begrijpelijk Nederlands hebben geschreven, zou u dan zo vriendelijk willen zijn om in even helder Nederlands toe te lichten waar het in grote lijnen over gaat? Bij voorbaat dank.
EXCUUS, allereerst aan Jansen. Wat hierboven lijkt op een reeks boodschappen van mijn hand met ongeveer dezelfde strekking (‘herhaalde verzoeken’ volgens El-Houssein), is allemaal tijdens één sessie ingestuurd. Ik maakte de beginnersfout te denken dat mijn berichtjes niet overkwamen, en probeerde telkens opnieuw hetzelfde te plaatsen met bijna dezelfde tekst. Ik rekende buiten de verwerkingstijd die de webmaster nodig heeft om mijn bijdragen te verwerken… en droeg zo flink bij aan de rommeligheid. Het is niet mijn bedoeling almaar te zeuren om een snel antwoord op die 2 gestelde vragen. Allen excuus, ik zal herhaling voorkomen, PHN.
Piet-Hein Nelissen, je hebt volkomen gelijk. Dit zijn idd de kernvragen. Dat het hier weleens ontspoort komt omdat de meeste reaguurders hier graag komen praten over ‘wat doet dit allemaal met mij (en mijn eigen onderbuik)’. Tamelijk navelstaarderig. Heel postmodern eigenlijk. Alleen maar over die ‘bibelobonse beeldvorming’, om met Hans Jansen te spreken (zo heb ik hem ooit een keer de discussies rond Edward Saids Orientalism horen omschrijven). Maar het is wel aardig om te zien dat zelfs een discussie over het politieke systeem in Egypte en de internationale politieke verhoudingen hier meteen worden gerelateerd aan belangrijke persoonlijke vraagstukken als ‘de islam en ik’ (zie bijv. de bovenstaande cryptische boekpromotie van HPax). Men is hier veel meer door het postmodernisme beïnvloed en gevormd dan men zelf in de gaten heeft.
Maar ook ik ben nog altijd er benieuwd naar een afdoend antwoord op de bovenstaande twee vragen. Dus zie er naar uit.
“Als het Westen wat het Midden Oosten betreft een beetje naar Mosaddeq had geluisterd. hadden we de rest van die namen waarschijnlijk niet gekend”.
Al is waarschijnlijk bijna iedereen hier op dit forum dit stukje geschiedenis vergeten (zeker degenen die u hier alle lof toewuiven, omdat ze alles wat er in het Midden Oosten gebeurt relateren aan hun eigen subjectieve beleving van Moslims in Nederland), dit is wel zo verpletterend waar, dat ik me niet kan voorstellen dat u geen zinnig antwoord heeft op de openstaande twee vragen. Dus als u nou zo vriendelijk wil zijn om daar een helder antwoord op te formuleren? Uw opmerking over de episode Mosaddeq bewijst voor mij dat u daar zeker toe in staat bent.
Tot slot nog het een en ander ter verduidelijking, hier een paar youtube-filmpjes waarin Edward Said zijn werk nader toelicht. Bekijk en vergelijk met de bovenstaande bijdrage van Jansen en de daarop volgende discussie. Voor meer achtergronden (oa de invloed van Said in Nederland en de positie die Hans Jansen inneemt tov zijn collegae) lees zeker Leon Buskens, Islamonderzoek in de publieke sfeer (2010).
Zie hieronder Edward Saids voordracht ‘The Myth of the Clash of Civilizations’, waarin hij het werk van Huntington behandelt:
Hoewel het misschien nog te vroeg is om de ‘tweede fase’ van de revolutie in Egypte te duiden (is het een contra-revolutie en een terugkeer naar de oude situatie of een correctie op een dreigende ontsporing?), hier een interview met Nawal al-Saadawi (Kafr Tahla, 1931), arts, schrijfster en zo’n beetje de belangrijkste feministe van de Arabische wereld. Iemand voor wie ik een grote bewondering heb. Bij de demonstraties op het Tahrirplein die leidden tot de val van dictator Mubarak, stond zij daar als ‘Grootmoeder van de Revolutie’, samen met de jongeren. Met een lang verleden als dissdent en als politieke gevangene, was zij nergens bang voor. Ook daarna niet.
Hoe het verder zal gaan weet niemand zeker. Maar zij is in ieder geval hoopvol. Zie interview hieronder (filmpje van de site van de Guardian)
Nawal El Saadawi is a world renowned writer. She is a novelist, a psychiatrist, and author of more than forty books, fiction and non fiction. She writes in Arabic and lives in Egypt. Her novels and her books on the situation of women have had a deep effect on successive generations of young women and men over the last five decades.
As a result of her literary and scientific writings she has had to face numerous difficulties and even dangers in her life. In 1972, she lost her job in the Egyptian Ministry of Health because of her book “Women and Sex” published in Arabic in Cairo (1969) and banned by the political and religious authorities, because in some chapters of the book she wrote against Female Genital Mutilation (FGM) and linked sexual problems to political and economic oppression. The magazine Health, which she founded and had edited for more than three years, was closed down in 1973. In September 1981 President Sadat put her in prison. She was released at the end of November 1981, two months after his assassination. She wrote her book “Memoirs” from the Women’s Prison on a roll of toilette paper and an eyebrow pencil smuggled to her cell by an imprisoned young woman in the prostitutes ward. From 1988 to 1993 her name figured on death lists issued by fanatical religious political organizations.
On 15 June, 1991, the government issued a decree which closed down the Arab Women’s Solidarity Association over which she presides and handed over its funds to the association called Women in Islam. Six months before this decree the government closed down the magazine Noon, published by the Arab Women’s Solidarity Association. She was editor-in-chief of the magazine.
During the summer of 2001, three of her books were banned at Cairo International Book Fair. She was accused of apostasy in 2002 by a fundamentalist lawyer who raised a court case against her to be forcibly divorced from her husband, Dr. Sherif Hetata. She won the case due to Egyptian, Arab and international solidarity. On 28 January, 2007, Nawal El Saadawi and her daughter Mona Helmy, a poet and writer, were accused of apostasy and interrogated by the General Prosecutor in Cairo because of their writings to honor the name of the mother .
They won the case in 2008. Their efforts led to a new law of the child in Egypt in 2008, giving children born outside marriage the right to carry the name of the mother. Also FGM is banned in Egypt by this law in 2008. Nawal El Saadawi was writing and fighting against FGM for more than fifty years.
Her play “God Resigns At the Summit Meeting” was banned in Egypt during November 2006 and she faced a new trial in Cairo court raised against her by Al Azhar in February 2007, accusing her of apostasy and heresy because of her new play. She won the case on 13 May 2008.
Nawal El Saadawi had been awarded several national and international literary prizes, lectured in many universities, and participated in many international and national conferences.
On May 3, 2009, in New York she presented the Arthur Miller Lecture at the Pen International Literary Festival.
Her works have been translated into more than thirty languages all over the world, and some of them are taught in a number of universities in different countries.
Farhad Foroutanian and Qassim Alsaedy (photo: Nasrin Ghasemzade)
My Beautiful Enemy – دشمن زیبای من – عدوي الجميل
Farhad Foroutanian & Qassim Alsaedy
Mesopotamia and Persia, Iraq and Iran. Two civilizations, two fertile counties in an arid environment. The historical Garden of Eden and the basis of civilization in the ancient world. But also the area were many wars were fought, from the antiquity to the present.The recent war between Iraq and Iran (1980-1988) left deep traces in the lives and the works of the artists
The artists Qassim Alsaedy (Iraq) and Farhad Foroutanian (Iran) both lived through the last gruesome conflict. Both artists, now living in exile in the Netherlands, took the initiative for this exhibition to reflect on this dark historical event, which marked the recent history of their homelands and their personal lives. Neither Farhad nor Qassim ever chose being eachother’s enemies. To the contrary, these two artists make a statement with ‘My Beautiful Enemy’ to confirm their friendship.
Farhad Foroutanian, Untitled, acrylic on canvas, 2013
Farhad Foroutanian
Farhad Foroutanian (Teheran 1957) studied one and a half year at the theatre academy, before he went to the art academy of Teheran in 1975. At that time the Iranian capital was famous for its hybrid and international oriented art scene. Artists worked in many styles, from pop-art till the traditional miniature painting, a tradition of more than thousand years, in which Foroutanian was trained.
After his education Foroutanian found a job as a political cartoonist at a newspaper. During that time, in 1978, the revolution came, which overthrew the regime of the Pahlavi Shah Dynasty. For many Iranian intellectuals and also for Foroutanian in the beginning the revolution came as a liberation. The censorship of the Shah was dismissed and the revolution created a lot of energy and creativity. A lot of new newspapers were founded. But this outburst of new found freedom didn’t last for long; in the middle of 1979 it became clear that the returned Ayatollah Khomeiny became the new ruler and founded the new Islamic Republic. Censorship returned on a large and villain scale and, in case of the cartoonists, it became clear that they could work as long as they declared their loyalty to the message and the new ideology of the Islamic Republic.
Farhad Foroutanian, Untitled, acrylic on canvas, 2013
The artistic climate became more and more restrictive. In the mid eighties Foroutanian fled his homeland. In 1986 he arrived with his family in the Netherlands. Since that time Foroutanian manifested himself in several ways, as an independent artist, as a cartoonist and as actor/ theatre maker (most of the time together with his wife, the actress Nasrin Ghasemzade Khoramabadi).
Farhad Foroutanian, Untitled, acrylic on canvas, 2013
In his mostly small scaled paintings and drawings Foroutanian shows often a lonely figure of a man, often just a silhouette or a shadow, who tries to deal with an alienating or even surrealistic environment. This melancholical figure, sometimes represented as a motionless observer, sometimes involved in actions which are obviously useless or failing, represents the loneliness of the existence of an exile. Foroutanian:
“If you live in exile you can feel at home anywhere. The situation and location in which an artist is operating, determines his way of looking at theworld. If he feels himself at home nowhere, becomes what the artist produces is very bizarre.
The artist in exile is always looking for the lost identity. How can you find yourself in this strange situation? That is what the artist in exile constantly has to deal with. You can think very rationally and assume that the whole world is your home, but your roots- where you grew up and where you originally belong-are so important.It defines who you are and how you will develop. If the circumstances dictates that you can’t visit the place where your origins are, that has serious consequences. You miss it. You are uncertain if you have ever the chance to see this place again. The only option you have is to create your own world, to fantasize about it. But you can’t lose yourself in this process. You need to keep a connection with the reality, with the here and now. Unfortunately this is very difficult and for some even something impossible. You live in another dimension. You see things different than others ”.
Farhad Foroutanian, Untitled, acrylic on canvas, 2013
In his works the lonely figures are often represented with a suitcase. Foroutanian:
“A case with everything you own in it. Miscellaneous pieces of yourself are packed. And the case is never opened. You carry it from one to another place. And sometimes you open the trunk a little and do something new. But you never open the suitcase completely and you never unpack everything. That’sexile”.
Foroutanian emphasizes that his political drawings were for him personally his anker that prevented him to drift off from reality. The concept of exile is the most important theme in Foroutanian’s work, in his paintings, drawings, but also in his theatre work, like Babel (2007) or No-one’s Land (Niemandsland, 2010). In all his expressions the lonely figure is not far away, just accompanied with his closed suitcase and often long shadow.
Farhad Foroutanian, Untitled, acrylic on canvas, 2013
Foroutanian participated in several exhibitions, in the Netherlands and abroad. He also worked as a cartoonist for some Dutch magazines and newspapers, like Vrij Nederland, Het Algemeen Dagblad and Het Rotterdams Dagblad. Like Qassim Alsaedy he exhibited at an earlier occasion in D&A.
Qassim Alsaedy (Baghdad 1949) studied at the Academy of Fine Arts in Baghdad during the seventies. One of his teachers was Shakir Hassan al-Said, one of the leading artists of Iraq and perhaps one of the most influential artists of the Arab and even Muslim world of twentieth century. During his student years in the seventies Alsaedy came in conflict with the regime of the Ba’th party. He was arrested and spent nine months in the notorious al-Qasr an-Nihayyah, the Palace of the End, the precursor of the Abu Ghraib prison.
After that time it was extremely difficult for Alsaedy to settle himself as an artist in Iraq. Alsaedy: “Artists who didn’t join the party and worked for the regime had to find their own way”. For Alsaedy it meant he had to go in exile. He lived alternately in Lebanon and in the eighties in Iraqi Kurdistan, where he lived with the Peshmerga (Kurdish rebels). When the regime in Baghdad launched operation ‘Anfal’ , the infamous genocidal campaign against the Kurds, Alsaedy went to Libya, where he was a lecturer at the art academy of Tripoli for seven years. Finally he came to the Netherlands in the mid nineties.
Qassim Alsaedy, untitled, mixed media, 2012/2013
The work of Alsaedy is deeply rooted in the tradition of the Iraqi art of the twentieth century, although of course he is also influenced by his new homeland. The most significant aspect of Alsaedy’s work is his use of abstract signs, almost a kind of inscriptions he engraves in the layers of oil paint in his works. Alsaedy:
“In my home country it is sometimes very windy. When the wind blows the air is filled with dust. Sometimes it can be very dusty you can see nothing. Factually this is the dust of Babylon, Ninive, Assur, the first civilisations. This is the dust you breath, you have it on your body, your clothes, it is in your memory, blood, it is everywhere, because the Iraqi civilisations had been made of clay. We are a country of rivers, not of stones. The dust you breath it belongs to something. It belongs to houses, to people or to some texts. I feel it in this way; the ancient civilisations didn’t end. The clay is an important condition of making life. It is used by people and then it becomes dust, which falls in the water, to change again in thick clay. There is a permanent circle of water, clay, dust, etc. It is how life is going on and on. I have these elements in me. I use them not because I am homesick, or to cry for my beloved country. No it is more than this. I feel the place and I feel the meaning of the place. I feel the voices and the spirits in those dust, clay, walls and air. In this atmosphere I can find a lot of elements which I can reuse or recycle. You can find these things in my work; some letters, some shadows, some voices or some traces of people. On every wall you can find traces. The wall is always a sign of human life”.
Qassim Alsaedy, untitled, mixed media, 2012/2013
The notion of a sign of a wall which symbolizes human life is something Alseady experienced during his time in prison. In his cell he could see the marks carved by other prisoners in the walls as a sign of life and hope.
Later, in Kurdistan, Alsaedy saw the burned landscapes after the bombardments of the Iraqi army. Alsaedy:
“ Huge fields became totally black. The houses, trees, grass, everything was black. But look, when you see the burned grass, late in the season, you could see some little green points, because the life and the beauty is stronger than the evilness. The life was coming through. So you saw black, but there was some green coming up. For example I show you this painting which is extremely black, but it is to deep in my heart. Maybe you can see it hardly but when you look very sensitive you see some little traces of life. You see the life is still there. It shines through the blackness. The life is coming back”.
Qassim Alsaedy, untitled, mixed media, 2012/2013
Another important element in Alsaedy’s mixed media objects is his use of rusted nails or empty gun cartridges. For Alsaedy the nails and the cartridges symbolize the pain, the human suffering and the ugliness of war. But also these elements will rust away and leave just an empty trace of their presence. Life will going on and the sufferings of the war will be once a part of history.
His ceramic objects creates Alsaedy together with the artist Brigitte Reuter. Reuter creates the basic form, while Alsaedy brings on the marks and the first colors. Together they finish the process by baking and glazing the objects.
Qassim Alsaedy, untitled, mixed media, 2012/2013
Since Alsaedy came to the Netherlands he participated in many exhibitions, both solo and group. His most important were his exhibition at the Flehite Museum Amersfoort (2006) and Museum Gouda (2012). He regularly exhibits in the Gallery of Frank Welkenhuysen in Utrecht.
Floris Schreve, Amsterdam, 2013
My Beautiful enemy
28 April- 26 May 2013
O P E N I N G op zondag 28 april om 16.00uur – deur open om 15.00 uur
door Emiel Barendsen – Programma Director Tropentheater
Diversity & Art | Sint Nicolaasstraat 21 | 1012 NJ Amsterdam | open: do 13.00 – 19.00 | vr t/m za 13.00 – 17.00
عدوي الجميل
قاسم الساعدي وفرهاد فوروتونيان
يسرنا دعوتكم لحضور افتتاح المعرض المشترك للفنانين قاسم الساعدي ( العراق) وفرهاد فوروتونيان ( ايران ) , الساعة الرابعة من بعد ظهر يوم الاحد الثامن والعشرين من نيسان- ابريل 2013
وذلك على فضاء كاليري دي اند أ
الذي يقع على مبعدة مسيرة عشرة دقائق من محطة قطار امستردام المركزية , خلف القصر الملكي
تفتتح الصالة بتمام الساعة الثالثة
Een kleine impressie van de tentoonstelling (foto’s Floris Schreve):
Opening
Emiel Barendsen (foto Floris Schreve)
Dames en heren, goedemiddag,
Toen Herman Divendal mij benaderde met het verzoek een openingswoord tot u te richten ter gelegenheid van de duo expositie van Qassim Alsaedy en Farhad Foroutanian moest ik een moment stilstaan. Immers, ik ben de man die ruim 35 jaar werkzaam is in de podiumkunsten. Weliswaar altijd de niet-westerse podiumkunsten maar toch…podiumkunsten. Herman vertelde mij toen dat hij graag dit soort gelegenheden te baat neemt om anderen dan de usual suspects hun licht te laten schijnen op de tentoongestelde werken. Mooie gedachte die ik met hem deel.
Als Hoofd Programmering en interim directeur van het helaas opgeheven Tropentheater was ik in de gelegenheid om veel te reizen op zoek naar nieuwe artiesten en producties die wij belangrijk en interessant vonden om aan het Nederlandse publiek voor te stellen. In die queste ben je op zoek naar elementen die aan dat specifieke raamwerk appelleren: nieuwsgierigheid, avontuurlijkheid, vakmanschap en ambachtelijkheid, authenticiteit en identiteit maar bovenal de eigen signatuur van de makers.
Beide kunstenaars hier vertegenwoordigd vertellen ons mede op zoek te zijn naar identiteit, beide zijn gevlucht uit hun moederland , beide delen een gezamenlijk bestaan; een gedwongen toekomst. En identiteit is verworden tot een lastig te hanteren begrip in de Nederlandse samenleving anno nu. Sinds de opkomst van populistische partijen hebben wij de mondvol over dé Nederlandse cultuur en identiteit ; maar waar bestaat die in vredesnaam uit. Ik heb er de canon van Nederland nog een op nageslagen en als je het hebt over kunst en cultuur frappeert de constatering dat het juist de externe influx is geweest – en nog immer is – die ons Nederlands DNA bepaalt. Aan de vooravond van een Koningswisseling constateren we dat na de Duits-Oostenrijkse, Engelse, Franse en Spaanse adel de elite van de nieuwe wereld hun opwachting maakt in de Nederlandse monarchie. De ultieme uiting van globalisering. Argentinië nota bene een land opgebouwd uit door conquistadores verkrachte indianen aangevuld met voor armoe gevluchte Sicilianen, Ashkenazische joden, Duitse boeren , Britse gelukzoekers en nazaten van de Westafrikaanse slaven die – behalve hun ritme – de Rio de la Plata niet mochten oversteken, levert de nieuwe Koningin. Wat is onze Nederlandse identiteit eigenlijk als onze kunsthistorische canon vooral gebouwd is op het –wellicht door pragmatisme ingegeven- asiel dat wij boden aan gevluchte kunstenaars: geen Gouden Eeuw zonder Vlamingen, Hugenoten, Sefardische Joden of Armeniers. ‘Onze’ succesvolste nog levende beeldend kunstenares, Marlene Duma, is van Zuid Afrikaanse oorsprong.
Vanuit mijn vakgebied huldig ik het principe dat men tradities moet begrijpen om het hedendaagse te kunnen duiden. Dit geldt niet alleen voor de podiumkunsten maar in mijn optiek ook voor de beeldende kunst. Traditie als conditio sine qua non voor modernisering.
Over de grenzen kijken betekent vooral eerst jezelf leren kennen; wat vind ik mooi, interessant en vooral waarom? Wat zijn die verhalen die je observeert en hoort en in welke culturele context moet ik die plaatsten?
Je laten leiden door je eigen nieuwsgierigheid levert een grote geestelijke verrijking op.
‘My beautiful enemy’ is de titel van deze expositie en verwijst naar het Irak – Iran conflict uit de jaren tachtig van vorige eeuw. Twee buurlanden gebouwd op de civilisaties en dynastieën die de bakermat van onze beschaving vormen. Een gebied dat een lange geschiedenis van conflicten kent maar waar de culturele overeenkomsten groter blijken te zijn dan de verschillen. In samenlevingen waarin de kunstenaar de mond gesnoerd wordt en waar kritische noten niet meer gehoord mogen worden rest vaak maar één pijnlijke optie: ballingschap. Huis en haard worden verlaten om elders in de wereld een nieuw bestaan op te bouwen. Dit proces is voor iedere balling moeilijk en eenzaam; de geschiedenis verankerd in je geheugen is de basis waar je op terugvalt. Mijmeringen over kleuren, geuren, geluiden en smaken van je geboortegrond bijeengehouden door verhalen.
En dat zie je terug in de hier tentoongestelde werken: als ik de werken van Qassim Alsaedy observeer dan herken ik de vakman die in een beeldende taal abstracte verhalen vertelt die een appèl doen op zijn geboortegrond. Als ik mijn ogen luik verbeeld ik mij het landschap te ruiken en hoor ik bij het ene werk de zanger Kazem al Saher op de achtergrond en bij het andere poëtische werk de oud-speler Munir Bachir zachtjes tokkelen.
Farhad Foroutanian gebruikt een ander idioom en zijn stijl verraadt zijn achtergrond als cartoonist. In ogenschijnlijk een paar klare lijnen zet hij zijn figuren neer in een welhaast surreëel decorum. De man met de koffers doet mij terugdenken aan mijn eigen jeugd die ik doorbracht in Zuid-Amerika. Toen aan de vooravond van de gruwelijke Pinochet-coup in Chili de dreiging alsmaar toenam zetten mijn ouder twee koffers klaar waarin de meest noodzakelijke spullen zaten om eventueel te moeten vluchten. Paspoorten en baar geld, kleding en toiletartikelen. Wij moesten niet vluchten, gelukkig, maar werden wel verzocht het land te verlaten. Onze nieuwe bestemming werd het door een burgeroorlog geteisterde Colombia en hoewel dat geweld voornamelijk in de jungle ver van de grote steden plaatsvond waren er momenten dat dat geweld angstig dichtbij kwam. En weer stonden die twee koffers onder handbereik.
Zo blijkt dat deze werken prikkelen en vragen stellen. Het is aan het individu echter om daar invulling aan te geven . Daarover te praten met anderen levert vanzelf weer nieuwe verhalen op.
In een tijd waarin de overheid net doet of diversiteit niet meer van deze tijd is en moedwillig aanstuurt op ondubbelzinnige eenvormigheid ben ik blij dat er nog een plek in Amsterdam is waar men deze prachtige kunst kan aanschouwen.
Ik besluit met het motto “tegenwind is wat de vlieger doet stijgen” en wens Qassim en Farhad alle goeds toe. En u als publiek veel kijkgenot.
Dank u.
Emiel Barendsen
Farhad Foroutanian en Qassim Alsaedy (foto Floris Schreve)
In Front (left): Qassim Alsaedy, the Dutch/Iraqi Kurdish writer Ibrahim Selman and the actress Nasrin Ghasemzade (the wife of Farhad Foroutanian)
Bart Top, Farhad Foroutanian and Ishan Mohiddin
The Iraqi Kudish artists Hoshyar Rasheed and Aras Kareem (who exhibited in D&A before, see here and here), Ishan Mohiddin and Jwana Omer (the wife of Aras Kareem)
Tentoonstelling en manifestatie Culture in Defiance; continuing traditions of satire, art and the struggle for freedom in Syria
Pins Claus Fonds voor Cultuur en Ontwikkeling. Herengracht 603, www.princeclausfund.org, 4 juni-23 november, 2010
Prince Claus Fund Gallery 4 June to 23 November 2012 10 am – 5 pm, Monday through Friday
Free admission
‘Looking at the drawings you will understand the hopes and fears of the Syrian people under the Ba’ath regime’, according to Syrian cartoonist Ali Ferzat about his work in the exhibition on Syria’s creative dissent at the Prince Claus Fund gallery.
The 2002 Prince Claus Laureate opened ‘Culture in Defiance’ with an emotional speech (look back underneath) about the current situation in his home-country Syria. Which he left in 2011 after he recuperated from being attacked and having his hands broken. His family felt his life was in danger and urged him to flee. Ferzat joined the thousands of other Syrians who could no longer remain in their country due to the violence of the regime.
The exhibition Culture in Defiance: Continuing Traditions of Satire, Art and the Struggle for Freedom in Syria reveals an incredible outburst of creative dissent under this extreme duress. Some like Ferzat, started working during the long years of Hafez Assad; others like Masasit Mati, the group who produces the cyber puppet plays Top Goon: Diaries of a Little Dictator, only last year. The exhibition features a wealth of short films, animations, popular songs, graffiti, art, posters, and wise words from inspirational Syrians.
The exhibition is an initiative of the Prince Claus Fund and curated by Malu Halasa, Aram Tahhan, Leen Zyiad en Donatella Della Ratta.
Hij is de beroemdste cartoonist in de Arabische wereld: Ali Ferzat. Vroeger was hij bevriend met de Syrische president Assad, die zelfs hard moest lachen om zijn tekeningen. Totdat het regime zijn tanden liet zien: Ferzat werd vorig jaar in elkaar geslagen, zijn vingers werden gebroken.
Het was een ultieme poging van het regime om Ferzat het zwijgen op te leggen. De tekeningen van de cartoonist zijn immers een belangrijk wapen geworden in de strijd tegen de regering van President Assad.
Maar Ferzat herstelt en tekent nog steeds. Op uitnodiging van het Prins Clausfonds is hij in Amsterdam om, Culture in Defiance, een tentoonstelling over Syrische kunst en satire te openen.
Lecture by professor Sadik Al Azm (Syria)
Sadik Al-Azm, one of the Middle East’s most notable contemporary thinkers, will reflect on the effect of the Arab uprisings on civil society.
Sadik Al-Azm is Professor Emeritus of Modern European Philosophy at the University of Damascus and a fellow at the Käte Hamburger Institute at the University of Bonn. His area of specialisation was the philosophy of Immanuel Kant with a more current emphasis upon the Islamic world and its relationship to the west. He has also contributed to the discourse of Orientalism.
One of his most influential books, Al-Naqd al-dati ba’d al-hazimah (Self-Criticism After the Defeat), challenged the shifting blame that followed the defeat of Syria, Jordan and Egypt after the 1967 war and reasoned that Arabs had to embrace democracy, gender equality and science to achieve progress. When it was first published in 1968, the book marked a turning point in Arab discourse about society and politics and spawned other intellectual ventures into Arab self-criticism. However, in 1970, in response to his writings, Al-Azm was tried in Beirut and dismissed from his teaching post at the American University there. Still actively writing, Mr. Al-Azm has already left a legacy of piercing intellectual examination of the social, religious, cultural and political bases of modern Arab society. He has contributed to the Prince Claus Fund as a member of the Awards Committee.
Culture in Defiance The lecture is part of the exhibition Culture in Defiance: Continuing Traditions of Satire, Art and the Struggle for Freedom in Syria in the Prince Claus Fund Gallery. Free admission, until 23 November.
Sadiq al-Azm (foto Floris Schreve)
Lezing door Sadiq al-Azm (korte samenvatting, gebaseerd op mijn summiere aantekeningen), zie een transcriptie van de lezing hier
The Civil Society debates and the Arab Spring
Prins Claus Fonds voor Cultuur en Ontwikkeling, Herengracht 603, Amsterdam, vrijdag 7 september 2012
De discussie over de noodzaak tot de vorming van een ‘civil society’ in de Arabische wereld begon in de jaren zeventig. Vooral na de dramatische nederlaag van de oktoberoorlog tegen Israël bleek dat het postkoloniale discours van Pan-Arabisme, Arabisch Socialisme en Arabisch Nationalisme gefaald had. De Arabische wereld kende, na de verschillende revoluties, vooral militaristische en nationalistische regimes, die zichzelf met repressie in het zadel hielden.
Al Azm noemt als belangrijke denkers over de noodzaak om tot secularisering en democratisering te komen Hassan Hanafi (Egypte) en Mohammed Abed al-Jabri (Marokko). Zij hanteerden hiervoor het begrip ‘almaniyya (علمانية ), ‘secularisme’, volgens de meeste vertalingen ‘laicism’, oftewel scheiding van religie en bestuur. De seculiere beweging had in de periode van halverwege de jaren zeventig tot eind jaren negentig het tij sterk tegen. De Arabische wereld werd gedomineerd door een patstelling tussen de autoritaire heersende regimes, ideologisch vaak een mix van socialisme, nationalisme en populisme, maar volgens al Azm al in diskrediet geraakt sinds Nasser, en aan de andere kant de enige oppositiekracht die nog een vuist kon maken; de politieke islam.
De jaren tachtig en negentig waren een periode van verdere stagnatie, waarin het Arabische politieke discours werd gegijzeld door de autoritaire regimes aan de ene kant en de steeds gewelddadiger wordende islamisten aan de andere kant.
In 2000-2001 brak er een korte ‘Syrische lente’ uit, na de dood van dictator Hafiz al-Assad. Het was ook de tijd van Charter 99. Al-Azm stelt dat veel ideeën van Charter 99 van grote invloed zijn op de verschillende Arabische democratiseringsbewegingen van nu.
Overigens kent ook de geschiedenis van de islamitische wereld een soort equivalent van de notie ‘Civil Society’. Het gaat hier om het begrip ‘assabiyya (عصبية) van de beroemde klassieke islamitische filosoof Ibn Khaldun (Tunis, 1332 – Caïro, 1406). In het discours van de huidige revolutionaire beweging steekt dit begrip vaak de kop op. Al-Azm ziet niet veel in de herwaardering de notie van ‘assabiyya. Hij wijst erop dat dit begrip al langer in gebruik was bij de islamistische beweging. ‘Assabyya in de traditionele zin houdt vooral groepssolidariteit in, met de familie, de clan en de eigen religieuze gemeenschap. Volgens al Azm is het zelfs gevaarlijk om deze notie uit het verleden de hedendaagse samenleving op te leggen. Natuurlijk, ‘assabiyya in de traditionele zin werkte vaak als een buffer tussen het individu en de staatsmacht, zoals in het Irak en Iran van de twaalfde eeuw. Zo’n buffer is volgens al-Azm ook nu absoluut noodzakelijk, maar hij ziet meer in de Civil Society, zoals die werd bepleit door Emile Durkheim of Antonio Gramsci .
De Arabische lente lijkt voorlopig een einde te maken aan de heersende families en hun naaste getrouwen. Het ultieme moment was, in de woorden van Sadiq al-Azm ‘the Tahrir-Square Experience’, zoals die in verschillende landen plaatsvond. Syrië heeft dat moment helaas niet gekend, althans tot nu toe. Daarvoor is de repressie van het zittende regime te gewelddadig geweest.
Zie bijvoorbeeld de stad Dera’a, die inmiddels al twintig keer weer op een gewelddadige manier door het regime is ingenomen. Dat dit twintig keer moest gebeuren zegt wel iets over de effectiviteit van de opstandelingen. De tactiek is nu om de spoeling van de troepen van het regime zo dun mogelijk te maken. Al zal het regime niet snel opgeven. Syrië wordt nu geregeerd door een kleptocratische klasse, die alles te verliezen heeft wanneer zij de macht verliest.
Ondanks de gewelddadige escalatie staat al-Azm positief tegenover de revolutie. Ook de Syrische opstand begon als een Tahrir Square experience. Al-Azm haalt de notie van de ‘Carnivalesque Spirit’ aan van Roland Barthes. De tentoonstelling in het Prins Claus Fonds is daar overigens een duidelijk voorbeeld van. De kern van de Syrische revolutie ademt volgens al-Azm nog altijd de sfeer van deze ‘Carnivalesque Spirit’ uit. Deze moet de leidraad van de revolutie blijven. De ‘Tahrir-Square Experience’ zou de basis moeten vormen voor een nieuw vrij Syrië en een vrije democratische Arabische wereld.
Floris Schreve
Amsterdam, september, 2012
Sadiq al-Azm met Christa Meindersma, directeur Prins Claus Fonds (foto Floris Schreve)
Sadiq al-Azm met Eduard Nazarski (rechts), directeur van Amnesty International Nederland (foto Floris Schreve)
Ali Ferzat
Ali Ferzat
Ali Ferzat
Ali Ferzat
Ali Ferzat
Khalil Younes, Hamza Bakkour
Khali Younes,About a young man called Kashoosh
tekst: ‘Homs, the Mother of all Heroes. The King of the jungle rides a tank.’ (‘Assad’ betekent ‘leeuw)- foto Pascal Zoghbi
‘Later zal iemand dit werk zien en zeggen: dát was de Syrische Revolutie’
Door: Sacha Kester −31/05/12, 07:00
Hoe doe je dat – in opstand komen tegen een dictator? Waar haal je het lef vandaan om te blijven demonstreren, ondanks de sluipschutters op de daken en de tanks die je wijk omsingelen?
‘Self defense is a legitimate right’ van Civil Society
‘Eigenlijk was dat de vraag die telkens weer bij me terug kwam’, vertelt Malu Halasa, curator van een tentoonstelling over cultuur tijdens de Syrische opstand. ‘Het antwoord werd heel scherp gegeven door Jameel, een Syrische poppenkunstenaar die alleen maar met een masker optreedt. Mensen kunnen dit, zegt hij, door te lachen, door schoonheid en door menselijke vastberadenheid – want zolang dat bestaat, kun je alle lelijke dingen op deze wereld aan.’
En lachen, dat doen ze. Lachen om het kwaad en dansen op protestmuziek. Het carnaval van de Syrische revolutie heeft spotprenten en theater, literatuur en film, graffiti en poëzie opgeleverd, die op initiatief van het Prins Claus Fonds door de Jordaans-Filipijnse Mala Halasa en drie andere curatoren bijeen zijn gebracht voor een tentoonstelling die vanaf maandag in Amsterdam te zien is.
Een klein wonder
Het was soms zwaar om hier aan mee te werken. ‘Je werkt samen met mensen die letterlijk onder vuur liggen – een paar weken geleden werd een van de beste vrienden van mijn collega neergeschoten in Homs’, vertelt Halasa over de telefoon. ‘Daarnaast is het moeilijk om werk het land uit te krijgen. Je kunt niet even naar Syrië bellen en vragen: ‘Hi, mail ons even wat materiaal in een hoge resolutie.’ Dat het toch gelukt is om alles bij elkaar te krijgen, is een klein wonder.’
Het resultaat is indrukwekkend. ‘Mensen zien alleen de afschuwelijke beelden van de oorlog’, zegt Halasa. ‘Maar het verhaal is nog veel groter. Stel je voor: mensen kunnen daar al vijftig jaar lang niet zeggen wat ze denken – niet uiten wat ze voelen. En nu is het deksel eraf!’
De Syrische revolutie is dan ook nauw verbonden met kunst. Drie maanden voordat de eerste demonstraties begonnen, maakte Ali Ferzat, een van de bekendste cartoonisten uit het Midden-Oosten, spotprenten van president Assad. Het was voor het eerst dat zoiets werd gepubliceerd, en daarmee werd er iets doorbroken.
Halasa: ‘Het inspireerde anderen, en zijn prenten werden tijdens de demonstraties mee gedragen. Er werd gezongen, er ontstond protestmuziek, en mensen dansten op raps als ‘We will fill all the prisons’. In kleine dorpen gingen jongeren ’s nachts de straat op om hun eigen cartoons op de muren te spuiten en gevestigde kunstenaars verwerkten hun woede, hun verdriet, in hun werken.’
‘Vomit’ van Yasmin Fanari
In de catalogus van de tentoonstelling wordt het fenomeen krachtig neergezet. De schilder Khalil Younes bijvoorbeeld, wiens werk ook in het westen wordt verkocht, vertelt in een interview dat hij de zaak heeft opgepakt om de ontwikkelingen ook voor volgende generaties vast te leggen. ‘Ik had het gevoel dat ik iets moest doen in de stijl van Francisco de Goya. Iemand zal dit werk later zien en zeggen: ‘Dát was de Syrische Revolutie’.’
Tranen
De ondergedoken blogger Razan Zaitouneh, winnaar van de Sakharov Prijs, beschrijft hoe het is om elke dag tientallen video’s van slachtoffers te bekijken voordat ze op het internet worden geplaatst. ‘Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat de naam van de martelaar klopt, net als de details van zijn of haar dood. Elke dag, zie ik honderden mensen sterven. Gemiddeld duurt elke video een minuut. Binnen een uur kan ik getuige zijn van zestig lichamen, tenzij het er een video tussen zit van een massamoord – dan vermenigvuldigt dat cijfer zich.’
‘Experts van de Documentatie van de Dood, zoals ik, huilen niet. We kijken alleen maar, met open mond en gefronste wenkbrauwen, en op enkele specifieke momenten, horen we de tranen uit ons eigen binnenste komen.’
Er wordt niet meer gezongen en gedanst in Syrië. Niet in de steegjes, waar de protesten voorzichtig begonnen, en niet op de pleinen, waar de begrafenissen begonnen die tot nog grotere demonstraties leidden. Maar de veerkracht blijft. ‘Het is de piramide van Mazlov op zijn kop’, zegt Halasa. ‘Er is geen veiligheid, en voor sommigen is er niets te eten, maar zelfontplooiing houdt mensen gaande. Na een hele lange tijd hebben de Syriërs hun eigen stem weer teruggevonden.’
Onder de tekst is een kleine selectie van cartoons, foto’s en video te zien.
De tentoonstelling Culture in Defiance: Continuing Traditions of Satire, Art and the Struggle for Freedom in Syria is van 4 juni tot 23 november te zien in de Prins Claus Fonds Galerie, Herengracht 603, in Amsterdam
‘Dungeons’ van Jaber al-Azmeh
Het schilderij ‘A young man called Kashoosh’ van Khalil Younes
Please join us for a special event on Syria’s creative dissent on 18 October in the Hermitage Amsterdam with Jameel, director of the satirical Syrian puppet show Top Goon: Diaries of a Little Dictator, Arab media specialist Donatella Della Ratta, Syrian communication expert D. Midani and Malu Halasa, editor and journalist on the Middle East. The Prince Claus Fund organises this debate as a side-event to the exhibition ‘Culture in Defiance’ which is currently on display at the Prince Claus Fund Gallery. The exhibition is curated a.o. by Malu Halasa and Donatella Della Ratta.
Jameel, in the Netherlands for the first time, is the director of the anonymous Syrian artists’ collective Masasit Mati, set up in 2011 in response to the crisis in Syria. Masasit Mati produces Top Goon: Diaries of a Little Dictator, a satirical finger puppet show that critically comments on the Syrian conflict. Masasit Mati uses finger puppets because they are easy to smuggle through checkpoints. The artists create all aspects of the show, from the puppets themselves to scriptwriting, directing, filming and editing. The Prince Claus Fund supports the production of the second season of Top Goon.
After an introduction by Malu Halasa, Jameel will talk about creating stories, satire, humor and art under pressure. Donatella Della Ratta will speak about the user-generated creative content on the internet in the Syrian conflict, such as cartoons, songs and parodies on political posters. D. Midani presents a unique perspective on Syria as a brand.
Following the presentations Prince Claus Fund director Christa Meindersma will conduct a Q&A with all participants. Afterwards there will be drinks at the Prince Claus Fund Gallery and the opportunity to view the exhibition ‘Culture in Defiance’.
“Everything that is scary can be dealt with through laughter, beauty and human resolve”
(Jameel, director Top Goon: Diaries of a Little Dictator)
“Ik ben niet zoals jij”, roept de geblinddoekte man. Waarop Bashar al-Assad hem afranselt met een zweep.;”Laat de haat naar buiten komen”, roept de Syrische president met een hoog piepstemmetje. “Het monster in je zal uiteindelijk tevoorschijn komen”. Assad geeft nog een zweepslag. De man in zijn bebloede hemd gilt van de pijn.
Het is een van de laatste afleveringen van Top Goon, een satirische poppenserie over Syrië. Een harde, gruwelijke aflevering, die in schril contrast staat met de eerste poppenshows. Daarin zat veel meer humor, zoals een persiflage op Who wants to be a millionaire, waaraan Assad deelneemt, nadat Mubarak en Kadhafi al waren afgevallen. Die hadden niet genoeg mensen gedood om te winnen.
Het was onvermijdelijk, zegt de Syrische regisseur Jameel van Top Goon. De burgeroorlog is de afgelopen anderhalf jaar zo hevig geworden, er vallen zoveel doden, dat ook de humor grimmiger wordt.
Vingerpoppetjes
Jameel is in Amsterdam op bezoek bij het Prins Clausfonds, voor een debat over het creatieve verzet in Syrië. Want er zijn niet alleen demonstranten en rebellen in Syrië, ook kunstenaars komen in opstand tegen het bewind.
Vroeger bestond het niet eens: openlijke kritiek op president Assad. Vandaar dat Jameel ook alleen vermomd gefilmd wil worden. Hij woont zelf weliswaar in de Libanese hoofdstad Beiroet, maar zijn familie woont nog in Syrië. En die zal worden gemarteld als bekend wordt dat hij de regisseur is van Top Goon.
Vandaar ook het idee voor de vingerpoppetjes. Makkelijk te maken, makkelijk te smokkelen en de acteurs zijn onherkenbaar. President Assad met zijn smalle hoofd, priemende oogjes en zijn slissende s. De goon, ofwel de bendeleider, met zijn dikke snor, een van de leden van de shabiha-milities van Assad, die het vuilste werk opknappen in Syrië.
De serie op Youtube wordt door tienduizenden mensen bekeken. In het buitenland heeft hij lovende kritieken.
Steun aan rebellen
Maar Top Goon kwam ook in de problemen. De vier oorspronkelijke makers raakten verdeeld. Aanvankelijk waren ze voor geweldloos verzet, maar twee acteurs kozen de kant van de gewapende opstand door het Vrije Syrische Leger. In eigen filmpjes op internet riepen ze op tot geweld.
Voor regisseur Jameel betekende dat het einde van de samenwerking. “Als je monsters bestrijdt, pas dan op dat je niet zelf een monster wordt”, citeert hij Nieztsche.
Hij maakt zich grote zorgen over de moorden en aanslagen die ook door de rebellen worden gepleegd. In Top Goon spreken de poppen daarom soms ook kritisch over het Vrije Syrische Leger.
Zwarte humor
“Ik ben tegen het gewapende verzet, want wapens en geweld leiden tot meer wapens en geweld. Het is mijn plicht als kunstenaar om de vreedzame manier van denken aan de volgende generaties over te brengen.”
Voor dat doel vond hij nieuwe acteurs, met wie hij nu de tweede serie Top Goon maakt, mede gefinancierd door het Prins Clausfonds. Deze serie is wel zwaarmoediger.
“Zoals u weet is de Syrische revolutie veranderd. Er wordt meer geweld gebruikt. Dat heeft zeker invloed op onze show”, zegt hij. “Het tweede seizoen is somberder geworden, maar er is nog steeds de zwarte humor.”
As fighting rages, four political satirists find themselves swept up in the debates that divide Syria’s revolutionaries.
Witness Last Modified: 21 Aug 2012 14:47
In November 2011, as armed conflict raged in Syria, a young acting troupe called Masasit Mati launched a ground-breaking, finger-puppet show: Top Goon: Diaries of a Little Dictator, which mocks the Syrian regime in ways never seen in public before.
Living in exile, the four actors in Masasit Mati broadcast their show online, attracting a growing audience and positive reviews around the world.
But Top Goon’s success puts the actors themselves in danger and the widening split in Syria between those who favour a peaceful resolution and those prepared to use armed force mirrors that within the troupe itself.
Lead writer Arwa is determined to stick to his message of non-violent resistance. The show’s actors, the Malas Brothers, support the Free Syrian Army and are increasingly vocal in their demands for violent revenge upon the regime.
Jameel, the show’s director, struggles to reconcile these diametrically opposing viewpoints while trying to raise funds to get a second series off the ground.
A remarkable film that explores the conflicts besetting millions of ordinary Syrians as their country edges into bloody civil war.
Filmmaker’s view
By Annasofie Flamand and Hugh Macleod
In the Syria of old, no one joked about the president.
The main bridge over the highway in central Damascus may have been known as ‘President’s Bridge’ but no one ever called it Assad’s. The ruling family name was barely breathed in public, except to chant pledges of blood and soul during regime-orchestrated rallies.
One of the first young revolutionaries we filmed after protests broke out in the country we called home for several years described the rage he felt after his sister was arrested for telling a fellow student at Damascus University that she did not think President Bashar al-Assad was up to the job he inherited.
Any jokes Syrians might have wanted to crack about their gawky dictator were done so at home, and only among trusted friends.
Then an actor behind a home-made stage raised a long, thin finger puppet in the air, its narrow moustache, pointy nose and saucer-shaped ears glinting in the theatre lights. The actor affected an Arabic lisp, the puppet danced and everything was changed in an instant.
“It was forbidden to talk about the president in any way, but now you can say what you want and this is extremely exciting,” said Jameel, the director of Masasit Mati, a group of young Syrian artists who came together as their revolution raged to create the most daring work of political satire in Syria’s history.
Using finger puppets of al-Assad, known as Beeshu, his top security chief and a host of women and men from Syria’s diverse society, the series of short vignettes, called Top Goon: Diaries of a Little Dictator, quickly gained a huge following through YouTube and Facebook.
Delightful irreverence
Audiences were shocked and delighted at the irreverent portrayal of a regime that had dominated every aspect of life in Syria for nearly half a century.
“We tried to make fun of it, to break the glorified image of the dictator,” said Jameel. “There are taboos and red lines you could not cross. We tried to break exactly these red lines and destroy them.”
Watch only the news on Syria and its revolution might appear limited to protests, crackdown, imprisonment and torture, the ever escalating mindless violence that grabs headlines and eventually morphs into its own entity: ‘Violence erupted on the streets of Syria’; ‘A fresh cycle of violence engulfs Syria’; ‘Sectarian violence stalks Syria’ etc, etc. Reporting for nearly a decade from the Middle East, we were all too familiar with the spirit-sapping pattern of conflict journalism.
So when a mutual friend told us a group of Syrian artists were launching a finger puppet show we jumped at the opportunity to re-engage with the hearts and minds of the uprising, the young men and women throwing off decades of stale inheritance, to transform their country, not just politically, but socially and culturally as well.
“They think that once they put pressure on you, you will retreat or stop,” said Mohammed Malas, one half of the vivacious Malas Twins, brothers identical and actors extraordinaire, who once staged a skit while in prison for protesting against al-Assad’s regime.
Rehearsing the first season of Top Goon in the relative safety of the Lebanese capital, Beirut, Mohammed and Ahmad Malas could barely stop belly-laughing as they and Jameel practiced the songs, wisecracks and slapstick that would turn their two-inch finger puppet dictator into an icon of rebellion for a new generation.
“I’m not crazy!” Beeshu’s frantic assertion at the start of every episode fast became a Facebook catchphrase for Syria’s young rebels.
But the violence in Syria was inescapable. As the regime’s attacks on protesters swelled into military assaults on whole cities and into sectarian massacres by al-Assad’s militiamen, the artists found themselves swept up in the great debates which divide Syria’s revolutionaries.
Peace or violence?
In the face of daily death tolls topping 100 people, how could peaceful protests continue? Surely it was time to support the burgeoning armed rebels of the Free Syrian Army? Jameel was adamant: Masasit Mati’s core belief and message was peaceful change. The group would not publicly back the FSA.
“You cannot build a civic state through violence,” said Jameel. “Violence only breeds violence.”
Seething in the chaos of Cairo, their new home, the Malas twins took a very different view: “If Gandhi were alive today he would have carried a gun,” said Ahmed, furious at the latest news on the TV in the living room. “In Gandhi’s day, were there snipers shooting people in the head? Did they rape his mother? Did they kill a whole family? What non-violence?”
With this growing split between Jameel and the twins we knew we had tapped into a story that went to the heart of the Syrian revolution. What had begun with a dream of a better state founded on freedom and achieved through peaceful protests had now morphed into a bloody struggle for survival.
It was in Amman that Top Goon’s main writer, Arwa, succeeded in condensing the essence of this struggle. Forced to uproot from his home in southern Syria and flee across the border into the “ghost city” of Jordan’s capital, Arwa outlined the choice facing Syria’s revolutionaries, if not all revolutionaries: To stay peaceful or to fight back?
On an Amman rooftop at sunset, Arwa reveals the raw emotion behind the intellect, the person behind the words, the sorrow behind the satire. Reading from a fictional letter written to his brother, Arwa describes his feelings at witnessing his best friend shot and killed. He has sold his library to buy a Kalashnikov, he reads.
“So here’s the question,” Arwa tells us in an interview later, “Is revenge now justified?” Not for the artist, he concludes: “I can only defend non-violence because this is not just a revolution for our generation, but for future generations.”
Set to the beautiful song of Emel Mathlouthi, ‘My Word is Free’, and the haunting oud of Rahim al-Haj – to both of whom we are hugely grateful for the music we feature in the film – we knew our Syrian revolutionaries – through their honesty and aspirations – had given the film that most precious part within any body of work: Its soul.
Witnesscan be seen each week at the following times GMT: Monday: 2230; Tuesday: 0930; Wednesday: 0330; Thursday: 1630.Bringing global issues into focus through courageous and inspiring human stories. Watch more Witness.
Handout of my lecture on Iraqi modern art and Iraqi artists in the Diaspora, Kunstliefde, Utrecht, The Netherlands, 24 February 2012, on the occasion of the exhibition Distant Dreams; five Iraqi artists in the Netherlands (Baldin Ahmad, Qassim Alsaedy, Salam Djaaz, Awni Sami and Araz Talib), with the addition of some of the visual material (click on the pictures to enlarge)
Introduction on the history and geography of Iraq
Origins and development of the Iraqi modern art (from 1950)
On the screen a work of Mahmud Sabri, one of the most experimental Iraqi artists in history
A work of Jewad Selim, more or less the ‘founder of the Iraqi modern art’
On the screen a work of Shakir Hassan al-Said, whose style influenced artists all over the Arab and even the islamic world
Left (in front) Qassim Alsaedy. Me behind the laptop. Behind me (left side) my sister Leonie Schreve and her partner Anand Kanhai. Behind them the Iraqi artist Ali Talib. Second right of me Brigitte Reuter, who created many works together with Qassim Alsaedy. On the walls (right) the work of Awni Sami
Left behind me Martin van der Randen, curator of this exhibition. Left on the wall the work of Baldin Ahmad
On Sunday February 19th in Utrecht (in the artists Society Kunstliefde) the exhibition ‘Distant Dreams, the other face of Iraq’ will be opened, an exhibition of five Iraqi artists who are living and working in the Netherlands, curated by Martin van der Randen. The participating artists are Salam Djaaz, Qassim Alsaedy, Baldin Ahmad, Awni Sami and Araz Talib , all on this blog ever mentioned or extensively discussed. On Friday, February 24 at 20:00 I will give a lecture at the exhibition on the history of modern art of Iraq and the Iraqi art in the Diaspora, in the Netherlands and elsewhere.
In this blog entry, the documentation of the exhibition and the lecture will appear very soon. Below the official announcement. See also http://www.iraqiart.com/inp/view.asp?ID=1305 (Arabic):
Op zondag 19 februari wordt in de Utrechtse kunstenaarsvereniging Kunstliefde de tentoonstelling Distant Dreams; the other face of Iraq geopend, van vijf uit Irak afkomstige kunstenaars in Nederland, samengesteld door Martin van der Randen. De deelnemende kunstenaars zijn Salam Djaaz, Qassim Alsaedy, Baldin Ahmad, Awni Sami en Araz Talib, allen weleens op dit blog genoemd of uitvoerig besproken. Op vrijdag 24 februari zal ik om 20.00 bij de tentoonstelling een lezing geven over de geschiedenis van de moderne kunst van Irak en de Iraakse kunst in de Diaspora, in Nederland en elders.
alle kunstenaars die op dit blog ter sprake zijn gekomen of om wat voor reden dan ook worden genoemd, aangevuld met kunstenaars die ik ken of die ik interessant vind (van grote namen tot onbekend)
The Syrian People know their Way
الشعب السوري عارف طريقه Syrisch kunstenaarscollectief (grotendeels anoniem) die zich bezighouden met geëngageerde kunst
0
Wafaa Bilal,
zie ook http://iearresidencies.wikispaces.com/file/view/WafaaBilalText.pdf of http://universes-in-universe.org/eng/nafas/articles/2007/wafaa_bilal
0
Factor (IKON)
uitzending over Iraakse kunstenaars in Nederland en hun verhaal over het voormalige Iraakse regime
0
On Global/Local Art
my articles on contemporary international art in English
0
Out of Mesopotamia; Iraakse kunstenaars in ballingschap
artikel in Leidschrift, vakgroep geschiedenis, Universiteit Leiden, Van Mozart tot Saddam; de maatschappij verbeeld in de kunst, Jaargang 17, nummer 3, december 2002
0
hedendaagse kunst en cultuur uit de niet-westerse wereld in Nederland en internationaal
'Zijn we op weg naar een Wereldkunst?'
een nog altijd relevante introductie op deze thematiek door Sebastian Lopez en Paul Faber uit 1989 (bij de tentoonstelling Double Dutch)
0
Al Galidi
website van de Nederlandse/Iraakse dichter, schrijver en columnist Al Galidi
0
al-Sabah al-Jedid (English page)
de Engelse pagina van de Iraakse krant al-Sabah al-Jedid (De Nieuwe Morgen) van hoofdredacteur Ismael Zayer, die lange tijd in Nederland verbleef, en de Nederlandse journaliste Anneke van Ammelrooy
0
Bagdad in Amsterdam
een mooi initiatief van de in Nederland wonende kunstenaar Amjad Kawish Alfrajje, om een aantal collega’s van hem uit Irak hier te exposeren en aandacht te vragen voor de situatie voor kunstenaars in Irak, na de Amerikaanse inval
0
Baghdad Out
Een (vanuit Nederland) gerunde website voor Iraakse culturele activiteiten wereldwijd
0
Belgische Iraakse Vriendschaps Vereniging
inmiddels half terziele website van een groep Belgen en Belgische Iraki’s, waar, naast respectabele anti-oorlogsstandpunten, soms met verbijsterend veel sympathie over het Ba’thregime werd geschreven
0
Control Room al-Jazeera
een documentaire over de werkwijze van al-Jazeera, dat wat mij betreft op een bewonderenswaardige wijze laveert tussen de ondemocratische Arabische regimes enerzijds en de Amerikaanse pressie anderzijds
0
Factor (IKON)
uitzending over Iraakse kunstenaars in Nederland en hun verhaal over het voormalige Iraakse regime
0
Festival Farida & Mohamed Gomar
korte film rond het concert van de beroemde Iraakse zangeres Farida Mohamed Ali en het Iraqi Maqam Ensemble in het Concertgebouw dat ik ook bijwoonde in 2011. Ook een paar interviews met Iraakse vrienden van mij.
0
Gilles Kepel, The Middle East in Crisis
Lecture of the famous French scholar in Middle Eastern Studies Gilles Kepel at the Asia Institute, University of Melbourne, 2010
0
Iraqi LGTB
For Human Rights in Iraq- LGTB Rights Group
0
Ismael Zayer, Het geheugen van de Iraakse moderne kunst
introductie geschreven ter gelegenheid van de expositie van 28 in Nederland wonende Iraakse kunstenaars, in het Gemeentehuis van Den Haag (organisatie Babil voor Kunst en Literatuur)
0
MetaMap Saddam Hussein 1937-2007
a visual navigator to on-line representations of power & violence in graphs, maps and ceremony, by Tjebbe van Tijen/Imaginary Museum Projects, October 2006
0
Michael Brooks, Saddam's brain
Een zinnig artikel in een verschrikkelijk blad (The Weekly Standard, het lijfblad van de Neocons). Maar toch een goede uitleg van de ideologie van de Ba’thpartij en haar oprichter, Michel Aflaq
0
Modern Art Iraq Archive
The Modern Art Iraq Archive (MAIA) is a resource to trace, share, and enable community enrichment of the modern art heritage of Iraq- initiated by Nada Shabout
0
No End in Sight; the occupation of Iraq
een ontluisterende documentaire van Charles Fergusson over de rampzalige Amerikaanse politiek in Irak na de verdrijving van Saddam (10 delen)
0
On Global/Local Art
my articles on contemporary international art in English
0
Rendez-vous in Bagdad
Reisverslag van een groep Belgische intellectuelen, die in de jaren negentig naar Bagdad gingen en zich volledig hebben laten inpakken door het Iraakse regime
0
The Battle for Saddam (2007) (1/3)
“Critically acclaimed director Esteban Uyarra has been in Baghdad since September 2005 following the trial of Saddam Hussein behind-the-scenes. As the only ones Team Productions daily follows the trial against the former Iraqi ex-dictator in the courtro
0
William S. Ellis, ‘The New Face of Baghdad: Iraq at War’
National Geographic (January 1985). Een onthulend artikel over Saddams Irak uit National Geographic in de tijd dat Saddam nog een vriend van Amerika was. Saddams grote propaganda-monumenten en andere projecten, maar ook de Iraakse kunstscene komen uitgebr
0
Modern Art Iraq Archive
The Modern Art Iraq Archive (MAIA) is a resource to trace, share, and enable community enrichment of the modern art heritage of Iraq- initiated by Nada Shabout
0
Nafas Art Magazine
Contemporary art from Islamic influenced countries and regions
0
Suze in the City
blog van Suze Morayef over street art en gaffiti in Cairo, Beirut, Tripoli en andere Arabische hoofdsteden tijdens en na de revoluties
0
Al Haq
Al-Haq is an independent Palestinian non-governmental human rights organisation based in Ramallah, West Bank. Established in 1979 to protect and promote human rights and the rule of law in the Occupied Palestinian Territory (OPT), the organisation has spe
0
From occupied Palestine
veel zinvolle artikelen uit en over de bezette gebieden van diverse auteurs (waaronder de beroemde correspondente van de Haáretz in Gaza, Amira Hass)
0
Gate 48
Platform voor kritische Israëli’s in Nederland
0
Gaza, een jaar later
documentaire over Gaza (17-01-2010, NIO), een jaar na de Israëlische aanval
0
Geert Wilders very own two state solution
de Israëlische kwaliteitskrant Ha’aretz over Geert Wilders- Laat meteen zien hoe Wilders, zg een grote vriend van de Joodse staat, zich ook in Israël positioneert
0
George Sluizer, 'Gooi een atoombom op de Palestijnen' (documentaire, 1983)
Documentaire van George Sluizer en Fred van Kuijk waarin een portret geschetst wordt van twee Palestijnse families die eind 1948 van Israël naar Beiroet in Libanon vluchtten. Beide families werden twee keer eerder (1974 en 1977) door Sluizer en Van Kuijk
0
Hard Crossings
We follow Palestinians as they navigate the Israeli checkpoints that have become a frustrating feature of daily life (Al Jazeera)
0
Hasbara Handbook
Een interessant inkijkje in de Israëlische propaganda-machine (de basiscursus voor pro-Israël propagandisten)
0
Het ontstaan van Israël volgens The New Historians
interessant artikel uit het Historisch Nieuwsblad over ‘the New Historians’ (Pappé, Morris, Schlaim ea) die de ontstaansmythe van Israël ter discussie stellen
0
In de Ban van Israël (Tegenlicht, VPRO, 17-10-2011)-
over de onvoorwaardelijke Nederlandse steun aan Israël, vooral van de huidige regering, Met Thomas von der Dunk, Petra Stienen, Maarten Jan Hijmans en Willem Beelaerts van Blokland. Ook de beroemde historicus Ilan Pappe komt aan het woord
0
Iran Comité
actiegroep met meer (of vooral andere) agendapunten dan mensenrechten in Iran. Een blik op lijst bestuursleden en de agenda van activiteiten zegt genoeg.
0
Ironcomb
Een ijzeren vuist voor Israël uit het lommerrijke Amsterdam-Zuid (van de vroegere buren van Gretta Duisenberg)
0
Israel Facts
site van de op de Westbank wonende Nederlandse aannemer Yochanan Visser, die de Nederlandse media in de gaten houdt op al te kritische opmerkingen naar Israël
0
Israel-Palestina Info
een ‘objectieve’ site van het duo Ratna Pelle & Wouter Brassé, zo’n beetje de meest overijverige pro-Israël activisten/propagandisten/bloggers/ingezonden brievenschrijvers van Nederland
0
Khamakarpress.com
Nieuws over Islam, moslims, Arabische lente en Palestina
0
Krantenonderzoek NRC
Een krankzinnig ‘onderzoek’ van de radicale pro-Israël activiste Ratna Pelle, ism de ‘Stichting W.A.A.R.’ naar de vermeende subjectiviteit van NRC Handelsblad inzake het Israëlisch Palestijnse conflict.
0
MEMRI (Middle East Media Research Insitute)
Amerikaanse pro-Israëlische organisatie, die zoveel mogelijk de Arabische wereld tracht zwart te maken, door de extreemste artikelen in het Engels te vertalen en ze als ‘mainstream’ te presenteren
0
Mohammed Othman
de weblog van de Palestijnse mensenrechtenactivist Mohammed Othman met veel confronterend materiaal over de bezette gebieden
0
Mondoweiss
Mondoweiss is a news website devoted to covering American foreign policy in the Middle East, chiefly from a progressive Jewish perspective
0
Mustafa Barghouthi
site van de Palestijnse mensenrechtenactivist Mustafa Barghouthi
0
Nir Baram
een hoopgevend geluid uit Israël zelf, van schrijver Nir Baram (toespraak op een Israélische vredesdemonstratie nav de kwestie Gaza Flotilla)
0
Palestine Link
Palestine Link is an initiative by Palestinians in the Netherlands. It is a genuine independent voice and a professional resource and service center.
0
Stan van Houcke, 'Autisme in Nederland'
Een zeer tot nadenken stemmend artikel van Stan van Houcke over ‘onze’ worsteling en ‘ons’ onbegrip van wat er onder moslims en in de islamitische wereld speelt
0
Stan van Houcke, De Oneindige Oorlog
serie interviews met spraakmakende (vooral Joodse en Arabische) intellectuelen over het eindeloze Midden Oostenconflict
0
Stop de Verdraaiing
Een wat klunzige ‘Hasbara’ blog van de radicale Pro-Israël activist/reaguurder Mike Bing, die verwoede pogingen doet allerlei ‘feitelijke onjuistheden’ ten nadele van Israël op te sporen en aan de schandpaal te nagelen. En hij gebruikt speciale apparaat
0
The Iron Wall
documentaire van Mohammed Alatatar over de bezetting en de muur
0
The Israel advocacy Handbook
een variant op het Hasbara-Handboek, van Ami Isseroff, de goeroe van enkele op dit blog besproken extremistische pro-Israël activisten in Nederland
0
The Israel Project’s Secret Hasbara Handbook Exposed
een interessante kijk op de Israëlische Hasbara (uitleg) propganda-machine op Tikun Olam, de site van de kritische Zionist Richard Silverstein (VS) -een verstandig geluid, aanrader!
0
The Israel's Project's 2009 Global Language Dictionary
een recenter, oorspronkelijk geheim, maar sinds enige tijd openbaar Hasbara Handboek, waarin met pakkende sjablonen wordt uitgelegd hoe je een bezetting moet verkopen.
0
Tora Yeshua
Blog van de islamofobe, godsdienstwaanzinnige, extreemrechtse en volgens mij schizofrene ‘Joods Christelijke Pastor’ Ben Kok, tevens beroepsreaguurder op Hoeiboei, het Vrije Volk, etc.
0
W.A.A.R. net
Pro-Israëlisch lobbyclubje, van oa Ratna Pelle, dat de media ‘kritisch’ volgt. Staat voor precies het tegenovergestelde van wat de naam doet suggereren
0
West-Eastern Divan Orchestra
een orkest, opgericht door Edward Said en de wereldberoemde Israëlische dirigent Daniel Barenboim (ook actief in de Israëlische vredesbeweging), voor jonge Palestijnse en Israëlische musici
0
10 jaar na 9/11
In deze tweede reeks van de serie LUX met internationale denkers & doeners overstijgen we de zwartgalligheid en het maatschappelijk onbehagen in de zompige polder en bieden we uitzicht op nieuwe kansen en zelfverzekerd optimisme. In LUX geen fact free
0
Afshin Ellian in NRC
geldt weer hetzelfde voor als wat ik opmerkte bij zijn duo-column met Leon de Winter. Eigenlijk nooit mee eens, maar ik volg het wel
0
Ayaan Hirsi Ali weblog
Niet eens van Ayaan zelf, maar van allerlei ‘fans’ die deze site gebruiken om ‘de islam’ en ‘asielzoekers’ (was Ayaan er zelf niet een?) stevig onder vuur te nemen. Ook vaak erg enthousiast over Rita Verdonk (en dat uit Ayaans naam! ;)
0
‘Islamofobie heeft overeenkomsten met vooroorlogs antisemitisme’
Ineke van der Valk doet al jarenlang onderzoek naar racisme en etnische diversiteit. Ze was werkzaam bij de Anne Frank Stichting en de Universiteit van Amsterdam en werkte mee aan de Monitor Racisme & Extremisme, een onderzoeksproject van de Anne Fran
0
Bang voor Eurabië
een goed en nuchter artikel van Binnert de Beaufort over de Eurabië-theorie van Bat Ye ‘or
0
Bart Jan Sruyt, 'Wilders, de PVV, de Apocalyps en Breivik'
een bespiegeling van Bart Jan Spruyt over een mogelijke (indirecte) relatie tussen de opvattingen en uitingen van Wilders en de daden van Anders Breivik, die naar eigen zeggen door Wilders geïnspireerd zou zijn
0
Bernard Lewis, The Roots of the Muslim Rage
The Atlantic Monthly, september 1990. Het beroemde/beruchte artikel van de oriëntalist Bernard Lewis, dat de belangrijkste inspiratiebron was voor Huntingtons Clash of Civilizations
0
Bijbel/Koran
een hele leuke en inhoudelijk goede site van de Wereldomroep en de Ikon waar het mogelijk is om op verschillende thema’s de Bijbel en de Koran met elkaar te vergelijken
0
De Edmund Burke Stichting
(conservatieve denktank) Hoewel niet beperkt tot het issue multiculturalisme, toch een belangrijke speler in het Nederlandse debat
0
Dhimmitude.org
website van de, inmiddels ook in Nederland invloedrijke (zie Wilders, Hans Jansen en sites als Hoeiboei) anti-islamcomplotdenkster Bat Ye’or (van de Eurabië-theorie)
0
discussie tussen Tariq Ramadan en Paul Scheffer
een constructief gesprek op niveau tussen twee markante denkers over de multiculturele samenleving, georganiseerd door de Iraanse kunstenares Soheila Najand (Interlab). Zelf zat ik in het publiek en heb dit toen als een buitengewoon zinnige discussie erv
0
Eurabië blog
Blog rond het paranoïde gedachtegoed van de anti-islam activiste Bat Ye’or (Giselle Littman)
0
Eurabië punt nl
extreemrechtse website waarop Bat Ye’or, Robert Spencer, columns van Afshin Ellian, Hans Jansen en veel pro-Israël moeiteloos worden gecombineerd met de Wodansknoop van de Heel-Nederlandse Delta Stichting.
0
Ex Ponto
ex Ponto is een journalistiek magazine dat op internet verschijnt. Het merendeel van de artikelen wordt door vluchteling-journalisten en andere migranten geschreven. Met Nederlandse journalisten als gast
0
Factsheed Fitna
doorlichting van Fitna door de islamdeskundigen Fred Leemhuis, Ruud Peeters, ea.
0
Faith Freedom International (maar niet voor iedereen ;)
islambashingsite, in eigen woorden: FAITH FREEDOM INTERNATIONAL is de stem van de waarheid. We hebben slechts één doel : de haat stoppen, de leugens van Islam blootleggen en het moslimexpansionisme aan banden leggen
0
Fitna ontleed
een analyse van Fitna beeld voor beeld van de Volkskrant
0
Geert Wilders very own two state solution
de Israëlische kwaliteitskrant Ha’aretz over Geert Wilders- Laat meteen zien hoe Wilders, zg een grote vriend van de Joodse staat, zich ook in Israël positioneert
0
Gilles Kepel, The Middle East in Crisis
Lecture of the famous French scholar in Middle Eastern Studies Gilles Kepel at the Asia Institute, University of Melbourne, 2010
0
Hans Jansen (arabist)
Zo langzamerhand een beetje de ‘rechtsbuiten’ onder de Nederlandse arabisten. Niet vaak (meer) mee eens, maar toch interessant om te volgen
0
Hans Jansen vs Joris Luyendijk
een onthullend en memorabel debat tussen Hans Jansen en Joris Luyendijk bij Pauw & Witteman op 17 november 2010 (fragment). Volledig debat hier: http://ra.2see.nl/hans-jansen-ontmaskert-zichzelf
0
Hans Jansen, Anton Constandse lezing- deel 1 (totaal 5 delen)
een alarmitisch betoog tegen ‘het gevaar van de islam’- totaal niet mee eens, maar wel een retorisch meesterwerkje (en vaak erg geestig). Daarom interessant om aan te tonen wat er niet aan deugt
0
Het Vrije Woord
Rechts populistische onzinwebsite, waar, in naam van Pim Fortuyn, oa Human Rights Watch een ‘dubieuze organisatie’ wordt genoemd en Likoed Nederland het forum vult
0
International Free Press Society
een genootschap van ‘islamcritici’ die vinden dat hun vrijheid van meningsuiting onder druk staat. Vooral interessant om de who is who van de internationale coterie waar Wilders nu ook toe behoort goed door te spitten
0
Krapuul.nl
Krapuul is een podium waarop sinds juni 2009 artikelen worden gepubliceerd die een bijdrage kunnen leveren aan de inhoudelijke discussie over normen en waarden, de sociale cohesie en de fundamentele rechten en vrijheden van alle Nederlanders en mensen die
0
Leon Heuts, Osama Bin Ladens filosoof
Filosofie Magazine (over Sayyid Qutb, een van de grondleggers van het hedendaagse moslimfundamentaisme/islamisme)
0
Naema Tahir, Geloof en de rechtsstaat
kraakheldere Buitenhofcolumn van Naema Tahir. Eigenlijk volkomen voor de hand liggend, maar toch noodzakelijk in het nogal vertroebelde debat
0
Sayyid Qutb, Milestones/Ma'alim fi'l-tareeq/معالم في الطريق
Sayyid Qutbs belangrijkste geschrift uit 1965 online (Engels). Milestones is een van de belangrijkste manifesten van de milante islamistische beweging en inspiratiebron voor bijv. Bin Laden
0
Selefie Nederland
Uitgesproken orthodoxe Islamitische site. Voor wie het wil weten, dit is ongeveer wat ‘ze’ vinden (zeer informatief). Vooral veel vroomheid, geen extremisme
0
Sjoerd de Jong, Gelijker dan de rest
Cultuurrelativisme en de ware westerse normen, NRC Handelsblad 04-10-2002 (met oa een kritische bespreking van Paul Cliteurs ‘Moderne Papoea’s’)
0
Stan van Houcke, 'Autisme in Nederland'
Een zeer tot nadenken stemmend artikel van Stan van Houcke over ‘onze’ worsteling en ‘ons’ onbegrip van wat er onder moslims en in de islamitische wereld speelt
0
Stan Verdult
interessante boekrecensies mbt de islam en Midden Oosten
0
The Brussels Journal-The Voice of Conservatism in Europe
bonte verzameling van oa ook hier veel besproken rechtse auteurs, zoals de antroposoof Jos Verhulst (met een voorliefde voor Holocaustontkenners), de homofobe PVV adviseur Paul Belien en de Noorse anti-islamblogger Fjordman
0
The real Geert Wilders
exposes his essentialist and manichean views in a speech for The International Free Press Society/David Horowitz Freedom Center in Beverly Hills, April 4, 2009
0
Tora Yeshua
Blog van de islamofobe, godsdienstwaanzinnige, extreemrechtse en volgens mij schizofrene ‘Joods Christelijke Pastor’ Ben Kok, tevens beroepsreaguurder op Hoeiboei, het Vrije Volk, etc.
0
Wilders, the Movie
Onderhoudende documentaire van Joost van der Valk (VPRO 2010) over Wilders. Zeker aardig om te bekijken, al is de film niet heel onthullend.
0
Wilders; profeet van de angst
Zembla, 25-04-2010. Terwijl de integratieproblemen van moslims in Nederland juist afnemen radicaliseert Geert Wilders steeds verder in zijn uitspraken over de islam. Zijn donkere angstfantasieën over de oprukkende islam en zijn dromen over oorlog en depo
0
Worst of Wilders; Provoking Extremities
een Engelsetalige compilatie van de handel en wandel van onze meest besproken en controversiële volksvertegenwoordiger, ook in het buitenland (14 delen)
0
On Global/Local Art
my articles on contemporary international art in English
0
nieuwe ontwikkelingen en initiatieven voor democratisering in de Arabische wereld en het Midden Oosten
'I have lost my son, but I am proud of what he did'
Interview met de moeder van Mohamed Bouazizi (in The Guardian), wiens zelfmoord uiteindelijk leidde tot de val van het regime Zine el Abidine Ben Ali in Tunesië
0
'Zenga zenga'
eerste half uur van de krankzinnige speech van Muammar al-Qadhafi, op Al Jazeera (met simultaanvertaling in het Engels)
0
Blogging on the Nile
Inmiddels legendarische documentaire van Al-Jazeera English uit 2007 over het activisme voor meer democratie in de Arabische wereld via facebook, twitter en blogs
0
De Libische PR en Westerse intellectuelen (Tegenlicht)
een ontluisterend interview met de, ook door mij bewonderde, beroemde politicoloog Benjamin Barber over zijn activiteiten voor de Monitor Group van Saif Qadhafi (BBC)
0
Interview met Wael Ghonim
een medewerker van google en (tegen wil en dank) door zijn internetactiviteiten de motor achter de Egyptische jongerenbeweging die leidden tot de demonstraties op het Tahrir-plein
0
Jadaliyya Interview with Ali Ahmida (Libië)
One of the most interesting sites with updates and backgrounds on the revolts in the Arab world is Jadaliyya.com. Today they published their first interview conducted by Jadaliyya Co-Editor Noura Erakat with one of the leaders of the Libyan uprising: Ali
0
Jadaliyya.com
Jadaliyya is an independent Ezine produced by ASI (Arab Studies Institute), a network of writers associated with the Arab Studies Journal (www.ArabStudiesJournal.org).
0
Marathoninterview met Koos van Dam, VPRO, donderdag 29 december 2011 20:00 Radio 1
De Nederlandse topdiplomaat Nikolaos (Koos) van Dam (1945) is de afgelopen 22 jaar ambassadeur geweest op vijf posten: Irak, Egypte, Turkije, Duitsland en Indonesië. Daarvoor werkte hij al als diplomaat in Libanon en Libië. Hij studeerde politieke en so
0
Mona Eltahawy
website van de Egyptische/Amerikaanse journaliste Mona Eltahawy, een van de meest spraakmakende rapporteurs van de nieuwe democratische opleving
0
Mondoweiss
Mondoweiss is a news website devoted to covering American foreign policy in the Middle East, chiefly from a progressive Jewish perspective
0
Suze in the City
blog van Suze Morayef over street art en gaffiti in Cairo, Beirut, Tripoli en andere Arabische hoofdsteden tijdens en na de revoluties
0
Tariq Ali (Al Jazeera)
Een gesprek met de beroemde Pakistaanse historicus Tariq Ali over de recente gebeurtenissen in het Midden Oosten. Daarna een gesprek met Zalmay Khalilzad, vmlg US ambassadeur bij de VN, in Irak en Afghanistan
0
The political power of literature (Al Jazeera)
een gesprek met de schrijvers Ahdaf Soueif (Egypte) en Hisham Matar (Libië) over de gebeurtenissen in hun land. De beroemde Chileense schrijver Ariel Dorfman (van Death and the Maiden) blikt terug op de situatie onder het bewind van Pinochet
0
The Power of literature (Al Jazeera)
over de rol van literatuur- een gesprek met de schrijvers Ahdaf Soueif (Egypte), Hisham Matar (Libië) en het commentaar van een veteraan uit een andere tijd Ariel Dorfman (Chili)
0
The Syrian People know their Way
الشعب السوري عارف طريقه Syrisch kunstenaarscollectief (grotendeels anoniem) die zich bezighouden met geëngageerde kunst
0
Witness: Little Dictator (Al Jazeera)
Mooie documentaire over de dilemma’s van de makers van Top Goon, het clandestiene satirische programma dat het regime van Assad op de hak neemt
0
Antroposofie en Apocalypse
weblog van Kees Kromme (onder pseud. Cheese Curve), die vaak op deze site heeft gereageerd. Bijzonder Ahrimanvrezend! Maar ja, de ‘Apocalypse’ is nakende ;)
0
antroposofie in de pers
weblog van Michel Gastkemper (oa van de nieuwe Rudolf Steinervertalingen, die onze discussies regelmatig volgt en heeft besproken)
0
De Hokjesman (VPRO)
Gefascineerd door de heersende hokjesgeest gaat programmamaker Michael Schaap op veldonderzoek binnen de leefwereld van aansprekende Nederlandse subculturen.
0
Geen sprake van
pamflet van de ‘rechtzinnige’ antroposofen Willem Frederik Veltman, Mees Meeussen, Walter Heijder en Robert Jan Kelder, die vonden dat de van Baarda-commissie te ver ging
0
Gie ten Berghe, De uitbuiting van de Holocaust
Omdat op dit blog antroposofen die de Holocaust ontkennen ter sprake komen, hier een uitstekende weerlegging van hun argumenten (met dank aan Michel Gastkemper, die dit verhaal eerder in stelling bracht tegen Jos Verhulst en companen)
0
Guns, Germs and Steel
documentaire over de gelijknamige studie van Jared Diamond. De van Baarda-commissie meent in zijn werk een rechtvaardiging voor Steiners rassentheoriën te vinden (p. 422-423). Diamond zegt: ‘any assumption based on race is absurd’. Maar oordeel zelf.
0
KRO Heb ik genoeg; Karin leeft als antroposoof
Karin de Groot duikt in de antroposofie en laat zich onderdompelen. Vooral heel empathisch (en daardoor informatief), maar totaal niet kritisch. Antroposofie van de zonnige kant
0
Loek Dullaart, De wereldregering in wording.
niet racistisch maar wel typische antroposofische paranoia van hetzelfde soort als de Brug. Alle 9/11 claims uit dit stuk zijn overigens eerder overtuigend weerlegd (zie bijv. Zembla Het complot van 11 september).
0
Ramon de Jonghe
Blog van de Belgische auteur en kritische ‘Steinerschoolwatcher’ Ramon de Jonghe (zie ook www.steinerscholen.com )
0
Ramon de Jonghe
blog van Ramon de Jonghe (België, ook van Steinerscholen.com), met wie ik veel ben opgetrokken in de racisme-kwestie in de antroposofie
0
Ridzerd van Dijk
(pro)antroposofisch weblog met oa de Grote Rudolf Steiner Citaten Encyclopedie
0
Robert Jan Kelder: Het Nieuwe Voorzittersschap.blogspot
Van de zeer orthodoxe antroposoof Robert jan Kelder, die het, net als ik, zeer oneens is met het van Baarda-rapport, alleen om precies de tegenovergestelde reden. Volgens hem is er qua racisme in het werk van Steiner niets aan de hand, volgens het rapport
0
Rudolf Steiner, De Volkszielen (4 & 6)
de vierde en de zesde voordracht in de Nederlandse vertaling van Die Mission einzelner Volksseelen, GA 121 (vert. van J. Jonker-Driessen, uitgave Vrij Geestesleven, 1983)
0
Schwarz-Weiß-Konstruktionen im Rassebild Rudolf Steiners
von Jana Husmann-Kastein, M.A. Kulturwissenschaft und Gender Studies, ist assoziiertes Mitglied des Graduiertenkollegs “Geschlecht als Wissenskategorie” der Humboldt-Universität zu Berlin.
0
Steinerscholen.be (Ramon de Jonghe)
website van Ramon de Jonghe (België), waar ik de nodige bijdragen heb geleverd aan de discussie over antroposofie en racisme
0
The Brussels Journal-The Voice of Conservatism in Europe
bonte verzameling van oa ook hier veel besproken rechtse auteurs, zoals de antroposoof Jos Verhulst (met een voorliefde voor Holocaustontkenners), de homofobe PVV adviseur Paul Belien en de Noorse anti-islamblogger Fjordman
0
tijdschrift 'de Brug'
Het meest extreme voorbeeld van antroposofie en racisme (Holocaust negationisme) dat ik ken, door mij vaak onder vuur genomen. Zie ook www.vrijgeestesleven.be
0
Vrij Geestesleven.be
Belgische antroposofische website met openlijk Neo-Nazi materiaal en met vele verwijzingen naar (illegale) downloads van Holocaust-ontkennings lectuur.
0
Sayyid Qutb, Milestones/Ma'alim fi'l-tareeq/معالم في الطريق
Sayyid Qutbs belangrijkste geschrift uit 1965 online (Engels). Milestones is een van de belangrijkste manifesten van de milante islamistische beweging en inspiratiebron voor bijv. Bin Laden
0
sites mbt homoseksualiteit, van emancipatie, belangenorganisaties tot ongecompliceerd uitgaan, die mijn sympathie/instemming/ voorkeur hebben
Secret Garden
Secret Garden is een Stichting van homo-/bi-seksuelen/lesbische/transgender moslims en sympathisanten, gevestigd in Amsterdam
0
Strijders voor de liefde
Documentaire in het kader van de Gay Pride waarin Sipke Jan Bousema in binnen- en buitenland op zoek gaat naar de mannen en vrouwen die een dagelijkse strijd moeten leveren om hun liefde openlijk en veilig te mogen uiten.
0
The Celluloid Closet
documentaire van Rob Epstein en Jeffrey Friedman (1995) over de representatie van homoseksualiteit en homoseksuelen in Hollywoodfilms door de jaren heen
0
ABC Tree House
De expositieruimte van de American Book Center in Amsterdam, waar wat mij betreft vaak zeer interessante en sympathieke tentoonstellingen worden georganiseerd. Ook een goed platform voor kunstenaars uit het Midden Oosten in Nederland!
0
Art above all
tentoonstelling uit 2004 van kunstenaars uit het Midden Oosten (zowel Iran, verschillende Arabische landen als Israël) in ABC Treehouse. Een aantal van deze kunstenaars zijn op dit blog uitgebreid ter sprake gekomen
0
Ayaan Hisrsi Ali vs Tariq Ramadan
‘schreeuwdebat’ tussen Ayaan Hirsi Ali en Tariq Ramadan op CNN, olv Christiane Ananpour (op de VK blog van Lucas Lay)
0
Checkpoint
Israeli Documentary Directed by Yoav Shamir (over de Israëlische bezetting van Palestijns land)
0
Control Room al-Jazeera
een documentaire over de werkwijze van al-Jazeera, dat wat mij betreft op een bewonderenswaardige wijze laveert tussen de ondemocratische Arabische regimes enerzijds en de Amerikaanse pressie anderzijds
0
De Avonden (VPRO)
over Iraakse kunstenaars in Nederlandse ballingschap (met mijzelf en de Iraakse Koerdische kunstenaar Aras Kareem)
0
Een oud spotje van de CD van Janmaat
Vergelijk met Wilders of zelfs een deel van de mainstream nu! Terwijl Janmaats partij nog voortkwam uit de echt Neo Nazistische Nederlandse Volks Unie
0
Esther Schreuder
blog van curator/kunsthistorica Esther Schreuder
0
EUMAN
European Union Migrant Artists Network (Helsinki)- veel Iraakse kunstenaars
0
Ex Ponto
ex Ponto is een journalistiek magazine dat op internet verschijnt. Het merendeel van de artikelen wordt door vluchteling-journalisten en andere migranten geschreven. Met Nederlandse journalisten als gast
0
Factor (IKON)
uitzending over Iraakse kunstenaars in Nederland en hun verhaal over het voormalige Iraakse regime
0
Gilles Kepel, The Middle East in Crisis
Lecture of the famous French scholar in Middle Eastern Studies Gilles Kepel at the Asia Institute, University of Melbourne, 2010
0
Jadaliyya.com
Jadaliyya is an independent Ezine produced by ASI (Arab Studies Institute), a network of writers associated with the Arab Studies Journal (www.ArabStudiesJournal.org).
0
Jesus Camp
documentaire van Rachel Grady and Heidi Ewing 2008. Over de Christenfundamentalisten in Amerika
0
recensie Edward Saids 'Orientalism'
een buitengewoon genuanceerde en zinnige bespreking van Edward Saids Orientalism, door Stan Verdult. Zie zeker ook zijn andere besprekingen van aanverwante werken (links in de linkerkantlijn)
0
Sayyid Qutb, Milestones/Ma'alim fi'l-tareeq/معالم في الطريق
Sayyid Qutbs belangrijkste geschrift uit 1965 online (Engels). Milestones is een van de belangrijkste manifesten van de milante islamistische beweging en inspiratiebron voor bijv. Bin Laden
0
streamtime.org
veel interessant nieuws uit het Midden Oosten, vooral Irak
0
The Brussels Journal-The Voice of Conservatism in Europe
bonte verzameling van oa ook hier veel besproken rechtse auteurs, zoals de antroposoof Jos Verhulst (met een voorliefde voor Holocaustontkenners), de homofobe PVV adviseur Paul Belien en de Noorse anti-islamblogger Fjordman
0
Wilders; profeet van de angst
Zembla, 25-04-2010. Terwijl de integratieproblemen van moslims in Nederland juist afnemen radicaliseert Geert Wilders steeds verder in zijn uitspraken over de islam. Zijn donkere angstfantasieën over de oprukkende islam en zijn dromen over oorlog en depo
0
Wonderland deel 1
driedelige documentaire over de opkomst en de neergang van het ‘politieke correcte denken’ in Nederland van Robert Oey. Mooi gemaakt en nog altijd onthullend.
0
![36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n1.jpg?w=356&resize=356%2C481&h=481#038;h=481 "36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n[1]")
![36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n1.jpg?w=356&resize=356%2C481&h=481#038;h=481 "36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n[1]")
![36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n1.jpg?w=500&resize=500%2C374&h=374#038;h=374 "36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n[1]")
![36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n1.jpg?w=212&resize=212%2C212&h=212#038;h=212&crop=1 "36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n[1]")
![36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n1.jpg?w=212&resize=212%2C158&h=158#038;h=158 "36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n[1]")
![36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n1.jpg?w=284&resize=284%2C212&h=212#038;h=212 "36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n[1]")
![36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n1.jpg?w=284&resize=284%2C212&h=212#038;h=212 "36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n[1]")
![35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n1.jpg?w=428&resize=428%2C428&h=428#038;h=428&crop=1 "35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n[1]")
![34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n1.jpg?w=212&resize=212%2C212&h=212#038;h=212&crop=1 "34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n[1]")
![35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n1.jpg?w=284&resize=284%2C212&h=212#038;h=212 "35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n[1]")
![36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n1.jpg?w=212&resize=212%2C212&h=212#038;h=212&crop=1 "36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n[1]")
![35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n1.jpg?w=277&resize=277%2C207&h=207#038;h=207 "35296703_10213517575188166_2129127241244737536_n[1]")
![36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n1.jpg?w=154&resize=154%2C207&h=207#038;h=207 "36176164_10213517574668153_5295042206011228160_n[1]")
![36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n1.jpg?w=277&resize=277%2C207&h=207#038;h=207 "36034246_10213517577988236_7883300927212355584_n[1]")
![36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n1.jpg?w=248&resize=248%2C185&h=185#038;h=185 "36045967_10213517568307994_5524205344345030656_n[1]")
![36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n1.jpg?w=248&resize=248%2C185&h=185#038;h=185 "36002977_10213517573468123_8660155387439218688_n[1]")
![36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n1.jpg?w=248&resize=248%2C248&h=248#038;h=248&crop=1 "36003022_10213517567747980_8017425063580008448_n[1]")
![36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n1.jpg?w=464&resize=464%2C626&h=626#038;h=626 "36258444_10213517572868108_1868273721077137408_n[1]")
![36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n1.jpg?w=454&resize=454%2C454&h=454#038;h=454&crop=1 "36199930_10213517564347895_1129103892315897856_n[1]")
![34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n1.jpg?w=258&resize=258%2C258&h=258#038;h=258&crop=1 "34985037_10213517563587876_4889890446261616640_n[1]")
![36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n1.jpg?w=258&resize=258%2C192&h=192#038;h=192 "36063456_10213517567267968_6463181574316752896_n[1]")
![35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2018/05/35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n1.jpg?w=716&resize=716%2C716&h=716#038;h=716&crop=1 "35296464_10213517560987811_7090941600687194112_n[1]")
.jpg "Culture in defiance")
‘Dungeons’ van Jaber al-Azmeh
Het schilderij ‘A young man called Kashoosh’ van Khalil Younes
Bullet
Cartoon van Ali Ferzat
» Regisseur Jameel wil alleen vermomd in beeld NOS
Mijn hersenspinsels en gedachtekronkels 
leave a comment