![230902_227751073909047_100000224696132_1090750_7532071_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/230902_227751073909047_100000224696132_1090750_7532071_n1.jpg)
» Dassault Mirage F1 van de Libische luchtmacht op het luchthaven van Malta AFPToegevoegd: maandag 21 feb 2011, 18:15
Update: maandag 21 feb 2011, 23:10
Discussiëren op Hoeiboei 2, oftewel het bewijs van de geldigheid van Edward Saids ‘Orientalism’ tot op de dag van vandaag
Afgelopen winter publiceerde ik op dit blog Discussiëren op Hoeiboei, de anonieme afwerkplek van islamofoob extreemrechts. Daar heb ik wat mij betreft ook deze site al voldoende geïntroduceerd. Het is het platform waar Hans Jansen, Annelies van der Veer en soms ghostwriter Barry Oostheim hun anti-islam/ pro rechts-Israël/pro Wilders pamfletjes lanceren, toegebruld door een horde in regel anonieme ‘reaguurders’ (deze van de website GeenStijl afkomstige kwalificatie, lijkt mij een effectieve omschrijving), die er vaak nog een schepje bovenop doen. Expliciet racisme is in het forum van Hoeiboei volkomen geaccepteerd (voor vrijheid van expressie zijn wij immers allemaal), alleen wanneer er tegengeluiden komen, die niet zo makkelijk zijn af te doen, of waar het lastig om een goed antwoord op te formuleren, worden die soms weg gemodereerd, of wordt de discussie gesloten. Om die reden leek het mij aardig om de discussie hier in ieder geval te publiceren (en daarmee vast te leggen). Er valt, net als de vorige keer, weer veel te lachen, maar ook deze discussie is weer buitengewoon onthullend over hoe islamofoob rechts (of domrechts, beide begrippen vallen overigens niet noodzakelijkerwijs samen, maar overlappen elkaar soms wel, zie verschillende bijdragen aan de discussie hieronder) naar de wereld kijkt. Al met al bijzonder leerzaam materiaal, ook al is het wederom een nogal burlesque geheel geworden. Door verschillende participanten wordt regelmatig de onderbuik geleegd, maar dat is nu eenmaal eigen aan de tribale groepering der Hoeiboei reaguurders.
Dan nog iets. Een van de merkwaardigste aspecten van de weblog Hoeiboei is dat daar het idee leeft dat men mede namens Harry Potter en Gerard Reve spreekt. Ik vind het ook een beetje vreemd, maar als je de site opent, zie je linksboven de tekst ‘Hoei Boei, de enige site met zowel Gerard Reve als Harry Potter aan haar zijde’. Juist…. Dat van Harry Potter kan ik niet beoordelen. Zijn domein is immers het bovennatuurlijke. Net als het dragen van een hoofddoek, lijkt mij de Harry Potter cultus een hoogst particuliere geloofszaak en wie ben ik om mij daarin te mengen, dus dat laat ik maar verder voor wat het is. Maar waarom in Godsnaam (zeg dat wel) Gerard Reve? Zijn Annelies van de Veer en Hans Jansen Zijn Boodschappers, die, aangevuld met Ghostwriter Barry Oostheim als Heilige Geest, een soort Reviaanse drieëenheid vormen? (dus niet met de Maagd Maria, want dan zou Annelies van der Veer een hoofddoek moeten dragen en, voor de goede orde, dat doet ze dus niet). Maar ik dacht altijd dat dit met met Teigetje en Woelrat was. Misschien heb ik iets gemist, maar dat roept bij mij wel hele vreemde beelden op. Het kost mij iets minder moeite om bij bepaalde reaguurders het beeld op te roepen van Matroos Vos (zeker zoals hij er nu uitziet). Sterker nog, als je daar met bepaalde types in discussie gaat, moet je gewoon het beeld van Joop Schafthuizen voor de geest halen. Meestal klopt dat wel met de algemene sfeer van de conversatie. Zie bijvoorbeeld ene Van het Goor (what’s in the name), alhoewel die naar eigen zeggen de grootste heteroseksuele schuinsmarcheerder van Harderwijk is, zie hier, – wisten jullie trouwens dat de Donkerstraat aldaar de ultieme cruiseplek is? Alhoewel ik toch mijn twijfels heb bij van het Goors claims en ik mij afvraag of hij niet eerder een licht ontvlambare, hoe zou ik het zeggen, viezeman is (naar de creatie van Kees van Kooten), gezien een andere reactie op Hoeiboei (zie hier). Dat ‘trillen van kwaadheid, praten met speeksel in de Harderwijkse Donkerstraat’ vind ik wel weer een mooi beeld, Matroos Vos zeker passend. Maar verder vind ik dat Reve-gedweep op die site maar een rare toestand. Annelies van der Veer die zich een Reviaan noemt (zie hier). Of Hans Jansen, die zich volgens Michiel Leezenberg bezondigt aan Reviaanse stijlbloempjes (zie hier). Ik wil niets afdoen aan de daar kennelijk gepraktiseerde reviaanse voorkeur (wat die ook moge inhouden, of hoe je daar invulling aan geeft- zeker in combinatie met Harry Potter?!), maar ik vind het een beetje een wonderlijk gebeuren. Vandaar dat ik in de discussie, al was het enigszins off topic, daar toch een opmerking over heb gemaakt. En misschien was het nog nodig ook, want, al claimt de site de zegen van Reve te hebben, een aantal reaguurders snapt er spreekwoordelijk geen hol van. Waaronder ene Hpax, zie hier, al schrijft die naar eigen zeggen nog zulke geleerde boeken, zie de onderstaande discussie. Uitgegeven in eigen beheer, dat dan weer wel.
Hieronder de discussie. Ongeredigeerd, met helaas dus onvermijdelijke type-fouten, inclusief die van mijzelf (dat is nu eenmaal moeilijk te voorkomen als je snel in een klein vakje moet typen), maar het ruwe materiaal (waarin vooral goed tegenwicht werd geboden door de tot voor kort mij onbekende blogger Max Goedblick, met een veel bescheidener rol voor mijzelf) is wederom fascinerend en daarom de moeite waard om te tonen en te bewaren. Daarna volgt nog een kleine nabeschouwing, plus wat bonusmateriaal. Ter leeringh ende vermaeck:
Van: http://hoeiboei.blogspot.nl/2013/07/egypte-begeert-het-juk-van-de-sharia-af.html
Egypte begeert het juk van de sharia af te schudden
Al sinds de Farao’s zijn de Egyptenaren als weinig anderen erin getraind om politieke narigheid gelaten te ondergaan. Maar nadat één jaar lang de politieke islam aan de macht is geweest, is het toch ook deze geharde ervaringsdeskundigen te veel geworden. (Niet dat zoiets een waarschuwing zal zijn voor Nederlandse politici die er een hobby van hebben gemaakt de islam ruim baan te geven in het lands-, stads- en schoolbestuur. Immers, alleen de bevolking heeft er last van, dus voor de meeste politici is het dan niet echt een punt.
Strategisch is en blijft het voor de groei van de politieke macht van de islam op de lange termijn het beste zo veel mogelijk sharia-enclaves te stichten. Maar waar? In het Westen kost dat weinig moeite, daar hebben de autoriteiten immers niet door wat er onder hun neus gedaan wordt. Hetzelfde te doen in de islamitische wereld, waar haast iedereen, en zeker de politie, doorheeft wat er gaande is en waartoe dat leiden zal, zoiets is een veel riskantere onderneming. Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet geluk.
De Nederlandse staatsmedia en de Nederlandse beleidsmakers, blijkt nu, zijn niet op de hoogte van de elementaire basics van de politieke orde in de islamitische wereld. Met droge ogen vertellen ze dat ze het als een ernstig probleem zien dat een wettig gekozen president door het leger is uitgeschakeld. Dat de verkiezing van die president met fraude tot stand is gekomen, is al weer vergeten. Dat die wettige president de mensenrechten van zijn onderdanen schendt, speelt geen rol. Er zijn in het Midden-Oosten nu eenmaal maar twee smaken beschikbaar: een dictatuur van de islam, of een halve dictatuur die zijn macht ontleent aan het leger.
In Turkije bestond, voordat Europa daar ingreep, een subtiel evenwicht tussen islam en leger. Europa heeft het evenwicht dat daar bestond verbroken, ten gunste van de islam, omdat militaire regimes nu eenmaal niet voldoen aan de hoge Europese normen. Dat in islamitische landen als Turkije en Egypte het leger een minimale burgerlijke orde garandeert en de haatbaarden op afstand van de macht houdt – als de Nederlandse praat- en schrijfelite dat al mocht weten, dan houden ze er stijf hun mond over dicht. Ze telefoneren liever met hun dinnetjes in Beiroet. Minister Timmermans, Petra en Monique: Ga toch koken.
De overheidsmacht in Egypte is al duizenden jaren in handen van de hoogste militair van het land. Alleen tijdens de periode van Britse bemoeienis, van ± 1888 tot ± 1952, lag het anders, tenzij je de rol die de Britten toen hebben gespeeld gelijk wilt stellen met die van de opperbevelhebber van de Egyptische strijdkrachten. Dan is ook 1888-1952 toch een normale periode geweest. In 1952 kwamen de militairen weer gewoon direct aan de macht: Nasser.
Inderdaad was de constructie waaronder de Britten zich met Egypte hebben bemoeid wat eigenaardig, het was geen gewone kolonie, wat bijvoorbeeld daaruit blijkt dat niet Engels maar Frans in 1952 in Egypte de meest gesproken buitenlandse taal was. Egypte had in de Britse tijd een eigen sultan, later koning, met eigen bevoegdheden. Wij in Nederland hebben daar weinig van meegekregen, behalve dat de laatste koning, Farouq, aan overgewicht leed. Studenten denken meestal dat Egypte ‘gewoon’ door de Engelsen gekoloniseerd is geweest.
Het falen van de Moslimbroederschap in Egypte wil niet zeggen dat de Broederschap niet nog steeds kansen heeft in landen waar anders dan in Egypte geen millennia-oude traditie van militair bestuur bestaat. In Jordanië en Syrië liggen er nog steeds mogelijkheden. Het Mursi-drama zal de Broederschap er bovendien eens te meer van overtuigd hebben dat de macht alleen door geweld in handen te krijgen is, en dat het democratische spel de moeite van het meedoen niet waard is. Het kan nog leuk worden in de islamitische wereld waar het delen van de staatsmacht een onbekend concept is.
De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi. De Egyptenaren wisten dat, en getuigden van die kennis, en van hun afschuw van Obama, door middel van in het Engels gestelde spandoeken die in Europa en Amerika op de tv goed zichtbaar zijn geweest. Raar dat het westen die voorkeur van Obama voor de islam zo gelijkmoedig opneemt.
Maar mogelijk zijn er toch instanties in Amerika die wat minder gelijkmoedig zijn, en die tegen de zin van het Witte Huis en zonder het Witte Huis precies op de hoogte te houden, de Egyptische legerleiding gesteund hebben, met geld, raad en daad. Of ondersteunt Saoedi-Arabië de nieuwe militaire machthebbers? Het is in ieder geval haast ondenkbaar dat een groep militairen de macht overneemt zonder steun van anderen, en ook nog eens tegen de zin van Obama en de zijnen.
De nieuwe machthebbers verwachten, net als de Nederlandse legendarische Arabist Snouck Hurgronje aan het begin van de vorige eeuw, dat als je de haatbaarden er tussenuit vist, het verder allemaal wel los zal lopen. Het leger zegt driehonderd arrestaties te hebben verricht. Kennelijk is dat getal voor veel Egyptenaren (die anders dan Nederlanders weten wat de politieke islam is) min of meer geloofwaardig. Zelfs al zijn het er drieduizend, dan is dat nog steeds weinig. Ja, voor Nederland zou het te veel zijn. Wij laten liever af en toe een van de onzen afschieten en onthoofden in de Linnaeusstraat. Maar voor Egypte is drieduizend arrestaties een gebeurtenis van niks.
Hoe zal het nu verder gaan met Egypte? Vanaf de jaren veertig tot nu toe, langer dan een halve eeuw, heeft er in Egypte een vaak bloedige maar beperkte strijd gewoed tussen de Moslimse Broederschap en de Regering/het leger. Daarbij vielen er nu en dan doden, werden er nu en dan mensen, mogelijk onschuldig, gevangen gezet of geëxecuteerd, plus af en toe een aanslag op een politicus, en er waren af en toe bloedige rellen. Ik heb wel (per ongeluk) in Cairo door een straat gereden, langs een hotel, op een plek waar de politie net het bloed van de stoep en de trappen aan het dweilen was.
Heel erg allemaal, en dat zal allemaal terugkomen als het leger in Egypte aan de macht blijft. Toch is die toestand om rekenkundige redenen te verkiezen boven een langdurige echte burgeroorlog in Syrische, Irakese of Libanese stijl waarbij elke paar maanden duizenden slachtoffers vallen.
Dat de Egyptenaren het juk van de sharia hebben afgeschud, en dat mogelijk ook nog op eigen kracht voor elkaar hebben weten te krijgen, is het bemoedigendste bericht over de islam sinds de staatsgreep van Khomeini in Iran in 1978-1979.
Categorieën:Arabist Jansen
131 opmerkingen:
Tot slot nog het een en ander ter verduidelijking, hier een paar youtube-filmpjes waarin Edward Said zijn werk nader toelicht. Bekijk en vergelijk met de bovenstaande bijdrage van Jansen en de daarop volgende discussie. Voor meer achtergronden (oa de invloed van Said in Nederland en de positie die Hans Jansen inneemt tov zijn collegae) lees zeker Leon Buskens, Islamonderzoek in de publieke sfeer (2010).
Zie hieronder Edward Saids voordracht ‘The Myth of the Clash of Civilizations’, waarin hij het werk van Huntington behandelt:
Kunstenaars uit de Arabische wereld in Nederland (verschenen in Eutopia nr. 27, april 2011 ‘Diversiteit in de Beeldende Kunst’) – فنانون من العالم العربي في هولندا
Mijn artikel, dat afgelopen voorjaar in Eutopia is verschenen (Eutopia nr. 27, april 2011, themanummer ‘Diversiteit in de Beeldende Kunst’, zie hier). Het artikel heb ik echter geschreven in het najaar van 2010, dus nog vóór de opstanden in de Arabische wereld. Hoewel het onderwerp natuurlijk kunstenaars uit de Arabische wereld in Nederland was, zou ik er zeker een opmerking over hebben gemaakt. De Arabische Lente, die in Tunesië begon nadat op 17 december 2010 in Sidi Bouzid de 27 jarige Mohamed Bouazizi zichzelf in brand stak en daarmee de onvrede van de relatief jonge Arabische bevolking met de zittende dictatoriale regimes van de diverse landen een gezicht gaf, is, los van hoe de ontwikkelingen verder zullen gaan, natuurlijk een historische mijlpaal zonder weerga. Maar het begin van de Arabische opstanden voltrok zich precies tussen het moment dat ik onderstaande bijdrage had ingestuurd (november 2010) en de uiteindelijke verschijning in mei 2011. In een later geschreven bijdrage voor Kunstbeeld, over moderne en hedendaagse kunst in de Arabische wereld zelf, heb ik wel aandacht aan deze ontwikkelingen besteed, zie hier.
Het nummer van Eutopia was vrijwel geheel gewijd aan kunstenaars uit Iran in Nederland. In de verschillende bijdragen van Özkan Gölpinar, Neil van der Linden, Robert Kluijver, Dineke Huizenga, Bart Top, Marja Vuijsje, Wanda Zoet en anderen kwamen vooral Iraanse kunstenaars aan bod, als Soheila Najand, Atousa Bandeh Ghiasabadi, Farhad Foroutanian, (de affaire) Sooreh Hera en nog een aantal anderen. In mijn bijdrage heb ik me gericht op de kunstenaars uit de Arabische landen, die wonen en werken in Nederland, die ook een belangrijke rol speelden in mijn scriptie-onderzoek.
De tekst is vrijwel dezelfde als die van de gedrukte versie, alleen heb ik een flink aantal weblinks toegevoegd, die verwijzen naar websites van individuele kunstenaars, achtergrondartikelen en documentaires, of radio- en televisie-uitzendingen.
Hieronder mijn bijdrage aan dit themanummer:
Kunstenaars uit de Arabische wereld in Nederland
فنانون من العالم العربي في هولندا
Naast dat er een aantal uit Iran afkomstige kunstenaars in ons land actief zijn, zijn er ook veel kunstenaars uit de Arabische landen, die wonen en werken in Nederland. Je zou deze groep migrantkunstenaars in drie categorieën kunnen verdelen.
Allereerst zijn er zo’n twintig kunstenaars die vanaf de jaren zeventig naar Europa en uiteindelijk naar Nederland kwamen om hun opleiding te voltooien en hier gebleven zijn. Te denken valt aan Nour-Eddine Jarram en Bouchaib Dihaj (Marokko), Abousleiman (Libanon), Baldin (Iraaks Koerdistan), Saad Ali (Irak, inmiddels verhuisd naar Frankrijk), Essam Marouf , Shawky Ezzat, Achnaton Nassar (Egypte) en van een iets latere lichting Abdulhamid Lahzami en Chokri Ben Amor (Tunesië) . [1]
Achnaton Nassar, bijvoorbeeld, kwam naar Nederland om verder te studeren aan de Rijksacademie. Hij werd in 1952 in Qena, Egypte, geboren en studeerde aan de universiteiten van Alexandrië en Cairo. Hier werd hij opgeleid in de islamitische traditie, waarbij het Arabische alfabet als uitgangspunt diende. Nassar vond dit te beperkt. De drang om zich verder te ontwikkelen dreef hem naar Europa. Na een studie architectuur in het Griekse Saloniki deed Nassar zijn toelatingsexamen voor de Rijksacademie, te Amsterdam. Daarna vestigde hij zich in 1982 in Amstelveen.
Het grootste deel van Nassars werk bestaat uit abstracte tekeningen, waarbij hij verschillende technieken inzet. In zijn composities verwijst Nassar vaak naar de abstracte vormtaal van de islamitische kunst en het Arabische schrift, al verwerkt hij deze met de organische vormen die hij hier in bijvoorbeeld het Amsterdamse bos aantreft, dat vlakbij zijn atelier ligt. [2]
In de jaren negentig heeft Nassar een serie popart-achtige figuratieve werken gemaakt, die een dwarse kijk geven op het toen net oplaaiende debat over ‘de multiculturele samenleving’. In deze serie werken combineert Nassar clichébeelden van wat de Nederlandse identiteit zou zijn, met clichébeelden die hier bestaan van de Arabische cultuur. Door op een ironische manier beide stereoptype beelden te combineren, worden beiden gerelativeerd of ontzenuwd.
Een voorbeeld is het hier getoonde paneel uit de periode 1995-2000. Het werk verwijst naar het bankbiljet voor duizend gulden, waarop het portret van Spinoza staat weergegeven. Door kleine interventies is het beeld van betekenis veranderd. Het gebruikelijke 1000 gulden is vervangen met 1001 Nacht en ‘De Nederlandsche Bank’ is veranderd in ‘De Wereldliteratuurbank’. Het biljet is getekend door president N. Mahfouz op 22 juli 1952, de dag van de Egyptische revolutie en bovendien Nassars geboortedag. Een opmerkelijk detail zijn de met goudverf aangebrachte lijnen in het gezicht van Spinoza. Deze lijnen, die lopen vanaf het profiel van de neus via de rechter wenkbrauw naar het rechteroog, vormen het woord Baruch in het Arabisch, Spinoza’s voornaam. Op deze wijze plaatst Nassar een Nederlands symbool als het duizend gulden biljet in een nieuwe context. Spinoza was immers in zijn tijd ook een vreemdeling, namelijk een nazaat van Portugese Joden. Met een werk als dit stelt Nassar belangrijke vragen over nationale versus hybride identiteit en maakt hij een statement over de betrekkelijkheid van symboliek als een statisch referentiepunt van nationale identificatie. [3]
Ook de andere figuratieve werken van Nassar staan vol met dit soort verwijzingen. De essentie van zijn werk ligt in hoe de een naar de ander kijkt en de ander weer naar de één. De ‘oosterling’ kijkt naar de ‘westerling’ volgens een bepaald mechanisme, maar Nassar heeft vooral dit thema in omgekeerde richting verwerkt: wat is de cultureel bepaalde blik van het ‘Westen’ naar de ‘Oriënt’?
Achnaton Nassar, Zonder titel, acryl op paneel, 1995-1996 (afb. collectie van de kunstenaar)
Met zijn beeldinterventies legt Nassar valse neo-koloniale en exotistische structuren bloot, die in het westerse culturele denken bestaan. Hiermee raakt hij een belangrijk punt van de westerse cultuurgeschiedenis. Volgens de Palestijnse literatuurwetenschapper Edward Said bestaat er een groot complex aan cultureel bepaalde vooroordelen in de westerse culturele canon wat betreft de ‘Oriënt’. In zijn belangrijkste werk, Orientalism (1978), heeft hij erop gewezen dat de beeldvorming van het westen van de Arabische wereld vooral wordt bepaald door enerzijds een romantisch exotisme en anderzijds door een reactionaire kracht die, in de wil tot overheersing, de ‘irrationaliteit’ van de ‘Oriënt’ wil indammen, daar zij nooit zelf in staat zou zijn om tot vernieuwingen te komen. Said heeft in zijn belangrijke wetenschappelijke oeuvre (Orientalism en latere werken) de onderliggende denkstructuren blootgelegd, die hij toeschrijft aan het imperialistische gedachtegoed, een restant dat is gebleven na de koloniale periode en nog steeds zijn weerslag vindt in bijvoorbeeld de wetenschap (zie Bernard Lewis, maar van iets later bijvoorbeeld ook de notie van de ‘Clash of Civilizations’ van Samuel Huntington, die sterk op het gedachtegoed van Lewis is geïnspireerd- het begrip ‘Clash of Civilizations’ is zelfs ontleend aan een passage uit Lewis’ artikel The Roots of the Muslim Rage uit 1990), de media en de politiek. [4] Ook voor het debat in de hedendaagse kunst is Saids bijdrage van groot belang geweest. Op dit moment speelt het discours zich af tussen processen van uitsluiting, het toetreden van de ander (maar daarbij het insluipende gevaar van exotisme), of gewoon dat goede kunst van ieder werelddeel afkomstig kan zijn.
De overgrote meerderheid van de kunstenaars uit de Arabische wereld in Nederland bestaat vooral uit kunstenaars uit Irak, die grotendeels in de jaren negentig naar Nederland zijn gekomen als politiek vluchteling voor het vroegere Iraakse regime. Het gaat hier om zo’n tachtig beeldende kunstenaars, zowel van Arabische als Koerdische afkomst. Naast beeldende kunstenaars zijn er overigens ook veel dichters (bijv. Salah Hassan, Naji Rahim, Chaalan Charif en al-Galidi ), schrijvers (Mowaffk al-Sawad en Ibrahim Selman), musici (zoals het beroemde Iraqi Maqam ensemble van Farida Mohammed Ali, de fluitist / slagwerker Sattar Alsaadi, de zanger Saleh Bustan en het Koerdische gezelschap Belan, van oa Nariman Goran) en acteurs (bijv. Saleh Hassan Faris) in die tijd naar Nederland gekomen. [5]
Beeldende kunstenaars uit Irak die zich de afgelopen jaren in Nederland hebben gemanifesteerd zijn oa Ziad Haider (helaas overleden in 2006, zie ook dit artikel op dit blog), Aras Kareem (zie ook hier op dit blog), Monkith Saaid (helaas overleden in 2008), Ali Talib , Afifa Aleiby, Nedim Kufi (zie op dit blog hier en hier), Halim al Karim (verhuisd naar de VS, overigens nu op de Biënnale van Venetië, zie dit artikel), Salman al-Basri, Mohammed Qureish, Hoshyar Rasheed (zie ook op dit blog), Sadik Kwaish Alfraji, Sattar Kawoosh , Iman Ali , Hesam Kakay, Fathel Neema, Salam Djaaz, Araz Talib, Hareth Muthanna, Awni Sami, Fatima Barznge en vele anderen. [6]
Een Iraakse kunstenaar, die sinds de laatste jaren steeds meer boven de horizon van ook de Nederlandse gevestigde kunstinstellingen is gekomen, is Qassim Alsaedy (Bagdad 1949). Alsaedy studeerde in de jaren zeventig aan de kunstacademie in Bagdad, waar hij een leerling was van oa Shakir Hassan al-Said, een van de meest toonaangevende kunstenaars van Irak en wellicht een van de meest invloedrijke kunstenaars van de Arabische en zelfs islamitische wereld van de twintigste eeuw. [7] Gedurende zijn studententijd kwam Alsaedy al in conflict met het regime van de Ba’thpartij. Hij werd gearresteerd en zat negen maanden gevangen in al-Qasr an-Nihayyah, het beruchte ‘Paleis van het Einde’, de voorloper van de latere Abu Ghraib gevangenis.
Na die tijd was het voor Alasedy erg moeilijk om zich ergens langdurig als kunstenaar te vestigen. Hij woonde afwisselend in Syrië, Jemen en in de jaren tachtig in Iraaks Koerdistan, waar hij leefde met de Peshmerga’s (de Koerdische rebellen). Toen het regime in Bagdad de operatie ‘Anfal’ lanceerde, de beruchte genocide campagne op de Koerden, week Alsaedy uit naar Libië, waar hij zeven jaar lang als kunstenaar actief was. Uiteindelijk kwam hij midden jaren negentig naar Nederland.
Qassim Alsaedy, object uit de serie/installatie Faces of Baghdad, assemblage van metaal en lege patroonhulzen op paneel, 2005 (geëxposeerd op de Biënnale van Florence van 2005). Afb. collectie van de kunstenaar
In het werk van Alsaedy staan de afdrukken die de mens in de loop van geschiedenis hebben achterlaten centraal. Hij is vooral gefascineerd door oude muren, waarop de sporen van de geschiedenis zichtbaar zijn. In zijn vaderland Irak, het gebied van het vroegere Mesopotamië, werden al sinds duizenden jaren bouwwerken opgetrokken, die in de loop van de geschiedenis weer vergingen. Telkens weer liet de mens zijn sporen na. In Alsaedy’s visie blijft er op een plaats altijd iets van de geschiedenis achter. In een bepaald opzicht vertoont het werk van Qassim Alsaedy enige overeenkomsten met het werk van de bekende Nederlandse kunstenaar Armando . Toch zijn er ook verschillen; waar Armando in zijn ‘schuldige landschappen’ tracht uit te drukken dat de geschiedenis een blijvend stempel op een bepaalde plaats drukt (zie zijn werken nav de Tweede Wereldoorlog en de concentratiekampen van de Nazi’s), laat Alsaedy de toeschouwer zien dat de tijd uiteindelijk de wonden van de geschiedenis heelt. [8]
Het hier getoonde werk gaat meer over de recente geschiedenis van zijn land. Alsaedy maakte deze assemblage van lege patroonhulzen na zijn bezoek aan Bagdad in de zomer van 2003, toen hij na meer dan vijfentwintig jaar voor het eerst weer zijn geboorteland bezocht. Vanzelfsprekend is dit werk een reactie op de oorlog die dat jaar begonnen was. Maar ook deze ‘oorlogsresten’ zullen uiteindelijk wegroesten en verdwijnen, waarna er slechts een paar gaten of littekens achterblijven.
Sinds de laatste tien jaar begint ook de tweede generatie migrantenkunstenaars uit de Arabische wereld zichtbaar te worden. De tot nu toe meest bekende kunstenaar uit deze categorie is de Nederlandse/ Marokkaanse kunstenaar Rachid Ben Ali. Ben Ali bezocht kortstondig de mode-academie en de kunstacademie in Arnhem, maar vestigde zich al snel als autonoom kunstenaar in Amsterdam. Sinds die tijd heeft hij een stormachtige carrière doorgemaakt. Hij werd ‘ontdekt’ door Rudi Fuchs, exposeerde in het Stedelijk op de tentoonstelling die was samengesteld door Koningin Beatrix en had een paar grote solo-exposities, waaronder in Het Domein in Sittard (2002) en in het Cobramuseum in Amstelveen (2005). Deze tentoonstellingen verliepen overigens niet zonder controverses. Vanuit de islamitische hoek, maar zeker ook vanuit de autochtone Nederlandse hoek (zoals in de gemeente van Sittard, toen Ben Ali in het Domein exposeerde in 2002), werd het werk van Ben Ali als provocerend of aanstootgevend ervaren, vooral vanwege de expliciet homo-erotische voorstellingen die hij had verbeeld. [9]
Het werk van Ben Ali is rauw, direct, intuïtief en soms confronterend. In zijn werk zijn persoonlijke en politieke thema’s met elkaar verweven. Een belangrijke rol spelen zijn persoonlijke achtergrond, zijn homoseksualiteit, zijn verontwaardiging over zowel racisme en vreemdelingenhaat, als over religieuze bekrompenheid en intolerantie en zijn betrokkenheid bij wat er in de wereld gebeurt. Het hier getoonde werk maakte Ben Ali naar aanleiding van beelden van doodgeschoten Palestijnse kinderen door het Israëlische leger. Het weergegeven silhouet is een verbeelding van zijn eigen schaduw. Ben Ali heeft zichzelf hier weergeven als een machteloze toeschouwer, die van een grote afstand niet in staat is om iets te doen, behalve te aanschouwen en te getuigen. [10]
Er zijn nog veel meer kunstenaars uit de Arabische wereld in Nederland actief, zowel uit het Midden Oosten als Noord Afrika. Het is vanzelfsprekend onmogelijk om hen allemaal in dit verband recht te doen. Hoewel de meesten nog onbekend zijn bij de gevestigde instellingen, neemt hun zichtbaarheid in de Nederlandse kunstwereld langzaam maar zeker toe.
Floris Schreve,
Amsterdam, november 2010
فلوريس سحرافا
امستردام، 2010
Zie in dit verband ook mijn recente uitgebreide tekst over Qassim Alsaedy, nav de tentoonstelling in Diversity & Art en de bijdragen rond mijn lezing (de handout, mijn bijdrage in Kunstbeeld en de Engelse versie, waarin ik beiden heb samengevoegd) over de hedendaagse kunst in de Arabische wereld, waarin de actuele gebeurtenissen wel uitgebreid aan de orde zijn gekomen
Rachid Ben Ali, Zonder Titel, acryl op doek, 2001 (foto Floris Schreve)
Noten
[1] Tineke Lonte, Kleine Beelden, Grote Dromen, Al Farabi, Beurs van Berlage, Amsterdam, 1993 (zie ook Jihad Abou Sleiman, Arabische kunstenaars schilderen bergen in Nederland, in Rosemarie Buikema, Maaike Meijer, ‘Cultuur en Migratie in Nederland; Kunst in Beweging 1980-2000’, Sdu Uitgevers, Den Haag, 2004, pp. 237-252, http://www.dbnl.org/tekst/meij017cult02_01/meij017cult02_01_0015.php) ; Mili Milosevic, Schakels, Museum voor Volkenkunde (Wereldmuseum), Rotterdam, 1988; Jetteke Bolten, Els van der Plas, Het Klimaat: Buitenlandse Beeldende Kunstenaars in Nederland, Gate Foundation, Stedelijk Museum de Lakenhal, Culturele Raad Zuid Holland, Den Haag, 1991; Paul Faber, Sebastian López, Double Dutch; transculturele beïnvloeding in de beeldende kunst, Stichting Kunst Mondiaal, Tilburg, 1992 (zie hier de introductie); Els van der Plas, Anil Ramdas, Sebastian López, Het land dat in mij woont: literatuur en beeldende kunst over migratie, Gate Foundation, Museum voor Volkenkunde (Wereldmuseum), Rotterdam, 1995.
[2] Hans Sizoo, ‘Nassar, het park en de Moskee’, in J. Rutten (red.) met bijdragen van Kitty Zijlmans, Floris Schreve, Hans Sizoo, Achnaton Nassar, Saskia en Hassan gaan trouwen, werken van Achnaton Nassar, Universiteitsbibliotheek Leiden, 2001. Zie ook http://www.dripbook.com/achnatonnassar/splash/ en voor meer abstract werk (tekeningen), zie de site van Galerie Art Singel 100, http://www.artxs.nl/achnaton.htm
[3] Saskia en Hassan (2001), zie ook de online versie http://bc.ub.leidenuniv.nl/bc/tentoonstelling/Saskia_en_hassan/
[4] Edward Said, Orientalism; Western conceptions of the Orient, Pantheon Books, New York, 1978 (repr. Penguin Books, New York 1995, 2003). Zie ook: Samuel Huntington, The Clash of Civilizations?, Foreign Affairs, vol. 72, no. 3, Summer 1993; Bernard Lewis, The Roots of the Muslim Rage, The Atlantic Monthly, September 1990, http://www.theatlantic.com/magazine/archive/1990/09/the-roots-of-muslim-rage/4643/ , Edward Said, The Clash of Ignorance, The Nation, 4 October, 2001, http://www.thenation.com/article/clash-ignorance
[5] Zie bijv. Chaalan Charif, Dineke Huizenga, Mowaffk al-Sawad (red.), Dwaallicht; tien Iraakse dichters in Nederland (poëzie van Mohammad Amin, Chaalan Charif, Venus Faiq, Hameed Haddad, Balkis Hamid Hassan, Salah Hassan, Karim Nasser, Naji Rahim, Mowaffk al-Sawad en Ali Shaye), de Passage, Groningen, 2006; Mowaffk al-Sawad, Stemmen onder de zon, uitgeverij de Passage, Groningen (roman, gebundelde brieven), 2002; Ibrahim Selman, En de zee spleet in tweeën, in de Knipscheer, Amsterdam, 2002 (roman) en de website van Al Galidi http://www.algalidi.com/. Over Iraakse schrijvers in Nederland Dineke Huizenga, Parels van getuigenissen, Zemzem; Tijdschrift over het Midden Oosten, Noord Afrika en islam, themanummer ‘Nederland en Irak’, jaargang 2, nr. 2/ 2006, pp. 56-63 en over Iraakse musici in Nederland Neil van der Linden, Muzikant in Holland, idem, pp. 82-87
[6] Zie oa W. P. C. van der Ende, Versluierde Taal, vijf uit Irak afkomstige kunstenaars in Nederland, Museum Rijswijk, Vluchtelingenwerk Rijswijk, 1999; IMPRESSIES; Kunstenaars uit Irak in ballingschap, AIDA Nederland, Amsterdam, 1996; Ismael Zayer, 28 kunstenaars uit Irak in Nederland, de Babil Liga voor de letteren en de kunsten, Gemeentehuis Den Haag, 2000; Anneke van Ammelrooy, Karim al-Najar, Iraakse kunstenaars in het Museon, Babil, Den Haag, november, 2002; Floris Schreve, Out of Mesopotamia; Iraakse kunstenaars in ballingschap, Leidschrift, Vakgroep Geschiedenis Universiteit Leiden, 17-3-2002 (bewerkte versie Iraakse kunst in de Diaspora, verschenen in Eutopia, nr. 4, april 2003, pp. 45-63); Floris Schreve, Kunst gedijt ook in ballingschap, Zemzem; Tijdschrift over het Midden Oosten, Noord Afrika en islam, themanummer ‘Nederland en Irak’, jaargang 2, nr. 2/ 2006, pp. 73-80 (online versie: https://fhs1973.wordpress.com/2009/06/16/ ); Helge Daniels, Corien Hoek, Charlotte Huygens, Focus Irak, programma en catalogus van het Iraakse culturele festival/tentoonstelling in het Wereldmuseum, ism de Stchting Akkaad, Rotterdam, mei 2004 (zie http://www.akaad.nl/archief.php); programma ‘Iraakse kunsten in Amsterdam’ (2004), zie http://aidanederland.nl/wordpress/archief/discipline/multidisciplinair/seizoen-2004-2005/iraakse-kunsten-in-amsterdam/. Zie ook Beeldenstorm; vijf Iraakse kunstenaars in Nederland over hun ervaringen in Irak, ‘Factor’, IKON, Nederland 1, 17 juli, 2003, http://www.ikonrtv.nl/factor/index.asp?oId=924#. Zie over Iraakse kunstenaars uit de Diaspora van verschillende landen (uit Nederland Nedim Kufi) Robert Kluijver, Nat Muller, Borders; contemporary Middle Eastern Art and Discourse, Gemak/ De Vrije Academie, Den Haag, oktober 2007/januari 2009.
[7] Nada Shabout, Shakir Hassan Al Said; A Journey towards the One-dimension, Universe in Universe, Ifa (Duitsland), april, 2008, http://universes-in-universe.org/eng/nafas/articles/2008/shakir_hassan_al_said . Zie ook Saeb Eigner, Art of the Middle East; modern and contemporary art of the Arab World and Iran, Merrell, Londen/New York, 2010; Maysaloun Faraj (ed.), Strokes of genius; contemporary Iraqi art, Saqi Books, Londen, 2002; Mohamed Metalsi, Croisement de Signe, Institut du Monde Arabe, Parijs, 1989. Zie ook hier, op de site van de Darat al-Funun in Amman (Jordanië), een van de meest toonaangevende musea voor moderne en hedendaagse kunst in de Arabische wereld.
[8] Zie mijn interview met Qassim Alsaedy, augustus 2000, gepubliceerd op https://fhs1973.wordpress.com/2008/07/14/. Een interview met Alsaedy in het Arabisch (in al-Hurra) is hier te raadplegen. Zie voor meer werk Qassim Alsaedy’s website, http://www.qassim-alsaedy.com/ of de website van de galerie van Frank Welkenhuysen (Utrecht) http://www.kunstexpert.com/kunstenaar.aspx?id=4481
[9] Patrick Healy, Henk Kraan, Rachid Ben Ali, Amsterdam, 2000; Rudi Fuchs, Het Stedelijk Paleis, de keuze van de Koningin, Stedelijk Museum Amsterdam, 2000; Bloothed, Het Domein Sittard, 2003, Rachid Ben Ali, Cobra Museum, Amstelveen, 2005. Zie verder discussie op Maroc.nl (http://www.maroc.nl/forums/archive/index.php/t-43300.html), Premtime (http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/658197/2005/01/25/PREMtime.dhtml), of bij de Nederlandse Moslimomroep (http://www.nmo.nl/67-kunst__offerfeest_en_nationale_verzoening.html?aflevering=2413).
[10] Dominique Caubet, Margriet Kruyver, Rachid Ben Ali, Thieme Art, 2008. Zie voor recent werk de website van Witzenhausen Gallery, http://www.witzenhausengallery.nl/artist.php?mgrp=0&idxArtist=185
Tien jaar na 9/11
Nu het tien jaar is na 9/11 wil ik op deze plaats ook stilstaan bij de aanslagen in Amerika, die grote gevolgen hadden voor de gebeurtenissen in het afgelopen decennium. Ik wil dat doen door hier een aantal documentaires aan te prijzen, waarvan ik zelf geloof dat die belangrijk/ interessant/veelzeggend zijn.
Allereerst natuurlijk het superieure Channel 4 drieluik The Power of Nightmares:
The Power of Nightmares, subtitled The Rise of the Politics of Fear, is a 3 part BBC documentary film series, written and produced by Adam Curtis.
The films compare the rise of the Neo-Conservative movement in the United States and the radical Islamist movement, making comparisons on their origins and claiming similarities between the two. More controversially, it argues that the threat of radical Islamism as a massive, sinister organized force of destruction, specifically in the form of al-Qaeda, is a myth perpetrated by politicians in many countries—and particularly American Neo-Conservatives—in an attempt to unite and inspire their people following the failure of earlier, more utopian ideologies.
Part 1: Baby It’s Cold Outside:
Zie voor een versie met Nederlandse ondertiteling:
http://video.google.com/videoplay?docid=-1209880818148218142
The first part of the series explains the origin of Islamism and Neo-Conservatism. It shows Egyptian civil servant Sayyid Qutb, depicted as the founder of modern Islamist thought, visiting the U.S. to learn about the education system, but becoming disgusted with what he saw as a corruption of morals and virtues in western society through individualism. When he returns to Egypt, he is disturbed by westernization under Gamal Abdel Nasser and becomes convinced that in order to save society it must be completely restructured along the lines of Islamic law while still using western technology. He also becomes convinced that this can only be accomplished through the use of an elite “vanguard” to lead a revolution against the established order. Qutb becomes a leader of the Muslim Brotherhood and, after being tortured in one of Nasser’s jails, comes to believe that western-influenced leaders can justly be killed for the sake of removing their corruption. Qutb is executed in 1966, but he influences the future mentor of Osama bin Laden, Ayman al-Zawahiri, to start his own secret Islamist group. Inspired by the 1979 Iranian revolution, Zawahiri and his allies assassinate Egyptian president Anwar Al Sadat, in 1981, in hopes of starting their own revolution. The revolution does not materialize, and Zawahiri comes to believe that the majority of Muslims have been corrupted not only by their western-inspired leaders, but Muslims themselves have been affected by jahilliyah and thus both may be legitimate targets of violence if they do not join him. They continued to have the belief that a vanguard was necessary to rise up and overthrow the corrupt regime and replace with a pure Islamist state.
At the same time in the United States, a group of disillusioned liberals, including Irving Kristol and Paul Wolfowitz, look to the political thinking of Leo Strauss after the perceived failure of President Johnson’s “Great Society”. They come to the conclusion that the emphasis on individual liberty was the undoing of the plan. They envisioned restructuring America by uniting the American people against a common evil, and set about creating a mythical enemy. These factions, the Neo-Conservatives, came to power under the Reagan administration, with their allies Dick Cheney and Donald Rumsfeld, and work to unite the United States in fear of the Soviet Union. The Neo-Conservatives allege the Soviet Union is not following the terms of disarmament between the two countries, and, with the investigation of “Team B”, they accumulate a case to prove this with dubious evidence and methods. President Reagan is convinced nonetheless.
Part 2: The Phantom Victory:
Zie voor een versie met Nederlandse ondertiteling: http://video.google.com/videoplay?docid=7307000565144006714
In the second episode, Islamist factions, rapidly falling under the more radical influence of Zawahiri and his rich Saudi acolyte Osama bin Laden, join the Neo-Conservative-influenced Reagan Administration to combat the Soviet Union’s invasion of Afghanistan. When the Soviets eventually pull out and when the Eastern Bloc begins to collapse in the late 1980s, both groups believe they are the primary architects of the “Evil Empire’s” defeat. Curtis argues that the Soviets were on their last legs anyway, and were doomed to collapse without intervention.
However, the Islamists see it quite differently, and in their triumph believe that they had the power to create ‘pure’ Islamic states in Egypt and Algeria. However, attempts to create perpetual Islamic states are blocked by force. The Islamists then try to create revolutions in Egypt and Algeria by the use of terrorism to scare the people into rising up. However, the people were terrified by the violence and the Algerian government uses their fear as a way to maintain power. In the end, the Islamists declare the entire populations of the countries as inherently contaminated by western values, and finally in Algeria turn on each other, each believing that other terrorist groups are not pure enough Muslims either.
In America, the Neo-Conservatives’ aspirations to use the United States military power for further destruction of evil are thrown off track by the ascent of George H. W. Bush to the presidency, followed by the 1992 election of Bill Clinton leaving them out of power. The Neo-Conservatives, with their conservative Christian allies, attempt to demonize Clinton throughout his presidency with various real and fabricated stories of corruption and immorality. To their disappointment, however, the American people do not turn against Clinton. The Islamist attempts at revolution end in massive bloodshed, leaving the Islamists without popular support. Zawahiri and bin Laden flee to the sufficiently safe Afghanistan and declare a new strategy; to fight Western-inspired moral decay they must deal a blow to its source: the United States.
Zie voor een versie met Nederlandse ondertiteling: http://video.google.com/videoplay?docid=551664672370888389
The final episode addresses the actual rise of Al-Qaeda. Curtis argues that, after their failed revolutions, bin Laden and Zawahiri had little or no popular support, let alone a serious complex organization of terrorists, and were dependent upon independent operatives to carry out their new call for jihad. The film instead argues that in order to prosecute bin Laden in absentia for the 1998 U.S. embassy bombings, US prosecutors had to prove he was the head of a criminal organization responsible for the bombings. They find a former associate of bin Laden, Jamal al-Fadl, and pay him to testify that bin Laden was the head of a massive terrorist organization called “Al-Qaeda”. With the September 11th attacks, Neo-Conservatives in the new Republican government of George W. Bush use this created concept of an organization to justify another crusade against a new evil enemy, leading to the launch of the War on Terrorism.
After the American invasion of Afghanistan fails to uproot the alleged terrorist network, the Neo-Conservatives focus inwards, searching unsuccessfully for terrorist sleeper cells in America. They then extend the war on “terror” to a war against general perceived evils with the invasion of Iraq in 2003. The ideas and tactics also spread to the United Kingdom where Tony Blair uses the threat of terrorism to give him a new moral authority. The repercussions of the Neo-Conservative strategy are also explored with an investigation of indefinitely-detained terrorist suspects in Guantanamo Bay, many allegedly taken on the word of the anti-Taliban Northern Alliance without actual investigation on the part of the United States military, and other forms of “preemption” against non-existent and unlikely threats made simply on the grounds that the parties involved could later become a threat. Curtis also makes a specific attempt to allay fears of a dirty bomb attack, and concludes by reassuring viewers that politicians will eventually have to concede that some threats are exaggerated and others altogether devoid of reality. “In an age when all the grand ideas have lost credibility, fear of a phantom enemy is all the politicians have left to maintain their power.”
Said Qutb (rechts), de ‘geestelijk vader’ van de moderne radicale islamistische beweging en belangrijke inspiratiebron voor Bin Laden en Ayman al Zawahiri, in Amerika (Colorado), jaren veertig
Ayman al-Zawahiri, begin jaren zeventig
De Bin Laden familie in Stockholm in 1971. Tweede van rechts: de veertienjarige Osama.
foto van een Amerikaanse soldaat in Afghanistan (bron: http://www.demorgen.be/dm/nl/8056/Foto/photoalbum/detail/1087714/803005/87/De-oorlog-in-Afghanistan-deel-3.dhtml )
Ander materiaal dat om verschillende redenen de moeite van het bekijken waard is (van de meest overtrokken complottheorieën, tot buitengewoon zinnige bijdragen):
Loose Change: (de bekendste complotfilm over 9/11)
Zembla: Het Complot van 11 september (een zinnige weerlegging van vooral Loose Change)
9/11 Press for Truth (een hele zinvolle documentaire, vooral een verslag van een groepje nabestaanden van 9/11 die kritische vragen zijn gaan stellen)
Tegenlicht: De Ijzeren Driehoek (over de belangenverstrengeling van de internationale wapenhandel en de politiek en wie er van de War on Terror profiteert. Vooral gericht op de duistere Carlylegroup. Zeer degelijk)
Tegenlicht: De Berg (over wat de drijfveren van de moslimfundamentalisten zijn. Met oa Karen Armstrong, Benjamin Barber, Manuel Castells, Khozh-Ahmed Noukhaev en Mansour Jachimczyk)
Tegenlicht: De Impact; over de betekenis van 9/11 (met Lawrence Wilkerson, Paul Bremer III en Francis Fukuyama over de betekenis van 9/11, tien jaar later)
Fahrenheit 911 (de grote klassieker van Michael Moore. Bijna alle bovenstaande thema’s komen aan bod, zij het dat het minder degelijk en vooral op een polemische- en soms heel geestige- manier wordt gebracht)
Jason Burke: The 9/11 Wars Een buitengewoon interessante korte voordracht van onderzoeksjournalist Jason Burke (‘The Observer’), over tien jaar 9/11 (Royal Society for the encouragement of Arts, Manufactures and Commerce). Burke heeft meermaals betoogd dat al-Qaeda eerder een constructie, een mythe, is, dan een daadwerkelijk bestaande organisatie of netwerk.
Ook de Nederlandse publieke omroep stond stil bij tien jaar na 9/11. Bekijk hier de serie 9.11 de dag die de wereld veranderde
Belangrijke primaire bronnen:
The Project for a New American Century Belangrijkste site van de Neo-conservatieven
Sayyid Qutb, Milestones/Ma’alim fi’l-tareeq/معالم في الطريق Sayyid Qutbs belangrijkste geschrift uit 1965 online (Engels). Milestones is een van de belangrijkste manifesten van de milante islamistische beweging en inspiratiebron voor bijv. Bin Laden
Over de (in)directe uitvloeisels van 9/11 en ‘The War on Terror’:
The Road to Guantanamo (een onthutsende documentaire over het lot van drie Britse Moslims die onschuldig vastzaten op Guantanamo Bay
Big Storm; the Lynndie England Story Huiveringwekkende documentaire van Twan Huys (2005) over de daders achter het Abu Ghraib schandaal (Engelstalige versie)
No End in Sight (over het rampzalige beleid van Amerika, na de invasie van Irak)
En last but not least de geweldige serie ‘De Vloek van Osama’, over tien jaar 9/11, van de Belgische journalist Rudi Vranckx (VRT):
Enkele literatuursuggesties (verre van volledig):
- Karen Armstrong, The Battle for God: Fundamentalism in Judaism, Christianity and Islam, 2000 (in het Nederlands: De Strijd om God. Een geschiedenis van het fundamentalisme, De Bezige Bij, Amsterdam, 2005)
- Benjamin Barber (die recent nogal in opspraak is geraakt, omdat hij zich zou hebben laten betalen door Qadhafi en zitting had in de denktank van Saif Qadhafi, ‘The Monitor Group’, zie hier– dit doet mijns inziens echter niets af aan de waarde van dit werk, FS), Jihad versus Mc World; Terrorism’s Challenge to Democracy, Balantine books, New York, 2001 (oorspr. 1995)
- Jason Burke, Al-Qaeda: The True Story of Radical Islam, IB Tauris, Londen, 2003
- Robert Fisk, The Great War for Civilisation; The Conquest of the Middle East, Londen, 2005 (in het Nederlands: De grote beschavingsoorlog ; de Verovering van het Midden-Oosten, Ambo, 2005)
- Seymour M. Hersh, Chain of Command: The Road from 9/11 to Abu Ghraib, Haper Collins, New York, 2004 (Nederlands: Bevel van hogerhand; de weg van 11 september tot het Abu Ghraib-Schandaal, De Bezige Bij, Amsterdam, 2004)
- Gilles Kepel, The roots of radical Islam, Saqi Books, London, 2005
- Craig Unger, House of Bush House of Saud: The Secret Relationship Between the World’s Two Most Powerful Dynasties. Gibson Square Books, New York, 2004 (Nederlands: De Familie Bush en het Huis van Saud; de verborgen betrekkingen tussen de twee machtigste dynastieën ter wereld, Mets & Schilt, Amsterdam, 2004)
Update april 2012: The 9/11 Decade – The Clash of Civilizations? (documentaire Al Jazeera) Grote aanrader
Modern and contemporary art of the Middle East and North Africa
الفن المعاصر في العالم العربي وإيران
Since the recent developments in Tunisia and Egypt and probably to follow in other Arab countries, even the mainstream media have noticed that in the Arab world and Iran there is a desire for freedom and democracy. While in the Western World often reduced to essentialist clichés of the traditional Arab or the Muslim extremists the recent events show the opposite. The orientalist paradigm, as Edward Said has defined in 1978, or even the ‘neo-orientalist’ version (according to Salah Hassan), virulent since 9 / 11, are denounced by the images of Arab satellite channels like Al Jazeera. It proofs that there are definitely progressive and freedom-loving forces in the Middle East, as nowadays becomes visible for the whole world.
Wafaa Bilal (Iraq, US), from his project ‘Domestic Tension’, 2007 (see for more http://wafaabilal.com/html/domesticTension.html )
Since the last few years there is an increasing interest in contemporary art from that region. Artists such as Mona Hatoum (Palestine), Shirin Neshat (Iran) and the architect Zaha Hadid (Iraq) were already visible in the international art circuit. Since the last five to ten years there are a number of names added, like Ghada Amer (Egypt), Akram Zaatari and Walid Ra’ad (Lebanon), Fareed Armaly and Emily Jacir (Palestine), Mounir Fatmi (Morocco), Farhad Mosheri ( Iran), Ahmed Mater (Saudi Arabia), Mohammed al- Shammerey and Wafaa Bilal (Iraq). Most of these artists are working and living in the Western World.
Walid Ra’ad/The Atlas Group (Lebanon), see http://www.theatlasgroup.org/index.html, at Documenta 11, Kassel, 2002
Mounir Fatmi (Morocco), The Connections, installation, 2003 – 2009, see http://www.mounirfatmi.com/2installation/connexions01.html
Yet the phenomenon of modern and contemporary art in the Middle East isn’t something of last decades. From the end of World War I, when most Arab countries arose in its present form, artists in several countries have sought manners to create their own form of international modernism. Important pioneers were Mahmud Mukhtar (since the twenties and thirties in Egypt), Jewad Selim (forties and fifties in Iraq), or Muhammad Melehi and Farid Belkahia (from the sixties in Morocco). These artists were the first who, having been trained mostly in the West, introduced modernist styles in their homeland. Since that time, artists in several Arab countries draw inspiration from both international modernism, and from traditions of their own cultural heritage.
Shakir Hassan al-Said (Iraq), Objective Contemplations, oil on board, 1984, see http://universes-in-universe.org/eng/nafas/articles/2008/shakir_hassan_al_said/photos/08
Ali Omar Ermes (Lybia/UK), Fa, Ink and acryl on paper
The latter was not something noncommittal. In the decolonization process, the artists often explicitly took a stand against western colonialism. Increasing local traditions here was used often as a strategy. From the late sixties also other factors play a role. “Pan-Arabism” or even the search for a “Pan-Islamic identity” had an impact on the arts. This is obvious in what the French Moroccan art historian Brahim Alaoui called ‘l’ Ecole de Signe’, the ‘school of sign’. Abstract calligraphy and decorative traditions of Islamic art, were in many variations combined with contemporary abstract art. The main representatives of this unique tendency of modern Islamic art were Shakir Hassan al-Said (Iraq, deceased in 2004), and the still very active artists as Rachid Koraichi (Algeria, lives and works in France), Ali Omar Ermes (Libya, lives and works in England) and Wijdan Ali (Jordan). This direction found even a three dimensional variant, in the sculptures of the Iranian artist Parviz Tanavoli.
Laila Shawa (Palestine), Gun for Palestine (from ‘The Walls of Gaza’), silkscreen on canvas, 1995
What is particularly problematic for the development of contemporary art of the Middle East are the major crises of recent decades. The dictatorial regimes, the many wars, or, in the case of Palestine, the Israeli occupation, have often been a significant obstacle for the devolopment of the arts. If the arts were encouraged, it was often for propaganda purposes, with Iraq being the most extreme example (the many portraits and statues of Saddam Hussein speak for themselves). Many artists saw themselves thus forced to divert in the Diaspora (especially Palestinian and Iraqi artists). In the Netherlands there are well over the one hundred artists from the Middle East, of which the majority exists of refugees from Iraq (about eighty). Yet most of these artists are not known to the vast majority of the Dutch cultural institutions and the general public.
Mohamed Abla (Egypt), Looking for a Leader, acrylic on canvas, 2006
In the present context of on the one hand the increased aversion to the Islamic world in many European countries, which often manifests itself into populist political parties, or conspiracy theories about ‘Eurabia’ and, on the other hand, the very recent boom in the Arab world itself, it would be a great opportunity to make this art more visible to the rest of the world. The Middle East is in many respects a region with a lot of problems, but much is also considerably changing. The young people in Tunisia and Egypt and other Arab countries, who challenged their outdated dictatorships with blogs, facebook and twitter, have convincingly demonstrated this. Let us have a look at the arts. There is much to discover.
Floris Schreve
Amsterdam, March, 2011
originally published in ‘Kunstbeeld’, nr. 4, 2011 (see here the original Dutch version). Also published on Global Arab Network and on Local/Global Art, my new blog on international art
Ahmed Mater (Saudi Arabia), Evolution of Man, Cairo Biennale, 2008. NB at the moment Mater is exhibiting in Amsterdam, at Willem Baars Project, Hoogte Kadijk 17, till the 30th of july. See http://www.baarsprojects.com/
Handout lecture ‘Modern and Contemporary art of the Arab World’
محاضرة الفن الحديث والمعاصر في العالم العربي
Diversity & Art, Amsterdam, 17-5-2011, at the occasion of the exhibition of the Dutch Iraqi artist Qassim Alsaedy
Click on the pictures to enlarge
Short introduction on the history and geography of the modern Arab World
- The Ottoman Empire
- The Sykes/Picot agreement
- The formation of the national states
- The Israeli/Palestinian conflict
Ottoman Empire 1739 Ottoman Empire 1914 The Sykes/Picot agreement
The modern Middle East The modern Arab World
Palestinian loss of land 1948-2000 The current situation (2005)
The early modernist pioneers:
- Mahmud Mukhtar (Egypt)
- Jewad Selim (Iraq)
- Faeq Hassan (Iraq)
- Farid Belkahia (Morocco)
The ‘School of Sign’ (acc. Brahim Alaoui, curator of the Institut du Monde Arabe, Paris):
- Shakir Hassan al-Said (Iraq)
- Ali Omar Ermes (Libya)
- Rachid Koraichi (Algeria)
Shakir Hassan al-Said Ali Omar Ermes Rachid Koraichi
Other examples of ‘Arab Modernism’:
- Mohamed Kacimi (Morocco)
- Dhia Azzawi (Iraq)
- Rafik el-Kamel (Tunesia)
Mohamed Kacimi Dhia Azzawi Rafik el-Kamel
The Palestinian Diaspora:
Mona Hatoum Laila Shawa Emily Jacir
Recently emerged ‘international art’:
- Walid Ra’ad/The Atlas Group (Lebanon)
- Mounir Fatmi(Morocco)
- Ahmed Mater (Saudi Arabia)
Walid Ra’ad/The Atlas Group Mounir Fatmi Ahmed Mater
Art and propaganda:
- Iraq (monuments, Victory Arch, Babylon, portraits of Saddam Husayn and Michel Aflaq, the founder of the Ba’thparty)
- Syria (portrait Havez al-Assad)
- Libya (portrait Muammar al-Qadhafi)
Victory Arch ‘Saddam as Saladin’
Statue of Michel Aflaq Statue of Havez al-Assad Muammar al-Qadhafi
The art of the ‘Arab Spring’ in Egypt:
Iraqi artists in the Diaspora:
- Rafa al-Nasiri (Jordan)
- Hanaa Mal Allah (Iraq/UK)
- Ali Assaf (Italy)
- Wafaa Bilal (US)
- Halim al-Karim (Netherlands/US)
- Nedim Kufi (Netherlands)
- Hoshyar Rasheed (Netherlands)
- Aras Kareem (Netherlands)
- Ziad Haider (Netherlands)
- Qassim Alsaedy (Netherlands)
Rafa al-Nasiri Hanaa Mal Allah Ali Assaf
Wafaa Bilal Halim al-Karim Nedim Kufi
Hoshyar Rasheed Aras Kareem Ziad Haider
![222012_218632921487529_100000224696132_1002776_6152992_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/222012_218632921487529_100000224696132_1002776_6152992_n1.jpg)
Qassim Alsaedy, Shortly after the War, mixed media (installation) Diversity&Art, May 2011 (see here an interview with Qassim Alsaedy at the opening-in Arabic)
Selected Bibliography
• Brahim Alaoui, Art Contemporain Arabe, Institut du Monde Arabe, Paris, 1996
• Brahim Alaoui, Mohamed Métalsi, Quatre Peintres Arabe Première ; Azzaoui, El Kamel, Kacimi, Marwan, Institut du Monde Arabe, Paris, 1988.
• Brahim Alaoui, Maria Lluïsa Borràs, Schilders uit de Maghreb (‘Painters of the Maghreb’), Centrum voor Beeldende Kunst, Gent (Belgium), 1994
• Brahim Alaoui, Laila Al Wahidi, Artistes Palestiniens Contemporains, Institut du Monde Arabe, Paris, 1997
• Wijdan Ali, Contemporary Art from the Islamic World, Al Saqi Books, London, 1989.
• Wijdan Ali, Modern Islamic Art; Development and continuity, University of Florida Press, 1997
• Hossein Amirsadeghi , Salwa Mikdadi, Nada Shabout, ao, New Vision; Arab Contemporary Art in the 21st Century, Thames and Hudson, London, 2009.
• Michael Archer, Guy Brett, Catherine de Zegher, Mona Hatoum, Phaidon Press, New York, 1997
• Ali Assaf, Mary Angela Shroth, Acqua Ferita/Wounded Water; Six Iraqi artists interpret the theme of water, Gangemi editore, Venice Biennale, 2011 (artists: Adel Abidin, Ahmed Alsoudani, Ali Assaf, Azad Nanakeli, Halim al-Karim, Walid Siti)
• Mouna Atassi, Contemporary Art in Syria, Damascus, 1998
• Wafaa Bilal (with Kari Lydersen), Shoot an Iraqi; Art, Life and Resistance Under the Gun, City Lights, New York, 2008
• Catherine David (ed),Tamass 2: Contemporary Arab Representations: Cairo, Witte De With Center For Contemporary Art, Rotterdam, 2005
• Saeb Eigner, Art of the Middle East; modern and contemporary art of the Arab World and Iran, Merrell, Londen/New York, 2010 (with an introduction of Zaha Hadid).
• Aida Eltori, Illuminations; Thirty days of running in the Space: Ahmed Basiony (1978-2011) , Venice Biennale, 2011
• Maysaloun Faraj (ed.), Strokes of genius; contemporary Iraqi art, Saqi Books, London, 2002 (see here the presentation of the Strokes of Genius exhibition)
• Mounir Fatmi, Fuck the architect, published on the occasion of the Brussels Biennal, 2008
• Liliane Karnouk, Modern Egyptian Art; the emergence of a National Style, American University of Cairo Press, 1988, Cairo
• Samir Al Khalil (pseudonym of Kanan Makiya), The Monument; art, vulgarity and responsibillity in Iraq, Andre Deutsch, London, 1991
• Robert Kluijver, Borders; contemporary Middle Eastern art and discourse, Gemak, The Hague, October 2007/ January 2009
• Mohamed Metalsi, Croisement de Signe, Institut du Monde Arabe, Parijs, 1989 (on ao Shakir Hassan al-Said)
• Revue Noire; African Contemporary Art/Art Contemporain Africain: Morocco/Maroc, nr. 33-34, 2ème semestre, 1999, Paris.
• Ahmed Fouad Selim, 7th International Biennial of Cairo, Cairo, 1998.
• Ahmed Fouad Selim, 8th International Biennial of Cairo, Cairo, 2001.
• M. Sijelmassi, l’Art Contemporain au Maroc, ACR Edition, Paris, 1889.
• Walid Sadek, Tony Chakar, Bilal Khbeiz, Tamass 1; Beirut/Lebanon, Witte De With Center For Contemporary Art, Rotterdam, 2002
• Paul Sloman (ed.), with contributions of Wijdan Ali, Nat Muller, Lindsey Moore ao, Contemporary Art in the Middle East, Black Dog Publishing, London, 2009
• Stephen Stapleton (ed.), with contributions of Venetia Porter, Ashraf Fayadh, Aarnout Helb, ao, Ahmed Mater, Booth-Clibborn Productions, Abha/London 2010 (see also www.ahmedmater.com)
• Rayya El Zein & Alex Ortiz, Signs of the Times: the Popular Literature of Tahrir; Protest Signs, Graffiti, and Street Art, New York, 2011 (see http://arteeast.org/pages/literature/641/)
Links to relevant websites of institutions, manifestations, magazines, museums and galleries for Contemporary Art of the Middle East and North Africa:
- al-Jadeed a review and record of Arab Art and Culture
- Artists of the Middle East online exhibition of the British Museum
- Arts, Culture and Place (ISIM Review nr. 22)
- Association for Modern and Contemporary Art of the Arab World, Iran, and Turkey (AMCA)
- Aya Art Gallery gallery/platform for contemporary art of Iraq (and other countries of the region) of Maysaloun Faraj and Ali Mousawi in London
- Ben Davis, The Iraqi Century of Art
- Bidoun magazine for art and culture of the Middle East
- Biennale of Cairo
- Contemporary Arab Art-Irak (Ara Gallery)- a small but fine selction of some of the most interesting Iraqi artists in the world (Dubai)
- Contemporary Arab Representations
- Dafatir (Iraqi notebook-project of Nada Shabout with several Iraqi artists spread over the world)
- Darat al-Funun The Khalid Shoman Foundation-Museum for modern and contemporary art in Amman (Jordan)
- EUMAN European Union Migrant Artists Network (Helsinki)- many Iraqi artists
- Greenbox Museum for Contemporary Art of Saudi Arabia, Amsterdam
- Institut du Monde Arabe (IMA) The famous Istitut du Monde Arabe in Paris has a large department for modern art
- International Network for Contemporary Iraqi Artists (INCIA)
- Iraqi Art.com
- Iraqi artists (Unverse in Universe) several articles on 27 Iraqi artists worldwide
- Iraqi Artists Association
- Iraqi Fine Artists Association
- Khalil Sakakini Cultural Centre a platform for contemporary art in Ramallah, Palestine
- Mashrabia Art Gallery A gallery and platform for contemporary art in Cairo
- Mathaf Arab Museum of Modern Art (Doha, Qatar)
- Nada Shabout, Shakir Hassan al-Said; a journey towards the One Dimension (Nafas)
- ‘Revolution in the Arab art scene?’ Deutsche Welle on the 10th Sjarjah Biennale
- Nafas Art Magazine Contemporary art from Islamic influenced countries and regions
- Wijdan Ali, Modern Art from the Arab World
- Word into Art (British Museum) Many leading artists from the Arab World and Iran
- Will the Arab Spring Bloom at the Venice Biennale?: A Preview of Four Politically Charged Displays; on the artists of Iraq, Lebanon, Palestine and Egypt, presented at the Venice Biennale
An Impression of the lecture, 17-5-2011, Diversity & Art, Amsterdam
![250411_227750580575763_100000224696132_1090743_1100372_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/250411_227750580575763_100000224696132_1090743_1100372_n1.jpg)
On the screen a work of the Iraqi artist Rafa al-Nasiri
![227124_227756883908466_100000224696132_1090811_4616731_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/227124_227756883908466_100000224696132_1090811_4616731_n1.jpg)
Three times Qassim Alsaedy’s Shortly after the War
![249818_227760090574812_100000224696132_1090826_234673_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/249818_227760090574812_100000224696132_1090826_234673_n1.jpg)
![226447_227759537241534_100000224696132_1090824_2881093_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/226447_227759537241534_100000224696132_1090824_2881093_n1.jpg)
In front: The Iraqi/Kurdish journalist Goran Baba Ali and Herman Divendal, director of the Human Rights Organisation for Artists AIDA (Association Internationale des Défence des Artistes)
![250668_227968957220592_100000224696132_1093175_6583121_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/250668_227968957220592_100000224696132_1093175_6583121_n1.jpg)
![230902_227751083909046_100000224696132_1090753_6697931_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/230902_227751083909046_100000224696132_1090753_6697931_n1.jpg)
Me (left) with the Embassador of Iraq in the Netherlands, H.E. Dr. Saad Al-Ali, and Qassim Alsaedy
![230452_227758637241624_100000224696132_1090820_7067089_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/230452_227758637241624_100000224696132_1090820_7067089_n1.jpg)
Floris Schreve
فلوريس سحرافا
(أمستردام، هولندا)
photos during the lecture by Hesam Hama
Lezing ‘Moderne en hedendaagse kunst van de Arabische wereld’, 17 mei 2011
محاضرة الفن الحديث والمعاصر في العالم العربي
De Handout van mijn lezing van 17-5-2011, gehouden ter gelegenheid van de tentoonstelling van Qassim Alsaedy in Diversity & Art, met toevoeging van een selectie van de afbeeldingen, die ik in mijn lezing heb besproken (klik op afbeelding voor vergrote weergave). Verder heb ik bij de namen van de meeste individuele kunstenaars een link geplaatst naar hun persoonlijke website, of naar een achtergrondartikel dat voor die kunstenaar relevant is. Voor een introductie en een literatuuroverzicht verwijs ik naar mijn bijdrage in Kunstbeeld, ook op dit blog gepubliceerd
Lezing moderne en hedendaagse kunst uit de Arabische wereld
Diversity & Art, 17-5-2011
Korte inleiding geschiedenis en geografie van de moderne Arabische wereld
- · Het Osmaanse Rijk
- · Het Sykes/Picot accoord
- · De vorming van de nationale staten
- · Het Israëlisch/Palestijnse conflict
Vroege modernisten:
- · Mahmud Mukhtar (Egypte)
- · Jewad Selim (Irak)
- · Faeq Hassan (Irak)
- · Farid Belkahia (Marokko)
De ‘School van het teken’ (naar Brahim Alaoui):
- · Shakir Hassan al-Said (Irak)
- · Ali Omar Ermes (Libië)
- · Rachid Koraichi (Algerije)
Andere voorbeelden van ‘Arabisch modernisme’:
- · Mohamed Kacimi (Marokko)
- · Dhia Azzawi (Irak)
- · Rafik el-Kamel (Tunesië)
Kunst van de Palestijnse Diaspora:
Recent opgekomen ‘internationale kunst’:
- · Walid Ra’ad/The Atlas Group (Libanon)
- · Mounir Fatmi (Marokko)
- . Ahmed Mater (Saudi Arabië)
Kunst en propaganda:
- · Irak (monumenten, Victory Arch, Babylon, portretten van Saddam Husayn en Michel Aflaq)
- · Syrië (portret Havez al-Assad)
- · Libië (portret Muammar al-Qadhafi)
‘Kunst van de Arabische lente’ in Egypte:
Iraakse kunstenaars in de Diaspora:
- · Rafa al-Nasiri (Jordanië)
- . Hanaa Mal Allah (Irak/Engeland)
- · Ali Assaf (Italië)
- · Wafaa Bilal (VS)
- · Halim al-Karim (Nederland/VS)
- · Nedim Kufi (Nederland)
- · Hoshyar Rasheed (Nederland)
- · Aras Kareem (Nederland)
- · Ziad Haider (Nederland)
- · Qassim Alsaedy (Nederland)
Floris Schreve
17-5-2011
Enkele impressies van de lezing:
![225904_226418040709017_100000224696132_1077819_258475_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/225904_226418040709017_100000224696132_1077819_258475_n1.jpg)
Ikzelf pratend achter mijn laptop (powerpointpresentatie). Achter mij het werk van Qassim Alsaedy ‘Shortly after the War’. Zittend achter mij de Iraaks Koerdische journalist Goran Baba Ali
Tweede rij links ZE Dr. Saad Al-Ali, Ambassadeur van de Republiek Irak in Nederland. Naast hem Qassim Alsaedy.
![225904_226418044042350_100000224696132_1077820_644736_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/225904_226418044042350_100000224696132_1077820_644736_n11.jpg)
![225904_226418047375683_100000224696132_1077821_1237958_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/225904_226418047375683_100000224696132_1077821_1237958_n1.jpg)
![225904_226418050709016_100000224696132_1077822_1757261_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/225904_226418050709016_100000224696132_1077822_1757261_n11.jpg)
Een dia van de kaart van het delingsplan van het Midden Oosten door Engeland en Frankrijk, eind WO I
![230902_227751070575714_100000224696132_1090749_8321007_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/230902_227751070575714_100000224696132_1090749_8321007_n1.jpg)
Qassim en ikzelf, voorafgaand aan de de lezing
Op het scherm een werk van de Iraakse kunstenaar Rafa al-Nasiri
![250411_227750573909097_100000224696132_1090741_6294750_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/250411_227750573909097_100000224696132_1090741_6294750_n1.jpg)
drie keer Qassims installatie Shortly after the War (de slotdia)
![225904_226418054042349_100000224696132_1077823_1846445_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/225904_226418054042349_100000224696132_1077823_1846445_n1.jpg)
Na afloop met de Iraakse ambassadeur, nog een diplomaat van de ambassade en Qassim Alsaedy
![230902_227751077242380_100000224696132_1090751_8193033_n[1]](https://fhs1973.files.wordpress.com/2011/05/230902_227751077242380_100000224696132_1090751_8193033_n1.jpg)
Qassim Alsaedy met de ambassadeur en twee andere diplomaten
Goran Baba Ali met Herman Divendal (AIDA)
Rechtsvoor (achter Goran Baba Ali): Brigitte Reuter (die samen met Qassim het keramische werk maakte) en Peggie Breitbarth, die eerder de tentoonstelling van Persheng Warzandegan opende
(أمستردام، هولندا)
Foto’s bij de lezing: Hesam Hama en Frank Schreve
var addthis_config = {“data_track_clickback”:true};
Een democratische omwenteling in de Arabische Wereld? Deel 7– 7 ثورة ديمقراطية في العالم العربي؟ جزء
nieuws en artikelenoverzicht van de actuele gebeurtenissen in de Arabische wereld deel 7 (zie ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5 en deel 6)
Voor de nieuwste ontwikkelingen, bekijk hieronder:
Al-Jazeera English live
klik op bovenstaand logo
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011210172519776830.html
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/20112202148108558.html
Libya clashes spread to Tripoli |
|||||
Clashes between anti-government protesters and Gaddafi supporters escalate as army unit ‘defects’ in Benghazi.Last Modified: 20 Feb 2011 22:05 GMT
|
|||||
Security forces have shot dead scores of protesters in Libya’s second largest city, where residents said a military unit had joined their cause.
While Libyan leader Muammar Gaddafi attempted to put down protests centred in the eastern city of Benghazi against his four-decade rule, Al Jazeera began receiving eyewitness reports of “disturbances” in the capital Tripoli early on Monday as well. There were reports of clashes between anti-government protesters and Gaddafi supporters around the Green Square. “We are in Tripoli, there are chants [directed at Gaddafi]: ‘Where are you? Where are you? Come out if you’re a man,” a protester told Al Jazeera on the phone. A resident told the Reuters news agency that he could hear gunshots in the streets and crowds of people. “We’re inside the house and the lights are out. There are gunshots in the street,” the resident said by phone. “That’s what I hear, gunshots and people. I can’t go outside.” An expatriate worker living in the Libyan capital told Reuters: “Some anti-government demonstrators are gathering in the residential complexes. The police are dispersing them. I can also see burning cars.”
There were also reports of protesters heading to Gaddafi’s compound in the city of Al-Zawia near Tripoli, with the intention of burning the building down. Meanwhile the head of the Al-Zuwayya tribe in eastern Libya has threatened to cut off oil exports unless authorities stop what he called the “oppression of protesters”, the Warfala tribe, one of Libya’s biggest, has reportedly joined the anti-Gaddafi protests. Speaking to Al Jazeera, Shaikh Faraj al Zuway said: “We will stop oil exports to Western countries within 24 hours” if the violence did not stop. The tribe lives south of Benghazi, which has seen the worst of the deadly violence in recent days. Akram Al-Warfalli, a leading figure in the Al Warfalla tribe, one of Libya’s biggest, told the network: “We tell the brother (Gaddafi), well he’s no longer a brother, we tell him to leave the country.” The tribe lives south of Tripoli. Protests have also reportedly broken out in other cities, including Bayda, Derna, Tobruk and Misrata – and anti-Gaddafi graffiti adorns the walls of several cities. Anti-government protesters in the eastern Libyan city of Benghazi have reportedly seized army vehicles and weapons amid worsening turmoil in the African nation. A local witness said that a section of the troops had joined the protesters on Sunday as chaos swept the streets of the city, worst hit by the uprising against Muammar Gaddafi’s 42-year old rule. Mohamed, a doctor from Al Jalaa hospital in Benghazi, confirmed to Al Jazeera that members of the military had sided with the protesters. “We are still receiving serious injuries, I can confirm 13 deaths in our hospital. However, the good news is that people are cheering and celebrating outside after receiving news that the army is siding with the people,” he said. “But there is still a brigade that is against the demonstrators. For the past three days demonstrators have been shot at by this brigade, called Al-Sibyl brigade.” The witness reports came on a day in which local residents told Al Jazeera that at least 200 people had died in days of unrest in Benghazi alone. The New York-based Human Rights Watch on Sunday put the countrywide death toll at 173. The rights group said its figure was “conservative”. ‘Massacre’ News of the rising death toll came as residents of Benghazi, Libya’s second largest city, reported renewed gunfire from security forces in the city. Sadiq al Ghiryani, a Libyan religious leader, told Al Jazeera a “massacre” was under way in the city and troops firing shots were mostly mercenaries.. Kamal Hudethifi, a judge, described the killings as “ethnic cleansing”. The Reuters news agency said at least 50 people had been killed in Benghazi since Sunday afternoon. Moftah, a Benghazi resident , who requested Al Jazeera use only his first name, said the city had become a “war zone” in recent days. Residents have barricaded the streets with overturned trash cans and debris, and security forces have largely confined themselves to two compounds, though snipers continue to target protesters, he said. The forces who remain are “thugs” loyal to Gaddafi, Moftah said, and they are firing high-calibre ammunition at protesters. The eyewitness report came a day after security forces opened fire at a funeral in the eastern coastal city on Saturday, killing at least 15 people and injuring scores more. A group of six alleged mercenaries – reportedly brought in from Tunisia and other African nations to bolster pro-Gaddafi forces – were captured and arrested by demonstrators in the city of Shahat. Appeal for calm Against this backdrop of violence, opposition groups said some 50 Libyan Muslim leaders have urged security forces to stop killing civilians. “This is an urgent appeal from religious scholars, intellectuals, and clan elders from Tripoli, Bani Walid, Zintan, Jadu, Msalata, Misrata, Zawiah, and other towns and villages of the western area,” the appeal, signed by the group of leaders, stated. “We appeal to every Muslim, within the regime or assisting it in any way, to recognise that the killing of innocent human beings is forbidden by our Creator and by His beloved prophet of compassion, peace be upon him … Do not kill your brothers and sisters. Stop the massacre now!” Around the world, people have been gathering in solidarity with the protesters at Libyan consulates and at the White House in Washington, DC, the US capital. Libya’s government has responded to the international criticism by threatening retaliation against the European Union. It said on Sunday that it would stop co-operating with efforts to try and stop illegal migrants heading to Europe. Communication cut Verifying news from Libya has been difficult since the protests began, because of restrictions on journalists entering the country, as well as internet and mobile phone blackouts imposed by the government. The Libyan government has blocked Al Jazeera’s TV signal in the country – and residents have also reported that the network’s website is inaccessible from there. This affects viewers on Arabsat and Nilesat at 26 degrees east and 7 degrees west, where alternative frequencies have now been set up. A spokesman for the network said whoever was causing the interference must be using large outstations to simultaneously interfere with several platforms on the two orbital positions of Arabsat and Nilesat. “We have set up alternative frequencies for viewers and are investigating the source of the problem, though cooperation would be needed from governments to precisely determine this,” said the network. “We believe that whoever is doing this is operating with sophisticated and large equipment.” In addition to TV signal jamming, internet service has been cut, said a US company that monitors web traffic. Massachusetts-based Arbor Networks said data collected from 30 internet service providers worldwide showed that online traffic in and out of Libya was disconnected abruptly at 2:15am local time on Saturday. The data also showed two partial service interruptions earlier in the day. As of Sunday, it was still possible to reach Libyans by phone, and some in Tripoli had internet access. |
|||||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/201122111127102872.html
Highlights of Gaddafi son’s speech |
||
Al-Islam blamed the unrest in Libya on tribal factions and drunken or drugged Islamists acting on their own agendas.Last Modified: 21 Feb 2011 01:39 GMT
|
||
Saif al-Islam Gaddafi, a son of Libyan leader Muammar Gaddafi, addressed the people of Libya early on Monday in a televised speech broadcast on state TV. In his speech, al-Islam blamed the unrest in Libya on tribal factions and drunken or drugged Islamists acting on their own agendas. He also promised reforms and said the alternative would be civil war causing no trade and no oil money for the country. On reported deaths in the unrest, he said: “There were some planning errors. Errors from the police … and the army that was not equipped and prepared to confront angry people and…to defend its premises, weapons and ammunition.” “Each party has its own version of the story…But the unfortunate bottom line is that sons of Libya have died. This is the tragedy.” On the demands of the protesters: He said he agreed with and understood the “clear political agenda and demands” by political organisations, trade unions and lawyers whom he said were behind the events in the east of Libya. “These do not represent a problem. We understand and agree with their opinions.” On the people he blamed for the unrest: “They have started by attacking army camps, have killed soldiers, officers…and taken weapons”. “The security forces…have arrested dozens in Libya who unfortunately were among our brother Arabs and among the African expatriates…who were used in these events at these times to create problems…Some wealthy (businessmen) and tradesmen spent millions on them to use these people”. “There are groups that want to rule, there are groups that want to form the state in eastern Libya and rule…in Benghazi and Baida… “There are groups that have formed a government in Benghazi and groups that have set up an Islamic emirate in Baida … and another person who declared himself to be the ruler of the Islamic Republic of Darna”. “They now want to transform Libya into a group of (Islamic) emirates, small states and even (cause) separatism. They have a plot. Unfortunately, our brother Arabs (allowed) their media, their stations and the inflammatory coverage.” |
||
|
Source:
Agencies
|
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/20112212175256990.html
Profile: Libya’s Saif al-Islam |
||
Saif al-Islam was given the task of defending his father’s government on national television.Last Modified: 21 Feb 2011 03:02
|
||
Described last year by the New York Times as “the Western-friendly face of Libya and symbol of its hopes for reform and openness,” Saif al-Islam Gaddafi, 38, is a fluent English speaker with a PhD from the London School of Economics. The second of Libyan leader Muammar Gaddafi’s seven sons, Saif al-Islam was given the task of defending his father’s government in a televised address early on Monday after the worst unrest of the elder Gaddafi’s four-decade rule. In his address, he accused exiles of fomenting violence and promised a dialogue leading toward reforms. Widely seen as belonging to a camp that aims to open Libya’s economy, Saif al-Islam helped lead talks with Western governments that in the past 10 years saw Libya renounce nuclear weapons and end decades of isolation as a foe of the West, paving the way for large-scale investment in its oil sector. Saif al-Islam has clashed publicly with the ruling elite over proposals for reforms. Some analysts believe his conservative opponents have the backing of his brothers Mutassim, a national security adviser, and Khamis, a senior military leader. In December, he took the unusual step of denying a family feud with his brothers. His turf war with conservatives has escalated in the past few months, with many Libya-watchers seeing signs of his influence being held in check. Twenty journalists working for al Ghad, a media group which had been linked to him, were briefly arrested. The head of the group stepped down and its flagship newspaper stopped printing. Much of his influence was wielded through his position as the head of a charity. Late last year the charity said it was withdrawing from politics and his post of chairman was being made into an honorary role. |
||
|
Source:
Reuters
|
||
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/201122013428971616.html
Moroccans march to seek change |
||
Demonstrators demand large-scale political and economic reforms in the North African kingdom.Last Modified: 20 Feb 2011 14:18 GMT
|
||
Calls for change sweeping the Arab world have now spread to the kingdom of Morocco, where thousands of people have taken to the streets in the capital to demand a new constitution. The demonstrators shouted slogans calling for economic opportunity, educational reform, better health services and help in coping with rising living costs during the march on central Hassan II Avenue in Rabat on Sunday. A protest organiser said the turnout at the rally was more than 5,000. But police said fewer than 3,000 people had marched. Many in the crowd waved Tunisian and Egyptian flags, in recognition of the uprisings that toppled the two country’s long-standing rulers. ‘Down with autocracy’ Uniformed police kept their distance from the protest, but plain-clothes officers with notebooks mingled with the crowd, amid chants of “The people reject a constitution made for slaves!” and “Down with autocracy!” Some called on Abbas El Fassi, the prime minister, to leave but placards and slogans made no direct attacks on the king. “This is a peaceful protest to push for constitutional reform, restore dignity and end graft and the plundering of public funds,” said Mustapha Muchtati of the Baraka (Enough) group, which helped organise the march. The protest was initiated by a group calling itself the February 20 Movement for Change, which has attracted 19,000 followers on the social networking website Facebook Demonstrations were also planned in Morocco’s other main cities, including Marrakesh, the top tourist destination. Salaheddine Mezouar, the finance minister, urged citizens to boycott the march, warning that any “slip may in the space of a few weeks cost us what we have achieved over the last 10 years”. Morocco is officially a constitutional monarchy with an elected parliament. But the constitution empowers the king to dissolve the legislature, impose a state of emergency and have a key say in government appointments including the prime minister. |
||
|
Source:
Agencies
|
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011220191453117646.html
Tunisia seeks Ben Ali’s extradition |
||
Officials have formally requested the extradition of former president from Saudi Arabia, where he fled last month.Last Modified: 20 Feb 2011 19:40 GMT
|
||
Tunisia is seeking the extradition of former President Zine El Abidine Ben Ali from Saudi Arabia to face charges stemming from the violent crackdown on protesters last month, Tunisia’s foreign ministry has said. Tunisia wants to try Ben Ali over his role in the deaths of protesters killed by security forces during the uprising, which brought an end to his decades-long rule, the foreign ministry said in a statement carried by state media on Sunday. Ben Ali fled Tunisia to Jeddah on January 14, after weeks of protests ended his 23-year-old rule. The interim government, which is preparing the country for national elections, has asked Saudi Arabia to provide “as soon as possible” information on Ben Ali’s health, the state news agency TAP reported. The 74-year-old former leader is reportedly very ill in hospital after suffering a stroke. Rumours are rife that the former leader might be dead. |
||
|
Source:
Agencies
|
SEND HELP TO LIBYA!!! Petition, hosted at PetitionOnline.com
تضامن مع شعب ليبيا
Live Blog – Libya
Citizen video reportedly shows protesters marching in the western coastal city of Misrata.
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/2011220213334554610.html
Concern over rising Libya violence |
||
Top US diplomats condemn crackdowns on protesters but stopped short short of calling for a change of government.Last Modified: 21 Feb 2011 02:54 GMT
|
||
Western countries have expressed concern at the rising violence against demonstrators in Libya. The United States said it was deeply concerned by credible reports of hundreds of deaths and injuries during protests in Libya, and urged the government to allow demonstrators to protest peacefully. “The United States is gravely concerned with disturbing reports and images coming out of Libya,” State Department spokesman P.J. Crowley said. “We have raised to a number of Libyan officials … our strong objections to the use of lethal force against peaceful demonstrators.” The State Department said US embassy dependents were being encouraged to leave Libya and US citizens were urged to defer nonessential travel to the country. Secretary of State Hillary Clinton and US ambassador to the UN Susan Rice spoke out against brutal crackdowns on protesters in Libya and Bahrain but stopped short of calling for a change of government in any of the countries facing large protests. British Foreign Secretary William Hague said he spoke to Seif al-Islam Gaddafi by phone on Sunday and told him that the country must embark on “dialogue and implement reforms”. Libya threat Meanwhile, Libya has told the European Union it will stop cooperating on illegal migration if the EU continues to encourage pro-democracy protests in the country, the bloc’s Hungarian presidency said. EU foreign policy chief Catherine Ashton had said during a visit to the region last week that Libya should listen to what protesters were saying and “allow free expression”. EU foreign ministers met in Brussels on Sunday to discuss the uprisings across North Africa and the Gulf with the focus expected to be on Egypt and Libya, where there have been days of protests against President Muammar Gaddafi’s 40-year rule. Italian Foreign Minister Franco Frattini said Italy, which has widespread business interests in Libya, particularly in the energy sector, was concerned about developments. “We are following very closely all the situation. Italy as you know is the closest neighbour, both of Tunisia and Libya, so we are extremely concerned about the repercussions on the migratory situation in southern Mediterranean,” he said. Italian oil giant Eni has invested heavily in the oil-and-gas rich country. Libya’s central bank, meanwhile, has a 4 percent share in Italy’s largest bank UniCredit, which last year won the first international license to operate in the North African country. Premier Silvio Berlusconi, who has hosted Gaddafi lavishly on his frequent visits to Rome, said on Saturday he was concerned about the situation but had not called Gaddafi himself because he did not want to “disturb” him. Libya has frequently threatened to cancel cooperation with the EU on illegal migration in the past. In December, a minister said Libya would scale back efforts to stem the flow of migrants unless the EU paid 5 billion euros ($6.8 billion) a year. The International Organization for Migration estimates that migrants from across Africa account for about 10 per cent of Libya’s six million population, although only a minority of those attempt to travel on to Europe to find work. The European Commission said in October it would spend 50 million euros to help Libya tackle illegal migration and protect migrants’ rights. |
||
|
Source:
Agencies
|
Gaddafi cruelly resists, but this Arab democratic revolution is far from over
- David Hirst
- guardian.co.uk, Sunday 20 February 2011 20.00 GMT
The burning question is, where next? After Ben Ali and Mubarak, others may not fall so easily – but most regimes are candidatesThe world has yet to settle on an agreed term for the great events unfolding across the Middle East. I was in the depths of the French countryside – out of touch, and with a BBC World Service that could only fade in and out of hearing late at night and early morning – during their latest, awe-inspiring Egypt phase. But I was soon persuaded that the designation which, in an article in Le Monde, Gilles Kepel, the noted expert on Islamic fundamentalism, assigned them would prove as accurately encapsulating as any. He dubbed them the “Arab democratic revolution”.
It is definitely, all-encompassingly Arab. The moment one Arab country, Tunisia, lit the spark, it ignited a fire, a contagion, which all Arabs instantly hoped – and its initially mysterious begetters seem to have envisaged or even planned – would spread to the whole “Arab nation”. They all recognised themselves in the aspirations of the Tunisian people, and most appeared to be seized with the belief that if one Arab people could achieve what all had long craved, so could the others.
It is self-evidently democratic. To be sure, other factors, above all the socio-economic, greatly fuelled it, but the concentration on this single aspect of it, the virtual absence of other factional or ideological slogans has been striking. Indeed, so striking that, some now say, this emergence of democracy as an ideal and politically mobilising force amounts to nothing less than a “third way” in modern Arab history. The first was nationalism, nourished by the experience of European colonial rule and all its works, from the initial great carve-up of the “Arab nation” to the creation of Israel, and the west’s subsequent, continued will to dominate and shape the region. The second, which only achieved real power in non-Arab Iran, was “political Islam”, nourished by the failure of nationalism.
And it is doubly revolutionary. First, in the very conduct of the revolution itself, and the sheer novelty and creativity of the educated and widely apolitical youth who, with the internet as their tool, kindled it. Second, and more conventionally, in the depth, scale and suddenness of the transformation in a vast existing order that it seems manifestly bound to wreak.
Arab, yes – but not in the sense of the Arabs going their own away again. Quite the reverse. No other such geopolitical ensemble has so long boasted such a collection of dinosaurs, such inveterate survivors from an earlier, totalitarian era; no other has so completely missed out on the waves of “people’s power” that swept away the Soviet empire and despotisms in Latin America, Asia and Africa. In rallying at last to this now universal, but essentially western value called democracy, they are in effect rejoining the world, catching up with history that has left them behind.
If it was in Tunis that the celebrated “Arab street” first moved, the country in which – apart from their own – Arabs everywhere immediately hoped that it would move next was Egypt. That would amount to a virtual guarantee that it would eventually come to them all. For, most pivotal, populous and prestigious of Arab states, Egypt was always a model, sometimes a great agent of change, for the whole region. It was during the nationalist era, after President Nasser’s overthrow of the monarchy in 1952, that it most spectacularly played that role. But in a quieter, longer-term fashion, it was also the chief progenitor, through the creation of the Muslim Brotherhood, of the “political Islam” we know today, including – in both the theoretical basis as well as substantially in personnel – the global jihad and al-Qaida that were to become its ultimate, deviant and fanatical descendants.
But third, and most topically, it was also the earliest and most influential exemplar of the thing which, nearly 60 years on, the Arab democratic revolution is all about. Nasser did seek the “genuine democracy” that he held to be best fitted for the goals of his revolution. But, for all its democratic trappings, it was really a military-led, though populist, autocracy from the very outset; down the years it underwent vast changes of ideology, policy and reputation, but, forever retaining its basic structures, it steadily degenerated into that aggravated, arthritic,deeply oppressive and immensely corrupt version of its original self over which Hosni Mubarak presided. With local variations, the system replicated itself in most Arab autocracies, especially the one-time revolutionary ones like his, but in the older, traditional monarchies too.
And, sure enough, Egypt’s “street” did swiftly move, and in nothing like the wild and violent manner that the image of the street in action has always tends to conjure up in anxious minds. As a broad and manifestly authentic expression of the people’s will, it accomplished the first, crucial stage of what surely ranks as one of the most exemplary, civilised uprisings in history. The Egyptians feel themselves reborn, the Arab world once more holds Egypt, “mother of the world”, in the highest esteem. And finally – after much artful equivocation as they waited to see whether the pharaoh, for 30 years the very cornerstone of their Middle East, had actually fallen – President Obama and others bestowed on them the unstinting official tributes of the west.
These plaudits raise the great question: if the Arabs are now rejoining the world what does it mean for the world? Will the adoption of a fundamental western value make it necessarily receptive to western policies or prescriptions? Probably not. Democracy itself, let alone Arab resentment over the west’s long record of upholding the old, despotic order, will militate against that.
Practically speaking, the Arabs’ “third way” only means that democracy, a political neutral concept in itself, will henceforth serve as their gateway for the conduct of their politics. It doesn’t mean supplanting the first two ways. For the politics of those cannot but persist into the third. Islamism, the west’s great bugbear, will still be there. A democratic order will find it impossible, on its own or any else’s behalf, to do what Nasser once did in the despotic one, execute some Muslim Brotherhood leaders and harshly suppress their followers. It is bound to accommodate them, openly and electorally ceding to them their true weight in Arab affairs, along with that of all other movements in competition with them.
Nationalism, once the other great western bugbear, will be one of these, and very probably, given the Brotherhood’s less than glorious role in the uprising, it will regain some of the ground it seriously began losing to the Islamists after the shattering Arab defeat of 1967.
A key, perhaps the key, element in America’s now sorely stricken Middle East strategies has always been about the Arab-Israeli conflict. With Islamism and nationalism, not to mention other political forces, freely expressing themselves, an Egyptian democracy will not, cannot, continue to play the role – utterly subservient, if not frankly treasonable, in many Arab eyes – that Mubarak did on behalf of the US and Israel. How significant this particular Egyptian-American divergence becomes remains to be seen. But most Israelis already see it as a calamity in the making, with the ironic consequence that the self-styled “only democracy in the Middle East” now leads the field in proclaiming that democracy should never have been for the Arabs.
But all this is looking ahead. For the time being, the burning questions will be about where the Arab democratic revolution strikes next. Though Europe 1989 is the obvious precedent, the kings and presidents may not fall like dominoes as the Honeckers and Ceausescus did. And, in the wake of Ben Ali and Mubarak, others may not fall so easily or prettily either. That is already apparent from the two latest, and most dramatic, episodes in the almost unceasing pro-democracy turbulence that already grips a good half-dozen Arab countries. The 200-year old Bahraini monarchy may have currently retreated into an attempt at dialogue and reconciliation, but this tight-knit, Sunni-minority regime has already shown how tenacious and tough – and bloody – it can be in the face of its Shia-majority uprising. As for Libya, there could hardly ever have been much doubt that, confronted with his uprising, Colonel Gaddafi, cruellest and most capricious of Arab dictators, would seek to do, in the grand manner, what he has always openly proclaimed he would do to any opponent of his 42-year-old Great Socialist People’s Libyan Arab State of the Masses: which is to “cut them to pieces”.
But most regimes are candidates. Among the few likely exceptions, perhaps the most important, and certainly the most apt, is Lebanon, to which I have now returned. Ever turbulent, ever the most of exposed of Arabs to the consequences of what other Arabs do, it might logically seem destined to be among the first to go. But it isn’t – mainly because, alone in the region, it has always been a democracy of sorts.
Uit het archief van de VPRO- De Libische Revolutie (1969)
Een, zeker vanuit het heden beschouwd, zowel onthullende, maar ook ontluisterende documentaire van Roelof Kiers uit 1969 over de staatsgreep van Gadaffi en de zijnen. Toen nog met enige bewondering en sympathie voor de groep jonge officieren, die een einde maakte aan het semi-koloniale bewind van Koning Idris. Verbijsterend om het, met de wetenschap van nu, terug te zien. Maar achteraf praten is altijd makkelijk
http://english.aljazeera.net/programmes/insidestory/2011/02/2011221111837532726.html
Inside Story |
Crushing Libya’s revolt |
The unrest in Libya started as a series of protests, but was met by a fierce security crackdown.Inside Story Last Modified: 21 Feb 2011 12:59
|
| Across Libya, protesters are still calling for Muammar Gaddafi to leave.More than 200 anti-government protesters were killed during the last few days of violence in the Libyan city of Benghazi.Witnesses from Benghazi say that dozens of people were killed on Saturday when troops opened fire on anti-government protesters in the city.They also spoke of snipers firing at protesters from rooftops and a number of foreign mercenaries from sub-Saharan Africa being brought in to attack protesters.Some of those mercenaries were caught by protesters and confessed that they had received instructions to fire live bullets at demonstrators.Will Muammar Gaddafi’s regime prevail where others fell to the will of the people?Joining us to discuss these issues are: Aly Khan Satchu, a financial analyst and the CEO of Rich Investment; Ian Black, a Middle East editor of The Guardian; and Ashur Shamis, a Libyan opposition activist.This episode of Inside Story aired from Sunday, February 20, 2011. |
|
Source:
Al Jazeera
|
Libya protests spread and intensify |
|||
More than 60 people reported dead in the capital, as anti-government demonstrations escalate across the country.Last Modified: 21 Feb 2011 16:15 GMT
|
|||
More than 60 people have been reported dead after more violence in the Libyan capital as angry protests against Libyan leader Muammar Gaddafi’s 40-year rule escalate across the country.At least 61 people were killed in clashes in Tripoli on Monday, witnesses told Al Jazeera. The protests appeared to be gathering momentum, with demonstrators saying they had taken control of several key towns in the country.News of the spreading violence came as a privately run Libyan newspaper reported that the country’s justice minister had resigned over the deadly force used against protesters.Ahmad Jibreel, a Libyan diplomat, spoke to Al Jazeera on Monday and confirmed that the minister had sided with the protesters.
“I was speaking to the minister of justice just a few minutes ago… he told me personally, he told me he had joined the supporters. He is trying to organise good things in all cities,” he said. Jibreel also told Al Jazeera that key cities near Libya’s border with Egypt were now in the hands of protesters, which he said would enable foreign media to now enter the country. “Gaddafi’s guards started shooting people in the second day and they shot two people only. We had on that day in Al Bayda city only 300 protesters. When they killed two people, we had more than 5,000 at their funeral, and when they killed 15 people the next day, we had more than 50,000 the following day. “This means that the more Gaddafi kills people, the more people go into the streets.” Civil war warning His comments came hours after Saif al-Islam Gaddafi, a son of the Libyan leader, warned of a civil war if anti-government protests continue to spread in the country. Speaking on state television in the early hours of Monday morning, Saif Gaddafi blamed thugs, inmates, foreigners and Islamists for the unrest that has spread across the country since February 14. He promised a conference on constitutional reforms within two days and said Libyans should “forget oil and petrol” and prepare themselves for occupation by “the West” if they failed to agree. The younger Gaddafi contrasted the situation in Libya with revolts earlier this year in Egypt and Tunisia, where longtime rulers were forced step down or fled in the face of mass popular discontent. Protesters in Libya have similarly called for Muammar Gaddafi’s ousting, but his son warned against this, saying “Libya is different, if there is disturbance it will split into several states”. “You can say we want democracy and rights, we can talk about it, we should have talked about it before. It’s this or war. Instead of crying over 200 deaths, we will cry over hundreds of thousands of deaths. “Brothers, there are $200bn worth of projects at stake now. We will agree to all these issues immediately. We will then be able to keep our country, unlike our neighbours. “Or else, be ready to start a civil war and chaos and forget oil and petrol.” But his statements have failed to hinder demonstrations. Protesters say they have taken control of several key towns, including the eastern city of Benghazi. Al Bayda and Sabha were also said to have been taken over by protesters. Tripoli violence Following Saif Gaddafi’s speech, witnesses in Tripoli reported an escalation of violence, as supporters of his father flooded into the city’s central square and confronted anti-government protesters.
Armed men in uniform fired into the crowds, witnesses said, and continuous gunfire could be heard in the background of recorded phone calls from the capital released to journalists by Libyans living abroad. Saif Gaddafi admitted that some military bases, tanks and weapons had been seized and acknowledged that the army, under stress, opened fire on crowds because it was not used to controlling demonstrations. Though human rights groups have said that hundreds of protesters have died, a toll they still described as “conservative,” Saif Gaddafi said that numbers had been exaggerated. He said there were 14 dead in Tripoli and 84 in Benghazi, Libya’s second-largest city and the site of some of the bloodiest security crackdowns. In a new estimate released on Sunday, Human Rights Watch said at least 233 people have died so far. Doctors and eyewitnesses throughout Libya have offered widely varying death toll but have reported many hundreds of injured, even in Benghazi alone. ‘Desperate speech’ Marwan Bishara, Al Jazeera’s senior political analyst, said Saif Gaddafi’s speech appeared “desperate”. “It sounded like a desperate speech by a desperate son of a dictator who’s trying to use blackmail on the Libyan people by threatening that he could turn the country into a bloodbath,” Bishara said. “That is very dangerous coming from someone who doesn’t even hold an official role in Libya – so in so many ways, this could be the beginning of a nightmare scenario for Libya if a despotic leader puts his son on air in order to warn his people of a bloodbath if they don’t listen to the orders or the dictates of a dictators.” “It’s also fascinating how he threatened the West with chaos in Libya and then threatened Libyans with Western intervention, because, as he put it, that would turn Libya into a decentralised country allowing various Islamist groups to take over, which the West would not allow,” Bishara said. Awad Elfeituri from the Libyan Information Centre in Qatar told Al Jazeera that the young Gaddafi “is in a state of panic now. I think he is trying to send a message to the west, I don’t think he was talking to the Libyan people”. Elfeituri said the Gaddafi regime was still trying to do its best to hold onto power. “I don’t think they will surrender easily,” he said. |
|||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
|||
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/201122116042447579.html
Report: Libyan protesters fired on |
Security forces using fighter jets launch operations against anti-Gaddafi march in Tripoli.Yasmine Ryan Last Modified: 21 Feb 2011 16:36 GMT
|
| Reports say live ammuntion is being used against protesters marching on the compound of Muammar Gaddafi, the Libyan leader.The Libyan News Centre (LNC) based in Geneva, Switzerland, announced on Monday afternoon that Libyan security forces were killing protesters in Tripoli.Ahmed Elgazir, a human rights researcher, said the LNC received a call for help from a woman “witnessing the massacre in progress who called on a satellite phone”.Phone lines in the country have been blocked, making it impossible to verify the information. |
|
Source:
Al Jazeera
|
ondertussen:
http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/02/201121814292835839.html#
Israeli media ‘fears’ the new Egypt |
||
|
Israel’s media presents Egyptian democracy as a threat, with one commentator lamenting the end of colonialism.
Neve Gordon Last Modified: 21 Feb 2011 16:04 GMT
|
||
Over the past three weeks the Israeli media has been extremely interested in Egypt. During the climatic days of the unprecedented demonstrations, television news programmes spent most of their airtime covering the protests, while the daily papers dedicated half the news and opinion pages to the unfolding events. Rather than excitement at watching history in the making, however, the dominant attitude here, particularly on television, was of anxiety– a sense that the developments in Egypt were inimical to Israel’s interests. Egypt’s revolution, in other words, was bad news. It took a while for Israel’s experts on “Arab Affairs” to get a grip on what was happening. During the early days of unrest, the recurrent refrain was that “Egypt is not Tunis”. Commentators assured the public that the security apparatuses in Egypt are loyal to the regime and that consequently there was little if any chance that President Hosni Mubarak’s government would fall. Media switch Once it became clear that this line of analysis was erroneous, most commentators followed Prime Minister Binyamin Netanyahu’s lead and criticised President Barack Obama’s Administration for not supporting Mubarak. The Foreign News editor of one channel noted that: “The fact that the White House is permitting the protests is reason for worry;” while the prominent political analyst Ben Kaspit expressed his longing for President George W. Bush. “We remember 2003 when George Bush invaded and took over Iraq with a sense of yearning”, Ben Kaspit wrote. “Libya immediately changed course and allied itself with the West. Iran suspended its military nuclear program. Arafat was harnessed. Syria shook with fear. Not that the invasion of Iraq was a wise move (not at all, Iran is the real problem, not Iraq), but in the Middle East whoever does not walk around with a big bat in his hand receives the bat on his head.” Israeli commentators are equivocal on the issue of Egyptian democracy. One columnist explained that it takes years for democratic institutions to be established and for people to internalise the practices appropriate for democracy, while Amir Hazroni from NRG went so far as to write an ode to colonialism: “When we try to think how and why the United States and the West lost Egypt, Tunis, Yemen and perhaps other countries in the Middle East, people forget that. The original sin began right after WWII, when a wonderful form of government that protected security and peace in the Middle East (and in other parts of the Third Word) departed from this world following pressure from the United States and Soviet Union… More than sixty years have passed since the Arab states and the countries of Africa were liberated from the ‘colonial yoke,’ but there still isn’t an Arab university, an African scientist or a Middle Eastern consumer product that has made a mark on our world.” Fear and the brotherhood While only a few commentators are as reactionary as Hazroni, an Orientalist perspective permeated most of the discussion about Egypt, thus helping to bolster the already existing Jewish citizenry’s fear of Islam. Political Islam is constantly presented and conceived as an ominous force that is antithetical to democracy. Thus, in the eyes of Israeli analysts, the protestors- that Facebook and Twitter generation- are deserving of empathy but also extremely naïve. There is a shared sense that their fate will end up being identical to that of the Iranian intellectuals who led the protests against the Shah. Channel Two’s expert on “Arab Affairs” explained that: “The fact that you do not see the Muslim Brotherhood does not mean they are not there,” and another expert warned his viewers not to “be misled by ElBaradei’s Viennese spirit, behind him is the Muslim Brotherhood.” According to these pundits, the Muslim Brotherhood made a tactical decision not to distribute Islamists banners or to take an active part in leading the protests. One commentator declared that if the Muslim Brotherhood wins, then “elections are the end of the [democratic] process, not its beginning,” while an anchorman for Channel Ten asked former Minister Binyamin Ben Eliezer whether “the person who says to himself: ‘How wonderful, at last the state of Egypt is a democracy,’ is naïve?” The Minister responded: “Allow me even to laugh. We wanted a democracy in Iran and in Gaza. The person who talks like this is ignoring the fact that for over a decade there has been a struggle of giants between the Sunni and Shia with tons of blood spilled. The person who talks about democracy does not live in the reality we live in.” Democratic threat Ben-Eliezer’s response is telling, not least because it is well known that Israel supported the Shah regime in Iran and has not proven itself to be a particularly staunch supporter of Palestinian democracy. Democracy in the Middle East is, after all, conceived by this and prior Israeli governments as a threat to Israel’s interests. Dan Margalit, a well-known commentator, made this point clear when he explained that Israel does not disapprove of a democracy in the largest Arab country but simply privileges Israel’s peace agreement with Egypt over internal Arab affairs. Israel, one should note, is not alone in this self-serving approach; most western countries constantly lament the absence of democracy in the Arab world, while supporting the dictators and helping them remain in office. In English this kind of approach has a very clear name – it is called hypocrisy. Neve Gordon is the author of Israel’s Occupation and can be reached through his website. The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial policy. |
||
|
Source:
Al Jazeera
|
||
Dit geluid was al een tijdje herkenbaar bij de diverse pro-Israël bloggers/propagandisten/ Hasbaristen, zoals bijvoorbeeld bij de op dit blog eerder besproken Ratna Pelle (zie https://fhs1973.wordpress.com/2010/01/25/een-repliek-aan-ratna-pelle-beroepspropagandiste-hysterische-zioniste-en-palestijnenbasher/). Op haar blog staan bijvoorbeeld de volgende jammerklachten te lezen:
‘Het is een cliché te stellen dat niemand een maand geleden had kunnen vermoeden dat de Arabische wereld op zijn kop zou staan, en dat massale protesten zouden leiden tot op zijn minst flinke hervormingen, en waarschijnlijk regime change in verschillende Arabische staten. De geschiedenis blijkt keer op keer onvoorspelbaar en grillig. En ook nu hebben we geen idee hoe het er over een maand voorstaat, of de rust is weergekeerd of dat als dominostenen de ene na de andere dictator zal vallen. In zo’n geval vragen de media experts om hun mening, die dan met een ernstig gezicht komen vertellen hoe het zit en dat we ons geen zorgen hoeven maken. In Nieuwsuur legt Bertus Hendriks dagelijks uit dat we niet bang hoeven zijn voor de Moslim Broederschap (MB), want die zijn niet gewelddadig en bovendien heeft de gematigde tak nu de overhand. Ook Frans Timmermans mag regelmatig aanschuiven om te verkondigen dat als het Westen zich eenduidig achter de protesten schaart, het nieuwe regime ons heus goed gezind zal zijn, en Europa wat dit betreft het voorbeeld moet geven. Overigens heeft Amerika Mubarak al laten vallen, en volgens sommigen heeft dat eraan bijgedragen dat hij hoogstwaarschijnlijk binnenkort zal aftreden. Op internet kom ik echter heel andere informatie tegen over de MB, zoals dat zij de jihad tegen zowel Israel als het Westen wel degelijk steunt’ (http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000533.html)
of
‘Avond aan avond laten deskundologen hun speculaties, hoop, bezorgdheid en verwachtingen wat betreft de situatie in Egypte op ons los. Er is een algemeen gevoel dat we getuigen zijn van historische gebeurtenissen. Optimisten maken graag een vergelijking met Oost Europa, pessimisten met Iran. We zijn een pluriform land, met vrijheid van meningsuiting, een vrije pers, een leger aan journalisten en analisten en deskundigen en politici van allerlei gezindten en achtergronden. Tenminste dat dacht ik. Maar als je op Nieuwsuur en Pauw en Witteman afgaat, bekruipt je weleens het gevoel dat wij hier ook een soort staats-tv hebben, waar bepaalde meningen steeds maar weer worden verkondigd en andere nooit te horen zijn.
Voor die andere meningen moet je op duistere blogs en zionistische websites zijn (je neemt me de woorden uit de mond, FS 🙂 ), of er de Israelische kranten op naslaan, ik bedoel, opgoogelen. Daar lees je dan bijvoorbeeld dat de Moslim Broederschap het vredesverdrag met Israel wil opzeggen en democratie slechts als een middel ziet om de macht te grijpen. Daar lees je hoe voor- en tegenstanders van Mubarak Israel de schuld geven van de problemen in hun land, en dat ook de Palestijnse premier, de als zeer gematigd bekendstaande Salam Fayyad, Israel de schuld geeft voor de problemen in Egypte. Daar lees je dat Israel decennialang als zondebok en uitlaatklep voor de onvrede in Egypte (en andere Arabische staten) fungeerde, dat Mubarak dat bewust aanwakkerde en je voor kontakten met Israel in de gevangenis kon belanden. En daar lees je dat Hamas aanhangers nu relatief makkelijk de grens met de Gazastrook oversteken.
Een frappant bericht in de Jerusalem Post meldde dat er nu goederen de Gazastrook UIT worden gesmokkeld om de bevolking in Egypte te voeden. Door de onrust worden de winkels in de Sinaï niet fatsoenlijk meer bevoorraad, en blijkbaar is er na anderhalve week van protesten meer voedsel in ‘concentratiekamp Gaza‘ dan in de Sinaï. Dat lijkt mij toch opzienbarend nieuws, nadat hulporganisaties, journalisten en mensenrechtenactivisten jarenlang de noodklok luidden over de humanitaire ramp in Gaza die door het westen geheel genegeerd zou worden.
Verschillende deskundologen noemden de Moslim Broederschap van de week een soort CDA, CU of SGP, kortom een democratische religieuze partij waar we verder niks van te vrezen hebben. Dat doet niet alleen onrecht aan de huidige standpunten en de geschiedenis van de MB, maar ook aan de verschillen tussen het Midden-Oosten en Nederland. Het is een fout die veel wordt gemaakt. Het is gelukkig uit de tijd om over wilde, primitieve of exotische Arabieren te spreken, maar feit is dat het een heel andere regio is met een andere culturele en religieuze traditie, een andere mentaliteit en een geheel andere manier van politiek bedrijven. Paul Brill maakte dat heel mooi duidelijk in dit vermakelijke stukje.(http://www.zionism-israel.com/blog/archives/00000534.html)
enz. enz. enz…… 🙂 Terug naar Libië
http://blogs.aljazeera.net/middle-east/2011/02/21/what-next-mad-dog-libya
What next for the ‘Mad Dog’ of Libya?
Gaddafi hits with deadly force |
||||
Libya’s official news agency blames Israel for unrest, as security forces attack protesters.Emad Mekay Last Modified: 21 Feb 2011 14:33
|
||||
Libyan leader Muammar Gaddafi has unleashed a bloody crackdown against pro-democracy protestors seeking his ouster, killing dozens of people in only four days of protests. On Sunday, the unrest spread to capital Tripoli from the eastern port city Benghazi. Libyan Internet activists have denounced the international community’s failure to act over the “massacres” in Libya. The Cairo-based Arab Organisation for Human Rights has decried the use of violence against the protestors in Libya and called for an international investigation. The Vienna-based Friends of Humanity said the Libyan regime’s onslaught was tantamount to “war crimes”. There are conflicting reports on the death toll but it is generally believed to be in the hundreds now. Human Rights Watch reports that 173 people had died prior to Monday. The London-based private newspaper Libya Al-Youm quoted a local doctor as saying that 285 people died in the eastern city of Benghazi alone. Some 300 people have been killed in Benghazi, the country’s second largest city, witnesses told Al Jazeera by phone. The crackdown by Gaddafi, who has ruled Libya since 1969, threatens to make the revolt the most costly in terms of human lives and bloodshed in the wave of demonstrations sweeping across the region for greater freedoms. Gaddafi, trying to stave off the fate of the presidents of Tunisia and Egypt who were removed from power after facing similar protests, has resorted to much harsher military tactics than those used in uprisings in neighbouring Egypt or Tunisia. His tactics include cutting off food, fuel and medical supplies as well as electricity to revolting cities. The regime also cut off most communications to try to make sure the unrest does not spread to other cities. But the move failed to prevent protests erupting in capital Tripoli on Sunday. Pan-Arab news outlets report that Gaddafi’s troops have used live ammunition and heavy military equipment such as anti-tank missiles in Benghazi. Late on Sunday fierce clashes were being reported in Tripoli. Libya Al Youm reported on its website on Sunday that the regime was using “heavy weapons” and shooting at random. The newspaper also carried a call for urgent supplies for Benghazi hospitals including blood. “Muammar Gaddafi’s security forces are firing on Libyan citizens and killing scores simply because they’re demanding change and accountability,” said Joe Stork, deputy Middle East and North Africa director at Human Rights Watch. On top of its military response, the Gaddafi regime is trying to paint the revolt as a foreign plot to destabilise the country – a tool used by many other Arab regimes. After a long history of colonisation by Western powers and by Israel in the Palestinian territories, Arab people are deeply mistrustful of foreign interference. The official Libyan News Agency (JANA) reported Sunday that the government was fighting an Israeli-inspired scheme to create anarchy in the country. It said that there were no genuine popular grievances behind the protests. Israel is financing “separation” forces in the Arab region, JANA added. Al-Shams newspaper, which is controlled by an arm of the information ministry in Tripoli, reported online that the government has exposed “foreign network elements” in several Libyan cities. But online posts by Libyans and anti-Gaddafi demonstrators show that the protestors want regime change and democracy. Most of the uprising has so far centred around Eastern cities, especially the Mediterranean city of Benghazi. Protests were also reported in Baida, Ajdabiya, Zawiya and Derna before spreading to Tripoli. The protests started Feb. 17 after Internet activists called for a “Day of Rage” against political and economic conditions for Libyans under Gaddafi. On Sunday, the website, LibyaFeb17.com carried tweets and posts condemning the global indifference over the harsh tactics by Gaddafi’s troops. “It is precisely this silence that is a very serious issue in this terrifying situation,” said one post. The post came after Italian Prime Minister Silvio Berlusconi said Saturday he will not “bother” Gaddafi over the violent incidents. In 2009, the Libyan government invested in Eni, an Italian oil company that has been operating in Libya since 1959. Eni is Libya’s largest foreign oil producer. Britain had said on Friday it was revoking arms export licences for Libya and Bahrain, another Arab country whose government is fighting popular protests. The ban will limit tear gas and ammunition sales that could be used to suppress protests. Gaddafi had tried earlier to appear unruffled over the removal of two of his erstwhile allies, Hosni Mubarak of Egypt and Zine El Abidine Ben Ali of Tunisia. The state-sponsored Al-Jamahiriya TV, beamed via satellite to Arab countries, aired live interviews with officials and pundits calling for calm and “opening a dialogue.” The officials explained that the government was spending “hundreds of millions” of dollars on making Libyans’ life better through investing in infrastructure, roads, schools and universities. Libya’s Al-Jamahiriya 2 was airing songs praising Gaddafi and eulogising his achievements. But the violent reaction is seen as an indication of the threat Gaddafi perceives. A version of this article first appeared on the Inter Press Service News Agency. |
||||
|
Source:
IPS
|
http://nos.nl/artikel/220578-bloedbad-in-tripoli.html
‘Bloedbad in Tripoli’
» Dassault Mirage F1 van de Libische luchtmacht op het luchthaven van Malta AFPDe volksopstand in Libië is ook vandaag uitgelopen op een bloedbad. Op veel plaatsen zijn betogers gedood door het leger in een nieuwe poging de opstand de kop in te drukken.
Straaljagers, helikopters en tanks openden het vuur overal waar demonstranten waren, zeggen ooggetuigen. Alleen al in de hoofdstad Tripoli zouden volgens de zender al-Arabiya 160 mensen zijn omgekomen. “Dit is onvoorstelbaar. Oorlogsvliegtuigen bombarderen het ene gebied na het andere. Er zijn veel, heel veel doden”, zegt de politieke activist Adel Mohamed Saleh. “Ons volk gaat dood, het is de tactiek van de verschroeide aarde.”
Volgens hem was een begrafenisstoet in Tripoli het eerste doelwit van de beschietingen. Nu werd er overal gebombardeerd. “Het gaat maar door, het gaat maar door. Iedereen die beweegt, is een doelwit.”
Eerder kwamen er al berichten dat vliegtuigen met scherp schoten op betogers die zich op het plein voor het paleis van de Libische leider hadden verzameld. Ook zijn er tanks ingezet. Volgens Saleh richten de militairen zich op alles wat beweegt. “Wie met zijn auto de straat op gaat, wordt geraakt.”
Said Kadhafi, de zoon van de Libische leider, ontkent dat de luchtmacht bombardementen heeft uitgevoerd op demonstranten in Tripoli. Hij beweert dat het leger de eigen munitiedepots heeft gebombardeerd in afgelegen gebieden en niet in wijken in Tripoli en Benghazi.
Overgelopen
Twee Libische luchtmachtpiloten zijn vanmiddag uit protest tegen het harde optreden van Kadhafi met twee straaljagers uitgeweken naar Malta.
De twee kolonels vertelden de Maltese autoriteten dat zij de opdracht hadden gekregen om betogers in Benghazi te bombarderen. Toen andere piloten daarmee begonnen, veranderden ze van koers en vlogen met hun Mirages naar Malta.
De twee zouden op Malta asiel willen aanvragen.
Militairen doodgeschoten
Ook in andere Libische steden is het nog steeds onrustig. Er zijn overheidsgebouwen in brand gestoken. Ook zijn er meldingen dat gebouwen van de staatsmedia zijn geplunderd. Volgens een Libische krant hebben de protesten zich uitgebreid naar de kuststad Ras Lanuf. Ooggetuigen zeggen dat in Benghazi een aantal militairen door officieren is doodgeschoten toen die weigerden op demonstranten te schieten.
Verschillende bronnen melden dat de betogers de macht in Benghazi en Sert inmiddels hebben overgenomen. Ze zouden overheidsgebouwen hebben bezet.
Omdat Libië geen journalisten toestaat, is het onmogelijk de berichten te verifiëren.
De Libische staatstelevisie meldde vandaag dat veiligheidsdiensten “de schuilplaatsen bestormen van terroristen die Libië haten”.
Vertrokken?
De Britse minister van Buitenlandse Zaken William Hague zegt dat hij aanwijzingen heeft dat de Libische leider Kadhafi mogelijk op weg is naar Venezuela. Het is niet duidelijk waar minister Hague zich op baseert.
Gisteravond waren er ook berichten dat Kadhafi het land had verlaten. Tegen de verwachting in sprak hij niet zelf het volk toe, maar deed zijn zoon dat. De Libische leider heeft goede banden met de Venezolaanse president Hugo Chávez.
De Libische staatssecretaris van Buitenlandse Zaken ontkent dat Kadhafi is gevlucht naar Venezuela. Ook bronnen binnen de regering van Venezuela ontkennen dat Kadhafi onderweg is naar het land. De minister van Informatie noemt de berichten “onwaar”, maar ging er verder niet op in.
Europe’s interests in Libya |
||
EU countries have criticised Libya for a crackdown on protesters, potentially straining lucrative trade relations.Last Modified: 21 Feb 2011 20:24 GMT
|
||
The European Union has condemned Libya for its crackdown on opposition protesters, but for many nations in the bloc, straining ties with Tripoli presents an awkward situation. Western nations forged close trade ties with the north African nation after Muammar Gaddafi agreed in 2003 to end the production of weapons of mass destruction, ending nearly two decades of sanctions. European energy firms were quick to invest in the holder of Africa’s largest proven oil reserves, the eighth-largest in the world, while many others signed lucrative arms and construction deals. Tony Blair, Britain’s former prime minister, signed a so-called “Deal in the Desert” in March 2004, which paved the way for oil contracts worth billions, leading to a close relationship that has come under increasing criticism. Oil deals It included Anglo-Dutch company Shell signing an agreement worth up to $1bn and three years later BP agreeing its largest exploration commitment to date, in a deal worth at least $900m in Libya. It sparked significant controversy around the world and led to US claims that BP lobbied Britain for the release of Abdelbaset Ali al-Megrahi, the man convicted of the 1988 Lockerbie bombing. The Italian government of Silvio Berlusconi has also strengthened its ties with Tripoli in recent years, taking the largest proportion of oil from Libya for its national needs. At the end of 2008, Italy’s energy company Eni was operating 13 oil and gas permits and its production was 306,000 barrels per day of oil equivalent, about one-fifth of Britain’s total daily oil production. Spain’s Repsol also has rights to 15 hydrocarbon blocks. Defence Arms deals with Libya have also proved contentious, particularly in light of the recent crackdown. In August 2007 France signed contracts with Libya to sell anti-tank missiles and radio communications equipment worth a reported $405m. The European aerospace and defence giant EADS now has an office in Tripoli, and has sold civilian aircraft to the country. According to the Campaign Against Arms trade, the UK licensed over $6m worth of ammunition to Libya, including sniper rifles. Russia also announced a small-arms and weapons deal to the value of $1.8bn in January 2010, worth nearly a quarter of its state arms exports. A building boom in Libya has also seen strong investment from Turkey, which has around 200 construction companies in the country working on projects worth an estimated $15.3bn. Sovereign wealth has also attracted business ties from Europe. Many of the investments made by the $65bn sovereign wealth fund have been in Italian stocks. It holds a 4.6 per cent stake in Italy’s second-biggest bank, Unicredit and has a small stake in car maker Fiat, the Reuters news agency reported. European nations are also interested in preserving relations with Libya for the sake of national security. Italy, the closest entry gate for illegal migrants attempting to enter the EU, is especially concerned about an influx of refugees, following the crisis in Tunisia. Tripoli has already warned it could suspend co-operation in the fight against illegal immigration if European countries continue to criticise its action against protesters. |
||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
||
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/2011221133557377576.html
Libya protests spread and intensify |
||||||
Diplomats resign and air force officers defect as Gaddafi government resorts to shooting and bombing to crush uprising.Last Modified: 21 Feb 2011 22:14 GMT
|
||||||
Scores of people have been reported killed in continuing violence in the Libyan capital, Tripoli, amid escalating protests against Muammar Gaddafi’s 40-year rule across the north African nation. Deep cracks were showing and Gaddafi seemed to be losing vital support, as Libyan government officials at home and abroad resigned, air force pilots defected and major government buildings were targeted during clashes in the capital. At least 61 people were killed in Tripoli on Monday, witnesses told Al Jazeera. The protests appeared to be gathering momentum, with demonstrators saying they had taken control of several important towns and the city of Benghazi, to the east of Tripoli. Protesters called on Monday for another night of defiance against Gaddafi, despite a harsh security crackdown by his government. A huge anti-government march in Tripoli on Monday afternoon came under attack by security forces using fighter jets and live ammunition, witnesses told Al Jazeera. Libyan authorities have cut all landline and wireless communication in the country, making it impossible to verify the report. As violence flared, the Reuters news agency quoted William Hague, the British foreign secretary, as saying he had seen some information to suggest that Gaddafi had fled Libya and was on his way to Venezuela. But Al Jazeera’s Dima Khatib, reporting from the Venezuelan capital, Caracas, said government officials there denied that Gaddafi was on his way to the South American country.
The Libyan deputy foreign minister also denied that Gaddafi had fled the country. With reports of large-scale military operations under way in Tripoli, a spokesperson for Ban Ki-moon said the UN chief held extensive discussions with Gaddafi on Monday, condemned the escalating violence in Libya and told him that it “must stop immediately”. ” … The secretary-general underlined the need to ensure the protection of the civilian population under any circumstances. He urged all parties to exercise restraint and called upon the authorities to engage in broad-based dialogue to address legitimate concerns of the population,” Ban’s spokesperson said. For this part, several Libyan diplomats at the country’s UN mission called on Gaddafi to step down. Ibrahim Dabbashi, the deputy ambassador, said that if Gaddafi did not relinquish power, “the Libyan people [would] get rid of him”. “We don’t agree with anything the regime is doing … we are here to serve the Libyan people,” he told Al Jazeera. Plea for no-fly zone Dabbashi urged the international community to impose a no-fly zone over Libya to prevent mercenaries, weapons and other supplies from reaching Gaddafi and his security forces. He said the Libyan diplomats were urging the International Criminal Court, the Netherlands-based body, to investigate possible crimes against humanity in the Libyan context. Hamad bin Jassim bin Jabr Al-Thani, Qatar’s prime minister and foreign minister, called for an extraordinary meeting of the Arab League to take place on Tuesday. The aim is to discuss the current crisis in Libya and to put additional “pressure” on the government, he told Al Jazeera.
Hamad bin Jassim said the international community must act now. “I feel a big sympathy for the Libyan people. We don’t accept using force in this way or any way against the people or against any nation from their governments,” he said. “And we make our declaration in this space and we think that the international community should also take a stand against what is happening in Libya at the moment.” “I think the [UN] Security Council has to play a role. The condemnation is not enough … I think the five permanent members and others, they should take the responsibility and do something to help the civillian people in Libya, because what is happening is not acceptable in any way.” Earlier in on Monday, Ahmed Elgazir, a human-rights researcher at the Libyan News Centre (LNC) in Geneva, Switzerland, told Al Jazeera that security forces were “massacring” protesters in Tripoli. Elgazir said the LNC received a call for help from a woman “witnessing the massacre in progress who called on a satellite phone”. Earlier, a privately run local newspaper reported that the Libyan justice minister had resigned over the use of deadly force against protesters. Speaking to Al Jazeera, Ahmad Jibreel, a Libyan diplomat, confirmed that the justice minister, Mustapha Abdul Jalil, had sided with the protesters. “I was speaking to the minister of justice just a few minutes ago … he told me personally, he told me he had joined the supporters. He is trying to organise good things in all cities,” he said. In protesters’ hands Jibreel further said that key cities near Libya’s border with Egypt were now in the hands of protesters, which he said would enable the foreign media to enter the country. “Gaddafi’s guards started shooting people in the second day … when they killed two people, we had more than 5,000 at their funeral, and when they killed 15 people the next day, we had more than 50,000 the following day,” he said, adding “the more Gaddafi kills people, the more people go into the streets.” Meanwhile, the US and other European nations, including Portugal, Italy, Austria and the Netherlands have taken steps to begin evacuating their citizens from Libya, as safety concerns within the country are on the rise.
In another development on Monday, two Libyan air force jets landed in Malta and their pilots asked for political asylum, according to a military source. The pilots, who made an unauthorised landing in Malta, claimed to have defected after failing to follow orders to attack civilians protesting in Benghazi in Libya, Karl Stagno-Navarra, an Al Jazeera contributor, said from Valletta. The pilots, who claimed to be colonels in the Libyan air force, were being questioned by authorities in an attempt to verify their identities. The two Mirage jets landed at Malta’s international airport shortly after two civilian helicopters landed carrying seven people who said they were French. Only one of the passengers had a passport. Against this backdrop of escalating violence, Libyan state television reported that Saif al-Islam Gaddafi, a son of the Libyan leader, was forming a committee to investigate the incidents taking place in the country Earlier in the day, Saif al-Islam warned of a civil war if anti-government protests continued to spread in the country. Speaking on state television, he blamed thugs, foreigners and Islamists for the unrest. He promised a conference on constitutional reforms within two days and said Libyans should “forget oil and petrol” and prepare themselves for occupation by “the West” if they failed to agree. The younger Gaddafi contrasted the situation in Libya with revolts earlier this year in Egypt and Tunisia, where longtime rulers were forced step down or fled in the face of mass popular discontent. Protesters in Libya have similarly called for Muammar Gaddafi’s overthrow, but his son warned against this, saying “Libya is different, if there is disturbance it will split into several states”. Following Saif al-Islam Gaddafi’s speech, witnesses in Tripoli reported an escalation of violence, as supporters of his father flooded into the city’s central square and confronted anti-government protesters. Armed men in uniform fired into the crowds, witnesses said, and continuous gunfire could be heard in the background of recorded phone calls from Tripoli released to journalists by Libyans living abroad. |
||||||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
||||||
http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/02/201122120055942895.html
Libya’s falling tyrant |
||
Gaddafi reaps what he has sown during his four-decade rule: terror, nepotism, tribal politics and abuse of power.Larbi Sadiki Last Modified: 21 Feb 2011 23:03 GMT
|
||
Libya cannot escape the infection of democratic revolutionary wind blowing through the Middle East and North Africa. If longtime leader Muammar Gaddafi falls, it will be a sweet victory for the heirs of Omar al-Mokhtar, the legendary anti-fascist and anti-colonial hero. But a lot of blood will spill before the Libyan colonel abandons ship. After Iraq’s Saddam Hussein and Tunisia’s Ben Ali, Gaddafi is the worst of the Arabs’ surviving illegitimate rulers. He is now reaping what he has sown: terror, nepotism, tribal politics, and abuse of power. In Gaddafi’s Libya, the so-called People’s Congress, universities and other regime-affiliated organisations have had to toe the official line: worship of the “brother leader”, read his Green Book, and the brand of Pan-Africanism that no Libyan except Gaddafi and his henchmen believed in. While visiting the country with a group of students from Exeter University, the hollow slogans of Gaddafi’s “Great Revolution” covered all public space. “Partners not salaried” one says. Another declares “People’s rule” (sultat al-sha’ab). Nothing could be further from the truth. Gaddafi has ruled the country with the delusion of grandeur of a man who rose to power in a 1969 coup with fairly acceptable political ideals that got corrupted and abandoned. Gaddafi’s much vaunted socialism turned into distribution in favour of the Colonel’s clansmen. Inner circle An inner circle of Gaddafi’s confidants and close relatives decided and executed the hangings of the 1970s, relying on the fearsome and murderous “revolutionary committees”. No recourse to the people was taken when decisions were made and carried out about war such as in Chad and elsewhere in Africa. The people could not openly complain about the money lavishly disbursed in the pursuit of Gaddafi’s foreign adventurism, including the sponsoring of terrorist organisations. Gaddafi’s regime has been linked to the 1972 Black September killings of Israeli athletes in Germany , the 1978 disappearance in Libya of Shia Imam Musa Al-Sadr, the 1984 murder of British police officer Yvonne Fletcher, the 1986 bombing of Berlin’s La Belle Discotheque, the 1987 arms vessel destined to the Irish Republican Army, and to the hijacking of Pan Am flight 73 in 1986 and the 1988 Pan Am flight 103 bombing. This does not exhaust the list. The US bombing of Tripoli and Benghazi in 1986 or the large amounts of monies paid by Gaddafi to compensate all kinds of claims against Libya have been some of the prices paid by Libyans for their leader’s miscalculation. The sanctions and pariah status have only been eased only in the past 10 years. Carrying the green Libyan passport has made Libyan citizens persona non grata in many parts of the world. Gaddafi’s narcissism was such that very few of his comrades in arms from the original Free Officers cohort that executed the 1969 coup against King Idris have survived his brutality. A few died in mysterious circumstances (Omar Limheshi; Imhammad al-Muqrif). Others withdrew from public life voluntarily (Abd al-Salam Jelloud). Act of public disavowal Like Egypt, the uprising in Libya qualifies as an act of public disavowal of an existing regime. These are countries which had military revolutions and today are experiencing civil revolutions. Like Tunisia, but in a worse fashion, Libya has invested very little in social capital or civic capacity building. All organisations are committed to, and affiliated with, Gaddafi’s Great Revolution. Literally, these are cells that spy on the people or militias bribed to defend the regime. When protesters wave flags, chant pro-Gaddafi or anti-Western slogans, they do so on regime orders. Regardless, Libyans have not been passive. For instance, the Libyan League for Human Rights, the National Conference for the Libyan Opposition (NCLO), and the banned Islamists all have used the internet to express their anger. In some cases, Libyan dissidents used the Internet as a political tool before activists in other part of the Middle East. The NCLO met in London in 2006 and it may plan a role in reforming post-Gaddafi Libya. Attempts at removing Gaddafi began in the mid-1980s. The most famous was the May 1984 Bab Al-Aziziya Barracks coup when the National Front for the Salvation of Libya, made up of military and civilian dissidents, played a leading role. The most serious challenge against Gaddafi’s authority came from the most populous and powerful Libyan tribe, the Warfallah, in October 1993. The rebellion led to kangaroo trials in 1995. Many tribesmen were executed in 1997. The eastern region, Benghazi, has always been a source of dissidence against the regime. Dozens died in protests in 2006.The map of the current mutiny is both tribal and regional. Two tribes have withdrawn allegiance to Gaddafi’s regime, thus settling old scores. Gaddafi is now paying the price for humiliating the Wirfallah tribe, which he has excluded from his favours since the mid-1990s. Similarly, the Tabu tribe in the country’s southeast has suffered appalling discrimination. The misery belts of Libya are now leading the rebellion. Cities like Al-Baida, Derna, Ijdadia are all marginalised and are not beholden to Gaddafi, as they have not gained from his rule. Tripoli’s poorest suburbs, Zintan and Zawiya, which have come under heavy fire, are leading the rebellion in the capital. Why is the revolution that ousted Tunisia’s Ben Ali proving to be infectious? The reasons can be summed up by the following factors: the presence of a Ben Ali-type hegemon; dynastic and nepotistic rot; monarchical republicanism; rampant corruption; the marginalisation of young people; human rights violations; information control and a police state. All of these conditions apply to Libya. The only good in Gaddafi’s Libya is the absence of elections, which spared the Gaddafi’s revolutionary committees the additional misdemeanour of rigging them. In addition to these factors, the eastern region, namely Benghazi, has been deprived of the dividends of petroleum. In a country with one of the longest stretches of coastline and high oil production, income and opportunity should be available to citizens. But this is has not been the case. Now, Gaddafi is reaping what he has sown. Dr Larbi Sadiki is a Senior Lecturer in Middle East Politics at the University of Exeter, and author of Arab Democratisation: Elections without Democracy (Oxford University Press, 2009) and The Search for Arab Democracy: Discourses and Counter-Discourses (Columbia University Press, 2004), forthcoming Hamas and the Political Process (2011). The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial policy. |
||
|
Source:
Al Jazeera
|
|
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/2011221222542234651.html
Libyan pilots and diplomats defect |
||
Group of army officers have also issued a statement urging fellow soldiers to “join the people” and help remove Gaddafi.Last Modified: 21 Feb 2011 23:29 GMT
|
||
Two Libyan air force jets landed in Malta on Monday and their pilots have asked for political asylum. The pilots claimed to have defected after refusing to follow orders to attack civilians protesting in Benghazi in Libya. The pilots, who said they were colonels in the Libyan air force, were being questioned by authorities in an attempt to verify their identities. Meanwhile, a group of Libyan army officers have issued a statement urging fellow soldiers to “join the people” and help remove Muammar Gaddafi. The officers urged the rest of the Libyan army to march to Tripoli. Earlier, diplomats at Libya’s mission to the United Nations sided on Monday with the revolt against their country’s leader and called on the Libyan army to help overthrow “the tyrant Muammar Gaddafi.” In a statement issued as protests erupted across Libya, the mission’s deputy chief and other staff said they were serving the Libyan people, demanded “the removal of the regime immediately” and urged other Libyan embassies to follow suit. Gaddafi was waging a bloody battle to hang on to power as the revolt against his 41-year rule reached the capital, Tripoli. The statement issued in New York said hundreds had died in the first five days of the uprising. A spokesman for the UN mission, Dia al-Hotmani, said the statement had been issued by deputy permanent representative Ibrahim Dabbashi and other staff. Other Libyan officials said they did not know the whereabouts of permanent representative Abdurrahman Shalgham, a former Libyan foreign minister, but believed he was not in New York. He was not associated with the statement, they said. Hotmani said that at a meeting on Monday at the mission’s New York offices, staff “expressed our sense of concern about the genocide going on in Libya.” “We are not seeing any reaction from the international community,” he added. “The tyrant Muammar Gaddafi has asserted clearly, through his sons the level of ignorance he and his children have, and how much he despises Libya and the Libyan people,” the Arabic language statement said. It condemned Gaddafi’s use of “African mercenaries” to try to put down the rebellion and said it expected “an unprecedented massacre in Tripoli.” ‘Cut the snake’s head’
The statement called on “the officers and soldiers of the Libyan army wherever they are and whatever their rank is … to organise themselves and move towards Tripoli and cut the snake’s head.” It appealed to the United Nations to impose a no-fly zone over Libyan cities to prevent mercenaries and weapons being shipped in. It also urged guards at Libya’s oil installations to protect them from any sabotage “by the coward tyrant,” and urged countries to prevent Gaddafi from fleeing there and to be on the lookout for any money smuggling. Dabbashi and his colleagues called on The Hague-based International Criminal Court to start an immediate inquiry into war crimes and crimes against humanity they said Gaddafi and his sons and followers had committed. They called on employees of Libyan embassies all over the world to “stand with their people”, especially the mission at the UN European headquarters in Geneva, which they said should seek action by the UN Human Rights Council there. It was not immediately clear how many other Libyan embassies were likely to heed the call, although the country’s ambassador in India, Ali al-Essawi, said he was resigning in protest at the violent crackdown in his homeland. Libya’s ambassadors to the European Union, Bangladesh and Indonesia have also resigned |
||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
||
http://english.aljazeera.net/indepth/2011/02/201122117565923629.html
In Depth |
||||
Profile: Muammar Gaddafi |
||||
Oil-rich Libya’s eccentric leader has held the country in a tight grip since he led a bloodless coup in 1969.Last Modified: 21 Feb 2011 22:33 GMT
|
||||
In power since 1969, Libya’s Colonel Muammar Gaddafi is the longest-serving leader in both Africa and the Arab world. He led a bloodless coup toppling King Idris at the age of 27, and has since maintained tight control of his oil-rich country by clamping down on dissidents. The ongoing bloody uprising poses the most serious domestic challenge to his rule. Among his many eccentricities, Gaddafi is known to sleep in a Bedouin tent guarded by dozens of female bodyguards on trips abroad. Gaddafi was born in 1942 in the coastal area of Sirte to nomadic parents. He went to Benghazi University to study geography, but dropped out to join the army. After seizing power, he laid out a pan-Arab, anti-imperialist philosophy, blended with aspects of Islam. While he permitted private control over small companies, the government controlled the larger ones. He was an admirer of the Egyptian leader Gamal Abdel Nasser and his Arab socialist and nationalist ideology. He tried without success to merge Libya, Egypt and Syria into a federation. A similar attempt to join Libya and Tunisia ended in acrimony. Crushing dissident In 1977 he changed the country’s name to the Great Socialist Popular Libyan Arab Jamahiriyah (State of the Masses) and allowed people to air their views at people’s congresses. However, critics dismissed his leadership as a military dictatorship, accusing him of repressing civil society and ruthlessly crushing dissident. To this day, the media remains under strict government control. The regime has imprisoned hundreds of people for violating the law and sentenced some to death, according to Human Rights Watch.
Gaddafi played a prominent role in organising Arab opposition to the 1978 Camp David peace agreement between Egypt and Israel. Later shunned by a number of Arab states on the basis of his extreme views on how to settle the Israeli-Palestinian conflict among others, Gaddafi’s foreign policy shifted from an Arab focus to an African focus. His vision of a United States of Africa resulted in the foundation of the African Union. In the West, Gaddafi is strongly associated with “terrorism”, accused of supporting armed groups including FARC in Colombia and the IRA in Northern Ireland. Libya’s alleged involvement in the 1986 bombing of a Berlin nightclub in which two American soldiers were killed prompted US air attacks on Tripoli and Benghazi, killing 35 Libyans, including Gaddafi’s adopted daughter. Ronald Reagan, the then US president, called him a “mad dog”. The 1988 bombing of the Pan Am flight over Lockerbie in Scotland is possibly the most well known and controversial international incident in which Gaddafi has been involved. For many years, Gaddafi denied involvement, resulting in UN sanctions and Libya’s status as a pariah state. Abdel Basset al-Megrahi, a Libyan intelligence agent, was convicted for planting the bomb. Gaddafi’s regime formally accepted responsibility for the attack in 2003 and paid compensation to the families of those who died. Isolation ended Also in 2003, Gaddafi broke Libya’s isolation from the West by relinquishing his entire inventory of weapons of mass destruction. In September 2004, George Bush, the US president at the time, formally ended a US trade embargo as a result of Gaddafi’s scrapping of the arms programme and taking responsibility for Lockerbie. The normalisation of relations with Western powers has allowed the Libyan economy to grow and the oil industry in particular has benefited. However, Gaddafi and Lockerbie came back into the spotlight in 2009, when al-Megrahi was released and returned to Libya. The hero’s welcome al-Megrahi received from Gaddafi on his return was condemned by the the US and the UK, among others. In September 2009, Gaddafi visited the US for the first time for his his first appearance at the UN General Assembly. His speech was supposed to be 15 minutes, but exceeded an hour and a half. He tore up a copy of the UN charter, accused the Security Council of being a terrorism body similar to al-Qaeda, and demanded $ 7.7 trillion in compensation to be paid to Africa from its past colonial rulers. During a visit to Italy in August 2010, Gaddafi’s invitation to hundreds of young women to convert to Islam overshadowed the two-day trip, which was intended to cement the growing ties between Tripoli and Rome. |
||||
|
Source:
Agencies
|
||||
|
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/2011221215421542497.html Gaddafi’s hold on Libya weakens |
||||||
Leader appears on state TV briefly to signal defiance in the face of mounting revolt against his 41-year rule.Last Modified: 22 Feb 2011 00:58 GMT
|
||||||
Libyan leader Muammar Gaddafi has appeared on state television to signal his defiance in the face of a mounting revolt against his 41-year rule. “I am in Tripoli and not in Venezuela. Do not believe the channels belonging to stray dogs,” Gaddafi told Libyan state TV, which said he was speaking outside his house on Tuesday
Reports on Monday said Gaddafi had fled to Venezuela. Gaddafi, in his first televised appearance since protests to topple him started last week, was holding an umbrella in the rain and leaning out of a van. “I wanted to say something to the youths at the Green Square (in Tripoli) and stay up late with them but it started raining. Thank God, it’s a good thing,” Gaddafi said in a 22-second appearance. State TV reported earlier that pro-government demonstrations were taking place in Green Square in the capital. Libyan forces loyal to Gaddafi have fought an increasingly bloody battle to keep the veteran leader in power with residents reporting gunfire in parts of the capital Tripoli and one political activist saying warplanes had bombed the city. Scores of people have been reported killed in continuing violence in Tripoli amid escalating protests across the north African nation. Marwan Bishara, Al Jazeera’s senior political analyst, said “in a sense this is a pariah regime that will not have any chance of governing anymore and the international community could come to terms on whether this is a genocide and whether there should be international intervention to protect the Libyan people from the militias of the regime”. “We’ve heard even a NATO spokesman saying that the Libyan regime should stop committing war crimes against its people so I think there is momentum out there but certainly it’s not quick enough.” Deep cracks were showing and Gaddafi seemed to be losing vital support, as Libyan government officials at home and abroad resigned, air force pilots defected and major government buildings were targeted during clashes in the capital. At least 61 people were killed in the capital city on Monday, witnesses told Al Jazeera. The protests appeared to be gathering momentum, with demonstrators saying they have taken control of several important towns and the city of Benghazi, to the east of Tripoli. Protesters called for another night of defiance against the Arab world’s longest-serving leader, despite a crackdown by authorities
A huge anti-government march in Tripoli on Monday afternoon came under attack by security forces using fighter jets and live ammunition, witnesses told Al Jazeera. “What we are witnessing today is unimaginable. Warplanes and helicopters are indiscriminately bombing one area after another. There are many, many dead,” Adel Mohamed Saleh said in a live broadcast . “Anyone who moves, even if they are in their car, they will hit you.” US Secretary of State Hillary Clinton said it was “time to stop this unnacceptable bloodshed” in Libya. A group of army officers issued a statement urging fellow soldiers to “join the people” and help remove Gaddafi. The justice minister resigned in protest at the “excessive use of violence” against protesters and diplomats at Libya’s mission to the United Nations called on the Libyan army to help overthrow “the tyrant Muammar Gaddafi”. Both Libya and Venezuela denied reports that Gaddafi had fled to the South American country. Libyan state television said Gaddafi would give a speech shortly.
Two Libyan fighter jets landed in Malta, their pilots defecting after they said they had been ordered to bomb protesters, Maltese government officials said. Libyan authorities have cut all landline and wireless communication in the country, making it impossible to verify the report. With reports of large-scale military operations under way in Tripoli, a spokesperson for Ban Ki-moon said the UN chief held extensive discussions with Gaddafi on Monday, condemned the escalating violence in Libya and told him that it “must stop immediately”. ” … The secretary-general underlined the need to ensure the protection of the civilian population under any circumstances. He urged all parties to exercise restraint and called upon the authorities to engage in broad-based dialogue to address legitimate concerns of the population,” Ban’s spokesperson said. For this part, several Libyan diplomats at the country’s UN mission called on Gaddafi to step down. Ibrahim Dabbashi, the deputy ambassador, said that if Gaddafi did not relinquish power, “the Libyan people [would] get rid of him”. “We don’t agree with anything the regime is doing … we are here to serve the Libyan people,” he told Al Jazeera. Dabbashi urged the international community to impose a no-fly zone over Libya to prevent mercenaries, weapons and other supplies from reaching Gaddafi and his security forces. Arab League to meet Hamad Bin Jassim Bin Jabr Al-Thani, Qatar’s prime minister and foreign minister, called for an extraordinary meeting of the Arab League to take place on Tuesday. The aim is to discuss the current crisis in Libya and to put additional “pressure” on the government, Al-Thani told Al Jazeera. He said the international community must act now. “I feel a big sympathy for the Libyan people. We don’t accept using force in this way or any way against the people or against any nation from their governments.,” he said on Monday. “And we make our declaration in this space and we think that the international community should also take a stand against what is happening in Libya at the moment.” “I think the security council has to play a role.. the condemnation is not enough.. i think the five permanent members and others, they should take the responsibility and do something to help the civillian people in Libya, because what happens is not accepted in any way.” The comments came just hours after Ahmed Elgazir, a human-rights researcher at the Libyan News Centre (LNC) in Geneva, Switzerland, told Al Jazeera that security forces were “massacring” protesters in Tripoli. Elgazir said the LNC received a call for help from a woman “witnessing the massacre in progress who called on a satellite phone”. Earlier, a privately run local newspaper reported that the Libyan justice minister had resigned over the use of deadly force against protesters. Speaking to Al Jazeera, Ahmad Jibreel, a Libyan diplomat, confirmed that the justice minister, Mustapha Abdul Jalil, had sided with the protesters. “I was speaking to the minister of justice just a few minutes ago … he told me personally, he told me he had joined the supporters. He is trying to organise good things in all cities,” he said. Jibreel further said that key cities near Libya’s border with Egypt were now in the hands of protesters, which he said would enable the foreign media to enter the country. “Gaddafi’s guards started shooting people in the second day … when they killed two people, we had more than 5,000 at their funeral, and when they killed 15 people the next day, we had more than 50,000 the following day,” he said, adding “the more Gaddafi kills people, the more people go into the streets.” |
||||||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
||||||
http://s.nos.nl/swf/nos_video_embed.swf
http://s.nos.nl/swf/nos_video_embed.swf
recent ‘interview’ met Khadaffi (21-2-2011).
Toegevoegd: dinsdag 22 feb 2011, 01:35
Update: dinsdag 22 feb 2011, 12:05
De Libische leider Kadhafi lijkt de steun in bijna alle lagen van de bevolking te hebben verloren. Libische ambassadeurs keren zich tegen het regime omdat ze het geweld tegen de bevolking onacceptabel vinden.
Volgens de ambassadeur in India zet Kadhafi Afrikaanse huurlingen in om de protesten neer te slaan. In reactie daarop zouden opnieuw Libische militairen zijn overgelopen naar de oppositie.
Een groep officieren riep vannacht het leger op zich aan te sluiten bij het volk en Kadhafi af te zetten. Ze vroegen de militairen mee te doen aan een mars naar Tripoli.
Chavez
Hoe groot de steun in het leger voor Kadhafi nog is, is onduidelijk. De oostelijke steden al-Bayda en Benghazi zouden in handen zijn van de oppositie. De VN-Veiligheidsraad komt vandaag bijeen om over de situatie in Libië te praten.
In Tripoli hangt een grimmige sfeer. Veiligheidstroepen hebben wijken afgegrendeld.
Kadhafi heeft op de staatstelevisie laten weten dat hij in de hoofdstad is en niet in Venezuela bij zijn vriend Hugo Chavez. Eerder sprak Venezuela al tegen dat Kadhafi naar dat land is uitgeweken.
Vechten
Kadhafi was 22 seconden in beeld, leunend uit een auto met een paraplu op. Hij riep op niet te geloven wat er wordt gezegd op “zenders die van zwerfhonden zijn”.
Eerder werd aangekondigd dat Kadhafi een toespraak zou houden waarin hij “de kwaadaardige leugens in de media” zou tegenspreken, maar het bleef bij de korte verklaring, zittend in een auto.
Een zoon van Kadhafi zei op de staats-tv dat het leger achter zijn vader staat en zal vechten tot de laatste man. De minister van Justitie besloot gisteren af te treden, uit protest tegen het geweld tegen de betogers.
Straaljagers
Bij de volksopstand zijn gisteren veel doden gevallen. Volgens betogers zijn in de hoofdstad alleen al 250 mensen omgekomen, toen straaljagers, helikopters en tanks het vuur openden.
Vandaag komt de VN-Veiligheidsraad bijeen om te praten over de crisis. VN-chef Ban Ki-moon heeft gebeld met Kadhafi en hem dringend verzocht het geweld te stoppen.
De PvdA wil morgen een spoeddebat met minister Rosenthal (Buitenlandse Zaken) in de Tweede Kamer.
Solidarity with Libyan people !
http://www.petitiononline.com/01031988/petition.html
http://blogs.aljazeera.net/middle-east/2011/02/17/live-blog-libya
Een democratische omwenteling in de Arabische Wereld? Deel 6– 6 ثورة ديمقراطية في العالم العربي؟ جزء
nieuws en artikelenoverzicht van de actuele gebeurtenissen in de Arabische wereld deel 6 (zie ook deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5)
Voor de nieuwste ontwikkelingen, bekijk hieronder:
Al-Jazeera English live
klik op bovenstaand logo
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011210172519776830.html
http://english.aljazeera.net/news/africa/2011/02/201121755057219793.html
Deadly ‘day of rage’ in Libya |
|||
Reports of more than a dozen deaths as protesters heed calls for mass protests against government, despite a crackdown.Last Modified: 17 Feb 2011 20:30 GMT
|
|||
Libyan protesters seeking to oust longtime leader Moammar Gadhafi have defied a crackdown and taken to the streets on what activists have dubbed a “day of rage”.There are reports that more than a dozen demonstrators have been killed in clashes with pro-government groups.Opponents of Gaddafi, communicating anonymously online or working in exile, urged people to protest on Thursday to try to emulate popular uprisings which unseated long-serving rulers in neighbouring Tunisia and Egypt.”Today the Libyans broke the barrier or fear, it is a new dawn,” Faiz Jibril, an opposition leader in exile, said.
Abdullah, an eyewitness in the country’s second largest city of Benghazi, who spoke to Al Jazeera, said that he saw six unarmed protesters shot dead by police on Thursday. He also said that the government had released 30 people from jail, paying and arming them to fight people in the street. Opposition website Libya Al-Youm said four protesters were killed by snipers from the Internal Security Forces in the eastern city of al-Baida, which had protests on Wednesday and Thursday, AP news agency reported. “Libya is a free country, and people, they can say, can show their ideas, and the main thing is that it has to be in the frame of the law and it has to be peaceful, and that’s it, ” Libyan ambassador to the US, Ali Suleiman Aujali, told Al Jazeera on Thursday. Sites monitored in Cyprus, and a Libyan human rights group based abroad, reported earlier that the protests in al-Baida had cost as many as 13 lives. When asked about the people who had allegedly been killed, Aujali told Al Jazeera “I’m really very busy here … and I have some delegations, and I don’t have time to follow up with every piece of news.” “I am confident that Libya will handle this issue with great respect for the people,” he said. Increasing casualties Mohammed Ali Abdellah, deputy leader of the exiled National Front for the Salvation of Libya, said that hospitals in al-Baida were experiencing a shortage of medical supplies, saying the government had refused to provide them to treat an increasing number of protesters.
Abdellah quoted hospital officials in the town as saying that about 70 people have been admitted since Wednesday night, about half of them critically injured by gunshot wounds. The Quryna newspaper, which is close to Gaddafi’s son, cited official sources and put the death toll at two. It traced the unrest to a police shutdown of local shops that had soon escalated. The interior ministry fired the head of security in Al-Jabal Al-Akhdar province in the aftermath of the violence, in which protesters had torched “several police cars and citizens,” the paper said on its website. Several hundred supporters of Gaddafi also gathered in the capital, Tripoli, to counter calls for anti-government protests and they were joined by Gaddafi himself. ‘Down with Gaddafi’ Clashes also broke out in the city of Zentan, southwest of the capital, in which a number of government buildings were torched. Fathi al-Warfali, a Swiss-based activist and head of the Libyan Committee for Truth and Justice, said two more people were killed in Zentan on Thursday ,while one protester was killed in Rijban, a town about 120km southwest of Tripoli. He said protesters on Thursday in the coastal city of Darnah were chanting “`the people want the ouster of the regime” – a popular slogan from protests in Tunisia and Egypt – when thugs and police attacked them. A video provided by al-Warfali of the scene in Zentan showed marchers chanting and holding a banner that read “Down with Gaddafi. Down with the regime.” Another video showed protests by lawyers in Benghazi on Thursday demanding political and economic reform while a third depicted a demonstration in Shahat, a small town southwest of Benghazi. Government warning Libya has been tightly controlled for over 40 years by Gaddafi, who is now Africa’s longest-serving leader. Thursday is the anniversary of clashes that took place on February 17, 2006 in Benghazi, when security forces killed several protesters who were attacking the city’s Italian consulate. According to reports on Twitter, the microblogging site, Libya’s regime had been sending text messages to people warning them that live bullets will be fired if they join today’s protests. New York-based Human Rights Watch said that Libyan authorities had detained 14 activists, writers and protesters who had been preparing the anti-government demonstrations. Al-Warfali said 11 protesters were killed in al-Baida on Wednesday night, and scores were wounded. He said the government dispatched army commandos to quell the uprising. In a telephone interview with Al Jazeera on Wednesday, Idris Al-Mesmari, a Libyan novelist and writer, said that security officials in civilian clothes came and dispersed protesters in Benghazi using tear gas, batons and hot water. Al-Mesmari was arrested hours after the interview. Media blocked Late on Wednesday evening, it was impossible to contact witnesses in Benghazi because telephone connections to the city appeared to be out of order. Social media sites were reportedly blocked for several hours through the afternoon, but access was restored in the evening. Al Jazeera is understood to have been taken off the state-owned cable TV network, but is still reportedly available on satellite networks. Though some Libyans complain about unemployment, inequality and limits on political freedoms, analysts say that an Egypt-style revolt is unlikely because the government can use oil revenues to smooth over most social problems. Libya accounts for about two per cent of the world’s crude oil exports. Companies including Shell, BP and Eni have invested billions of dollars in tapping its oil fields, home to the largest proven reserves in Africa. If you are in Libya and have witnessed protests then send your pictures and videos to http://yourmedia.aljazeera.net |
|||
Winds of change in the Arab world |
||
|
Inspired by protests in Egypt and Tunisia, rumblings of discontent are growing across the region.
Riz Khan Last Modified: 07 Feb 2011 09:49 GMT
|
||
Could the pro-democracy protests in Egypt generate an unstoppable momentum for political reform across the Arab world?The impact of those demonstrations is being felt in other Arab countries where people are also speaking out against the lack of political rights and freedoms.As the rumblings of discontent grow, leaders in countries such as Yemen, Jordan and Algeria have introduced new policies for political and economic change.
But opposition supporters are calling those measures inadequate and are demanding a complete overhaul. On Monday, we will be discussing the issues with Saadaldeen Talib, the former head of Yemen’s anti-corruption commission and now a critic of President Salah; Syrian human rights and anti-censorship activist Anas Qtiesh and writer and blogger Khalid Lum. |
http://english.aljazeera.net/indepth/opinion/2011/02/201121882356449949.html
| Opinion | ||
Here we go again: Egypt to Bahrain |
||
US pledges for democracy may not extend to Bahrain, even if Obama finally supported Egypt’s rebellion.Mark LeVine Last Modified: 18 Feb 2011 13:04 GMT
|
||
It took until Hosni Mubarak was safely in Sharm El Sheikh and newly free Egyptians were celebrating in Tahrir square, but president Obama finally came out firmly for democracy in Egypt, no qualifiers attached. Obama’s words were eloquent indeed; for my money even more so than his 2009 speech in Cairo. As he explained, what the world had witnessed the previous 18 days was truly “history taking place. The people of Egypt have spoken. Their voices have been heard. And Egypt will never be the same… for Egyptians have made it clear that nothing less than genuine democracy will carry the day.” The president went on to detail a set of expectations: protecting the rights of Egypt’s citizens, lifting the emergency law, revising the constitution and other laws to make this change irreversible, and laying out a clear path to elections that are fair and free. Those expectations are entirely in line with the core demands of the organisers of the protests-turned-revolution. For that, Obama deserves credit, although at least some should be held in reserve until we see how much pressure his administration is willing to put on the military to ensure that it carries out a full transition to democracy. What’s more, in changing themselves, Mr. Obama declared that “Egyptians have inspired us”. They did so in good measure, he rightly explained, through understanding their full worth, as equal members of the larger human history and community. “Most people have discovered in the last few days that they are worth something, and this cannot be taken away from them anymore. Ever.” Putting inspiration to the test Yet this inspiration is already being put to the test all across the region as the protests spread like a “freedom virus,” as one Cairene taxi driver put it to me the day before I left Cairo. As I write this column the Bahraini government is in the process of brutally suppressing the protesters in its own version of Tahrir Square, Pearl Square. If the US is Egypt’s primary patron, in Bahrain it is among the ruling family’s biggest tenants, as the country is home to the Fifth Fleet, one of the US military’s most important naval armadas, crucial to protecting Persian Gulf shipping and projecting US power against Iran. But while Bahrain has long been depicted as relatively moderate compared with its Salafi neighbor, Saudi Arabia, the reality is that the country is repressive and far from free, as citizens have almost no ability to transform their government, which according to the State Department “restricts civil liberties, freedoms of press, speech, assembly, association, and some religious practices.” In the wake of Egypt, where many people harbor resentment against the Administration for its lack of early support for the democracy movement what can Obama do now? Can he in good conscience acquiesce to the brutal suppression of pro-democracy protesters so soon after his eloquent words and late coming to supporting the Egyptian revolution? The larger question is: What is more essential to American security today, convenient bases for its ships, planes and troops across the Middle East, or a full transition to democracy throughout the region? Al-Qaeda ‘failure’ The answer is clearly the latter, as evidenced by the fact that America’s two primary antagonists in the Middle East, al-Qaeda and the Iranian government, have seen their standing sink in proportion to the rise of the pro-democracy movements. In any war, cold or hot, propaganda is crucial, and here it is impossible to lose sight of the fact that al-Qaeda has had little if anything to say about the Egyptian revolution precisely because it was a massive non-violent jihad that succeeded miraculously where a decade of al-Qaeda blood and vitriol have miserably failed. As for Iran, the government’s rhetorical support for the Egyptian revolution while it continues to suppress its own democracy movement is clearly emptying the Iranian regime of any remaining credibility as an alternative to the US-dominated order. In this sense the success-so far-of the Egyptian revolution has presented Obama with a unique window of opportunity to forcefully advocate and press for the same kind of democratic transition across the Middle East and North Africa. The signs on Tuesday were somewhat optimistic, as the President warned all regional leaders that they should “get ahead of the wave of protest” by moving towards democracy as quickly as possible. Yet Obama refused to mention Bahrain by name in his press conference, even as the government was cracking down on the protesters. Instead, the US president argued that “each country is different, each country has its own traditions; America can’t dictate how they run their societies,” an utterly meaningless declaration since it contradicts the very advocacy of democracy that the President has made out of the other side of his mouth. And now, once again, in the wake of government violence against peaceful citizens, the Obama administration stands silent, refusing to openly condemn the Bahraini government. Is the administration incapable of learning from mistakes in the immediate past ? In fact, Bahrain isn’t even the most important country where the ambivalence of US democracy advocacy continues to frustrate real change. From Egypt to Israel Not a single Israeli flag was burned (as far as everyone I know from Tahrir can recall) during the 18 days of protest, but while the Israeli occupation remained tangential to the protests, one of the main sources of initial solidarity and coalition building among the young Egyptians who ultimately helped organise the revolution was the outbreak of the second intifada, which led to the formation of a very active branch in Cairo of the Palestine Solidarity Committee (it’s worth noting here that almost no mainstream media analysis of the roots of the youth movement mentions this fact). Indeed, after I ran into organisers wearing “End the Occupation” t-shirts, it became clear how similar, and interlinked, were the Israeli occupation and the Mubarak “system’s” (as the protesters referred to them in their numerous chants to bring it down) the occupation of Egypt. The reality remains that on its own terms, the Israeli occupation (or rather double occupation, as increasing numbers of Palestinians describe their lives under PA/Hamas and Israeli rule) remains among the most repressive and brutal in the contemporary world, and perhaps its most destabilising. And, as with Mubarak, the United States is the most important supporter and enabler of the occupation’s continued presence against the wishes of the vast majority of the people forced to live under it. And here, as the Palestine Papers released by Al Jazeera reveal, the words and deeds of the Obama administration have run roughshod over its rhetorical commitment to greater democracy and openness. They reveal that senior members of the administration directly threatened Palestinians leaders with a cut-off in aid should they not follow American policies or even resign in response to continued Israeli settlement expansion and other violations of the Oslo agreements. The Obama administration needs to tell us if that is still US policy, and if so why democracy is suddenly okay for Egyptians but not for Palestinians, or at least as of today, for Bahrainis. We also need to know how Obama will respond if the Palestinians take up the mantle of Cairo and march en masse to dismantle sections of the West Bank wall or the Erez crossing in Gaza, in defiance of both Israeli and Palestinian political commands. And the tests don’t get any easier. Bahrain is child’s play compared not merely to Yemen, which is a crucial base of Al-Qaeda (or so it is claimed) but even more so for Saudi Arabia, whose absolutely repressive regime is among the worst in almost every category possible, in direct proportion to its immense oil reserves and wealth. Democracy without hypocrisy One of the most fascinating and uplifting aspects of Tahrir square was the utter lack of hypocrisy within its confines. Authoritarian societies are by definition filled with double-talk, lies of various shades and a broader climate of hypocrisy which becomes the grease, however rancid, that allows the wheels of society to turn, even if they wind up spinning in their tracks for decades. In finally supporting the Tahrir experiment, President Obama was, in effect, pledging to end decades of American hypocrisy in its policies towards the Middle East and larger Muslim world. But in order to live up to this promise he will have to develop one set of policies for all the peoples and countries of the region. And doing that will demand an even more costly break with the past, putting old allies at arm’s length until they respect the rights of their peoples while embracing, however tentatively, groups that once seemed more easily characterised as, if not quite foes, then at least untrustworthy partners in securing American interests. Obama concluded his remarks celebrating the emergence of a new Egypt by saying that the revolution “forever more will remind us of the Egyptian people, of what they did, of the things that they stood for, and how they changed their country and in doing so changed the world.” Let’s hope in changing the world, Egyptians haven’t left the United States and other major powers too far behind. Mark LeVine is a professor of history at UC Irvine and senior visiting researcher at the Centre for Middle Eastern Studies at Lund University in Sweden. He has authored several books including Overthrowing Geography: Jaffa, Tel Aviv and the Struggle for Palestine (University of California Press, 2005) and An Impossible Peace: Israel/Palestine Since 1989 (Zed Books, 2009). The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial policy. |
Nog een wat sceptischer commentaar van Thomas vond der Dunk (De Volkskrant, http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7857/De_problemen_in_Egypte_beginnen_pas_nu ):
De problemen in Egypte beginnen pas nu
Thomas von der Dunk, 14-02-2011 18:20
De essentie van een succesvolle revolutie tegen een dictatuur is de overwinning van de eigen angst gebaseerd op hoop.
Dat was zo in 1989 in Oost-Europa, dat was zo in 1979 in Iran. Rampzalig verloren oorlogen willen bij het ten val brengen van autocratieën ook wel eens helpen – Duitsland in 1918, Rusland in 1917 (en al eerder in 1905), Frankrijk in 1871 – maar in vredestijd is het moeilijker massa’s te bewegen in opstand te komen tegen een bewind dat, omdat het aan de grenzen rustig is, al zijn onderdrukkende kracht kan richten op het binnenland.
Dan moet, omdat het alledaagse leven tenslotte minder dan tijdens een oorlog ontregeld wordt, de woede groter zijn, en tegelijk ook de verwachting dat verbetering haalbaar is – anders rest slechts berusting. Men moet veel meer te winnen (denken te) hebben dan te verliezen.
Boekarest
Dat zagen we in Boekarest twintig jaar terug: Ceaucescu was uit een heel ander hout gesneden dan de bange bureaucraten in Praag of Oost-Berlijn – Ceaucescu liet schieten – maar tegelijk waren de Roemenen zoveel slechter af dat hen dat, toen bij de buren de gevangenismuren bezweken, niet veel meer kon schelen. Sommigen riepen het tijdens de demonstraties letterlijk tegen de alomtegenwoordige Securitate: schiet maar, wij hebben toch niets meer te verliezen. Datzelfde gevoel bestond bij de opstandelingen in Caïro.
Boekarest 1989 – Caïro 2011: volgen er straks meer parallellen? In Roemenië werd de revolutie via een paleisrevolutie gekaapt, waarmee een deel van de oude machthebbers na opoffering van het boegbeeld – Ceaucescu reageerde even koppig als Mubarak – de macht hoopte te behouden. Het ontbreken van een georganiseerde oppositie droeg aan het aanvankelijke succes daarvan bij – en nog steeds is in Roemenië niet bepaald het corruptievrije democratische en rechtsstatelijke paradijs aangebroken.
In Egypte heeft nu een hoogbejaarde oud-militair voor een jongbejaarde oud-militair plaats gemaakt. Overgangsregeringschef of blijvertje? Heeft de vorige dictator slechts voor een volgende plaats gemaakt? Voorlopig heeft er in politiek-maatschappelijk opzicht immers nog geen echte omwenteling plaats gevonden.
Belangen
Wat wil de legerleiding, die gezien haar enorme economische belangen alle baat heeft bij behoud van de maatschappelijke status quo, echt? Treedt zij in de voetsporen van de Anjerrevolutie in Portugal, waar sindsdien de democratie bloeit? Of in die van de Rozenrevolutie in Georgië, waar die bloem toch niet echt tot wasdom gekomen is?
Voor de seculiere demonstranten op het Tahrirplein is er, gezien de van nature geringe democratische neigingen van een hiërarchisch georganiseerd militair apparaat, alle reden om de vinger aan de pols te houden en dus nog even met een omvangrijke afvaardiging in hun basiskamp te blijven.
En wat zij vooral moeten doen, is zich snel ook politiek organiseren, om hun evidente achterstand op de Moslim Broederschap in te halen. Verovering van de staatkundige macht lukt en beklijft alleen door zelf ook een staatkundige macht te vormen. Er zijn in het verleden niet alleen door te veel doortastendheid revoluties ontspoord, zoals die van 1789 in Frankrijk, maar ook wel eens door een gebrek aan doortastendheid mislukt, zoals die van 1848 in Duitsland.
Dat voert tot de vraag, waaruit de overeenkomsten met de gang van zaken bij onze eigen West- en Oosteuropese revoluties van de laatste twee eeuwen bestaan, en waarin de nu nog maar halfvoltooide – dus straks ofwel geheel voltooide dan wel toch mislukte – Egyptische daarvan verschilt.
Verschil
Het belangrijkste verschil met de negentiende eeuw bestaat ongetwijfeld uit de cruciale rol van de media, in tweeërlei opzicht: als bron van kennis over de opstand voor de opstandelingen zelf en voor de buitenwacht – een revolutie live op tv – én als bron van kennis voor de opstandelingen van de wereld van de buitenwacht.
Wat het eerste betreft: hun alomtegenwoordigheid heeft het, net als in 1989, zonder twijfel veel minder makkelijk gemaakt voor de machthebbers om tot grof geweld over te gaan – niet voor niets poogden zij ook nu het Tahrirplein op zwart te zetten. Wat niet weet, wat niet deert, maar wat men wel ziet, zorgt voor verontwaardiging. Daarvoor is een dictatuur die afhankelijk is van westerse steun, zoals de Egyptische, noodgedwongen ook gevoeliger dan een dictatuur die op eigen benen staat, zoals de Chinese.
En al laat zich, zoals Leni Riefenstahl ons heeft geleerd, met behulp van moderne media de macht ook zeker goed verheerlijken, waarbij een Leider goddelijke proporties aannemen kan, over het geheel bekeken is het risico van ongewilde debunking toch sterker. Het tv-scherm vergroot elke onhandige lichaamsbeweging of grimas van machthebbers genadeloos uit.
De koningen die in de negentiende eeuw in Europa omwille van de democrati-sering ten val gebracht moesten worden beschikten nog over een sacrosanct aura, waaraan weinig hedendaagse dictatoren kunnen tippen.
Adellijk
Dat zat hem enerzijds in het idee van een aangeboren hoge adellijke status in combinatie met de godssouvereiniteit, die hen in de ogen van de onderdanen letterlijk tot een aparte mensensoort maakte, waar nu ook de grootste tyran zich op ‘de wil van het volk’ beroept, en ideologisch ook beroepen moet.
Als in Mozarts Zauberflöte – Uuweet, Mozart is tegenwoordig erg populair bij sommige verdedigers van de these dat de joods-christelijke cultuur van nature democratisch haaks op de islamitische staat – de natuurjongen Papageno zich aan Tamino voorstelt “als een mens”, en vervolgens aan Tamino vraagt wie híj is, antwoordt deze: “ik ben een prins”. Dat is kennelijk iets heel anders.
Die laatste stelling viel, anderzijds, omdat fotografie en film nog niet waren uitgevonden, toen ook nog makkelijker vol te houden. U hoeft in de tweede helft van de negentiende eeuw alleen maar de officiële staatsie¬portretten naast de ook gemaakte familiaire foto’s te zetten. Zulke foto’s zijn in pre-fotoshoptijden onve¬biddelijk: daarop worden ook koningen meteen tot gewone burgermannetjes gereduceerd.
Alleen van Wilhelm II wist de hoffotograaf nog iets te maken – maar tegelijk druipt toch de potsierlijkheid ervan af. Dat gevoel krijgt niemand bij een blik op de Napoleons van David of Ingres, of op Rigauds Lodewijk XIV. Menig machtig monach zag er in werkelijkheid niet uit – keizer Leopold I werd in 1665 door een Turkse bezoeker in zijn reisdagboek met een kameel in de dierentuin van Wenen vergeleken – en als hun onderdanen dat hadden geweten, was dat voor hun imago dodelijk geweest.
Niet minder belangrijk dan in hun beïnvloeding van de revolutie door hun aanwezigheid, zijn de moderne media ook in een tweede opzicht, dat vrij weinig aandacht krijgt: als informatiebron voor de revolutionairen over de wereld om hen heen.
Opstandeling
Die wereld om hen heen vormt zonder twijfel een belangrijke stimulans om in verzet te komen. Wat wist de potentiële opstandeling van 1848 van de rest van de wereld? Weinig, vergeleken met nu. En wat in die rest van de wereld vormde een reden om met de eigen wereld geen genoegen meer te nemen? Ook vrij weinig, vergeleken met nu.
Zowel dankzij de massamedia als dankzij de migratie weet men in de Arabische wereld van de vrijheid, de welvaart en de betrouwbaarheid van de overheid in het Westen. En ofschoon men tegelijk het Westen vanwege de steun aan de eigen dictatoren haat, vormen die vrijheid, welvaart en betrouwbaarheid, in het licht van de onderdrukking, armoede en corruptie thuis, een belangrijk ideologisch westers exportproduct.
Miljoenen Arabieren hebben familie in Europa – en bij alle Wildersiaanse hetzes waaraan zij daar bloot staan, weten zij: zo kan het dus ook. En anders weten ze het wel via tv en internet. Dat concrete wenkende alternatief in de vorm van het reëel bestaande democratisme ontbrak anno 1848 in Europa nog nagenoeg geheel: het moest daar toen immers nog op de eigen autocraten veroverd worden. Dat scheelt wezenlijk, omdat het daarom thans veel minder makkelijk meer door potentaten onder het motto ‘ik of de chaos’ als een compleet utopisch hersenspinsel kan worden afgedaan.
En tegelijk vormt juist deze grote stimulans nu ook het grote probleem voor de Arabische revoluties, omdat zij, net als al in Oost-Europa twintig jaar geleden het geval was, tot overspannen verwachtingen inzake de nabije toekomst leiden zal. Dat moet weer onvermijdelijk op een teleurstelling uitlopen, omdat die zo zichtbare achterstand weliswaar de revolutie teweeg heeft gebracht, maar tegelijk die achterstand – juist omdat die zo zichtbaar groot is – onmogelijk snel overbrugd zal kunnen worden.
Eerlijk
Ook als het nieuwe bewind in Caïro zich aan zijn belofte van eerlijke verkiezingen houdt, zal de verhoopte sociaal-economische vooruitgang tijd vergen. Vrijheid op papier valt met een pennestreek te realiseren – maar de welvaart, die men zichzelf op grond van die vrijheid belooft, vereist meer.
De hamvraag is of de bevolking daarvoor het geduld zal hebben: een probleem dat ook bij de Duitse Eenwording speelde, toen veel Oostduitsers er min of meer op stonden dat de hen aangedane achterstand in één klap werd goedgemaakt. Hetzelfde zien wij in Zuid-Afrika, waar het gros van de zwarte bevolking ook na twintig jaar ANC-bewind nog steeds in armoede leeft: het einde van de Apartheid maakte geen einde aan de raciale ongelijkheid, maar schiep slechts de politieke voorwaarden om op termijn door economische ontwikkeling die raciale ongelijkheid uit te bannen.
Dat is de psychologische handicap in de Arabische wereld: men wil het, anders dan onze eigen westerse revolutionairen van 1848 kennis hebbend van het westerse democratische welvaartsparadijs, na de verjaging van de eigen tyran meteen allemaal, en ook allemaal nu. Dat is tenslotte de essentie van de democratische belofte: welvaart voor iedereen.
Wat vergeten wordt is dat het parlementaire systeem in Europa, daarin gelijke tred houdend met gestegen opleidingsniveau van de bevolking, slechts zeer geleidelijk is uitgebreid. Neem Nederland: uit angst voor de revolutie werd Willem II in 1848 in één nacht van conservatief wel liberaal – maar niet democraat. Het nieuwe parlementaire stelsel van Thorbecke bleef gebaseerd op censuskiesrecht – de democratie kwam pas in 1917.
Bataafse Omwenteling
Dat betekent dat, omdat de rechtsstaat zelf zelfs terugging tot de Bataafse Omwenteling van 1795, wij – en voor andere Europese landen geldt iets soortgelijks – een eeuw een soort verlichte parlementaire autocratie kenden, waarvan de historische rol in terugblik blijkt te zijn geweest om de huidige democratie voor te bereiden.
Vanaf de Franse Revolutie waren in West-Europa alle burgers gelijk voor de wet – alleen wat er dan in die wet kwam te staan werd nog door een bovenlaag bepaald. Voor zo’n parlementaire autocratie is in de Arabische wereld geen tijd meer: die kans heeft de zichzelfverrijkende elite ginds, door voor zichzelf meteen – en daarmee noodzakelijkerwijs via beroving van de eigen bevoling – het westers welvaartsniveau op te eisen, verspeeld.
Totale democratie was anno 1848 ook voor de meeste gewone Nederlanders ‘ondenkbaar’, en dus legden zij zich bij die bevoogding neer: algemeen kiesrecht lag voorbij hun geestelijke horizon. Dat is nu anders: de opstandelingen willen geen halve eeuw op politieke gelijkberechtiging wachten. Hun verwachtingen zijn inmiddels hoger dan de Toren van Babel, die, als bekend, door spraakverwarring en overmoed onvoltooid in elkaar is gestort.
Het nieuwe bewind kan die verlangens van de bevolking onmogelijk negeren, maar er ook onmogelijk aan voldoen. Daarom beginnen de échte regeerproblemen in Egypte pas nu.
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/20112184122210251.html
Bahrain forces fire at protesters |
|||||||||||
Troops open live fire around Pearl roundabout in Manama after nightfall, at least 50 wounded.Last Modified: 18 Feb 2011 18:37 GMT
|
|||||||||||
Shots were fired by soldiers around Pearl roundabout in Manama, the Bahraini capital, a day after police forcibly cleared a protest encampment from the traffic circle. The circumstances of the shooting after nightfall on Friday were not clear. Officials at the main Salmaniya hospital said at least 50 people were injured, some with gunshot wounds.
Some doctors and medics on emergency medical teams were in tears as they tended to the wounded. X-rays showed bullets still lodged inside victims. “This is a war,” said Dr. Bassem Deif, an orthopedic surgeon examining people with bullet-shattered bones. Protesters described a chaotic scene of tear gas clouds, bullets coming from many directions and people slipping in pools of blood as they sought cover. Bahrain’s crown prince, meanwhile, called for calm, saying it was “time for dialogue, not fighting”. “The dialogue is always open and the reforms continue,” Crown Prince Sheikh Salman bin Hamad al-Khalifa said on Bahrain TV. “We need to call for self-restraint from all sides, the armed forces, security men and citizens,” he said. “I urge you, there should be calm. Now is time for calm.” Jalal Firooz, of the Wefaq bloc that resigned from parliament on Thursday, said demonstrators had been elsewhere in the city, marking the death of a protester killed earlier this week. The demonstrators then made for the roundabout, where army troops are deployed. A doctor of Salmaniya hospital told Al Jazeera that the hospital is full of severely injured people after the latest shootings. “We need help! Our staff is entirely overwhelmed. They are shooting at people’s heads. Not at the legs. People are having their brains blown out,” a distraught Dr Ghassan said, describing the chaos at the hospital as something close to a war zone.
He said the hospital was running short of blood and appealed for help to get more supplies. Police had no immediate comment. An Associated Press cameraman saw army units shooting anti-aircraft weapons, fitted on top of armored personnel carriers, above the protesters in apparent warning shots and attempts to drive them back from security cordons about 200 meters from the roundabout. One marcher claimed live ammunition was used against protesters. “People started running in all directions and bullets were flying,” said Ali al-Haji, a 27-year-old bank clerk. “I saw people getting shot in the legs, chest and one man was bleeding from his head.” In the past, security forces had mostly used rubber bullets. Witnesses said about 20 police cars had driven toward the roundabout after the initial shooting. Earlier, troops backed by tanks had locked down Manama and announced a ban on public gatherings. Tanks and armoured personnel carriers were patrolling the streets of Manama and checkpoints set up.
Riot police using clubs and tear gas broke up a crowd of protesters in the city’s financial district in a pre-dawn swoop on Thursday, killing at least four people and injuring more than 200. Al Jazeera’s correspondent, who cannot be named for security reasons, reported from Manama on Friday that thousands of people observed the funerals of those killed in the police raid on the protesters’ tents in the city’s Pearl Roundabout area. Many of those present chanted slogans against Bahrain’s ruling Al Khalifa family. They said they were both grief-stricken and angry at the heavy-handedness of the police, and that they were demanding that the international community take notice of what they call the brutality of the security forces. As Friday prayers commenced, Sheikh Issa Qassem, a prominent Bahraini Shia Muslim religious leader, delivering his sermon in a northwestern village, described Thursday’s violence as a “massacre”. Our correspondent reported that Qassem said the government was attempting to create a “sectarian divide” between Sunnis and Shias. He advocated peaceful protests, saying “violence is the way of the government”, and that protesters should not espouse violent actions. The crowd at the funerals in Sitra were not as large as those seen during previous funerals, our correspondent reported. He said this was because of a heavy security presence on the streets, with police and army closing off roads across the country. No security forces personnel were reported to be present at Sitra on Friday, though a helicopter was seen hovering over the funeral procession. “Many of those who in the past came out [to protests] … are afraid. They’re frightened and they don’t want to turn up at a protest like this because they are fearful for their lives,” he said, citing an incident on February 15 in Manama, when at least one person was killed when police fired on a funeral procession.
Our correspondent further said that while it was “almost impossible” to confirm a figure for those who had gone missing during Thursdsay’s crackdown, one opposition politician put the number at 70. Members of the opposition Al Wefaq party have withdrawn from the country’s parliament. The party says MPs will not rejoin if the government continues to disallow protests. Meanwhile, Bahraini state television showed pictures of a pro-government rally, attended by hundreds, taking place in Manama, despite the ban on public gatherings. Just hours after Thursday’s deadly police action, the military announced the ban, saying on state TV that it had “key parts” of Manama under its control. Khalid Al Khalifa, Bahrain’s foreign minister, justified the Pearl roundabout raid as necessary because the demonstrators were “polarising the country” and pushing it to the “brink of the sectarian abyss”. Speaking after meeting with his Gulf counterparts, he said the violence was “regrettable”. Two people had died in police firing on protesters prior to Thursday’s deadly police raid. Al Jazeera’s correspondent said that hospitals had been full of injured people after police raid, with the injured including nurses and doctors who had rushed to attend to the wounded. After several days of holding back, Bahrain’s Sunni Arab rulers unleashed a heavy crackdown, trying to stamp out the first anti-government upheaval to reach the Arab states of the Gulf since the uprisings in Tunisia and Egypt. During the assault at the Pearl roundabout, police tore down the protesters’ tents, beating men and women inside and blasting some with shotgun sprays of bird-shot. The interior ministry claims that protesters were carrying swords, knives and other bladed instruments. The pre-dawn raid was a sign of how deeply the island’s Sunni monarchy fears the repercussions of a prolonged wave of protests, led by members of the country’s Shia majority but also joined by growing numbers of discontented Sunnis. UK to review arms sale Bahrain is a pillar of US military framework in the region: it hosts the US navy’s Fifth Fleet, which the US sees as a critical counterbalance to Iran’s military power. Bahrain’s rulers and their Sunni Arab allies depict any sign of unrest among their Shia Muslim populations as a move by neighbouring Shia-majority Iran to expand its clout in the region. The army would take every measure necessary to preserve security, the interior ministry said. Against this backdrop of continued unrest, Britain said on Thursday that it was reviewing decisions to export arms to Bahrain. “In light of events we are today formally reviewing recent licencing decisions for exports to Bahrain,” Alistair Burt, a junior foreign minister with responsibility for the Middle East, said. He cautioned that Britain would “urgently revoke licences if we judge that they are no longer in line with the criteria” used for the export of weapons. In a statement, Burt said a range of licences had been approved for Bahrain in the last nine months, including two for 250 tear gas cartridges for the Bahrain Defence Force and National Security Agency “for trial/evaluation purposes”. The protesters’ demands have two main objectives: force the Sunni monarchy to give up its control over high-level government posts and all critical decisions, and address deep grievances held by the country’s Shias, who make up 70 per cent of Bahrain’s 500,000 citizens. But the community claims its faces systematic discrimination and poverty and is effectively blocked from key roles in public service and the military. |
|||||||||||
Ondertussen, het hete hangijzer Israël/Palestina. Zie het bericht hieronder. Voor wie zich nog steeds afvraagt waarom er in de Arabische wereld zoveel wrevel bestaat tegen de VS, al hebben ze hun officiële vriendschap vaak afgekocht bij de diverse Mubaraks (waardoor er ook weer ‘ergernis’ bij de gewone bevolking ontstaat): precies hierom. Zie hieronder:
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011218201653970232.html
US vetoes UN vote on settlements |
|||||||||||||||||||||||||
Washington blocks resolution condemning Israeli buildings on Palestinian land as illegal and calling for quick halt.Last Modified: 18 Feb 2011 22:19 GMT
|
|||||||||||||||||||||||||
The United States vetoed a UN resolution Friday that would have condemned Israeli settlements as “illegal” and called for an immediate halt to all settlement building. All 14 other Security Council members voted in favour of the resolution. British Ambassador Mark Lyall Grant, speaking on behalf of his country, France and Germany, condemned Israeli settlements in the West Bank. “They are illegal under international law,” he said. He added that the European Union’s three biggest nations hope that an independent state of Palestine will join the United Nations as a new member state by September 2011. The Obama administration’s veto is certain to anger Arab countries and Palestinian supporters around the world. An abstention would have angered the Israelis, the closest US ally in the region, as well as Democratic and Republican supporters of Israel in the American Congress. Washington says it opposes settlements in principal, but claims that the UN Security Council is not the appropriate venue for resolving the decades-old Israeli-Palestinian conflict. US ambassador to the United Nations Susan Rice told council members that the veto “should not be misunderstood to mean we support settlement activity. “While we agree with our fellow council members and indeed with the wider world about the folly and illegitimacy of continued Israeli settlement activity, we think it unwise for this council to attempt to resolve the core issues that divide Israelis and Palestinians,” she said. Pressure to drop resolution Earlier, the Obama administration has exerted pressure on the Palestinian Authority to drop the UN resolution in exchange for other measures. Mahmoud Abbas, the Palestinian president, has refused Washington’s request to withdraw a UN Security Council resolution demanding Israel to freeze settlement expansion on occupied Palestinian land. The decision was made unanimously by the Palestine Liberation Organisation’s executive and the central committee of Abbas’s Fatah movement on Friday, at a meeting to discuss US President Barack Obama’s appeal to Abbas by telephone a day earlier. “The Palestinian leadership has decided to proceed to the UN Security Council, to pressure Israel to halt settlement activities. The decision was taken despite American pressure,” said Wasel Abu Yousef, a PLO executive member. Obama, who had said Israeli settlements in territories it captured in a 1967 war are illegal and unhelpful to the peace process, says the resolution could shatter hopes of reviving the stalled talks. In a 50-minute phone call on Thursday, he asked Abbas to drop the resolution and settle for a non-binding statement condemning settlement expansion, Palestinian officials said. ‘Goldstone 2’ “Caving in to American pressure and withdrawing the resolution will constitute Goldstone 2,” said a Palestinian official, speaking on terms of anonymity before the meeting. He was referring to the wave of protest in October 2009 accusing Abbas of caving in to US pressure by agreeing not to submit for adoption a UN report that accused Israel and Hamas of war crimes during the invasion of Gaza two years ago. Abbas maintains he insisted on submitting the report. A second Palestinian official, speaking before the decision was formalised, said it would be “a political catastrophe if we withdraw this resolution”. “People would take to the streets and would topple the president,” he said, noting the wave of protest in the Arab world that swept out the Egyptian and Tunisian presidents. The Palestinians say continued building flouts the internationally-backed peace plan that will permit them to create a viable, contiguous state on the 1967 land, after a treaty with Israel to end its occupation and 62 years of conflict. Israel says this is an excuse for avoiding peace talks and a precondition never demanded before during 17 years of negotiations, which has so far produced no agreement. The diplomatic standoff is complicated by the effects of Middle East turmoil on the Arab League, whose members backed the resolution. Egypt, a dominant member, and Tunisia are preoccupied with their transitions from deposed autocracies, and protests are flaring in Libya, Yemen and Bahrain. Washington is trying to revive peace talks stalled since September over Israel’s refusal to extend a moratorium on settlement building and Abbas’s refusal to negotiate further until the Israelis freeze the illegal buildings. ‘Nothing to lose’ Obama initially pressured Israel to maintain the moratorium only to relent in the run-up to the 2010 US mid-term elections to avoid, some analysts said, alienating key voters. Instead of the resolution, Obama told Abbas he would back a fact-finding visit by a delegation of the Security Council to the occupied territories. One PLO official said the leadership was determined not to cave in “even if our decision leads to a diplomatic crisis with the Americans”, adding: “Now we have nothing to lose.” Kristin Saloomey, Al Jazeera’s correspondent in New York, said that the US has been doing everything it can to stop this vote from happening, including incentives and threats. “Apparently Obama threatened [on the phone to Abbas] that there would be repercussions if this vote actually came to the floor of the UN Security Council,” she said. “Today secretary of state, Hilary Clinton, called president Abbas [to put on more pressure] but none of this is getting through to the Palestinians. “Obama is facing intense domestic pressure not to support the vote. The US is in a tough position, they know that a veto is going to make them look very bad in the Arab world … and also the rest of the world is really in support of this resolution. “All of the Security Council members are on the record saying they are going to vote for this resolution including US allies”. Since 2000, 14 Security Council resolutions have been vetoed by one or more of the five permanent members — Britain, China, France, Russia and the United States. Of those, 10 were US vetoes, nine of them related to the Israeli-Palestinian conflict. |
|||||||||||||||||||||||||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/201121821116689870.html |
|||||||||||||||||||||||||
Jordan protest turns violent |
||
Anti-government protests become routine on Fridays in Jordan since popular uprisings swept Egypt and Tunisia.Last Modified: 18 Feb 2011 23:11 GMT
|
||
At least eight people have been injured in clashes that broke out in Jordan’s capital between government supporters and opponents at a protest calling for more freedom and lower food prices. The protest was the seventh straight Friday that Jordanians took to the streets demanding constitutional reform and more say in decision-making. Jordan’s king enjoys absolute powers, ruling by decree: He can appoint and dismiss cabinet and parliament whenever at anytime. Amani Ghoul, a teacher and member of the movement that organised the protests insisted the protests will continue until their demands are met. “We want a complete overhaul of the political system, including the constitution, the parliament dissolved and new free and fair elections held,” she said. Pro-government supporters At least 200 government supporters trailed the anti-government protesters, chanting: “Our blood and souls, we sacrifice for you Abu Hussein” – a reference to Jordan’s King Abdullah II before clashing with the opposition march. Tareq Kmeil, a student at the protest, said: “They beat us with batons, pipes and hurl rocks at us. We tried to defend ourselves, to beat them back.” He said at least eight people suffered fractures to the skull, arms or legs. “Police didn’t do anything to protect us. They just stood on the side watching us getting beaten,” Kmeil said. Police spokesmen were not immediately available for comment. Some pro-government supporters denounced Al-Jazeera, blaming it for fomenting unrest across the Arab world. “Al-Jazeera is behind every sickness,” read some of their signs. Walid al-Khatib, a Bedouin Sheikh, joined at least 300 pro-government supporters in the western town of Theiban, saying he had to come out to profess his support for the king and country. “I love King Abdullah and the stability of Jordan. I don’t want this to ever change,” he said. But not everyone is upbeat about the government. Akhram Ismail, 50, a government employee of 17 years who earns a meagre $140 per month, said his salary was not enough to feed his six children and wants to see changes to aid the poor. Ismail vowed that Jordan would not see an end to the protests anytime soon. “The government recently promised civil servants a pay raise of $28, while politicians play with millions,” he said. |
||
|
Source:
Agencies
|
http://english.aljazeera.net/focus/2009/09/2009913539250274.html
COMMENTARY: LIBYA |
||||||
Gaddafi’s turbulent US relations |
||||||
Libya has become a key player despite decades-long image of political pariah.Rob Reynolds Last Modified: 03 Sep 2009 10:30 GMT
|
||||||
A weedy, overgrown backyard in Englewood, New Jersey seemed likely for a time last week to become the scene of the latest flashpoint in Libyan-US relations. Colonel Muammar Gaddafi, the Libyan leader, is planning his first visit to the US since he seized power in a military coup 40 years ago. He is set to address the yearly UN General Assembly in September. Now, wherever the long-time Libyan leader goes, he likes to take a little bit of Libya with him – in the form of a huge, air-conditioned Bedouin-style tent. He pitched his pavilion in the Kremlin during a visit to Moscow. In Rome, the tent sat prominently in a public park. Gaddafi initially planned to set up camp in Manhattan’s Central Park, but Michael Bloomberg, the mayor of New York, said no dice. So a squadron of gardeners and construction workers descended on the dilapidated estate of Libya’s UN ambassador in lovely Englewood, a suburb of 30,000 people with a large Orthodox Jewish community. You can guess what happened next. Protests were organised. Petitions were passed around. Lawsuits flew hither and yon. Perhaps unexpectedly, Gaddafi backed down. There will be no tent party in Englewood, and the Colonel will stick to Manhattan on his visit. Intense mutual enmity If only all of the disputes between Libya and the US had ended so peacefully. It has been a relationship marked almost from the very start by intense mutual enmity, and both countries have committed many acts of violence toward one another over the decades. Only in very recent years, in a remarkable turnaround, have Libya and the US learnt to live with one another. Shortly after seizing power, Gaddafi expelled foreign military forces from his country, forcing the US to shut down its Wheelus Air Force Base. The Libyan leader quickly became a dabbler and financier in all sorts of radicalism, giving money, training and safe havens to a diverse array of revolutionaries including hard-line Palestinian revolutionary groups like George Habash’s Popular Front for the Liberation of Palestine (PLFP) and the Abu Nidal faction. Gaddafi provided support to Colombia’s M-19 guerrillas, armed Chilean leftist groups, the Irish Republican Army, and a variety of African armed movements. He offered a seaside villa to Sirhan Sirhan, the Palestinian-born assassin of US Senator Robert Kennedy, should he ever be paroled from his life sentence in a California prison. He infuriated Arab leaders ranging from Yassir Arafat to Saudi Arabia’s King Fahd, whom he once referred to as a pig. ‘Sponsor of terrorism’
In 1979, an angry mob burned down the US Embassy in Tripoli. Soon thereafter the US severed diplomatic ties and designated Libya a “state sponsor of terrorism” and enforced economic sanctions on the African state. But within a few years, shooting and bombing replaced diplomatic slaps and name calling. In 1981, two Libyan warplanes fired on US navy jets in the Gulf of Sidra, an area claimed as territorial waters by Libya. The Libyan planes were shot down. The Libyan planes were shot down. Five years later, in a similar incident, the US claimed Libya targeted its aircraft patrolling the Gulf of Sidra. US naval forces sank two Libyan patrol boats and bombed a Libyan missile base. In April 1986, a bomb exploded in the La Belle discotheque in West Berlin, killing three people including two US military personnel. Evidence of Libyan involvement was discovered and years later a Libyan diplomat was convicted of the killings. Ronald Reagan, the then-US president, responded by ordering an air strike on Tripoli and Benghazi. One of the targets was Gaddafi’s residential compound. The Colonel escaped but his adopted 15-month-old daughter was killed. Lockerbie bombing Many conspiracy theories have been expounded about who was really responsible for the Lockerbie bombing of Pan Am flight 103 in 1988. Some contend it was the work of a Palestinian faction, others point to Iran, saying it no coincidence that the Lockerbie explosion came five months after an Iran Air flight was shot down by the US warship Vincennes in the Gulf, killing 290. The facts are, however, that in 1999 Libya handed over two intelligence agents who were tried in a special Scottish court, and in 2003 admitted a measure of responsibility for the Lockerbie bombing that killed 270 people. Whether Libya made a “false confession” in order to get out from under crippling sanctions, as some contend, may or may not be known some day. UN sanctions were lifted in 2003, although some unilateral US sanctions remained in place. George Bush, the former US president, believed his invasion of Iraq served as a warning to Libya, forcing it to bring its behaviour back to within international norms. In December 2003, Gaddafi announced Libya was scrapping its programme to build weapons of mass destruction. A subsequent UN inspection team found no evidence Libya was working on nuclear arms. Back-channel negotiations between the US, UK and Libya had reportedly been underway since 2002. In 2004, The US and Libya resumed diplomatic relations, and the US dropped sanctions. In 2006 the US removed Libya from its list of ‘state sponsors of terrorism’. By 2008, Gaddafi had behaved himself so admirably in the eyes of the US that he was treated to a visit by Condoleezza Rice, the redoubtable US secretary of state . The final touch came in July of this year when Gaddafi, swathed in multiple multicoloured patterned silk robes, shawls and an gold-embroidered red pillbox hat, shook hands with Barack Obama, the US president, at a multinational summit in Italy. While Libya has reoriented its foreign policy and abandoned its overt support for radicals of all stripes, little has changed to make life freer and more democratic for the Libyan people. The Gaddafi dynasty
Gaddafi rules with the help of an insidious and pervasive mukhabarat, or secret police, apparatus. Far from beginning to transition his country toward democratic institutions, the flamboyant Colonel has apparently taken his cue from Syria and North Korea in preparing for a dynastic succession that would put his son Saif Al-Islam Gaddafi in charge. The rapturous ceremony afforded to the cancer-stricken Lockerbie bomber Abdel Basset al-Megrahi on his return to Tripoli after release from Scotland on “compassionate” grounds has somewhat spoilt the newly chummy relationship. Video of the Libyan dictator hugging the convicted Lockerbie bomber did not go down well with the public, or with the US Congress. Obama called the scene “highly objectionable”. It does seem hypocritical of Obama and Gordon Brown, the British prime minister, to appear more upset about al-Megrahi’s welcome-home party than they are over the baffling decision by Scotland’s not-quite-ready-for-prime-time Scottish National Party government to set him free in the first place. And new evidence has emerged, in the form of hitherto secret memorandums, that strongly suggests the UK government leaned on Edinburgh to release Megrahi in order to (surprise!) grease a lucrative oil deal with Tripoli. The Englewood uproar can be seen as a metaphor for how the West now treats Gaddafi. Having lots of Libyan oil on the market certainly is nice, and Western oil companies love having another country to exploit. To sanitise a pungent saying favoured by President Lyndon Johnson, it’s better to have Gaddafi inside the tent spitting out, than outside the tent spitting in. But like the citizens of Englewood, the US certainly doesn’t want Gaddafi setting up his tent in its backyard. The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial policy. |
||||||
| http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/201121914336940622.html |
Protesters retake Bahrain square |
Anti-government protesters back in Pearl roundabout after troops and police withdraw from protest site in capital.Last Modified: 19 Feb 2011 14:24 GMT
|
| [WARNING: This video contains images that some viewers may find disturbing]Thousands of anti-government protesters have reoccupied their former stronghold in the capital, Manama, after troops and riot police retreated from the Pearl roundabout in the centre of the city.The cheering protesters carrying Bahraini flags, flowers and signs that said “Peaceful, peaceful” marched to the square on Saturday. They chanted, “We are victorious”.Protesters kissed the ground in joy and took pictures of about 60 police vehicles leaving the area.Sheikh Salman bin Hamad al-Khalifa, the crown prince, had earlier in the day ordered the military to withdraw, saying that the police would now be responsible for enforcing order, the Bahrain News Agency reported.Soon after the crown prince’s directive, protesters had attempted to stream back to the roundabout, but were beaten back by the police. According to the Reuters news agency, about 80 protesters were taken to a hospital after being hit by rubber bullets or teargas.The protesters, however, were successful in the next attempt, when the riot police withdrew from the traffic circle as well.Symbolic centre The Pearl roundabout, the symbolic centre of the protesters’ uprising, had been the scene of heavy-handed crackdown. Several demonstrators were killed and many injured as security forces cleared the area of protesters in a pre-dawn attack on Thursday morning.It was the scene of shootings again on Friday night when troops opened fire on protesters with live rounds.An Al Jazeera correspondent in Bahrain, who we cannot name for security reasons, said the reoccupation of the roundabout by the protesters left one to wonder what the violence during the previous days was all about. “It makes one ask what those deaths were for,” he said. The withdrawal of the troops and police from the roundabout appeared to be concessions extended by the authorities to the protesters. ‘Time for dialogue’ Ibrahim Mattar, a member of the Wefaq bloc which quit parliament on Thursday, said his party did not believe there was a “serious will for dialogue because the military is in the streets”. Sheikh Hamad ibn Isa Al Khalifa, the King of Bahrain, had earlier asked the crown prince, to start a national dialogue “with all parties”. The tiny kingdom has been in upheaval with the Shia majority taking to the streets in thousands against the Sunni rulers. Also on Saturday, Catherine Ashton, the European Union’s foreign policy chief, called for the dialogue process to begin “without delay”. She also said that she was “deeply concerned” by reports of the use of violence by security forces, and called on all sides to show “restraint”. Speaking on state television on Friday evening, the crown prince called for calm, saying it was “time for dialogue, not fighting”. But protesters have so far shown little appetite to heed his calls, with anger sweeping the streets following the shootings by security forces. US condemns violence He said in a statement that Bahrain must respect the “universal rights'” of its people and embrace “meaningful reform”. The United States condemns the use of violence by governments against peaceful protesters in those countries and wherever else it may occur,” he said. “The United States urges the governments of Bahrain, Libya and Yemen to show restraint in responding to peaceful protests and to respect the rights of their people.” On Friday, thousands observed funerals for the four people killed in a pre-dawn raid on a protest encampment at Manama’s Pearl roundabout a day earlier. At the funerals on Friday, many chanted slogans against Bahrain’s ruling Al Khalifa family. They said that while they would earlier have settled for the prime minister being sacked, they were now demanding the fall of the entire ruling government, including the royal family. Mourners told Al Jazeera that they were both grief-stricken and angry at the heavy-handedness of the police, and that they were demanding that the international community take notice of what they call the brutality of the security forces. Our correspondent reported that Qassem said the government was attempting to create a “sectarian divide” between Sunnis and Shias. He advocated peaceful protests, saying “violence is the way of the government”, and that protesters should not espouse violent actions. “Many of those who in the past came out [to protests] … are afraid. They’re frightened and they don’t want to turn up at a protest … because they are fearful for their lives,” our correspondent said, citing an incident on February 15 in Manama, when at least one person was killed when police fired on a funeral procession. Also on Friday, Bahraini state television showed pictures of a pro-government rally, attended by hundreds of people, taking place in Manama, despite a ban on public gatherings. |
| http://english.aljazeera.net/indepth/features/2011/02/2011217134411934738.html |
Women of the revolution |
|||||||||||||
Egyptian women describe the spirit of Tahrir and their hope that the equality they found there will live on.Fatma Naib Last Modified: 19 Feb 2011 12:11 GMT
When 26-year-old Asmaa Mahfouz wrote on Facebook that she was going to Cairo’s Tahrir Square and urged all those who wanted to save the country to join her, the founding member of the April 6 Youth Movement was hoping to seize the moment as Tunisians showed that it was possible for a popular uprising to defeat a dictator. Mahfouz later explained on Egyptian television that she and three others from the movement went to the square and began shouting: “Egyptians, four people set themselves on fire out of humiliation and poverty. Egyptians, four people set fire to themselves because they were afraid of the security agencies, not of the fire. Four people set fire to themselves in order to tell you to awaken. We are setting ourselves on fire so that you will take action. Four people set themselves on fire in order to say to the regime: Wake up. We are fed up.” In a video she subsequently posted online , which quickly went viral, she declared: “As long as you say there is no hope, then there will be no hope, but if you go down and take a stance, then there will be hope.” Egyptian women, just like men, took up the call to ‘hope’. Here they describe the spirit of Tahrir – the camaraderie and equality they experienced – and their hope that the model of democracy established there will be carried forward as Egyptians shape a new political and social landscape.
The daughter of a political activist who was imprisoned at the time of her birth and the sister of a blogger who was jailed by the Mubarak regime, Mona Seif says nothing could have prepared her for the scale and intensity of the protests. “I didn’t think it was going to be a revolution. I thought if we could [mobilise] a couple of thousand people then that would be great. I was angry about the corruption in the country, [about the death of] Khaled Said and the torture of those suspected but never convicted [of being behind] the Alexandria Coptic church [bombing]. I realised this was going to be bigger than we had anticipated when 20,000 people marched towards Tahrir Square on January 25. That is when we saw a shift; it was not about the minimum wage or emergency law anymore. It became much bigger than this, it turned into a protest against the regime, demanding that Mubarak step down and that parliament be dissolved.
I was amazed by the peoples’ determination to keep this peaceful even when we were under deadly attacks. When we caught the pro-Mubarak thugs, the guys would protect them from being beaten and say: ‘Peaceful, peaceful, we are not going to beat anyone up’. That was when I started thinking: ‘No matter what happens we are not going to quit until Mubarak leaves’. The spirit of the people in Tahrir kept us going. My friend and I had the role of ensuring that all of the videos and pictures from Tahrir were uploaded and as the internet connection was bad in Tahrir, we would use a friend’s nearby flat to make sure the images made it out so everyone could see what was happening in the square. I have never felt as at peace and as safe as I did during those days in Tahrir. There was a sense of coexistence that overcame all of the problems that usually happen – whether religious or gender based. Pre-January 25 whenever we would attend protests I would always be told by the men to go to the back to avoid getting injured and that used to anger me. But since January 25 people have begun to treat me as an equal. There was this unspoken admiration for one another in the square. We went through many ups and downs together. It felt like it had become a different society – there was one Egypt inside Tahrir and another Egypt outside. The moment Tahrir opened up, we saw a lot of people that were not there before and there were reports of females being harassed.
I know that Egypt has changed and we will transfer the spirit of the square to the rest of the country. Before Tahrir if I was [harassed] I would refrain from asking people for help, because there are a lot of people that would disappoint you by blaming you. But I think the spirit of the revolution has empowered us to spread the feeling we established wider and wider. From now on, if anything happens to me, I am going to scream, I am going to ask people to help me and I know that I will find people that will help me. I was in front of the TV building when the news broke about Mubarak stepping down. I found myself swept away with people screaming and cheering. It was an emotional moment that I celebrated with strangers. People were hugging me, shaking my hands, distributing sweets. At that moment we were all one. I no longer feel alienated from society. I now walk the streets of Cairo and smile at strangers all the time. I have gained a sense of belonging with everyone on the streets of Cairo – at least for now. Before January 25 I was tempted to leave the country. This feeling has changed now, I want to stay here. This is an extension of our role in the revolution, we have to stay here and contribute to changing our society.”
Political activist Gigi Ibrahim played an instrumental role in spreading the word about the protests. “I started [my political activism] by just talking to people [who were] involved [in the labour movement]. Then I became more active and the whole thing became addictive. I went to meetings and took part in protests. I learned very quickly that most of the strikes in the labour movement were started by women. I have seen it during the Khaled Said protests in June 2010 when many women were beaten and arrested. Muslim, Christian – all types of women protested. The day-to-day conditions were not easy. Most of us would use the bathroom inside the nearby mosque. Others would go to nearby flats where people kindly opened their homes for people to use.
I was in Tahrir Square on February 2, when pro-Mubarak thugs attacked us with petrol bombs and rocks. That was the most horrific night. I was trapped in the middle of the square. The outskirts of the square were like a war zone. The more things escalated the more determined we became not to stop. Many people were injured and many died and that pushed us to go on and not give up. The women played an important role that night. Because we were outnumbered, we had to secure all the exits in the square. The exits between each end of the square would take up to 10 minutes to reach, so the women would go and alert others about where the danger was coming from and make sure that the people who were battling swapped positions with others so that they could rest before going out into the battle again. The women were also taking care of the wounded in makeshift clinics in the square. Some women were on the front line throwing rocks with the men. I was on the front line documenting the battle with my camera. It was like nothing that I have ever seen or experienced before. But that changed on the day Mubarak stepped down. The type of people who came then were not interested in the revolution. They were there to take pictures. They came for the carnival atmosphere and that was when things started to change. When the announcement came we all erupted in joy. I was screaming and crying. I hugged everyone around me. I went from being happy and crying to complete shock. It took a while for it to sink in.
Having never been politically active, Salma El Tarzi was sceptical about the protesters’ chances of getting their demands met until the day when she stood on her balcony and saw the crowds. She decided to join the protesters and has not looked back since. “I was protesting on my own on the 26th and 27th, but bumped into my younger brother in the crowd by chance on the 28th. We just carried on from then onward. What kept us going was the conviction that we did not have any option – it was either stay and fight for freedom or go to jail. While in Tahrir we were all receiving threatening calls telling us that if we didn’t vacate the square we would be hunted and killed. But we didn’t care at that point. We were at the point of no return.
I was one of many women, young and old, there. We were as active as the men. Some acted as nurses and looked after the wounded during the battles; others were simply helping with distributing water. But there were a great number of women that were on the front line hurling stones at the police and pro-Mubarak thugs. The duties in the square were divided. We were very organised. Something changed in the dynamic between men and women in Tahrir. When the men saw that women were fighting in the front line that changed their perception of us and we were all united. We were all Egyptians now. The revolution woke us up – a collective consciousness has been awoken.” You can follow @FatmaNaib on Twitter |
http://www.guardian.co.uk/world/2011/feb/18/bahrain-libya-yemen-protests-violence
Bahrain, Libya and Yemen try to crush protests with violence
Reports of dozens killed by Gaddafi’s security forces, while Bahrain troops leave scores woundedIan Black, Middle East editor, and Martin Chulov in Manama
Protesters in Tobruk seen knocking over statue of Libyan leader Muammar Gaddafi’s Green Book in footage posted on YouTube Link to this video
Violence in Libya and Bahrain has claimed scores of lives and left many more injured as the two Arab countries were united by popular protests that continue to shake the status quo and sound alarm bells across the region and the world.
A week after Egypt’s president, Hosni Mubarak, was forced to stand down, dozens of Libyans were reported killed by Muammar Gaddafi’s security forces. Meanwhile, Bahraini troops shot dead at least one protester and wounded 50 others after mourners buried four people who were killed on Thursday in the worst mass unrest the western-backed Gulf state has ever seen.
“We don’t care if they kill 5,000 of us,” a protester screamed inside Salmaniya hospital, which has become a staging point for Bahrain’s raging youth. “The regime must fall and we will make sure it does.”
Last night footage was posted on YouTube apparently showing Bahraini security forces shooting protesters.
Western nations have been struggling to adjust their policies in response to the security crackdowns in Arab countries.
But Britain announced that it was revoking 44 licences for the export of arms to Bahrain amid concern over the violent suppression of protests in the Gulf state. The Foreign Office also said that eight arms export licences to Libya had been withdrawn, while a review of arms exports to the wider region continues.
Bahrain’s crown prince Sheikh Salman bin Hamad al-Khalifa went on television to promise a national dialogue once calm has returned. But the country’s most senior Shia cleric, Sheikh Issa Qassem, condemned attacks on protesters as a “massacre” and said the government had shut the door to such dialogue.
While the unrest in Bahrain was broadcast instantly around the world, the unprecedented bloodshed in the remote towns of eastern Libya was far harder for global media to cover.
Amid an official news blackout in Libya, there were opposition claims of 60 dead as diplomats reported the use of heavy weapons in Benghazi, the country’s second city, and “a rapidly deteriorating situation” in the latest – and the most repressive – Arab country to be hit by serious unrest.
Libyans said a “massacre” had been perpetrated in Benghazi, al-Bayda and elsewhere in the region. Crowds in the port city of Tobruk were shown destroying a statue of Gaddafi’s Green Book and chanting, “We want the regime to fall,” echoing the slogan of the uprising in Egypt.
Umm Muhammad, a political activist in Benghazi, told the Guardian that 38 people had died in the city. “They [security forces] were using live fire here, not just teargas. This is a bloody massacre – in Benghazi, in al-Bayda, all over Libya. They are releasing prisoners from the jails to attack the demonstrators.” Benghazi’s al-Jala hospital was appealing for emergency blood supplies to help treat the injured.
News and rumours spread rapidly via social media websites including Twitter and Facebook, but information remained fragmentary and difficult to confirm.
In Yemen at least five people were reported killed when security forces and anti-government protesters clashed for a seventh consecutive day in the capital, Sana’a, Aden and other cities, with crowds demanding an end to President Ali Abdullah Saleh’s 32-year rule.
Barack Obama said he was “deeply concerned” about the reports of violence from Bahrain, a close ally and the base of the US fifth fleet, as well as those from Libya and Yemen, and he urged their rulers to show restraint with protesters.
Navi Pillay, the UN high commissioner for human rights, also condemned the killings of protesters in Algeria, Bahrain, Iran, Iraq, Libya and Yemen. “The Middle East and North Africa region is boiling with anger,” he said. “At the root of this anger is decades of neglect of people’s aspirations to realise not only civil and political rights, but also economic, social and cultural rights.”
In Cairo’s Tahrir Square, the influential Egyptian cleric Sheikh Yusef al-Qaradawi said the Arab world had changed and said Egypt’s new military leaders should listen to their people “to liberate us from the government that Mubarak formed”.
It has also emerged that the Ministry of Defence has helped train more than 100 Bahraini army officers in the past five years at Sandhurst and other top UK colleges.
Een helder verhaal van Bertus Hendriks en Roel Meijer over de ook in Nederland veel besproken Moslimbroederschap (http://religionresearch.org/martijn/2011/02/19/utopische-moslimbroeders-zijn-realisten-geworden/?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+religionresearch%2FuWnN+%28C+L+O+S+E+R%29):
Utopische Moslimbroeders zijn realisten geworden
19 February 2011 9 views No Comment
Guest Authors: Bertus Hendriks & Roel Meijer
Het is bijna onmogelijk een nuchter debat te voeren over de politieke islam, waarvan de Moslimbroederschap de belichaming vormt. Een voorbeeld is het artikel van Hala Naoum Nehme over de rol van de Moslimbroederschap in de omwenteling in Egypte (Opinie & Debat, 14 februari). Eens een dief, altijd een dief, zo zou je haar analyse kunnen samenvatten.
De Moslimbroederschap heeft in het verleden inderdaad een revolutionair islamitisch programma uitgedragen. Dit heeft overigens in Egypte nooit tot enig resultaat geleid. Toen de Broederschap in 1954 door de toenmalige Egyptische president Nasser beschuldigd werd van een poging tot staatsgreep, volgde een genadeloze repressie die veel heeft bijgedragen aan de radicalisering van de Broederschap en haar toenmalige chef-ideoloog Sayyid Qutb. Deze is een belangrijke inspiratiebron geworden voor de extreme en gewelddadige jihadstrijders van Gama’at Islamiyya, Jihad Islamiyya en de Al-Qaida variëteit.
Afstand genomen
Maar sindsdien heeft de Broederschap onder Hassan al-Hudeibi, de opvolger van oprichter Hassan al- Banna, nadrukkelijk afstand genomen van de gewelddadige opvattingen van Sayyid Qutb. En is de Broederschap begonnen aan een ‘lange mars door de instituties’ die karakter en opstelling van de Broederschap ingrijpend heeft veranderd.
De afgelopen dertig jaar heeft de Moslimbroederschap geleerd dat politiek bedrijven gepaard gaat met het sluiten van compromissen. Dat bleek niet alleen uit haar deelname aan de verkiezingen van 1984, 1987 en 2005, maar vooral uit de manier waarop de beweging opereerde in beroepsorganisaties als de Journalistenbond, de Artsenbond, de Orde van Advocaten en andere standsorganisaties. Daar heeft ze door haar pragmatische opstelling veel invloed verworven. Ook de wijze waarop de 88 in 2005 gekozen parlementariërs van de Broederschap hebben geopereerd bevestigt dit proces van geleidelijke hervorming. Dat ging niet zonder slag of stoot. Radicale facties hebben zich verbitterd afgescheiden, terwijl vooral jongere kaderleden voor wie de modernisering niet snel genoeg ging, zich afscheidden. Die richtten de Wasat-partij op, door Mubarak eveneens illegaal verklaard. Maar ook onder hen die de Broederschap trouw bleven, woedden discussies; tussen de oude garde en de generatie van mensen als Issam al-Ariaan die nu prominent naar voren treedt, en vervolgens ook tussen die generatie en de nog veel jongere Broederbloggers.
Ontwerpbeginselprogramma
De hervormingstrend en de obstakels daarbij komen ook tot uitdrukking in de heftige discussies rond een ontwerpbeginselprogramma waarin de Broederschap nadrukkelijk ingaat op economische en sociale kwesties en niet alleen de slogan ‘islam is de oplossing’ bezigt. Met deze verschuiving van utopisme naar praktische politiek en belangenbehartiging is het idee van een islamitische staat geleidelijk achter de horizon verdwenen.
Zelfs de invoering van de sharia is op de achtergrond geraakt. Dat was ook niet zo’n issue omdat de Moslimbroederschap zich makkelijk kon vinden in het door Sadat ingevoerde grondwetsartikel dat de sharia de voornaamste bron van wetgeving is. Dit illustreert nog eens de stelling van Olivier Roy, dat de regimes die hun dictatoriale optreden rechtvaardigen met de noodzaak de Moslimbroederschap tegen te houden, de secularisatie allerminst hebben bevorderd. Om het gras voor de voeten van de Broeders weg te maaien, werd de islamisering door het regime juist bevorderd. Daar kunnen de Kopten over meepraten.
18 karaats-democraten
Betekent dit dat de Moslimbroeders nu 18 karaats-democraten geworden zijn? Natuurlijk niet, en dat soort romantische illusies koesteren wij ook niet. Zo huldigt de Broederschap zeer problematische standpunten op het terrein van gelijke rechten voor vrouwen en niet-islamitische minderheden. De meningen zijn intern sterk verdeeld. Terwijl de meest liberale vertegenwoordigers bereid zijn een vrouw of een koptische christen als president te accepteren, is dit voor de oude garde nog een brug te ver.
Niet minder tekenend is de strijd om de voorrang tussen de twee principes van de beweging, namelijk de soevereiniteit van het volk en de sharia. Bepaalt de democratische wil van het volk de wet of moeten alle wetten uiteindelijk toch getoetst worden aan de sharia door een raad van geestelijken? De discussie daarover zal snel beslecht moeten worden nu de Broederschap besloten heeft met een eigen politiek partij aan de verkiezingen deel te nemen. Dat dwingt op deze en andere heikele punten met een concreet en duidelijk standpunt te komen.
Versleten
Al deze ontwikkelingen afdoen als met twee monden spreken van een wolf in schaapskleren is een versleten, maar ook niet te weerleggen argument. Harde taal bewijst immers het extremistische en fundamenteel ondemocratische karakter van de beweging, concrete en zichtbare hervormingen bewijzen alleen maar de geheime agenda van de beweging om de wereld zand in de ogen te strooien. In dit gesloten wereldbeeld heb je altijd gelijk. Maar steeds meer beleidsmakers, van het Arab Reform Project van de Carnegie Foundation tot de CIA, zijn ervan overtuigd dat het toekomstscenario van de Moslimbroederschap het Turkse model is en niet het Iraanse.
Het is belangrijk dat de Broederschap kan meedoen aan eerlijke en vrije verkiezingen waar ze de concurrentie moet aangaan met geloofwaardige, seculiere partijen, voor wie niet ‘islam’ maar ‘Tunesië’ de oplossing is. Die moeten dan wel de tijd krijgen zich te organiseren, dus geen overhaaste verkiezingen waarbij de Broederschap met zijn goed gewortelde netwerk een onevenredige voorsprong geniet.
Er is na de ‘revolutie van de jeugd’ die de Broederschap evenzeer heeft overvallen als het regime, voldoende reden de uitslag van die verkiezingsstrijd met het nodige vertrouwen tegemoet te zien.
Bertus Hendriks en Roel Meijer zijn beiden verbonden aan Clingendael. Roel Meijer is eveneens verbonden aan de afdeling Islam & Arabisch van de Radboud Universiteit Nijmegen en redacteur (met Edwin Bakker) van de bundel The Muslim Brotherhood in Europe: Burdens of the Past, Challenges of the Future (2011).
http://www.lrb.co.uk/blog/2011/02/11/adam-shatz/the-revolution-is-not-over/
The revolution is not over
Adam Shatz 11 February 2011
Tags: egypt
The demonstrations that have rocked Egypt for the last 18 days have turned into a nation-wide street party, and it is impossible not to be moved by the scenes of Egyptians celebrating their victory. The dictator who ruled Egypt for the last 30 years has been forced from office by non-violent, civil disobedience on a scale not seen since the 1979 revolution in Iran. And the principal agent of transformation – until today, when Mubarak stood down and the army took over – has been the Arab citizen, a striking change in a region where the romanticised figure of ‘resistance’ has been the soldier, the guerilla and, at times, the suicide bomber. At the White House press conference today, Obama and his press officer Robert Gibbs insisted that Egypt’s revolution was really just about Egypt, but they knew better: Washington’s policy during the crisis had been driven by fear of regional instability, and by the fears whispered into the administration’s ears by Israel and the Saudis, and shifted only when Mubarak became a clear liability to American interests.The success of the Egyptian revolutionary model will be studied closely, and its lessons applied. The realisation of the Egyptian dream is the nightmare of Arab despots, and of Binyamin Netanyahu.
But the revolution in Egypt is not over: in fact, it has only begun. Mubarak’s removal from power was only the first objective of Egypt’s demonstrators. It was not just Mubarak but the regime that they want to dislodge, and to replace with a democratic government based on the rule of law. One of the pillars of the regime is the institution that is now improbably cast as the national saviour: the army. The army is respected, even admired by most Egyptians for its role in defending the country’s borders, and for its success in the 1973 war. It has always kept – officially – a discreet distance from the day-to-day running of the country, but it has also acquired a deep investment in the status quo, particularly in the country’s economy: the army is involved in the production of everything from washing machines and heaters to clothing and pharmaceuticals, and is estimated to own about a third of the country’s assets. Nor does it have much incentive to make any changes in foreign policy that might affect the terms of US aid: $1.3 billion per year.
One of the least convincing slogans in Tahrir Square has been ‘the people and the army, standing together’. One can hardly blame the protesters for expressing this hope: it was, arguably, a necessary fiction, without which millions of people would not have dared to turn out to call for Mubarak to stand down. The army played its cards well. Under strong pressure from Robert Gates, it did not fire on demonstrators, and, after Mubarak’s non-resignation speech yesterday – a fantastic tribute to the powers of self-deception – it finally decided to wash its hands of him. But the army did not join the movement, either: a critical phase in classical revolutions. And the communiqués issued by the Supreme Council of the Armed Forces of Egypt have been ambiguous at best, full of vague promises and calls for people to return home. Certainly they indicate no conversion to the principle of civilian rule. The supreme council, now at the helm of power, was chosen and shaped by Mubarak; its chairman is the defence minister, Mohammed Hussein Tantawi, described in a 2008 WikiLeaks cables as ‘aged and change-resistant’. It is not a description that inspires confidence.
Een democratische omwenteling in de Arabische Wereld? Deel 5 – 5 ثورة ديمقراطية في العالم العربي؟ جزء
Van http://doaa910.maktoobblog.com/ . Zo laat je dus tegenwoordig een dictator struikelen. Geeft vrij goed weer wat er in Tunesië en Egypte gebeurd is. Cartoon afkomstig van een van de befaamde blogs, die een sleutelrol vervulden in de Egyptische opstand
nieuws en artikelenoverzicht van de actuele gebeurtenissen in de Arabische wereld deel 5 (zie ook deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4)
Chronologisch overzicht van dag tot dag (op de site van de NOS): http://nos.nl/artikel/215322-chronologie-onrust-arabische-wereld.html
Voor de nieuwste ontwikkelingen, bekijk hieronder:
Al-Jazeera English live
klik op bovenstaand logo
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011210172519776830.html
Hier nog een kleine update van de laatste dagen van de NOS (http://nos.nl/artikel/215322-chronologie-onrust-arabische-wereld.html):
Chronologie onrust Arabische wereld
» Het leger helpt met het verwijderen van tenten op het Tahrirplein in Caïro AFPToegevoegd: zondag 30 jan 2011, 15:31
Update: zondag 13 feb 2011, 14:36
Dat zijn zelfverbranding zoveel gevolgen zou hebben, had de Tunesiër Mohammed Bouazizi waarschijnlijk niet kunnen bedenken. Zijn actie leidde niet alleen tot protesten tegen de regering in zijn eigen land, maar ook tegen die in andere landen, zoals Egypte, Jemen, Jordanië en Algerije.
Een chronologisch overzicht van de gebeurtenissen.
2011
13 februari
Twee dagen na het vertrek van Mubarak zijn er nog steeds demonstranten op het plein. Het nieuwe militaire regime wil dat iedereen voor de avond het plein verlaten heeft. Leger en vrijwilligers ruimen samen de rotzooi en barricades op en er rijden voor het eerst sinds de massale protesten weer auto’s op het Tahrirplein.
In Caïro zijn tijdens de betogingen toch belangrijke kunstvoorwerpen uit het Egyptisch Museum gestolen. Het gaat om acht stukken, waaronder een verguld houten beeld van farao Toetanchamon.
In Jemen zijn er voor de derde opeenvolgende dag demonstraties tegen het regime van president Ali Abdullah Saleh. Dat leidde tot een confrontatie tussen de politie en de anti-regeringsdemonstranten.
12 februari
In Egypte is de hele nacht gefeest na het vertrek van Mubarak. Ook overdag blijft het druk op het Tahrirplein in Caïro en op andere plaatsen. Mubarak zou zijn vertrokken naar Saudi-Arabië.
In de Algerijnse hoofdstad Algiers houden duizenden mensen een protestmars, hoewel dat door de overheid is verboden. De betogers eisen meer democratie en hervormingen en sommigen eisen het vertrek van de 73-jarige president Bouteflika, die al twaalf jaar aan de macht is.`
Duizenden jongeren gaan in Sanaa, de hoofdstad van Jemen, de straat op om het aftreden van president Ali Abdallah Saleh te eisen. “Na Mubarak is Ali aan de beurt”, roepen de betogers.
11 februari
Vicepresident Suleiman verklaart op de staatstelevisie dat president Mubarak toch vertrekt. Hij draagt de macht over aan het leger. Op het Tahrirplein in Caïro wordt gejuicht.
De Amerikaanse president Obama zegt in een toespraak dat Egypte geschiedenis heeft geschreven en nooit meer hetzelfde zal zijn. “Het is niet het eind van de ontwikkeling, maar het begin.” Ook in andere landen wordt positief gereageerd op het vertrek van Mubarak.
10 februari
President Mubarak van Egypte houdt een toespraak. Vooraf is de verwachting dat hij zijn aftreden zal aankondigen, maar dat doet hij niet. Hij draagt zijn regeringsverantwoordelijkheid over aan vicepresident Suleiman, maar zegt pas weg te gaan “als hij dood en begraven is”. De betogers op het Tahrirplein zijn zwaar teleurgesteld en de sfeer is gespannen.
Mensenrechtenorganisaties beschuldigen het Egyptische leger van martelingen van betogers. Op de 17de dag weer demonstraties, voor de tweede achtereenvolgende dag zijn er stakingen.
De minister van Oudheden van Egypte, Zahi Hawass, zegt dat de kunstschatten in het land de onrust goed zijn doorgekomen. Volgens hem waren sommige plunderaars op zoek naar het mythische rood kwikzilver.
9 februari
Honderden antiregeringsbetogers blokkeren de ingang van het parlementsgebouw in Caïro. Ze willen voorkomen dat leden van de partij van president Mubarak, de Nationaal Democratische Partij, naar binnen gaan. Het gebouw wordt ontruimd. Ook op het Tahrirplein wordt weer gedemonsteerd.
In de woestijnstad El Kharga, in het zuiden van Egypte, komt bij rellen een betoger om. Meer dan honderd mensen raken gewond.
Touroperator Skytours is voornemens om Nederlanders weer naar Egypte te vliegen.
Koning Abdullah van Jordanië beëdigt een nieuwe ministersploeg die moet werken aan politieke en economische hervormingen.
8 februari
De Egyptische regering komt met een plan voor een geleidelijke machtsoverdracht, maar de demonstranten vertrouwen dat niet en eisen dat Mubarak nu opstapt. Het protest tegen de president neemt weer toe. Honderdduizenden mensen verzamelen zich op het Tahrirplein in Caïro. De BBC spreekt van de grootste demonstratie sinds het begin van het protest op 25 januari.
7 februari
In de Egyptische hoofdstad Caïro staan nog altijd tienduizenden mensen op het Tahrirplein. De demonstranten willen later deze week weer grote demonstraties houden en ze zijn niet van plan met de protesten op te houden voordat president Mubarak vertrekt. De onrust is wel afgenomen en het openbare leven komt weer gedeeltelijk op gang.
Het nieuwe kabinet in Egypte kondigt een salarisverhoging voor ambtenaren aan van 15 procent. Ook de pensioenen gaan omhoog.
6 februari
In Tunesië worden alle activiteiten van de partij van de verdreven president Ben Ali opgeschort. De kantoren blijven dicht totdat justitie zich uitgesproken heeft over een verbod. De autoriteiten zeggen dat de maatregelen nodig zijn in het belang van de staatsveiligheid. Ze volgen op gewelddadige incidenten die volgens de autoriteiten veroorzaakt zijn door aanhangers van Ben Ali. Die zouden daarmee chaos in het land willen veroorzaken.
De dertiende protestdag in Caïro wordt uitgeroepen tot de ‘Dag van de martelaren’ ter ere van de demonstranten die zijn omgekomen. Het openbare leven komt weer op gang. De beurs en de banken zijn voor het eerst in een week weer open en op veel plekken wordt ook de troep op straat opgeruimd.
De Egyptische regering doet in een rondetafelgesprek toezeggingen aan de oppositie. Voor het eerst in de geschiedenis is ook de Moslim Broederschap betrokken bij het overleg. Vicepresident Suleiman belooft persvrijheid en de vrijlating van iedereen die bij de betogingen van de afgelopen twee weken is opgepakt.
5 februari
Berichten dat Mubarak aftreedt als leider van de regeringspartij NDP, worden even later weer tegengesproken. Wel vervangt hij het bestuur van de partij, onder wie zijn zoon Gamal. Hossam Badrawi wordt de nieuwe secretaris-generaal. Hij wordt gerekend tot de gematigde vleugel van de partij.
De VS willen dat president Mubarak aanblijft totdat er een overgangsregering is. Dat zegt een speciale afgezant van president Obama.
Op het Tahrirplein in Caïro blijft het rustig. President Mubarak overlegt al vroeg met enkele ministers over de staat van de economie in zijn land.
In El Kef, in het noordwesten van Tunesië, worden zeker twee mensen gedood wanneer de politie het vuur opent op demonstranten, die zich hebben verzameld bij het politiebureau. Ze eisen het aftreden van het hoofd van de politie die volgens hen schuldig is aan machtsmisbruik.
4 februari
De betogers roepen deze dag uit tot ‘Dag van Vertrek’ voor Mubarak. Minister van Defensie Tantawi spreekt op het Tahrirplein met militairen en demonstranten. Hij is de eerste vertegenwoordiger van het regime die zich in het hol van de leeuw waagt.
In Israël maakt men zich grote zorgen over wat er in het buurland gebeurt. De regering vreest voor een nieuwe vijandige moslimstaat.
Leiders van de Europese Unie roepen Egypte op om snel een brede overgangsregering in te stellen. President Obama roept Mubarak op te luisteren naar het Egyptische volk voor een orderlijke overdracht van de macht.
De Egyptische president Mubarak overleeft de ‘Dag van Vertrek’. Hij zit nog steeds in zijn paleis.
The false anxiety of influence |
||||
The revolution in Egypt is a unique historical event, seperate from Iran in 1979 or France in 1789, author says.Hamid Dabashi Last Modified: 12 Feb 2011 17:29 GMT
|
||||
Comparisons between Egypt’s current uprising and Iran’s 1979 revolution have become something of a cliché. The mass demonstrations in Egypt against a US-backed dictator have reminded many observers of similar scenes from the Iranian Revolution of 1979, leading some to believe that another “Islamic Revolution” is in the making. This is a false reading of the Iranian Revolution of 1977-1979; and an even more flawed reading of the Egyptian Revolution of 2011. This, above all, is a logically flawed assimilation of a unique historical event that was ignited in Tunisia, has now spread to Egypt and perhaps will expand even farther in the Arab and Muslim world, to the point of even casting aside cliché terms, including and the most colonially pernicious of them all: “the Middle East”. Meydan al-Tahrir in Egypt today, like its counterpart Meydan-e Azadi in Tehran two years ago (the two Arabic and Persian terms mean exactly the same: “Freedom Square”), is the epicenter of a planetary reconfiguration of world politics. Watershed moment Irreducible to no other event, Egyptians gathering at Tahrir Square have staged a global spectacle of the democratic will of a people. The storming of the Bastille and the French Revolution of 1789 is the closest European event that comes near to what is happening in Egypt and its open-ended consequences for the global south. And, when the Bastille was happening, no one knew exactly what a new watershed had been marked in European history. Allowing for its own metaphors gradually to emerge, the Egypt of 2011 is neither Iran of 1979 nor France of 1789 nor any other country of any other time. It is what it is: It is Egypt; and it is 2011. What has happened in Tunisia and now in Egypt and perhaps even beyond is not tantamount to the fall of the Berlin Wall, or by extension what happened in Eastern Europe in the aftermath of the collapse of Soviet Union. The Tahrir Square of 2011 is not the Tiananmen Square of 1989. Such lazy clichés, phony metaphors, and easy allegories send people after a useless goose chase preventing them from properly seeing the events in Tunisia and Egypt. The emerging facts in Tunisia, Egypt, and Iran demand and will exact their own concepts and metaphors, leading to fresh insights, perspectives, and theories. We are all blessed to be present at the historic moment of a massive epistemic shift, not merely in the geopolitics of the region, or the planetary configuration of power, but even more crucially, in the moral and political imagination that we must muster to come to terms with it. False constructions To reach for those fresh insights we must first clear the air of false assimilations and misbegotten metaphors and above all of the whole false anxiety of “influence”. The falsifying trend of comparing the Egyptian revolution of 2011 to the Iranian revolution of 1979 is usually predicated on an ulterior ideological motive. The pro-Isreali neocons in the United States and their Zionist counterparts in Israel compare the Egyptian and Iranian revolutions because they are frightened out of their wits by a massive revolutionary uprising in a major Arab country that may no longer allow the abuse of the democratic will of a people for the cozy continuation of a colonial settlement called “Israel”. Echoing the Israeli Prime Minister Binyamin Netanyahu, the Iranian neocon contingencies like Abbas Milani of the Hoover Institute think tank in California fear that the Muslim Brotherhood will take over the Egyptian revolution and create an Islamic Republic—habitually turning a blind eye to the fact that a fanatical “Jewish Brotherhood” has already created a Jewish Republic for more than sixty years in the same neighborhood. Soon after Binyamin Netanyahu and Abbas Milani, and from precisely the opposite ideological direction, Ali Khamenei, the leader of the Islamic Republic and the vast petrodollar propaganda machinery at his disposal, celebrated what is happening in Egypt as a reflection of Khomeini’s will and legacy and the commencement of an “Islamic awakening”. Not so fast, interjected an almost instant announcement from the Egyptian Muslim Brotherhood. This was not an Islamic Revolution, they explained, but an Egyptian revolution that belonged to all Egyptians—Muslims, Christians, people from other ideological persuasions. Fighting theocracy In between the frightful Zionist propaganda and Islamist wishful thinking myriads of other opinions have been aired over the last two weeks in one way or another measuring the influence of the Islamic Revolution in Iran over the revolutionary uprising in Egypt. This is a false and falsifying presumption first and foremost because what happened in Iran during the 1977-1979 revolutionary uprising was not an “Islamic Revolution” but a violently and viciously “Islamised revolution”. A brutal and sustained course of repression—perpetrated under the successive smoke screens of the American Hostage Crisis of 1979-1981 and the Iran-Iraq War of 1980-1988, and the Salman Rushdi Affair of 1989-1999—is the crucial difference between an “Islamic” and “Islamised” revolution. A cruel crescendo of university purges, cultural revolutions, mass executions of oppositional forces, and forced exile, took full advantage of domestic and regional crisisis over the last three decades to turn a multifaceted, modern, and cosmopolitan revolution into a banal and vicious theocracy. The CIA-sponsored coup of 1953, the massive arming of Saddam Hossein to wage war against Iran, and the creation of the Taliban as a bulwark against the Soviet occupation of Afghanistan, all engineered by the United States, and the continued armed robbery of Palestine by Israel have been the regional contexts in which the Islamic Republic destroyed all its ideological and political alternatives and created a malicious theocracy, consistently and systematically abusing regional crisis to keep itself in power. That historical fact ought to be remembered today so no false analogy or anxiety of influence is allowed to mar the joyous and magnificent uprising of Tunisians and Egyptians to assert and reclaim their dignity in a free and democratic homeland. There is no reason whatsoever to believe that Tunisians or Egyptians will allow such a treacherous kidnapping of their dreams and aspirations by one fanatical ideological absolutism or another. Ideological links What we are witnessing in Tunisia and in Egypt today, as we in fact have been over the last two years in Iran, is a people’s democratic will to retrieve their cosmopolitan political culture, wresting it from colonial (Tunisia), imperial (Egypt), or tyrannical (Iran) distortion, deception, and corruption. Even if we are to indulge in the false anxiety of influence, it is crucial to remember the historical fact that Egypt has had far more enduring influence on Iran than the other way around. The entire Islamic ideology that prefigured the Islamist take over of the Iranian Revolution of 1977-1979, was predicated on the ideas of Egyptian thinkers ranging from Muhammad Abduh to Mahmud Shaltut to Sayyid Qutb. That Muhammad Abduh himself was a disciple of Seyyed Jamal al-Din al-Afghani points to the transnational disposition of our political cultures in the region that cannot be colonially fragmented and falsified. But under no circumstances should we be limited in our understanding of the rich and effervescent political cultures of the region to Islamism of one sort or another, for this particular revolutionary politics has never been the only dimension of interaction among ideas and movements in our region. Global hopes Anticolonial nationalism extending from Jawaharlal Nehru’s India to Mohammad Mossadegh’s Iran to Gamal Abd al-Nasser’s Egypt to Ahmed Ben Bella and Houari Boumediène’s Algeria (extending all the way to the Cuban revolution) has had catalytic consequences for and on each other beyond any colonially manufactured national boundary. The same is true about revolutionary socialist movements where the Popular Front for the Liberation of Palestine (PFLP), for example, has had a far-reaching impact on Marxist movements in the region from Nepal to Morocco, from Afghanistan to Yemen. All these cross-metaphorisation of a defiant politics of hope and struggle point to the regional solidarities that have existed and informed these revolutionary uprisings far beyond the colonially manufactured and racialized nationalism of one sort or another. All of this is only if we were to remain limited, and we must not, within the banal sphere of “influence”. Who influenced whom and under what circumstances, is an exercise in colonial futility that constantly pits one group of Arabs or Muslims or Asians or Africans or Latin Americans against each other. These divisions can be exacerbated by a mindless nationalism that prevents the clear sight of emerging geopolitics. Until it is realised we as a people will never be liberated from the nasty snare of trying to explain ourselves to “the West”, a figment of an arrested colonial imagination that racialised nationalism keeps perpetuating. We must, once and for all, change our interlocutor, and begin to talk to ourselves. From Tehran to Tunis to Cairo and beyond, our innate cosmopolitan cultures are being retrieved, our hidden worlds discovered, above and beyond any anxiety of influence. Egyptians are now achieving our collective future—for all of us. It was not destined for Iranians to do this in 2009–but the victory of Tunisians and the triumphant will of the Egyptians in 2011 will have unequivocal consequences for all other democratic and national liberation movements in the region. Hamid Dabashi is the Hagop Kevorkian Professor of Iranian Studies and Comparative Literature at Columbia University. The views expressed in this article are the author’s own and do not necessarily reflect Al Jazeera’s editorial policy. |
||||
|
Source:
Al Jazeera
|
http://www.thenation.com/article/158498/how-cyber-pragmatism-brought-down-mubarak
How Cyber-Pragmatism Brought Down Mubarak
February 11, 2011
What caused the uprising in Egypt that swiftly brought down Mubarak’s thirty-year-old regime? Depending on whom you’re listening to, the Internet had either everything or nothing to do with it.
Rich has a point: some Western media outlets dwelled on the novelty of social media while under-reporting the longer-term social forces that precipitated protests in Egypt. But others, criticized for having credited the Internet with ushering in the wave of protests in Iran, have downplayed social media’s role in bringing down Mubarak.
Oppressive social conditions do stoke a common hunger for change; however, a movement isn’t born until a core group of extraordinarily brave activists take that extra step, translating their outrage into public action. The reality is that social movements arise from a combination of conditions and courage.
What’s been missing in these arguments is a consideration of those early movers. How did they summon the courage to first step into Tahrir Square—and did the Internet embolden them?
In recent days, a young Google employee from Cairo named Wael Ghonim has emerged as the hero of the protest movement. Ghonim—who was arrested on January 28 and secretly detained until February 7—was the then-anonymous founder of the “We Are All Khaled Said” Facebook page that initially called for and organized the January 25 protest. The page, which honors a 28-year-old from Alexandria who was pulled out of an Internet café and beaten to death by police who suspected him of releasing videos of police corruption online, was launched over six months ago. What started as a campaign against police brutality grew into an online hub for young Egyptians to share their frustrations over the abuses of the Mubarak regime. Among the active early participants in the “We Are All Khaled Said” community were human rights activists and dissident bloggers, many of whom knew one another and had been organizing against Mubarak’s policies for years, and some of whom had endured jail time for their activities.
Dalia Ziada, a long-time human rights activist and blogger, was one of these core activists. A few years ago, she came across an American comic book from the 1950s that told Martin Luther King’s story. Inspired by the success of King’s nonviolent tactics, she translated the book into Arabic and published it in print and online.
“MLK was only 29 years old when he launched his campaign and motivated the whole Afro-American community,” Dalia told me. “When people learned about MLK and Gandhi success stories they realized they can do it here too. We have the power to turn our dreams into real tangible facts.” Ziada distributed thousands of print and digital copies of the comic book to her fellow organizers, who took not only inspiration but instruction from the persistence and tactical sophistication of the civil rights movement.
Over time, hundreds of thousands joined the “We Are All Khaled Said” page, sharing stories of police abuse and posting inspirational YouTube videos and photos, while core organizers pushed them to attend a series of nonviolent “silent stand” protests in public. None of these protests, which took place in June and August of 2010, drew more than a few thousand people.
But in the wake of the Tunisia uprising—when activists saw that the nonviolent tactics of King and Gandhi had succeeded in a nearby country—Ghonim and his fellow organizers seized on the collective hope. Calling a protest on January 25, activists quickly began distributing downloadable flyers and detailed instruction manuals that included advice on how to counteract tear gas. To ensure greater numbers, organizers promised one another that they would each bring at least ten non-connected people they knew to the protests. They even agreed on messaging tactics in advance. In order to better succeed at recruiting poorer, less-educated Egyptians to join them, they focused on economic issues as a rallying cry, not torture. “We spoke their language,” said Dalia, “not our language as Internet users.”
“The fact that everything was very organized from the beginning made people feel safe and more willing to participate. For example there were maps to the protest locations and how groups should move and who should be in the front row,” says Dalia. “This gave some sense of safety for the participants. In other words, it was not a random or spontaneous upheaval. No, it was well planned and organized.” This web-based planning was critical, given that the vast majority of people on the “We Are All Khaled Said” page—and those who entered the streets on the 25th—were not veteran human rights activists and bloggers.
Call it “Cyber-Pragmatism.” The Internet has helped activists like Ziada weave history into the present, to promote examples of nonviolent movements that have succeeded elsewhere, learn from those that failed and rapidly evolve their nonviolent tactics as their own movement progresses.
When I asked Kamal Sedra, another Egyptian activist and blogger who has been active in the protests, what he and fellow activists have learned since the movement began, he replied, “There are many, many points we learned… this movement will add a lot to nonviolence civil resistance science.”
Ultimately, activists are developing a kind of movement wiki—one that is being continually re-edited and improved upon by an increasingly expanding web of contributors. In doing so, they have given each other the sense that they just might bend history towards justice.
It’s worth taking a step back to consider that for most ordinary people living under repressive regimes, nonviolent public protest is an absurd, laughable notion. The risk of being beaten, jailed, tortured or killed—as many Egyptian human rights activists have been over the past three decades—is terrifying. The only way a street protest becomes a remotely tenable proposition is if you know that you’re not alone—that many, many people not only share your anger but share your desire to do something about it. And when you see that your fellow protesters have a plan—that they are knowledgeable, organized and prepared—it gives you the confidence that your participation won’t be in vain. This is why the “We Are All Khaled Said” page—and the online organizing through private Facebook messages, e-mail list serves and Google Docs that sprung out of it—was so important for first-time activists.
When these young activists took their collective confidence into the streets—in numbers that hadn’t been seen for decades in Egypt—they showed that nonviolent mass mobilization was possible. Only then did the hundreds of thousands of older and non-connected Egyptians, who silently shared their grievances all along, feel compelled to act, too.
A veteran opposition leader told Sedra, “The youth have done in six days what we’ve been trying to do for thirty years.”
Egypt’s military rulers dissolve parliament
AP Photo/Ben Curtis
Young Egyptians take photographs of themselves standing in front of newly-painted murals on a street leading off from Tahrir Square in downtown Cairo, Egypt. More photos »
By SARAH EL DEEB, Associated Press Sarah El Deeb, Associated Press – 2 hrs 42 mins ago
CAIRO – Egypt’s military leaders dissolved parliament and suspended the constitution Sunday, meeting two key demands of protesters who have been keeping up pressure for immediate steps to transition to democratic, civilian rule after forcing Hosni Mubarak out of power.
The military rulers who took over when Mubarak stepped down Friday and the caretaker government set as a top priority the restoration of security, which collapsed during the 18 days of protests that toppled the regime. The caretaker government held its first meeting since the president was ousted and before it began, workers removed a giant picture of Mubarak from the meeting room.
The protesters had been pressing the ruling military council, led by Defense Minister Hussein Tantawi, to immediately move forward with the transition by appointing a presidential council, dissolving the parliament and releasing political prisoners.
“They have definitely started to offer us what we wanted,” said activist Sally Touma, reflecting a mix of caution and optimism among the protesters. Thousands have remained in Cairo’s central Tahrir Square to demand immediate steps by the council such as the repeal of repressive emergency laws that give police broad power.
The suspension of the constitution effectively puts Egypt under martial law — where the military makes the laws and enforces them in military tribunals. The ruling council is expected to clarify the issue in upcoming statements and the role of civilian courts remains unclear.
Judge Hisham Bastawisi, a reformist judge, said the latest measures “should open the door for free formation of political parties and open the way for any Egyptian to run for presidential elections” which the constitutional amendments are expected to do.
Hossam Bahgat, director of the non-governmental Egyptian Initiative for Personal Rights, said the military’s steps were positive but warned that Egypt was on uncharted legal ground.
“In the absence of a constitution, we have entered a sort of ‘twilight zone’ in terms of rules, so we are concerned,” he said. “We are clearly monitoring the situation and will attempt to influence the transitional phase so as to respect human rights.”
The ruling council said it will run the country for six months, or until presidential and parliament elections can be held. It said it was forming a committee to amend the constitution and set the rules for a popular referendum to endorse the amendments.
Both the lower and upper houses of parliament are being dissolved. The last parliamentary elections in November and December were heavily rigged by the ruling party, virtually shutting out opposition representation.
The caretaker Cabinet, which was appointed by Mubarak shortly after the pro-democracy protests began on Jan. 25, will remain in place until a new Cabinet is formed — a step that is not expected to happen until after elections. The ruling council reiterated that it would abide by all of Egypt’s international treaties agreed in the Mubarak era, most importantly the 1979 peace treaty with Israel.
“Our concern now in the Cabinet is security, to bring security back to the Egyptian citizen,” Prime Minister Ahmed Shafiq told a news conference after the Cabinet meeting.
Shafiq said the military would decide whether Omar Suleiman, who was appointed vice president by Mubarak in a failed attempt to appease protesters, would play some role in Egypt’s transition.
“He might fill an important position in the coming era,” the prime minister said.
He also denied rumors that Mubarak had fled to the United Arab Emirates, saying the former president remained in the Red Sea resort of Sharm el-Sheikh. He went there just hours after stepping down.
“In a country like Egypt, with a pharaonic legacy, having no president and no head of state is not easy,” said Amr el-Shobaky, a member of the Committee of Wise Men — a self-appointed group of prominent figures who are allied with the protesters.
The police, hated for their brutality and corruption under decades-old emergency laws, marched Sunday through Tahrir Square to the Interior Ministry, which oversees them. They demanded better pay and conditions, but also sought to absolve themselves of responsibility for the police’s attempted crackdown at the start of the protests that killed many demonstrators.
“You have done this inhuman act,” one of the Tahrir protesters said to the police. “We no longer trust you.”
Hearing the accusations, Said Abdul-Rahim, a low-ranking officer, broke down in tears.
“I didn’t do it. I didn’t do it,” he implored. “All these orders were coming from senior leaders. This is not our fault. ”
About 2,000 police demonstrated, at times scuffling with soldiers who tried to disperse them. Some troops fired gunshots in the air, but later withdrew to avoid antagonizing the protesters. A few tanks remained outside the ministry.
“This is our ministry,” the police shouted. “The people and the police are one hand,” they chanted, borrowing an expression for unity.
The interior minister, Mahmoud Wagdy, emerged from the building to talk to the police through a megaphone. He said they had a right to be angry.
“Give me a chance,” he said.
Separately, Egyptian troops scuffled with holdout protesters in Tahrir Square as the caretaker government sought to impose order, but outbreaks of labor unrest, including the police protest, underscored the challenges of steering Egypt toward stability and democratic rule.
There were also protests by workers at a ceramic factory, a textile factory and at least two banks as Egyptians emboldened by the autocrat’s fall sought to improve their lot in a country where poverty and other challenges will take years or decades to address.
Troops took down makeshift tents and made some headway in dispersing protesters who didn’t want to abandon their encampment in Tahrir Square, fearful that the generals entrusted with a transition to democratic rule will not fulfill all their pledges.
Still, the crowds of protesters were thinning out and traffic moved through the area for the first time. Many local residents shouted at the protesters that it was time to go.
The crowd on the square, the center of protests during the 18-day uprising, was down from a peak of a quarter-million at the height of the demonstrations to about 10,000 on Sunday.
The Armed Forces Supreme Council is now the official ruler of Egypt after Mubarak handed it power. It consists of the commanders of each military branch, the chief of staff and Defense Minister Tantawi, who is now the top leader of Egypt.
The military took power after pleas from protesters, and it has promised to ensure democratic change. The institution, however, was tightly bound to Mubarak’s ruling system, and it has substantial economic interests that it will likely seek to preserve.
Egypt’s state news agency said banks will be closed Monday due to strikes and Tuesday for a public holiday.
___
Associated Press writer Maggie Michael contributed to this report.
7 Feb 12 2011 by Linda Herrera
![[Image by Carlos Lattuf]](https://i0.wp.com/www.jadaliyya.com/content_images/3/k-said.jpg "[Image by Carlos Lattuf]")
[Image by Carlos Lattuf]The call for a Day of Rage on January 25, 2011 that ignited the Egyptian revolution originated from a Facebook page. Many have since asked: Is this a “Facebook Revolution?” It is high time to put this question to rest and insist that political and social movements belong to people and not to communication tools and technologies. Facebook, like cell phones, the internet, and twitter, do not have agency, a moral universe, and are not predisposed to any particular ideological or political orientation. They are what people make of them. Facebook is no more responsible for Egypt’s revolution than Gutenberg’s printing press with movable type was responsible for the Protestant Reformation in the fifteenth century. But it is valid to say that neither the Reformation nor the pro-democracy rights’ movements sweeping Tunisia, Egypt, Iran, and much of the region would have come about at this juncture without these new tools. Digital communications media have revolutionized learning, cognition, and sociability and facilitated the development of a new generational behavior and consciousness. And the old guard simply do not get it.
Around the globe, far beyond Egypt and Tunisia, we are witnessing a monumental generational rupture taking place around digital literacy, and the coming of age of Generation 2.0. They take for granted interaction, collaboration, and community building on-line. The digital “non-literate” or “semi-literate” tend to be either the very poor lacking means, access to, or time for digital media, or the older generation, the pre-digitals, who do not see the value in changing their communication habits. Many from the pre-digital generation are quick to deride innovations such as Facebook and Twitter as being tools that indulge the egoistic tendencies of the young or which are colossal time wasters. While these critiques hold some validity, they capture only one side, and a small side, of a complex and epic generational sea change that is underway and that is being facilitated—not driven in some inevitable process—by the availability of new communication technologies and social tools.
A youthful global digital generation is growing in leaps and bounds, and social media, of which Facebook is just one platform, is a decisively important factor in it. Youth use social media for a range of social, academic, political, leisure, personal, creative, sexual, cultural, commercial, and other activities. Some characteristics of this global generation are excessive communication, involving many people in decision making, multitasking, group work, blurring of public and private, sharing, individual expression, and collective identification. Another important distinction between the generations is that the digital generation take what media theorist Clay Shirky calls “symmetrical participation” for granted. In other words, they are not passive recipients of media and messages, as in the days when television and print media ruled, but take for granted that they can play a role in the simultaneous production, consumption, interaction with, and dissemination of on-line content. Youth in the Middle East and North Africa share the features of their global generational counterparts but with some important additions and differences.
In politically authoritarian states like Egypt, Tunisia and Iran, youth have been fashioning Facebook into a vibrant and inclusive public square. They also use it to maintain their psychological well being as a space to metaphorically breath when the controls and constrains of the social world become too stifling. A 22 year old blogger and avid Facebook user explains, “It’s such a release to go on Facebook. I feel so liberated knowing there’s a place I can send my thoughts.”
The Rise of the “El-Face” Generation
In October and November 2010 I was in Egypt conducting research with university students in Alexandria and Cairo from diverse social class backgrounds on their media use. Many of them were using a new colloquial term, “El-Face” when talking about Facebook. These Facebook users carry traits of being politically savvy, bold, creative, outward looking, group regulating, and ethical. And their numbers are fast growing. In March 2008 there were some 822,560 users. After the Arabic version of Facebook was launched in March of 2009 usership jumped. By July 1, 2010 there were some 3,581,460 Facebook members, making for an increase of 357.2% in a two year period. The site has become increasingly Arabized, though many users show dexterity in using both English and Arabic.
In the months running up to the parliamentary elections in November 2010 there was much speculation about a possible shut down of Facebook. Adult pundits in the more mainstream media (semi-governmental newspapers, popular Arabic television talk shows) took up the cause of Facebook. They expressed their paternalistic concern about the potentially corrupting force of Facebook on the youth in a familiar moral panic mode. On her popular television talk show, for instance, Hala Sarhan lamented the lawlessness of Facebook, asserting it to be a dangerously free zone in need of restrictions. Others argued that without adult supervision, youth could be lured and tricked by dangerous elements into sedition (fitna). They worried Facebook was fueling sectarian tensions between Christians and Muslims that could lead to violence.
These public Facebook experts are mainly sexagenarian and septuagenarian educators, policy makers, government officials, and academics of a pre-digital age. They are using a pre-digital political cognition and institutional understanding to discuss new media today, and they are direly off the mark. Drawing on older understandings of the media they view Facebook as the new space of ideological control, the place to capture the minds and hearts of the citizens; like state television but accessible through the internet. Some of them are sincere in their worry that dangerous elements, like radicals and criminals, will try to befriend youth on Facebook and lure them in subversive activities. Others are clearly more interested in maintaining raw power and want to find effective ways to keep youth in their fold and under their thumbs. The ones vying to maintain control of the youth reason that if youth are spending time on Facebook, then all the government needs to do is go in and set up its propaganda machinery there, capture and control the hearts and minds of youth on Facebook, it’s that simple. The government has established a presence on Facebook, though a somewhat pitiful one, setting up pages for the National Democratic Party (158 people “like” it), Gamal Mubarak (the page has been removed since the uprising), Hosni Mubarak, and other government figures and causes. But these are not picking up traction. The youth are not buying it, and the more the regime people interlope into Facebook the more they lose legitimacy.
The community of “El-Face” is developing a cultural, political, and ethical universe of its own. It has its own codes and is a regulated space to some degree. There are certain red lines, as Hoda and Amir, both 21 year old university students at Alexandria University, that should not be crossed: you should not use the space to insult each other’s religion, for pornography or sexual harassment, for advertising or selling things, for spreading false rumors, or for spying. When a Facebook friend crosses these lines others intervene by way of posting a corrective comment on their wall, starting a conversation on the post in question, or by defriending them.
Last October many youth were worried that the government would close down Facebook. In discussions with a group of students from the Political Science department at Cairo University, they explained that the government feared the flurry of critical political activity that would invariably precede an election. Though many expressed that turning off Facebook would be akin to suffocating them, as one young man put it, it would be like “blocking the air to my lungs”, they insisted they would not ease up on their pre-election Facebook activities. These included mocking the president, his son, the system, and the whole electoral process. They stood defiant. A 21 year old female student proclaimed, “We don’t care! We’re not afraid of them. What are they going to do, arrest millions of us?”
Their Facebook activities also included a commitment to demanding justice for the brutal killing of one of their own, Khaled Said. It was striking last October how every youth I encountered in and out of the university was talking about Khaled Said. His story, which came out of Facebook, not Al-Jazeera, the newspaper, or any other media, has by now received much international coverage. The events leading to Khaled’s killing originated when he supposedly posted a video of two police officers allegedly dividing the spoils of a drug bust. This manner of citizen journalism has become commonplace and youth are getting more emboldened to expose the festering corruption of a police force that acts with impunity. On June 6, 2010, as Khaled Said was sitting in an internet café in Alexandria, two police officers entered and asked him for his I.D.. He refused to produce it and they proceeded to drag him away and allegedly sadistically beat him to his death as he pleaded for his life in the view of witnesses. The officers claimed that Khaled died of suffocation after swallowing a packet of drugs. His family released a photograph to an activist of the broken, bloodied, and disfigured face from Khaled’s corpse. This photo, and a portrait of the gentle soft skinned face of the living Khaled, went viral. The power of photographic evidence combined with eyewitness accounts and popular knowledge of police brutality left no doubt in anyone’s mind that he was senselessly and brutally murdered by police officers, the very people who are supposed to act in the interest of public safety.
A Facebook page, “We are all Khaled Said” was set up and we now know that activists from the Facebook group 6 of April Youth Movement, and Google executive Wael Ghoneim who is becoming a national hero as instigator of the Day of Rage (see below), were involved in this. The page led to a movement, first for justice to bring the killers to court to pay for their crime, and then, something much bigger. On the heels of the Tunisian revolution and fleeing of the dictator Zine El Abidine Ben Ali, the “We are all Khaled Said” group called for a Day of Rage, a march against “Torture, Corruption, Poverty and Unemployment” for January 25, 2011, the date the Regime designated to “celebrate” the police. Scores of Facebook users changed their profile pages to show their support for this march. Below are some of the samples of their profiles pictures.
The uprising took off in a way that no one anticipated. On January 27, Facebook, along with telephones and internet, went off. Nevertheless the revolution grew and persisted. When the internet came back up on February 2 there was a conspicuous fluttering of pro-Mubarak profile pictures scattered around college students’ friends’ lists that had the uncanny look of iron curtain style propaganda posters. Though this is pure speculation, it is highly likely that a committee from the Ministry of Information got together to try to decipher how to infiltrate and conquer Facebook. Operating on a pre-digital mindset, they designed and released a poster about 25 January to appropriate the Day of Rage and rewrite history. That poster (Image #4) reads: “Day of Allegiance to the Leader and Commander. We are all with you and our hearts are with you. The campaign for Mubarak, Security for Egypt.”
Another profile photo which showed up among university students after the blackout was one that reads: “With all my heart I love you Egypt, and I love you oh President.”
These posters lacked the spontaneity, show of emotion, creativity of the other profile posters, and smelled of infiltrators, something not well tolerated in the Facebook public square. This pitiable attempt to turn back history and try to capture the allegiance of youth through manipulating Facebook was a sign of how desperately out of touch the regime has become. It is also indicative that it has lost its grip on the ideological state apparatuses, and once that occurs there is nothing left at its disposal but the use of force; or surrender.
Within three days these images of 25 of January as a day of loyalty to the President disappeared from Facebook. On Feburary 8, a new profile photo among Egyptian youth began spreading spontaneously. It was the image of one of their own, Wael Ghoneim, on the day of his release after twelve days disappearance (he was detained by police). The image is from a game-changing interview conducted with him on February 7, 2011 on a satellite channel. This interview, where he admits to organizing the initial protest, set to rest doubts that the revolution was the plot of enemy foreign agents. His display of emotion for the martyrs of the revolution touched the nation, and beyond. That may very well have been the nail in the coffin of the state’s media wars.
What is happening in Egypt is not a Facebook Revolution. But it could not have come about without the Facebook generation, generation 2.0, who are taking, and with their fellow citizens, making history
Een overzichtje van de NOS:
Een samenvattende documentaire van Al-Jazeera English
Published on The Nation (http://www.thenation.com)
Saudi Arabia’s Fear of Egypt
Robert Dreyfuss | February 13, 2011
Not surprisingly, many American media reports have focused on the impact of the revolution in Egypt on Israel, whose security policy is centered on the three-decade-old peace treaty between Israel and Egypt. But the country that really ought to be worried is Saudi Arabia
Throughout the entire period of Egypt’s uprising, Saudi Arabia disparaged the rebels, backed ex-President Mubarak, and called for “stability.” No wonder. For Saudi Arabia, a reborn Egypt is their worst nightmare. Think of it like this: imagine Saudi Arabia as a wealthy, gated community, whose lavish homes are built behind stone walls, with swimming pools and tennis courts. But next door—right next door, just outside the gates—is Egypt, a vast and sprawling slum, whose residents jealously catch glimpses of the kleptocrats next door as they board jets for Dubai and the French Riviera. Now you understand why Saudi Arabia might be worried.
But Egypt, the new Egypt, might turn out to be angry at Saudi Arabia, because of the kingdom’s unabashed support for the fallen Mubarak. And an angry Egypt might help—overtly, covertly or just by example—to undermine the stability of the Saudi royal family. Consider some history.
For decades, Saudi Arabia has invested billions of dollars to neuter and neutralize Egypt. In the 1950s and 1960s, President Gamal Abel Nasser and his all-powerful Voice of the Arabs radio station thundered against Saudi corruption and greed. Back then, Egypt supported a group called the Free Princes who rebelled against the royal family’s grip on power. And from 1962–69 Egypt fought a proxy war against Saudi Arabia in Yemen, with Egypt backing republican rebels and the Saudis, naturally, backing the reactionaries. So when Nasser died in 1970 and Anwar Sadat succeeded him, the Saudis moved in strongly behind Sadat, helping the upstart leader crush Egypt’s Nasserists, socialists and communists. Helping Sadat was the right-wing Muslim Brotherhood, which had been suppressed by Nasser but unleashed by Sadat. Kamal Adham, the head of Saudi intelligence, who was also a business partner with Sadat’s corrupt wife, brought the leaders of the Brotherhood back to Egypt in 1971, and the Saudis bankrolled Sadat as he kicked out 20,000 Soviet troops, launch the 1973 Ramadan War and used the Brotherhood to smash the left on campuses and in Egypt’s professional societies.
But now that Egypt is flexing its muscles, the Saudis are panicking.
For Arab nationalists, the story is always the same: Arab countries with populations, but no oil—such as Egypt, Syria and Jordan—must join with Arab countries with oil but no people, such as Saudi Arabia, Kuwait and the UAE. Coupling the gulf states’ resources with the intellectual capital of Cairo, Damascus and the Palestinians is the quickest way to progress for the Arabs. But then United States, and earlier, for the UK, helping the gated
communities of the gulf stave off the demands of their poorer cousins has been a central plank of Western foreign policy since the cold war.
Things may be changing.
As the New York Times reported last week [1], “It was no coincidence that the most outspoken proponents of Mr. Mubarak’s rule were Israel and Saudi Arabia who, with Egypt, formed the spine of American dominance in the region.” During the crisis, US officials received [2] “daily calls from Israel, Saudi Arabia and others who feared an Egypt without Mr. Mubarak would destabilize the entire region.” Whenever they got the chance, the Saudis told the United States to avoid undermining Mubarak [3].
The Saudis fumed and raged and protested. When rumors surfaced that the United States might cut off its military aid to Egypt, amounting to about $1.3 billion a year, Saudi Arabia told President Obama that it would step in [4] and replace US cash [5] without blinking, and the ailing king of Saudi Arabia, King Abdullah, reportedly [6] told Obama so directly in a “testy” January 29 phone call.
The Saudis didn’t hide their anger at the United States. Prince Saud, the foreign minister, openly blasted [7] the “flagrant interference of some countries,” meaning the United States, in Egypt’s crisis, in what the Wall Street Journal said [8] “was interpreted as a rare attack on US policy.” King Abdullah, mad as hell, vilified the protesters [7], saying “some infiltrators, in the name of freedom of expression, have infiltrated into the brotherly people of Egypt, to destabilize its security and stability.” And Prince Saud elaborated [8] with another direct attack on Obama’s support for the revolution: “We are astonished at what we see as interference in the internal affairs of Egypt by some countries. We are shocked to see that there are countries pre-empting even the will of the Egyptian people.” By “countries,” of course, Saud meant the United States.
There are early signs of unrest in Saudi Arabia, too, though it is far from clear that conditions in the kingdom are conducive to a revolt along the lines of Tunisia’s or Egypt’s. Still, as Steven Stills might say [9], “Somethin’s happenin’ here.” On January 28, about 50 Saudis held a brief protest [10] in Jeddah, and on February 7, some fifty women demonstrated [10] outside the ministry of the interior to protest detentions of male relatives, while ten “professors, businessmen and religious scholars” petitioned [10] to create a moderate Islamist political party. According to Reuters, the founders of the proto-political party said, in a letter to King Abdullah: “You know well what big political development and improvement of freedom and human rights is currently happening in the Islamic world. It’s time to bring this development to the kingdom.” One of the signers of the letter, lawyer Abdul-Aziz al-Wahhabi, said: “You cannot just have the royal party governing the country. We want to raise this issue with government officials and persuade them.”
Social networking sites are buzzing [8] in Saudi Arabia. Anwar Eshki, the director of the Middle East Institute for Strategic Studies in Jeddah, Saudi Arabia, said [11]: “The Arab leaders are in a race against time: either they quickly adopt liberal changes, or they suffer the same fate as [the leaders] of Tunisia and Egypt.”
Time will tell.
On Friday, at a conference sponsored by the New America Foundation, I asked Shibly Telhami if Saudi Arabia ought to be worried about an angry Egypt. “Every single government in the Arab world is nervous,” he said. He suggested that Saudi Arabia will try to manage the Egyptian revolt. “Their first attempt will be to coopt it. That’s how they deal with uncertainties. They’re shocked, and surprised, and they’re reassessing.”
It remains to be seen, of course, if the Egyptians want to be coopted.
Like this Blog Post? Read it on the Nation’s free iPhone App, NationNow. [12]
Source URL: http://www.thenation.com/blog/158523/saudi-arabias-fear-egypt
Links:
[1] http://www.nytimes.com/2011/02/12/world/middleeast/12revolution.html?scp=3&sq=saudi egypt&st=cse
[2] http://www.nytimes.com/2011/02/13/world/middleeast/13diplomacy.html?scp=7&sq=saudi egypt&st=cse
[3] http://www.nytimes.com/2011/02/09/world/middleeast/09diplomacy.html?_r=1&ref=saudiarabia
[4] http://economictimes.indiatimes.com/articleshow/7469098.cms
[5] http:// http://news.blogs.cnn.com/2011/02/09/saudi-arabia-considers-matching-u-s-military-aid-to-egypt/
[6] http://nation.foxnews.com/barack-obama/2011/02/09/saudis-told-obama-not-humiliate-mubarak
[8] http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703786804576138321598498188.html
[9] http://www.lyrics007.com/Stephen Stills Lyrics/For What It’s Worth Lyrics.html
[12] http://itunes.apple.com/us/app/nationnow/id399704758?mt=8
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/2011214925802473.html
Bahrain activists hold Day of Rage |
||
Reports of violence from parts of the kingdom as security forces remain on alert during day of protests.Last Modified: 14 Feb 2011 09:53 GMT
|
||
Small-scale clashes have been reported from parts of Bahrain amid heightened security over planned protests by the kingdom’s Shia Muslim majority. Protesters had called for a Day of Rage to be observed on Monday, inspired by anti-government uprisings in Egypt and Tunisia. Helicopters circled over the capital Manama, where protesters were expected to gather in the afternoon, and there was greater police presence in Shia villages. At least 14 people were injured in clashes overnight and on Monday, news agencies reported. Khalid Al-Marzook, a Bahraini member of parliament, told Al Jazeera that one person was killed and three others in critical condition in hospital following the clashes. News agency reports said police used tear gas and rubber bullets to disperse marchers in the mostly Shia village of Newidrat in the southwest region of the island kingdom – a key Western ally. The marchers were demanding the release of those detained during earlier protests. Nabeel Rajab of the Bahrain Centre for human rights told Al Jazeera: “We are only asking for political reforms, right of political participation, respect for human rights, stopping of systematic discrimination against Shias. “All the demands are to do with human rights and nothing to do with the ruling family and their regime.” However, he warned that if the government resorted to violence then the people might be forced to even demand for a regime change. “We call on all Bahraini people – men, women, boys and girls – to share in our rallies in a peaceful and civilised way to guarantee a stable and promising future for ourselves and our children,” activists said in a statement issued on Twitter. Marginalised Shias The Bahraini ruling family had offered cash payouts in the run-up to the protest to prevent Shia discontent from bubbling over as popular revolts spread in the Arab world. Diplomats say Bahrain’s demonstrations, organised on the social media websites Facebook and Twitter, will be a gauge of whether a larger base of Shias can be drawn on to the streets. The big test will be if demonstrations take hold in Manama, where demonstrations are rare. Shias account for 70 per cent of the population but they allege discrimination at the hands of Bahrain’s Sunni rulers. Big protests in the Gulf Arab island state could embolden other marginalised Shias in nearby Saudi Arabia, political analysts say. There was no immediate comment from Bahraini authorities. Police clashed late on Sunday with residents in Karzakan village, where security forces regularly skirmish with Shia youths, and one protester was injured, witnesses said. Police said three officers were hurt. |
http://english.aljazeera.net/news/middleeast/2011/02/201121484520923682.html
Palestinian cabinet resigns |
|||||||||
President Mahmoud Abbas re-assigns Salam Fayyad, who also resigned, to form new government.Last Modified: 14 Feb 2011 08:59 GMT
|
|||||||||
The cabinet of the Palestinian Authority (PA) led by Salam Fayyad, the prime minister, has resigned and President Mahmoud Abbas has accepted the resignations, officials have said. Following the resignations on Monday, Abbas re-assigned Fayyad to form the new government. Abbas directed Fayyad to consult with different Palestinian factions, institutions and members of the civil society. He thanked Fayyad and the members of his ex-cabinet for their efforts. The resignations came amid calls for reform in the Arab world, triggered by the ouster of Hosni Mubarak, the Egyptian president, after a popular revolt. The shake-up was long demanded by Fayyad and some in Abbas’ Fatah faction. “The cabinet resigned today and the formation of a new cabinet will take place as soon as possible,” Ali Jarbawi, minister of planning, told Reuters news agency. An analyst told Al Jazeera: “For the past 50 years, people have been living in fear of their leaders but now the leaders are living in fear of the people, this is incredibly telling of the situation across the region.” ‘Backroom bargaining’ Al Jazeera’s Cal Perry, reporting from Ramallah, said: “The new government will take shape over the next two weeks, it will be interesting to see which Fatah members take which portfolio. “Some of the most powerful portfolios include, the foreign ministry, the justice ministry, the interior ministry…these are the ones that we will see some backroom bargaining for.” Monday’s development follows the resignation of Saeb Erekat, the Palestine Liberation Organisation’s chief negotiator, on Saturday, after it emerged that the source of the Palestine Papers, a set of leaked documents that was released by Al Jazeera, was in his own office. The leaks showed the concessions that Palestinian negotiators were willing to grant to Israel, contrary to their public posture. Bankrolled by international donors and engaged in security co-ordination with Israel, the Palestinian Authority has a limited mandate in the occupied West Bank. It lost control of the Gaza Strip to rival group, Hamas, in a 2007 civil war. Abbas’ credibility has been further sapped by long-stalled negotiations with Israel on an accord founding a Palestinian state. Hamas spurns permanent co-existence with the Jewish state. Of the 24 posts in Fayyad’s outgoing cabinet, only 16 were staffed. Two ministers resigned and six are marooned in Gaza. Of those present in the cabinet, some face allegations of incompetence. The PA announced on Saturday it would seek new legislative and presidential elections by September. Hamas has rejected the call and said it would not take part in the poll, nor recognise the results. |
|||||||||
|
Source:
Al Jazeera and agencies
|
En ontluisterend protret van Hosni Mubarak (via de site van Stan van Houcke ):
Hosni Mubarak’s Final Tragedy
by Christopher Dickey Info
Christopher Dickey is Newsweek magazine’s Paris bureau chief and Middle East editor. He is the author of six books, including Summer of Deliverance, and most recently Securing the City: Inside America’s Best Counterterror Force—the NYPD.
Hosni Mubarak and his family were convinced eve
Hartelijk dank.
BeantwoordenVerwijderen
Werken die veiligheidsdiensten, cia, aivd, dan toch echt van acht tot halfvijf en tijdens Zon- en feestdagen gesloten, of bent u zo bijzonder goed geïnformeerd ?
Bij de politieke elite twijfel ik voortdurend tussen dom en crimineel.
BeantwoordenVerwijderen
Het is geen optie. Er bestaat geen mogelijkheid dat de islam de gehele mensheid zal verzieken. Net als een teek, een luis, het hiv-virus of een kankergezwel heeft de islam een gastheer nodig. Het slechte van de wereld kan niet overleven zonder het goede. De islam kàn niet op zichzelf staan, omdat het alleen kan bestaan ten koste van een ander. Dat is het unieke van een parasiet.
Er bestaat ook geen kans dat de islam tot het einde der tijden blijft voortbestaan, net als heb bewind van Stalin, Pol Pot en Hitler heeft de islam ook tegenwoordig in Nederland meelopers. Stalin werd gesteund door de communisten, Hitler door de NSB en Pol Pot door Paul Rosenmöler. De islam word gesteund door een combinatie van àl die groepen samen met hun trawanten en collaborateurs. Onderandere Anja Meulenbelt en Dries van Agt.
De islam loopt op haar laatste benen, de islam is op sterven na dood. Omdat de islam verzonnen is kan ik er een eind aan verzinnen, en niets of niemand houdt mij tegen. Het einde van de islam staat hoe dan ook gepland op 31 December 2013 ‘s-middags om vier uur. Zeg maar dat Vanhetgoor het gezegd heeft. Vervolgens moeten overal ter wereld alle moskeeën worden afgebroken, evenals de islamitische scholen. Dan moeten alle ex-moslims worden gedéprogrammeerd. En tot slot moeten de schuldigen worden bestraft.
Het is geen optie, er is maar één manier om de wereld te behouden voor de beschaafde mensen; de islam zal ten einde komen. Dit jaar nog!
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Goed verwoord vanhetgoor, Zoisut!
Verwijderen
Heb ik ook vaak aan gedacht, alleen waar moet de wereld nog doorheen. De islam heeft het kiem van zijn eigen ondergang in zich. Er zit zo weinig integriteit in het systeem. Naar elkaar en zeker naar hun “tegenstanders”. Hoe groter het wordt, hoe meer het onhoudbaar wordt. Dit geldt eigenlijk voor alle door de mens gevormde systemen. Of het systeem nou door een geloof wordt geïnspireerd of door een ideologie of door een kapitalistisch systeem of een product (bedrijf) of een politiek idee (EU) of het gras van de buren. Er is een punt waar het niet meer werkt. En het ene systeem zal sneller onderuit gaan dan het andere en de islam heeft dan ook alles in zich om onderuit te gaan. De islam past zich niet aan de omstandigheden (gelukkig anders hadden we pas echt een probleem) maar of ik het nog ga meemaken…
Verwijderen
Hoera voor Vanhetgoor ! Echt waar.
Verwijderen
Nu ik hier toch bezig ben (een eind verderop in de discussie), ook hier maar een opmerking. Van het Goor, als ik het goed begrijp vind jij het opkomen voor de rechten van de Palestijnen (die niet eens allemaal Moslim zijn)’collaboreren’ met ‘de islam’? Los van of er überhaupt zoiets bestaat als ‘collaboreren’ met ‘de islam’, ben je in staat afzonderlijke problemen helder te analyseren, of is het voor jou allemaal een grote brei? Snap je zelf wat er allemaal aan de hand is, of maak je er bewust zo’n hutspot van? Toon maar eens aan waarin bijvoorbeeld de door en door Katholieke van Agt een steentje bijdraagt aan een evt islamitische wereldheerschappij. Ben benieuwd of je dat kan en vooral of je dat ook op een serieus forum kunt slijten. Hier maak ik me geen illusies, hoewel ook ik verbaasd zou zijn als je hierin bijvoorbeeld Hans Jansen meekrijgt. Nu hij toch op dit forum bezig is, ben ik best wel benieuwd wat hij hiervan vindt. Zou daar graag wat meer van willen vernemen 😉
Verwijderen
Het is niet de islam die momenteel een flinke greep in onze portemonnee doet, onze vrijheid afpakt, maar de ‘Bovenonsgestelden’.
BeantwoordenVerwijderen
Een hoopvol geluid.
http://www.youtube.com/watch?feature=QeDm2PrNV1I
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Bedankt voor het linkje..
Verbluffend, en alle respect voor het bewustzijn van deze knaap…
Welkom in de 21ste eeuw
Persoonlijk (of weet het eigelijk wel zeker) denk ik dat internet hier een bewonderende en bemoedigende rol in speelt.
Op vragen hoe deze `jongen` dat allemaal wist, noemt hij diverse malen “Internet” !!
Bewoners van de islamitische staten zien nu met eigen ogen hoe mensen leven in het vrije westen, en hoe het anders kan.
Zonder voorgelogen te worden door achterlijke islamisten en schriftgeleerden.
Dankzij sociale media..
Deng Xiaoping, de “vader des vaderland” van China wederopstanding, was jaren lang dom gehouden door de buitenlandpoliticologen van zijn “socialistische partij”
En dacht dat ze in het buitenland nog in de middeleeuwen leefden.
Toen hij in het ´buitenland´ kwam (pre-internet tijdperk) keek tie zijn ogen uit.
Sociale media helpt de evolutie een handje..
En Geert Wilders heeft weer gelijk…`moslims !! werp het juk van die achtelijke islam van U af, en er is zoveel mogelijk`
Een sprankelend zonnestraaltje van bemoediging in die inktzwarte duisternis van de islam.
Hup.. de mastodonten van de islam naar het museum.
Verwijderen
Het kan dus wel in die krant. Je hoeft het er niet mee eens te zijn maar het zet wel tot nadenken: http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3471059/2013/07/06/Er-is-geen-moraal-zonder-God.dhtml
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Mbt tot moraal raakt het kant noch wal 🙂
Verwijderen
Toch vraag ik me af in hoeverre de oppositie tegen Morsi iets te maken had met het dictatoriale islamisme van de moslimbroeders. Op TV zag ik ook Egyptenaren die boos waren omdat het brood 5 x zo duur was geworden vanwege afschaffing van subsidies op brood. De meeste opstanden draaien om armoede, werkloosheid en voedselprijzen; zo begon de Arabische “lente”.
Ook onder Mubarak waren niet-moslims een zondebok om het falen van de overheid te verdoezelen. Bij aanslagen en pogroms tegen die minderheden grepen politie en leger vaak niet in, of deden zelfs mee. Er is geen reden om aan te nemen dat het leger nu ineens die minderheden gaat beschermen. Ook de volgende regering zal zondebokken nodig hebben; Egypte ligt economisch op haar gat en ik zie niet hoe dat heel snel kan veranderen.
De volgende Egyptische regering zal de subsidies op brood evenmin kunnen handhaven.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Dandruff heeft gelijk.
Verwijderen
en paardenbonen uit Frankrijk. Schijnt voedsel voor armelui te zijn.
Verwijderen
Als je dit als gegeven neemt (en ja ik denk ook dan Dandruff gelijk heeft) dan heeft het geen zin om naar democratie te streven als het land daar niet aan toe is. De middenklasse moet groot genoeg zijn en dat betekend dat de economie redelijk goed moet draaien en ondernemerschap lonend is. En natuurlijk vergeet ik nu heel veel belangrijke zaken. Ook de cultuur en aanwezige ideologiën bepalen veel. In china kan een democratie wel eens f.. verkeerd uitpakken omdat ze nogal een beetje alleen aan zichzelf denken en dat werkt niet zo goed in een democratie. Egypte en de rest van de arabische landen is er (ook) niet aan toe en wat je in turkije ziet gebeuren is dat een ideologie een prille (wat heet) democratie om zeep wil helpen. (of mag ik dat niet zeggen). Raak de mensen in de portemonnee en de democratie is snel overboord. (of als er veel te verdienen is, is de democratie ook snel overboord).
Verwijderen
Recente omwentelingen in Egypte worden in termen van Democratie, Arabische Lente en gekuip van de locale Moslim Broederschap verslagen, maar terecht wijst Dandruff [7.07.13/13.29u] op de explosieve stijging van de broodprijs. En die van de spijsolie zal er denk ik ook wel zijn en tellen, en dan heb je zo een opstand in Egypte (Caïro).
Over het alledaagse leven van de ‘gewone Egyptische man’ worden we slecht geïnformeerd. Hoe die moet leven, kan beslissender / voorspellender zijn voor het ontstaan van een politieke agitatie dan Verheven slogans’’
Bestaat over die ‘Mohammed Hasan de Egyptenaar’ recente, toegankelijke literatuur? Vele jaren geleden las ik enige pagina’s uit een publicatie van een Noorse anthropologe over haar participerend onderzoek bij een gewoon Caïrees gezin. Een boeiend verhaal over een afschuwelijk, gewoon Egyptisch leven. Met dat participeren hield ze naar ik mij herinner maar op.
Ik had graag haar artikel of boek helemaal uitgelezen, maar kreeg die niet te pakken. En ook niet iets dergelijks. De naam van de anthropologe ken(de) ik niet. Wie weet!
BeantwoordenVerwijderen
“Dat de Egyptenaren het juk van de sharia hebben afgeschud, en dat mogelijk ook nog op eigen kracht voor elkaar hebben weten te krijgen, is het bemoedigendste bericht over de islam sinds de staatsgreep van Khomeini in Iran in 1978-1979.”
Hier zal men het mogelijk interpreteren als een overwinning van de goede islam over de slechte ?
islam, zo slecht nog niet.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“In Turkije bestond, voordat Europa daar ingreep, een subtiel evenwicht tussen islam en leger. Europa heeft het evenwicht dat daar bestond verbroken, ten gunste van de islam, omdat militaire regimes nu eenmaal niet voldoen aan de hoge Europese normen”
Ik hier toch met een paar ernstige vragen…..
Verwijderen
Belangrijke kandidaat usa president Ron Paul:
http://www.zerohedge.com/news/2013-07-08/ron-paul-new-egyptian-war-americans-lose-again
BeantwoordenVerwijderen
Niet te vroeg juichen. Obama heeft namelijk een plan B om de Moslimbroederschap weer aan de macht te helpen. Journalist Daniel Greenfield(aka Sultan Knish) daarover:
http://frontpagemag.com/2013/dgreenfield/baracks-plan-b-for-the-brotherhood/
BeantwoordenVerwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
“De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi.”
Ik begrijp heel goed dat de Amerikaanse Republikeinen elke gelegenheid aangrijpen om een Democratische president in een kwaad daglicht te plaatsen. Dat is politiek.
Ik begrijp ook heel goed dat Europeanen met een rechtse kijk op de wereldpolitiek graag meedoen aan een partijtje Obama bashen. Dat is vriendjespolitiek.
Wat ik echter niet begrijp dat is waarom Obama er belang bij zou hebben dat Egypte een Moslimstaat wordt! Waarom zou Obama er belang bij hebben dat de Joodse staat Israël langzaam maar zeker wordt ingesloten door vijandige Islamitische regimes, met legers en atoombommen en Arabieren die een broertje dood hebben aan Amerikanen en Joden?
In Amerika wonen heel veel Joden. Een deel van hen is Republikein, een ander deel stemt Democraten. Maar als het om de Joodse zaak gaat en het belang van de staat Israël dan vormen zij één front. Als Obama zou willen dat de Moslimbroederschap de macht in Egypte krijgt, zijn de Democraten alle steun van alle Joodse kiezers kwijt. Welk belang heeft Obama daarbij?
Dat de Republikeinen daar belang bij hebben is evident; als zij de wereld ervan kunnen overtuigen dat Obama een Crypto-Islamiet is met een verborgen agenda om de wereld te Islamiseren dan hebben de Republikeinen op voorhand alle verkiezingen voor de eerstkomende 30 jaar gewonnen. Maar ja, wie trapt daar nu in?
Zou iemand mij daarom hier eens kunnen uitleggen waar voor Obama en Amerika het voordeel te halen valt als de Amerika-hatende Moslims in steeds meer landen aan de macht komen?
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Wat is jouw belofte nog waard ?
Verwijderen
@sirik
A- Uw vraag is off-topic.
B- Ik kan mij niet herinneren dat ik u ooit iets heb beloofd.
C- Indien Egypte een Islamitische staat wordt onder de dictatuur van de Sharia, en alszodanig zich natuurlijkerwijs zal gaan ontpoppen als een aartsvijand van het buurland Israël (en van Europa & Amerika), wat heeft Obama daar dan voor zichzelf en zijn partij mee gewonnen? In de politiek gaat het namelijk altijd om belangen, en ik zie hier niet het belang van Obama. U misschien wel?
Verwijderen
A JA.
B Kan kloppen, maar ik help je met: “Tijd om dit gekkenhuis te verlaten.”
C Tussen Obama en Bush is er nauwelijks verschil. Evenzo betreffende de Democraten en Republikeinen. Bij ons thuis hebben we hetzelfde probleem: PVDA=VVD=CDA met een af en toe klein pikkie Peggold. Gelukkig valt er nu wel iets te kiezen. En dat is niet SP.
Verwijderen
“Zou iemand mij daarom hier eens kunnen uitleggen waar voor Obama en Amerika het voordeel te halen valt als de Amerika-hatende Moslims in steeds meer landen aan de macht komen?”
Voor een antwoord op je vraag lees het het volgende blog van Barry Rubin.
http://rubinreports.blogspot.nl/2013/07/at-last-secret-of-president-barack.html
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Beste Anoniem,
Barry Rubin blaast aan het eind van zijn blog zijn eigen beweringen over het beleid van Obama op met de opmerking:
“It should be emphasized that aside from everything else, this is a ridiculous U.S. strategy….
Precies, echter niet de strategie van Obama is ridicuul, maar de onzinnige theorie die Barry Rubin hierover heeft verzonnen is volstrekt belachelijk. Als Rubin gelijk had gehad dan was Obama al jaren geleden gestopt met de drone-aanvallen op Islamitische doelen en had hij Bin Laden nooit geliquideerd. Overigens zegt Rubin nergens dat Obama een “voorkeur” voor de Islam zou hebben, zoals de heer Jansen hierboven beweert, maar alleen maar dat Obama de strijd tegen de Islam zou hebben opgegeven. Dus Rubin beantwoord ook niet mijn vraag waarom Obama graag zou willen dat Egypte een Islamitische dictatuur zou worden.
Als Hans Jansen en zijn vaste lezers hier beweren dat Obama een fan van de Moslimbroeders zou zijn dan weten zij vast ook wel waarom, en dan zou ik dat graag uit hun pen willen vernemen.
Verwijderen
“Als Hans Jansen en zijn vaste lezers hier beweren dat Obama een fan van de Moslimbroeders zou zijn dan weten zij vast ook wel waarom, en dan zou ik dat graag uit hun pen willen vernemen.”
Omdat Obama denkt dat hij met de steun aan de Moslimbroeders, de z.g.n. gematigden steunt, die de Salafisten onder de duim zullen houden en Al Qaida
op die manier ook minder succesvol kan zijn.
BeantwoordenVerwijderen
Hoe het in de NL media staat, weet ik niet precies maar ik vrees het ergste, denk weer aan Petra en Monique, maar internationaal wordt toch wel gedacht dat Obama de MB steunt.
Zeker in Egypte wordt dat door velen gedacht, zie de teksten op de spandoeken die op de tv zichtbaar geweest zijn. Waarom Obama de MB steunt, weet ik niet, mensen doen nu eenmaal dingen waarvan ze zelf niet weten waarom ze die doen – zouden anderen het dan wel moeten weten?
Overigens zitten er ook sharia-fundamentalisten in de anti-MB coalitie.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Egypte is een kruitvat en een potentiële vijand van Israël. Het horrorscenario voor Israël, en daarom ook het horrorscenario voor elke Amerikaanse president, is dat de MB via een staatsgreep aan de macht komen, en van Egypte een Islamitische dictatuur maken.
Obama is een diplomaat die daarvoor een oplossing zoekt langs diplomatieke weg. Een diplomaat die als conflictbemiddelaar wil optreden moet daarbij altijd een paar zaken in acht nemen:
A- Hij moet zelf boven de partijen blijven staan, en mag dus niet een van de partijen meer sympathie tonen en meer steun geven dan een andere partijen. Als hij die fout begaat wordt hij niet meer als onpartijdig ervaren en wordt hij zelf onderdeel van het conflict. Dit is vaak erg lastig, vooral als er partijen zijn die de onpartijdigheid van de diplomaat interpreteren als sympathie voor de vijand.
B- Een oplossing kan alleen worden bereikt als alle partijen de oplossing ook als een oplossing ervaren. Dat betekent dat alle partijen het idee moeten hebben dat zij met de geboden oplossing ook voor zichzelf een voordeel hebben behaald. Als een partij er met een onevenredig deel van de buit vandoor gaat terwijl de andere met lege handen blijft staan, dan is het conflict niet opgelost want dan zal de benadeelde partij zich daar niet bij neerleggen en zijn strijd voortzetten.
Zou het niet zo kunnen zijn dat de beschuldigingen aan het adres van Obama dat hij een vriendje van de Moslimbroeders zou zijn berusten op een misverstand? Als Amerika zelf geen partij wil worden in het binnenlandse conflict, zodat zij als een onpartijdige bemiddelaar de zaak in goede banen kan leiden, dan kan Obama zich niet op voorhand uitspreken tegen de Moslimbroeders. Uiteraard zullen tegenstanders van de MB dit ten onrechte kunnen uitleggen als sympathie voor de Moslims, iets waar de Republikeinen natuurlijk graag misbruik van maken om Obama in een kwaad daglicht te plaatsen als Crypto-Islamiet.
Verwijderen
Er is nagenoeg geen enkele zin waar in het bovenstaande stuk van ‘Max Goedblick’. Bij ‘waar’ denk ik aan de ouderwetse betekenis die dat woord had in de dagen van weleer, voordat het postmodernisme als fatsoenlijk ging gelden.
Egypte is geen ‘potentiële vijand’ van Israël, maar gewoon een vijand.
‘Horrorscenario’? Egypte is militair niet tot veel in staat. Denk aan 1948, 1956, 1967, 1973.
Obama is geen ‘diplomaat’, maar een politicus.
Een diplomaat staat niet ‘boven’ de partijen. Hij vertegenwoordigt één van de partijen.
Wat Obama is of denkt, weet niemand. Feit is dat zijn acties steeds uitpakken in het voordeel van de politieke islam. Dat leidt tot allerlei wilde fantasieën waarvan het onzeker is of een daarvan juist zal blijken. Maar wie weet.
Verwijderen
In Syrië de Russen wegtreiteren ?
BeantwoordenVerwijderen
Obama praat de stasi-praktijken van de NSA goed.
Dat zegt mij genoeg, als democraat.
Overigens is Guantánamo Bay, volledig legaal, nog steeds open. Een loze belofte.
Obama vecht o.a. in Libie, Irak, Afghanistan, Jemen, en honderden andere plaatsen.
Nixon + Bush = Obama.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Je overschat de macht van een president schromelijk sirik, en je onderschat de tegenwerking die Obama krijgt nog meer. Verder hebben je argumenten niets met Egypte te maken.
Verwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Verwijderen
Ten tijde van Bush kwamen uit de linxe kerk andere geluiden.
Hmmm, wat voor de ene geldt, geldt niet voor de ander, Bakens verzetten ? Zoiets ?
Blijft staan:
“president said he will meet soon with a privacy and civil liberties oversight board to discuss ways to balance the need for U.S. surveillance while respecting people’s right to privacy.”
Het Newspeak-woord van de dag is “Balance”.
Iemand afluisteren zonder de privacy te schenden….? Dat is afluisteren met bloemkooltjes in je oren.
Yes, we can !
Verwijderen
De president zit hooguit acht jaar in het Witte Huis. In het Pentagon en de CIA zitten ambtenaren hun hele carriere en voeren een beleid op basis van lange termijn planning. Wat die daar allemaal uitspoken weet vaak de president niet eens. Die afluisterpraktijken zouden daarom best nog wel eens op verzoek van Bush kunnen zijn opgestart. In elk geval zou het onder een Republikeinse president niet anders zijn gegaan.
En terwijl jij je daar druk over zit te maken heb jij niet in de gaten dat jij al meer dan 10 jaar wordt afgeluisterd door de Mossad:
http://tweakers.net/nieuws/24562/e-spionage-via-achterdeur-aftapsoftware-aivd-en-politie.html
Verwijderen
“Die afluisterpraktijken zouden daarom best nog wel eens op verzoek van Bush kunnen zijn opgestart. In elk geval zou het onder een Republikeinse president niet anders zijn gegaan.”
Daar zou ik het best mee eens kunnen zijn.
Echter.
Obama is en blijft verantwoordelijk.
En wat nog erger is, is dat hij het goed praat.Kortom hij ontkent niet maar vind het geen bezwaar dat de grondrechten van de Amerikanen geschonden wordt.
Hij heeft als president, niet Bush, de verkoop van ‘1984’ bij Amazon. met 700% doen stijgen.
Je bent toch wel bekend met Orwell, Max ?
”
In het Pentagon en de CIA zitten ambtenaren hun hele carriere en voeren een beleid op basis van lange termijn planning. Wat die daar allemaal uitspoken weet vaak de president niet eens.”
Gezien je, kennelijk, uitstekende contacten in het witte huis, stel ik voor dat je Obama daarover inlicht.
Verwijderen
Het is niet zo moeilijk om Obama te begrijpen meneer Jansen. U hoeft daarvoor alleen maar even uw rechtse vooroordelen over deze linkse president te laten varen, en gewoon even nuchter naar de Egyptische situatie te kijken. Dan gaat u vanzelf zien hoe Obama rollt.
Natuurlijk meneer Jansen is Obama een politicus, daar heeft u 100% gelijk in. Maar behalve politicus is hij óók een diplomaat, in die betekenis van het woord dat hij probeert om de situatie in Egypte middels diplomatie in goede banen te leiden.
En ja, als president van Amerika vertegenwoordigt Obama ook belanghebbende partijen, namelijk Amerika, Israël, en iedereen die er geen belang bij heeft dat het in Egypte niet uitdraait op een burgeroorlog alla Syrië. Daarom probeert Obama m.b.t. het conflict in Egypte om als “conflictbemiddelaar” en adviseur boven de betrokken Egyptische partijen te staan, en de democratie haar heilzame werk te laten doen. Dat doet Obama ook, en wie dit begrijpt en ziet die begrijpt ook heel goed welk plan Obama heeft, hoe hij te werk gaat en waarom hij “not amused’ was toen het Egyptische volk veel te vroeg om het aftreden van Morsi begon te roepen.
De bedoeling van Obama en de Egyptische machthebbers in en achter de legertop was namelijk dat de MB niet in 2011 maar wél bij de eerstvolgende verkiezingen een democratische nederlaag zouden gaan lijden. Een overgrote meerderheid van het Egyptische volk wil namelijk absoluut geen Islamitische dictatuur in dat land, maar een democratie met vrijheid van meningsuiting en vrijheid van religie.
De harde kern van de Moslimbroeders zijn echter anti-democratisch omdat democratie in strijd is met hun geloofsovertuiging. Daarom was het voorspelbaar dat als de MB aan de macht zijn zij stapje voor stapje de democratie weer zouden gaan ontmantelen met de bedoeling om van Egypte een Sharia-dictatuur te maken. Daardoor zullen zij echter wel heel veel sympathie en en steun van de bevolking verliezen, want de meerderheid wil dat beslist niet. Dit alles had zich ook al in gang gezet zoals u weet.
Als Morsi nu niet was afgezet dan hadden de MB tegen de tijd van de volgende verkiezingen voor een onmogelijke keus gestaan: ofwel eerlijke verkiezingen maar dan zelf een verpletterende nederlaag leiden en de macht verliezen, ofwel geen verkiezingen meer.
Kiezen zij voor het eerste, dan hebben de MB zichzelf langs democratische weg buiten spel gezet. Hoera.
Kiezen ze voor de tweede optie, dan heet dat een staatsgreep, en kan het leger ze met steun van de bevolking, Amerika en de hele internationale gemeenschap afzetten en de MB als een staatsgevaarlijke anti-democratische partij opnieuw verbieden. Hoera! Hoera!
Daarom wilde Obama graag dat de MB de eerste verkiezingen zouden gaan winnen, want daarmee zijn ze namelijk op een dood spoor gezet! Ze zijn namelijk anti-democratisch, maar moesten eerst nog hun ware gezicht nog tonen alvorens ze konden worden weggestemd. Een andere of betere optie was er niet in 2011.
Daarom delen Obama en ik ook niet uw blijdschap over het feit dat Morsi nu reeds op ondemocratische wijze is afgezet. De MB hebben nu nog teveel aanhang en bij de volgende verkiezingen een stok om de hond te slaan en en dus zijn ze in Egypte voorlopig nog niet van hen af.
Als u bovenstaande niet gelooft meneer Jansen, kan u dan vertellen wat voor Egypte het beste scenario zou zijn geweest om van de MB af te komen en welke rol de Amerikaanse president daar dan in had moeten spelen? Gewoon niet praten maar doodschieten zoals cowboy Bush dat in Irak en Afghanistan heeft gedaan, waar het nu nog steeds een politieke teringbende is?
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Leuk al die desinformatie-bullebakkerij van de nog steeds anonieme ‘Max Goedblick’. ‘Cowboy Bush’; Jansen moet zijn ‘rechtse vooroordelen’ laten varen; er bestaan kennelijk mensen ‘die er belang bij hebben’ dat het een burgeroorlog wordt in Egypte en Syrië. U heeft goed opgelet, beste ‘Max Goedblick’, maar tijdens de lessen van wie?
Maar pas echt leuk wordt zijn laatste bijdrage bij de zinsnede ‘Obama en ik’. Het wachten is op Obama die het heeft over ‘Goedblick en ik’.
En ja, Egypte is zoals u schrijft voorlopig nog niet van de MB af, je kunt goed merken dat u er verstand van heeft. Dit heeft u wis en waarachtig goed gezien.
Verwijderen
HansJansen Mijn bijdrage van 10-07 heb ik enigszins gehaast geschreven, daarom zijn daar wat tikfouten in achtergebleven. Maar een welwillende lezer kan uit de strekking van mijn verhaal wel opmaken dat in de zinsnede “en iedereen die er geen belang bij heeft dat het in Egypte niet uitdraait op een burgeroorlog alla Syrië.” een dubbele ontkenning staat die daar niet thuis hoort.
Wat de hoogleraren betreft die mij in hun colleges aanwezig hebben gezien kan ik u verzekeren dat die allen voor hun lesmateriaal gebruik maakten van literatuur dat te boek stond als “wetenschappelijk verantwoord” en zij zich beriepen op feiten die waren gecheckt en konden worden gedubbelcheckt, of anders op zijn minst als redelijk aannemelijk konden worden beschouwd.
U doet in uw artikeltje hierboven een aantal nogal boute uitspraken zoals o.a.:
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet gelukt.”
of
“want die [Obama] gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi”
Met deze uitspraken beweert u feitelijk dat president Obama de staat Israël graag een kalifaat van Moslimbroeders als buurman cadeau wil doen, waarvan het huidige opperhoofd in 2012 nog over de Joden zei: “The Jews have dominated the land, spread corruption on earth, spilled the blood of believers and in their actions profaned holy places, including their own”, waarna hij, Mohammed Badie, de Arabische wereld opriep tot een heilige jihad tegen de staat Israël.
Misschien heeft u gelijk maar mij komt dit tamelijk ongeloofwaardig en onlogisch over. Waarom dat heb ik in mijn eerste reactie duidelijk gemaakt. Er zijn ook personen de beweren dat Obama een aliën is die met een vliegende schotel in Amerika is afgezet met de bedoeling de aarde te koloniseren. Dit soort aluhoedjes komen bij mij echter even ongeloofwaardig over.
Maar, als je het gedrag van iemand wil duiden, dan moet je zijn motief kennen, dus heb ik u gevraagd welk belang Obama er bij zou hebben dat Israël wordt omringd door anti-zionistische, anti-semitische en anti-Amerikaanse kalifaten. (Want zoals u weet willen de MB niet alleen Egypte maar het liefst van de hele Arabische wereld een groot kalifaat maken.)
Op deze niet alleen redelijke maar zelfs noodzakelijke vraag hebt u tot nu toe nog geen zinnig antwoord kunnen formuleren. Daardoor zou zo’n uitspraak in de ogen van mijn voormalige professoren en hun studenten niet het niveau overstijgen van ongefundeerde kretologie zonder enig wetenschappelijk gehalte.
Verder beroept u zich daarbij op leuzen die u hebt gelezen op spandoeken in een anti-Amerikaanse demonstratie. Indien ik in mijn studententijd een analyse van de Amerikaanse buitenlandpolitiek zou hebben gebaseerd op louter dergelijke in demonstraties meegedragen lectuur, dan zou ik van mijn professoren geen lof doch louter hoon hebben ontvangen.
Maar desalniettemin meneer Jansen, als u mijn kijk op de Egyptische zaak en de rol van Obama daarbij verwerpt, dan zie ik halsreikend uit naar een betere analyse die meer recht doet aan de feiten dan slechts de volstrekt ongegronde suggestie dat Obama en crypto-islamiet zou zijn die de wereld onder het juk van de Sharia wil brengen. Zo’n stelling zou ik dan toch graag wat beter wetenschappelijk verantwoord onderbouwd willen zien, gebaseerd op wetenschappelijk verantwoord bronnenmateriaal, want anders heeft uw theorie voor mij niet meer overtuigingskracht dan de theorie dat Obama van een andere planeet komt.
Wat mijn anonimiteit betreft, ik bevind mij hier op een blog waar vrijwel iedereen zich achter een niet te controleren identiteit verschuilt. Het stoort u blijkbaar ook niet dat diegenen die u louter lof en hulde toewuiven dat doen met gefingeerde namen, dus zou het u ook niet moeten storen dat iemand die uw teksten wat kritischer leest niet eerst een kopie van zijn paspoort overhandigt alvorens te reageren.
Verwijderen
Goed gedaan Maxi, de professor haakt af…wederom grandioos deze polemiek gewonnen…
Fenomenaal repliek..
Daarom een 10plus (hoera)
Je bovenmeester JaapJan
Verwijderen
@Max Goedblick,
een staatsgreep verdient niet de schoonheidsprijs, maar ik denk dat soms met een coup er heel veen mensen het leven bespaard kan worden. Daarnaast moet men ook aan de kwaliteit van het leven denken, voor héél het land. Niet alleen die kleine groep. Als steeds maar weer opnieuw de beschaving er onder moet lijden, dan is het een keer genoeg geweest. Dan maakt tijdelijk het plegen van kleine beetje extra geweld eventjes niet meer uit, als daardoor er netto meer mensen mee in leven blijven. Dus even de principes opzij om hogere principes voor te laten gaan.
Democratie is een luxe. Als een gedeelte van het land geen verstandige keuze kan maken dan heeft het ook geen zin. Door eerst die mensen te dwingen om zich te bevrijden kun je later gaan discussiëren dat de manier waarop dat is bereik niet goed is geweest.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Aan van het Goor 1:26
U schrijft dat een staatsgreep geen prijs van schoonheid verdient.
Marx dacht daarover anders .
Men leze De 18e Brumaire van Napoleon.
Andere interessante lectuur omtrent staatsgrepen en hun schoonheid:
Technique du coup d’état van de duits-italiaanse schrijver Curzio Malaparte alias Kurt-Erich Suckert.
Verwijderen
Helemaal waar vanhetgoor, misschien was het afzetten van Morsi op dat moment wel noodzakelijk, maar het is helaas ook een gemiste kans voor Egypte om voor eens en voor altijd af te rekenen met de politieke ambities van de Moslimbroeders.
De Moslimbroeders zijn namelijk een permanente bedreiging voor de democratie in Egypte en het is een sterke anti-Zionistische en anti-Semitische beweging, waar ook Israël en Obama niet blij van worden.
Volgens het handvest van het Moslimbroederschap streven zij ernaar om een in hun ogen rechtvaardig islamitisch Rijk en soennitisch Kalifaat te stichten dat de hele islamitische wereld omspant, met het plan om stapsgewijs de islamisering van in meerderheid islamitische naties na te streven met alle wettelijke middelen die daartoe ter beschikking staan.
Hun motto is: “Allah is ons doel, de Koran is onze grondwet, de Profeet onze leider, strijd onze weg, en dood voor Allah onze hoogste aspiratie.”
Dit soort religieuze en politieke ideologieen gaan niet samen met democratie maar kan alleen in een theocratie.
Officieel hebben ze geweld afgezworen zodat ze niet als een terroristische organisatie kunnen worden aangemerkt en bestreden.
Om de moslimbroeders geen kans te geven om als een politieke beweging via democratie aan de macht te komen zijn in Egypte politieke partijen op godsdienstige basis verboden. Daarom kunnen de MB zich niet voordoen als een politieke partij met de ambitie om van Egypte een theocratie te maken, of een partij oprichten die deze religieuze aspiraties van de MB in haar programma heeft staan.
Wat individuele leden van de MB wel kunnen is politieke partijen oprichten die zich voordoen als seculiere partijen die zeggen de democratie te respecteren. Dergelijke partijen kunnen niet worden verboden en van de verkiezingen worden uitgesloten, en via deze sluiproute kunnen dus wel Moslimbroeders aan de macht komen. Komen op deze manier genoeg Moslimbroeders in de regering dan weet je dat ze hun “geheime politieke agenda” zullen gaan uitvoeren en dat is de deuren openzetten voor het broederschap om uiteindelijk van Egypte een kalifaat te maken.
De Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid van Morsi is in 2011 opgericht voor dit doel. Zolang deze partij in de oppositie zit zullen ze hun ware aard niet tonen en zich voor blijven doen als een seculiere partij met louter democratische ambities. Geef je ze de macht dan ontneem je ze de mogelijkheid om verstoppertje te spelen want dan zullen ze om de politieke ambities van het MB te realiseren uit de kast moeten komen.
Daarom is het jammer dat Morsi al zo snel en feitelijk in strijd met de democratische spelregels is afgezet. Nu kunnen de MB zich er op gaan beroepen dat in Egypte de democratie niet werkt en dit in hun eigen voordeel gaan gebruiken. Veel beter zou het zijn geweest dat ze bij de volgende verkiezingen massaal zouden zijn weggestemd nadat duidelijk zou zijn geworden dat het Moslimbroederschap, inclusief de door hen opgerichte politieke partijen nog steeds uit zijn op het stichten van een Kalifaat.
Verwijderen
“Verder beroept u zich daarbij op leuzen die u hebt gelezen op spandoeken in een anti-Amerikaanse demonstratie. Indien ik in mijn studententijd een analyse van de Amerikaanse buitenlandpolitiek zou hebben gebaseerd op louter dergelijke in demonstraties meegedragen lectuur, dan zou ik van mijn professoren geen lof doch louter hoon hebben ontvangen.”
Dit is wat Caroline Glick er twee weken geleden over schreef en dat maakt het duidelijker, waarom er tegen Obama zijn politiek van het steunen van de MB werd gedemonstreerd.
Obama’s default position in the Muslim world is to support the Muslim Brotherhood. Egypt’s Muslim Brotherhood is the wellspring of the Sunni jihadist movement. And Obama is the Brotherhood’s greatest ally. He facilitated the Brotherhood’s rise to power in Egypt, at the expense of the US’s most important Arab ally, Hosni Mubarak.
He even supported them at the expense of American citizens employed in Egypt by US government- supported NGOs. Forty-three Americans were arrested for promoting democracy, and all the administration would do was facilitate their escape from Egypt. Robert Becker, the one US aid worker who refused to flee, was abandoned by the State Department. He just escaped from Egypt after being sentenced to two years in prison.
The Obama administration supports the Morsi government even as it persecutes Christians. It supports the Muslim Brotherhood even though the government has demonstrated economic and administrative incompetence, driving Egypt into failed state status. Egypt is down to its last few cans of fuel. It is facing the specter of mass starvation. And law and order have already broken down entirely. It has lost the support of large swathes of the public. But still Obama maintains faith.
———–
You might think that this pile-on of fiascos would lead Obama and his advisers to reconsider their behavior.
But you’d be wrong. If Obama were asked his opinion of his foreign policy he would respond with absolute conviction that his foreign policy is a total success – everywhere. And by his own metrics, he’d be right.
Obama is a man of ideas. And he has surrounded himself with men and women who share his ideas. For Obama and his advisers, what matters are not the facts, but the theoretical assumptions – the ideas – that determine their policies. If they like an idea, if they find it ideologically attractive, then they base their policies on it. Consequences and observable reality are no match for their ideas. To serve their ideas, reality can be deliberately distorted. Facts can be ignored, or denied.
Obama has two ideas that inform his Middle East policy. First, the Muslim Brotherhood is good. And so his policy is to support the Muslim Brotherhood, everywhere. That’s his idea, and as long as the US continues to support the Brotherhood, its foreign policy is successful. For Obama it doesn’t matter whether the policy is harmful to US national security. It doesn’t matter if the Brotherhood slaughters Christians and Shi’ites and persecutes women and girls. It doesn’t matter if the Brotherhood’s governing incompetence transforms Egypt – and Tunisia, and Libya and etc., into hell on earth. As far as Obama is concerned, as long as he is true to his idea, his foreign policy is a success.
http://www.jpost.com/Opinion/Columnists/Column-One-Obamas-war-of-ideas-318036
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“For Obama it doesn’t matter whether the policy is harmful to US national security. It doesn’t matter if the Brotherhood slaughters Christians and Shi’ites and persecutes women and girls. It doesn’t matter if the Brotherhood’s governing incompetence transforms Egypt – and Tunisia, and Libya and etc., into hell on earth.”
En jij gelooft dit Robin? Waarom Robin, waarom in vredesnaam zou het Obama geen reet interesseren dat de MB straks iedereen gaan lopen uitmoorden en van hun wereld een hel op aarde zullen gaan maken? Omdat Obama de vleesgeworden duivel in eigen persoon is? Omdat Obama nog kwaadaardiger en wreedaardiger is dan Hitler, Stalin en Pol Pot bij elkaar opgeteld? Dat is in elk geval wel wat sommige extreemrechtse tegenstanders van Obama graag willen dat jij gaat geloven, daar hebben zij belang bij dat je dit gelooft. Maar is het ook geloofwaardig?
Denk eens even na Robin. Als de MB met hulp van een Amerikaanse president in de landen rond Israël aan de macht zouden komen, dan is dat einde verhaal voor de staat Israël! Dan laten de Moslimbroeders van Israël geen spaan heel, en dat weten ze in Israël ook. Dus als deze onzin over Obama waar zou zijn geweest, dan stonden Israël en de V.S. nu op voet van oorlog met elkaar. Dan zouden Peres en Netanyahu op hoge poten het onmiddellijk aftreden van Obama eisen. Dan zouden alle Joden in Amerika, ook de Democraten van Joodse huize, het onmiddellijk aftreden van Obama eisen. Dan zou Obama als president volstrekt onhoudbaar zijn. President Nixon is gevallen en moest aftreden vanwege een afluister schandaaltje. Wat denk je dat er met Obama zou gebeuren als dit soort onzin over hem waar zou zijn. Dan had hij minder dan 24 uur de tijd gekregen om het Witte Huis te verlaten. Maar allen al uit het feit dat Obama mag blijven en zijn werk mag blijven doen in Egypte en Syrië kan je de conclusie trekken dat:
Shimon Peres dit niet gelooft.
Bibi Netanyahu dit niet gelooft.
De Knesset dit niet gelooft.
De Mossad dit niet gelooft.
De CIA dit niet gelooft.
Het Pentagon dit niet gelooft.
De Democraten dit niet geloven.
De Amerikaanse Joden dit niet geloven.
En zelfs de Republikeinen dit niet geloven m.u.v. een kleine extreemrechtse minderheid uit de Tea-party ofzo.
En waarom geloven die dit niet? Omdat het slechts extreem-rechtse anti-Obama propaganda is met nulkommanul werkelijkheidswaarde.
Alleen Hans Jansen gelooft het. Maar die is dan ook Arabist. Maar gelukkig geloven Benjamin “Bibi” Netanyahu, de Knesset, de Mossad, de CIA, het Pentagon, de Democraten en de Amerikaanse Joden onze Hans Jansen weer niet. Want als ook maar een van hen Hans Jansen of Caroline Glick wel zou geloven dan was Obama al lang geen president meer geweest.
Dus laat je niet van alles op de mouw spelden Robin, gewoon effe je koppie erbij houden en nuchter blijven.
Verwijderen
Putin leest tijdens de G8 enkele collega’s de levieten
Putin, de Russische president gaf, volgens een artikel uit een Libanese krant, van katoen tijdens de laatste G8 vergadering op een zeer nuchtere en realistische manier, toen hij de Amerikaanse en Europese staatsleiders verweet een onsamenhangende Midden-Oosten en Islam gerelateerde politiek te voeren.
De politiek correcten hapten naar adem toen achteraf ook Merkel de visie van Putin ondersteunde.
http://www.paulcraigroberts.org/2013/07/10/putin-dresses-down-the-group-of-eight/
Verwijderen
Nou max, de glazen bol-kijkert,
Licht toe dat het volgende waar is :
“Als de MB met hulp van een Amerikaanse president in de landen rond Israël aan de macht zouden komen, dan is dat einde verhaal voor de staat Israël! Dan laten de Moslimbroeders van Israël geen spaan heel, en dat weten ze in Israël ook.”
Verwijderen
“Dus als deze onzin over Obama waar zou zijn geweest, dan stonden Israël en de V.S. nu op voet van oorlog met elkaar.”
Dus geef je Jansen gelijk.
Als Obama MB steunt én een bedreiging zou zijn voor Israël. (Je erkent twee voorwaarden)
Verwijderen
Heeft niets te maken met glazen bollen sirik alleen maar met een beetje snappen hoe de vork in de steel zit en jezelf niet laten verblinden door al te rechtse politieke praatjes. Als Israël en de V.S. de “harde lijn” blijven volgen zoals die is ingezet onder cowboy Bush en zijn “War on Terror” dan haalt de staat Israël het einde van deze eeuw niet.
En nee, Jansen heeft niet gelijk, want als hij gelijk zou hebben gehad dan was Obama al lang geen president van Amerika meer geweest.
Verwijderen
“Dus laat je niet van alles op de mouw spelden Robin, gewoon effe je koppie erbij houden en nuchter blijven.”
Ik heb een paar biertjes op, maar ik hou mijn koppie erbij hoor. 😉
Hier nog wat leesvoer voor je, van een week geleden:
Obama’s incompetence:
http://www.israelhayom.com/site/newsletter_opinion.php?id=4895
BeantwoordenVerwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
Het is een oude techniek: een lijst van personen en instellingen opsommen die iets zouden denken, dan een individu apart zetten die vermoedt dat het ander zou kunnen zijn, en dan roepen dat die aparteling geen gelijk kan hebben.
De techniek heeft altijd goed gewerkt in de Linkse Kerk, bij de Alinsky-aanhang en in de voormalige Sovjet-Unie. Ook in Nederland kom je hem vaak tegen. Maar, hooggeschatte technici, één van mijn mooiste eigenschappen is dat ik niet intimideerbaar ben.
En dan die lijst van instellingen.. De CIA en de Mossad bestaan uit vele individuen, en reken maar dat die het niet eens zijn. Plus dat u mijn opvatting niet correct weergeeft. Die hele lijst is dus overbodig en misleidend. Waarom zou u lezers van uw stukken willen misleiden? Of doet u dat per ongeluk?
Een andere oude truuk is dat als je iets uit wilt leggen, je soms op je hurken gaat zitten om je gesprekspartner te bereiken. Om te overtuigen verwijs je, in die positie, dan liever niet naar obscure pamfletten en boeken in rare talen, of naar wat Al-Jazeera aan het berichten is, maar naar voor iedereen controleerbare tv-beelden of Google-resultaten. Rustige waarneming daarvan zou immers een goed begin kunnen zijn van twijfel aan een onjuist standpunt. Maar dan begint de stoutste kleuter te roepen dat de juf geen beter argument heeft dan Google en de tv, en dus haar kleuterkweekacte kennelijk onterecht gekregen heeft.
Maar hoe het ook zij en waardoor het ook komt, wat Obama zegt en doet, versterkt de positie van de politieke islam. In Egypte, in Syrië, in Libië, in Iran, in Turkije, en mogelijk ook in Jordanië, Libanon en andere landen. De vijanden van de politieke islam maakt hij daarmee boos, en de leiders van de politieke islam kan hij daarmee niet voor Amerika winnen.
Nu ga ik weer mijn tuin verzorgen, want iemand moet het doen.
BeantwoordenVerwijderen
Enkel snoeien dus, het onkruid heeft al een wortelbehandeling gehad.
BeantwoordenVerwijderen
Om te beginnen moeten jullie gaan beseffen dat Obama geen dictator of alleenheerser is die in z’n eentje kan bepalen welk beleid hij voert. De buitenland politiek van de V.S. is geen privézaak van de president zelf, waar Obama mag doen en laten wat hij zelf wil. De buitenland politiek van de V.S is geen privé hobby van de president. Wat Obama doet daar zit “beleid” achter dat het resultaat is van studie, analyse en overleg van héél véél mensen en instellingen van zowel binnen als buiten Amerika en overleg met héél véél belanghebbende zowel binnen als buiten Amerika. Obama kan helemaal niets doen inzake Egypte als dat wat hij doet geen onderdeel zou zijn van “beleid” dat wordt gedragen en gesteund door miljoenen Amerikanen en als Amerika daarvoor geen groen licht krijgt van een meerderheid van haar bondgenoten.
Dat er altijd ook kritiek is op elk beleid, dat is omdat er m.b.t. dit soort complexe politieke problemen geen beleid denkbaar is waar iedereen het mee eens zal zijn. Voor elk beleid geldt dat het voor- en nadelen heeft, dus elk beleid kent voor- en tegenstanders.
Daarom is heeft het denkbeeld dat Obama een vriendje van de Moslimbroeders zou zijn en hij daarom de Moslimbroeders helpt om eerst van Egypte en daarna van de rest van de Arabische wereld een kalifaat te maken feitelijk te dom voor woorden.
Dat deze theorie kant nog wal raakt blijkt uit het feit dat de aanhangers van deze theorie niet in staat zijn om een zinnig antwoord te geven op de twee meest essentiële vraag die deze domme theorie oproept:
1. Waarom zou Obama als Christen en president van Amerika de Moslimbroeders “goed” vinden en sympathie hebben voor hun politieke idealen?
2. Wat is het belang van de V.S. dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen.
Zolang op deze twee vragen geen zinnig antwoord kan worden gegeven is elke theorie die er van uitgaat dat Obama zou willen dat Egypte een kalifaat wordt een onzinnige theorie, nog onzinniger dan de theorie dat Obama van een andere planeet komt.
Daarom heb ik hierboven laten zien dat je de buitenland politiek van de V.S. inzake Egypte ook anders kan interpreteren, een interpretatie dat veel meer recht doet aan de feiten en waarvoor je geen krankzinnige theorie over Obama nodig hebt om alle vragen die dit beleid oproept te kunnen beantwoorden.
Helaas voor sommige mensen laat deze theorie zien dat Obama een verstandig politicus is en een slimme diplomaat, iets wat zijn politieke tegenstanders niet graag willen weten waardoor deze politieke tegenstanders van de Democraten liever kiezen voor een volstrekt belachelijke theorie om Obama, en daarmee de Democraten in een kwaad daglicht te plaatsen.
En als meneer Jansen het daar niet mee eens is dan moet meneer Jansen maar eens een zinnig antwoord gaan geven op de vraag waarom de Amerikaanse Democraten graag willen dat het buurland van Israël een kalifaat wordt van Moslims die hebben opgeroepen tot een heilige jihad tegen de staat Israël.
Want wat ook een oude techniek is die het goed doet in de “rechtse kerk” is boute, domme en demoniserende uitspraken doen over je politieke tegenstander, om daarna niet thuis te geven als wordt gevraagd om die uitspraken nader te onderbouwen en geloofwaardig te maken.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“De buitenland politiek van de V.S is geen privé hobby van de president.”
Mag ik van jou zijn telefoonnummer ? Lijk me enig om eens bij te praten.
Verwijderen
Niet alleen Egypte (slechts twee smaken), maar ook Nederland is heel simpel. Aan de ene kant heb je hier de links politiek-correcte elite, die dweept met Obama en lachend toekijkt hoe de moslims de echte Nederlanders verdringen en het leven zuur maken. Aan de andere kant zijn er de fatsoenlijke Henk en Ingrids, die wel zicht hebben op de realiteit. Zij vinden bijval van moedige denkers als Bat Ye’or, Robert Spencer, Pamela Geller en Andrew Bostom, al zijn Henk en Ingrid zich daar in regel niet bewust van, want ze hebben nog nooit iets van deze mensen gelezen. De in regel anonieme Hoeiboei reaguurder, die heel soms misschien wat van deze denkers heeft gelezen, vervult een belangrijke functie als intermediair. Zij is als geen ander in staat om dit gedachtegoed, in bondige, zij het wat soms wat emotionele taal, bij Henk en Ingrid te doen landen. Maar verder is het allemaal ontzettend simpel, zowel Egypte als Nederland. Het is daarom heel juist om de gebeurtenissen vanuit dit soort schema’s te duiden. Het geeft goed de kern van de zaak weer. ‘Essentialisme’ noemen we dat met een duur woord. Maar misschien is het politieke discours (van zowel Egypte als Nederland) iets complexer. Mijn excuses voor het gebruik van het woord ‘discours’. Dat ruikt teveel naar postmodernisme, de moeder aller relativismen. Dat moeten we niet willen in dit land.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“Aan de ene kant heb je hier de links politiek-correcte elite, die dweept met Obama en lachend ….”
En aan de andere kant heb je hetzelfde. CDA=PvdA=VVD met af en toe kereltje Peggold die zich druk maakt dat hij niet serieus genomen wordt door de ,voormalige, grote drie.
Links= rechts en rechts is links. zo moeilijk is dat toch niet, “Floris”.
De in de regel anonieme reaguurder te hoeiboei is geen intermediair voor Henk en Ingrid. Henk en Ingrid weten door dagelijkse ervaring hoe de elite rolt. Zíj ontmoeten hun allochtone buurman met al zijn ellende. De buurvrouw ziet men niet, want opgesloten, desnoods aan de ketting zodat ze de deur niet open kan doen.
De ellende, genegeerd door zowel links, linx, rechts als vroom Nederland, zoveel is zeker, neemt alleen maar toe. Dat wordt gezien. Ook door mensen die tweemaal nadenken voordat ze wat zeggen, zij zullen geen stem uitbrengen op diegenen die deze ellendige situatie veroorzaakt hebben. Dus Floris zet je schrap voor een aanstaande ‘Brain Drain’ bij de ‘grote drie’.
De aankondiging(en) van een op handen zijnde grote niet alleen Europese maar ook Noord-Amerikaanse omwenteling is op hoeiboei.nl gedaan en niet op SP.nl. Daar geloven ze nog altijd dat vrijheid en socialisme samen kunnen gaan. Ondanks Russische en Chinese lessen.
Verwijderen
Blijf nou gewoon eens even bij de les sirik en probeer niet stiekem van onderwerp te veranderen. Bewijs eens dat er in die PVV van jou nog ergens “brains” te vinden zijn door deze vragen te beantwoorden:
1. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. de Moslimbroeders “goed” vinden en sympathie hebben voor hun politieke idealen?
2. Welk belang heeft de V.S. erbij dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen.
3. Waarom is er in Israël en de VS nog niet de pleuris uitgebroken omdat de V.S. als wij Hans Jansen moeten geloven, een een totaal gestoorde gek als president heeft die de Moslimbroeders helpt om van Arabië een groot anti-zionistisch kalifaat te maken.
Verwijderen
@sirik Weet je waar wij linkse kerkmenschen zo ontzettend op zitten te hopen? Dat Wilders een keer bij de verkiezingen zo veel zetels wint dat hij niet anders meer kan dan minister president worden. Vindt hij niet leuk, Wilders, want als hij in het torentje komt te zitten, dan moet hij iets gaan doen wat hij heel erg naar vindt. Als Wilders m.p. is dan moet hij namelijk zelf ook “politiek correct” worden, en dan moet hij vanuit zijn verantwoordelijkheid als m.p. de in Nederland wonende moslims gaan beschermen tegen de dwaze streken van zijn eigen PVV! Je snapt natuurlijk wel dat wij van de linkse kerk dan dijenkletsend van plezier voor de t.v. zullen zitten om naar die soap te kijken!
Want wat jullie voor “politiek correct” aanzien is in werkelijkheid niets anders dan de grondwet respecteren, de rechtsstaat handhaven en de scheiding van kerk en staat bewaren.
Maar wat Geert Wilders vanuit de oppositiebankjes zijn achterban voortdurend voorschotelt is “politiek niet-correct” omdat dit niet in politiek beleid valt om te zetten zonder dat dit beleid in strijd zal zijn met art. 1 en art. 6 van de grondwet en de scheiding van kerk en staat. Daarom nemen de zogenaamd “politiek correcten” het geblaat van Wilders over de Islam ook niet serieus, omdat ze weten dat hij dat alleen maar roept en twittert om zijn achterban te lijmen.
Het wordt daarom hoogtijd dat de PVV eens uit die oppositiebankjes komt en eens regeringsverantwoordelijkheid gaat nemen, zodat de aap uit de mouw komt en zijn stemvee gaat inzien wat ze werkelijk aan die club hebben als Wilders moet gaan doen wat hij steeds belooft. Als Wilders m.p. wordt dan zal een groot deel van zijn achterban eerst in totale verwarring zijn en dan binnen een jaar op het malieveld staan te demonstreren en het aftreden van Wilders eisen.
President Obama en het Egyptisch leger wisten dat dit ook het geval zou zijn met Morsi en zijn “PVV & G” (Partij Voor Vrijheid en Gerechtigheid). Dat als Morsi president zou zijn een overgrote meerderheid van het Egyptisch volk zich massaal tegen Morsi, en daardoor ook tegen de MB zou gaan keren was voorspelbaar. Daarom wilde Obama ook graag Morsi als president, niet om Egypte onder het juk van de Sharia te brengen, maar zodat het volk dat democratie wil zich tegen de Moslimbroeders zouden gaan keren. Dat is ook gebeurd. Alleen jammer dat Morsi nu net iets te vroeg ondemocratisch is afgezet. Het was beter geweest als hij bij de volgende verkiezingen verpletterend was verslagen.
Verwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Verwijderen
“Bewijs eens dat er in die PVV van jou nog ergens “brains” te vinden zijn door deze vragen te beantwoorden:…”
Dat heb ik niet beweerd.
De stelling was dat, gegeven het verleden, getalenteerde mensen niet warm zullen lopen voor bestaande partijen. De selectiecriteria zijn nogal desastreus.
Verwijderen
“3. Waarom is er in Israël en de VS nog niet de pleuris uitgebroken omdat de V.S. als wij Hans Jansen moeten geloven, een een totaal gestoorde gek als president heeft die de Moslimbroeders helpt om van Arabië een groot anti-zionistisch kalifaat te maken.”
Dat heeft Jansen nooit beweerd. Als ik hem goed begrepen heb heeft hij geconstateerd dat het doen en laten van O nogal gunstig is geweest voor MB. Voor zover ik het begrepen heeft, heeft hij toeval nooit uitgesloten en opzettelijkheid niet genoemd. Tenslotte weet Jansen ook niet alles, in tegenstelling tot Goedblick die denkt te weten wat er in de Grote Leider, heil zij met Hem, omgaat. Zelfs zijn prive.
Zoals eerder gezegd. Er zijn twee componenten nodig voordat ‘de pleuris’ in usa of Israel uitbreekt. Nu, maar ook historisch gezien is militair Egypte een hoopje zand.
“2. Welk belang heeft de V.S. erbij dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen…”
Bel hem op !!!
Verwijderen
sirik Als Jansen beweert dat Obama een voorkeur heeft voor een Egypte onder de Sharia en onder de MB Morsi, dan staat zo’n bewering politiek gezien gelijk aan de bewering dat Obama een totaal gestoorde gek is, want zoiets wensen en nastreven zou politieke zelfmoord zijn voor Obama en zijn partij de Democraten.
Jansen weet inderdaad niet alles, hij weet blijkbaar niet eens dat het winnen van de verkiezingen door Morsi in 2012 alleen maar ongunstig is geweest voor Morsi en de MB. Daarom is zijn theorietje over Obama ook complete nonsense gebaseerd op een onjuiste waarneming en onjuiste interpretaties van feiten, het niet toetsen van zijn theorie aan de werkelijkheid en blijkbaar een groot gebrek aan kennis van zaken.
Dus laat Jansen zelf maar Obama bellen, want niet ik maar Jansen krijgt zijn theorietje over Obama niet rond omdat hij geen antwoord kan geven op de vraag: “Waarom willen Obama en de Democraten zo graag politiek zelfmoord plegen?” Dan zal Obama de heer Jansen wel laten weten dat hij als emeritus hoogleraar beter een hengeltje kan gaan kopen.
Verwijderen
Een prachtig stukje proza Floris Schreve, maar het geeft geen enkel antwoord op de nog openstaande vragen met betrekking tot het vermeende verlangen van Obama om de Arabische wereld onder het juk van de Sharia te brengen, en Israël op te zadelen met bloeddorstige anti-zionistische kalifaten als buren. Met de door u zojuist gegeven anamnese van het probleem wekt u bij mij de verwachting dat het voor u geen moeilijke opgave moet zijn om aan de hard studerende maar helaas politiek correcte elite uit te leggen wat de volgens u onbelezen Henk en Ingrid van nature wel snappen.
Wat uw leermeester Jansen nog onderbelicht heeft gelaten is dat Obama in Egypte geen reet te vertellen heeft, en dat het daarom ook niet Obama is geweest die Morsi de kans heeft geboden om de verkiezingen van 2012 te winnen, maar dat dit is gebeurd onder supervisie van het Egyptisch leger. Waargenomen is dat met de verkiezingen van 2012 de daadwerkelijke machthebbers in Egypte en Obama als spreekbuis van de V.S zich gedroegen als twee handen op één buik. De wetten van de logica verplichten ons daarom om op basis van deze waarneming tot de conclusie te komen dat indien de uitspraken van Hans Jansen over Obama waar zijn, diezelfde uitspraken ook van toepassing zouden moeten zijn op het Egyptisch leger:
“Het Egyptisch leger gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Morsi”
en
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van het Egyptisch leger niet gelukt.”
Wij hoeven er niet lang over te redetwisten dat de twee bovenstaande stellingen niet te verdedigen zijn omdat ze in strijd zijn met alles wat wij kunnen weten over Egypte en de politieke kleur en machtspositie van het Egyptisch leger. Maar hoe denkt u dan te kunnen verdedigen dat het Egyptisch leger en de V.S. in elk geval tot aan het afzetten van Morsi dezelfde politieke koers hebben gevaren, terwijl ze volgens meneer Jansen altijd elkaars opponenten zouden zijn geweest?
Ofwel; niet Obama maar het Egyptisch leger was verantwoordelijk voor het laten meedoen en winnen van de verkiezingen door Morsi. Niet Obama, die heeft slechts laten weten dat de V.S. geen bezwaar had tegen deze gang van zaken.
Om dit door meneer Jansen zelf veroorzaakte maar niet door hem op te lossen probleem toch op een kinderlijk eenvoudige wijze op te lossen hoeven wij niet meer te doen dan slechts één woord weglaten dat in zijn betoog volstrekt niet op z’n plaats is, en dat is het woord “Sharia”. Als wij stellen:
“Obama gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder Morsi”
dan kunnen wij hier ongestraft de naam “Obama” vervangen door “Het Egyptisch Leger” waarmee het logisch bewijs is geleverd dat wij de hele gang van zaken in Egypte probleemloos kunnen verklaren zolang wij niet de fout begaan om de Verenigde Staten er valselijk van te beschuldigen dat zij (i.t.t. het leger) graag het volk van Egypte gebukt wilden laten gaan onder het juk van de Sharia.
Dat zowel de V.S. als het Egyptisch leger er in 2012 de voorkeur aangaven dat Morsi en zijn partij de verkiezingen zouden gaan winnen valt politiek gezien namelijk heel goed te verklaren, zolang je maar niet de onnozele fout begaat om te denken dat Morsi president laten worden hetzelfde is als wensen dat Egypte een kalifaat wordt. Dat wilde het Egyptisch leger niet en Obama evenmin. Maar om dat te kunnen snappen vrees ik dat de volgens u “laaggeletterde Henk en Ingrid” te weinig kaas hebben gegeten van zaken als politiek en diplomatie, en kunnen zij het begrijpen van de Amerikaanse en Egyptische politiek ook maar beter overlaten aan de wat meer belezen politiek correcte elite die dit soort politieke spelletjes wel doorzien.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“Wat uw leermeester Jansen nog onderbelicht heeft gelaten is dat Obama in Egypte geen reet te vertellen heeft, ….”
Obama moet slechts één keer niet de maandelijks miljarden naar Egypte te sturen……. en de verhoudingen zijn voor eenieder duidelijk.
Verwijderen
Amerikaanse dollars naar Egypte sturen, of dit weigeren, is geen privézaak van de Amerikaanse president, dus daar heeft Obama in z’n eentje niets over te zeggen. Egypte krijgt deze steun in ruil voor de afspraak dat zij geen politieke en militaire bedreiging worden voor Israël. Zolang Egypte zich houdt aan die afspraak moet de V.S. zich ook aan die afspraak houden.
Dat betekent dus dat indien Egypte die steun niet wil kwijtraken zij moeten voorkomen dat de MB zodanig aan de macht kunnen komen dat ze er een anti-zionistisch Kalifaat van kunnen maken. En zover was Morsi nog lang niet, en zover zouden Obama en het Egyptisch leger hem ook nooit laten komen. Waarom zou Obama dat willen? Gelazer met Israël en onrust in die regio kost de Amerikaanse belastingbetaler veel meer dan dat beetje financiele steun aan een Egypte dat Israël met rust laat.
Verwijderen
FCAL bedankt voor de link:
“Putin addressed US President Obama specifically, saying: “Your country sent its army to Afghanistan in the year 2001 on the excuse that you are fighting the Taliban and the al-Qa‘idah Organization and other fundamentalist terrorists whom your government accused of carrying out the 11 September attacks on New York and Washington. And here you are today making an alliance with them in Syria. And you and your allies are declaring your desire to send them weapons. And here you have Qatar in which you [the US] have your biggest base in the region and in the territory of that country the Taliban are opening a representative office.”
Het wachten is op de Duitse herverkiezing van Frau merkel.
Putin turned to the President of France [François Hollande] to ask, “How can you send your army to Mali to fight fundamentalist terrorists on the one hand, while on the other you are making an alliance with them and supporting them in Syria, and you want to send them heavy weapons to fight the regime there?”
British Prime Minister David Cameron came in for some of Putin’s sharpest remarks, when the Russian President told him: “You are loudly demanding that the terrorists in Syria be armed and yet these are the same people two of whom slaughtered a British soldier on a street in London in broad daylight in front of passers by, not caring about your state or your authority. And they have also committed a similar crime against a French soldier in the streets of Paris.”
BeantwoordenVerwijderen
Reageerde alleen op de blogtekst van Hans Jansen, maar zie dat er een interessante discussie is ontstaan, waar ik midden in viel. Max Goedblick, altijd boeiend om hier het gesprek aan te gaan. Beetje vreemd dat jij het verwijt krijgt dat je hier onder een alias de dialoog zoekt. Ik geloof dat niemand dat ooit de meute Sirikjes, Dandruffjes, of hoe dat soms bijna Oost Europees van voor 1989 aandoende klapvee zich verder ook noemt, heeft verweten. Ik volg het gesprek met interesse,
Floris Schreve (zo heet ik echt en, net als Hans Jansen wellicht, geef ik er zelf de voorkeur aan om het debat onder mijn eigen naam aan te gaan- al vind ik verder dat ieder dat voor zichzelf moet uitmaken)
BeantwoordenVerwijderen
Maar toch een serieuze toevoeging aan de discussie (over het stuk van Hans Jansen). Het lijkt natuurlijk ontzettend interessant om aan de lange geschiedenis van Egypte allerlei wetmatigheden te ontlenen, maar het is natuurlijk onzin. Dat geldt voor de historische wetenschap in het algemeen, maar natuurlijk ook voor de oriëntalistiek. Misschien erg ouderwets om weer met Edward Said aan te komen zetten (die discussie hebben we toch al lang gehad?), maar blijkbaar is het toch een beetje nodig, hoezeer Hans Jansen het daar ook mee oneens is (dat durf ik wel met enige zekerheid te zeggen).
Edward Said over de vier dogma’s die hij onderscheidt in de traditionele oriëntalistiek:
“Let us recapitulate them here: one is the absolute and systematic difference between the West, which is rational, developed, humane, superior, and the Orient , which is aberrant, undeveloped, inferior. Another dogma is that abstractions about the Orient, particularly those based on texts representing a ‘classical’ Oriental civilization, are always preferable to direct evidence drawn from modern Oriental realities. A third dogma is that the Orient is eternal, uniform, and incapable to defining itself; therefore it is assumed that a highly generalized and systematic vocabulary from describing the Orient from a Western standpoint is inevitable and even scientifically ‘objective’. A fourth dogma is that the Orient is at bottom something either to be feared (the Yellow Peril, the Mongol hordes, the brown dominions) or to be controlled (by pacification, research and development, outright occupation whenever possible)”.
Edward Said, Orientalism; western conceptions of the orient, Londen 1978 (reprint 1995), p. 300-301
Je voelt hem al aankomen, het gaat mij in dit verband vooral hierom: “A third dogma is that the Orient is eternal, uniform…”. Verloopt de Egyptische geschiedenis volgens een wetmatigheid? Rijden de mensen daar dan nog uitsluitend in paard en wagen? Rijden er dan geen auto’s in Cairo? Hoe kan het dat daar computers staan met internetaansluiting? Het klinkt heel diepzinnig allemaal, van die historische wetmatigheden, die zouden bestaan sinds de tijd van de Farao’s, maar het zegt helemaal niets. Frankrijk was ook altijd een monarchie, totdat de revolutie uitbrak. Nederland is een eeuwig door pragmatisme ingegeven tolerant land (zie de verschillende bijdragen en vooral reacties op deze site als bewijs). Geen misverstand, ik weet ook niet hoe het verder zal gaan in Egypte en ik zeg ook niet dat daar het democratische paradijs zal aanbreken (dat weet ik gewoon niet), maar het is natuurlijk, vanuit de historische wetenschap, volkomen onjuist om zulke absolute uitspraken te doen. De laatste jaren is er van alles in het Midden Oosten gebeurd, wat niemand ooit verwacht had. Dus om het Egyptische politieke systeem in zulke absolute categorieën in te delen lijkt mij niet echt zinvol (en ook onjuist). Hoe het gaat aflopen weten we niet, maar de gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben laten zien dat er toch meer smaken zijn dan twee. Spannend blijft het in ieder geval wel.
BeantwoordenVerwijderen
Dan wil ik er nog aan topevoegen dat ik mij geheel aansluit bij Max Goedblick, dat het een brij idiote gedachte is dat Obama een beleid zou voeren, of een agenda zou hebben, om de islamisten aan de macht helpen. In het geval van de Areabische opstanden is het eerder geweest: het Witte Huis stond erbij en keek ernaar en ze hadden aanvankelijk geen idee hoe ze moesten reageren. De eerste reactie (kwam van Hilary clinton) was: ‘We want Omar Suleyman, our trusted friend and allie, to take charge’. Deze Omar Suleyman was nu juist een trouwe bondgenoot in het (met nogal onorthodoxe/clandestiene methodes) bestrijden van het militante islamisme. Een aantal bewoners van Guantanamo is, voordat zij hun bestemming bereikten, nog bij hem langs gestuurd voor een sessie. Om deze, maar ook om vele andere redenen, klopt daar werkelijk helemaal niets van.
Het is wel een fantasie/ propaganda-campagne van iemand als Pamela Geller tegen Obama. Maar dat Obama pro-moslimbroeders zou zijn is net zulke agitprop als het geageer toentertijd tegen John F. Kennedy, die het wereldcommunisme zou bevorderen. Heeft meer met binnenlandse ideologische oorlogsvoering te maken dan met de realiteit.
BeantwoordenVerwijderen
ER WORDT NIET BEWEERD DAT OBAMA PRO-MOSLIMBROEDER ZOU ZIJN — ALLEEN GOD KAN IMMERS IN DE HARTEN KIJKEN — MAAR DAT ZIJN BELEID VOOR DE MB GUNSTIG UITPAKT. MAAR JA, IEMAND DIE NOG MET DE EGYPTISCHE NAAR AMERIKA GEËMIGREERDE POSTMODERNE AUTEUR EDWARD SAID BEZIG IS…
O JA, DAT WILDE IK ALTIJD AL EENS IEMAND DIE ER VERSTAND VAN HEEFT VRAGEN: DE MEESTE ORIËNTALISTEN WAREN DUITSERS, EN WAT VINDT SAID EIGENLIJK VAN DE DUITSE ORIËNTALISTIEK? IN ZIJN BOEK ORIENTALISM KON IK DAT NIET VINDEN.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
HansJansen “De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi.”
Dit zijn letterlijk uw woorden. Let hier op het woord “publiekelijk”. Nu ontkent u in feite uw eigen stelling door te beweren dat alleen God in de harte van mensen kan kijken en wij dus niet kunnen weten wat Obama wil. Waar is dan uw uitspraak op gebaseerd dat Obama “publiekelijk” te kennen heeft gegeven dat hij een Egypte onder de Sharia van Mursi wil? Blijkbaar een hersenschim, een fata morgana, omdat volgens u nu alleen God dit zou kunnen weten, en Hans Jansen is God niet.
Nu probeert u wanhopig uw huid te redden met de uitspraak:
“MAAR DAT ZIJN BELEID VOOR DE MB GUNSTIG UITPAKT.”
De werkelijkheid ondergraaft deze stelling echter volledig. De MB hadden voor de verkiezingen van 2012 door een combinatie van factoren heel veel sympathie en vertrouwen gewonnen bij een groot deel van de Egyptische bevolking, ook onder Egyptenaren die geen Kalifaat met Sharia maar een democratie met vrijheid van Godsdienst wensten. Het jaar dat Morsi en zijn partij van Moslimbroeders aan de macht zijn geweest is voor de MB echter heel schadelijk gebleken. Zo schadelijk zelfs dat niet enkel steeds meer Egyptenaren zich uitspraken tegen de MB, maar na een jaar een woedende menigte het aftreden van Morsi eiste. Deze realiteit toont dus aan dat de adviezen die de Egyptenaren kregen van de V.S. (in strijd met uw bewering), niet gunstig maar juist heel ongunstig uitpakten voor de MB. Uw stelling dat het beleid van Obama gunstig zou zijn geweest voor de MB wordt dus gelogenstraft door de feiten waardoor uw theorie over Obama met dit argument vanuit wetenschappelijk oogpunt gezien volstrekt onhoudbaar wordt.
Uw theorie is dus gebaseerd op twee stellingen die aantoonbaar onjuist zijn:
1. Obama heeft publiekelijk de voorkeur uitgesproken voor een Egypte onder de Sharia en onder Mursi is dus “ONWAAR” want in strijd met de feiten.
2. Het beleid dat Obama voorstond pakt gunstig uit voor de MB is “ONWAAR” want in strijd met de feiten.
Verwijderen
HansJansen In de wetenschap is het zo meneer Jansen, dat wetenschappers hun theorieën toetsen aan de werkelijkheid. Dat doen zij door aan de hand van een theorie voorspellingen te doen om daarna middels veldonderzoek of experimenten te zien of de voorspellingen uitkomen. Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie. Komen de voorspellingen uit dan blijft de theorie wetenschappelijk verantwoord overeind. Komen de voorspellingen niet uit dan weet de wetenschapper dat zijn theorie zo lek is als een mandje en dat hij op zoek moet gaan naar een betere theorie om de werkelijkheid te verklaren. Dat geldt ook voor uw theorie over Obama. Als deze zou kloppen dan is het voorspelbaar hoe daar door de internationale politiek op zal worden gereageerd, namelijk zeer afwijzend, met name door Israël en de Joodse lobby in de V.S. Dat weet u niet alleen, u heeft zelfs al vastgesteld dat de Internationale gemeenschap volstrekt anders reageert dan zij had moeten doen op basis van uw theorie over Obama. Ik citeer uw woorden: “Raar dat het westen die voorkeur van Obama voor de islam zo gelijkmoedig opneemt.” Na deze constatering bent u echter als wetenschapper ernstig nalatig geweest; u heeft verzuimd deze waarneming nader te onderzoeken en te verklaren.
Elke wetenschapper die zijn vak serieus neemt behoort namelijk na zo’n waarneming onmiddellijk zijn eigen theorie in twijfel te trekken en behoort zich onmiddellijk de vraag zou stellen: “Heeft Obama wel een voorkeur voor de Islam, of heb ik de feiten verkeerd geïnterpreteerd”. Geen enkele wetenschapper zou dan ook de blunder begaan om met een dergelijke onhoudbare theorie voor schut te gaan door deze te publiceren voordat hij zelf een antwoord heeft gevonden voor de vragen die zijn theorie oproept.
Daarom had u voordat u deze boute uitspraken over Obama publiceerde eerst als wetenschapper uw huiswerk moeten doen, en eerst een antwoord moeten vinden op vragen als:
1. Waarom reageert de wereld niet afwijzend op Obama’s vermeende voorkeur voor de fundamentalistische Islam en een Egypte onder de Sharia?
2. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. een voorkeur hebben voor anti-Amerikaanse en Anti-zionistische Moslimfundamentalisten? Welk belang heeft hij daarbij?
3. Waarom zou de partij van Obama, en alle overige Amerikaanse overheidsinstellingen, het toelaten dat hun president heult met de vijand, en hebben ze Obama niet inmiddels afgezet wegen staatsgevaarlijke activiteiten en landverraad?
Indien u op deze vragen geen zinnige en wetenschappelijk verantwoorde antwoorden kan geven is uw theorie over Obama volstrekt onhoudbaar en vanuit wetenschappelijk oogpunt bezien niet eens een theorie, doch slechts een hersenspinsel, een fata morgana zonder enig wetenschappelijk gehalte.
Daarom blijf ik op het standpunt staan dat eenieder die een dergelijke theorie over Obama aanhangt en verdedigt is in te delen in twee categorieën:
A. Mensen die lijden aan politieke waanvoorstellingen omdat ze het contact met de werkelijkheid zijn kwijtgeraakt. Aluhoedjes dus die geloven in onzinnige complottheorieën,
of
B. Mensen die vanuit een politiek belang zich moedwillig schuldig maken aan anti-Obama propaganda door willens en wetens valse en misleidende informatie over Obama te verspreiden.
Mijn vraag aan u, tot welke van deze twee categorieën wenst u te behoren? Indien u noch bij A. noch bij B. wenst te worden ingedeeld, dan zult u toch met een zodanige theorie over het beleid van Obama moeten komen dat daardoor de vragen 1 t/m 3 niet hoeven worden gesteld, of deze vragen moeten door u op een realistische en geloofwaardige wijze worden beantwoord.
Dit alles is uiteraard geen kritiek maar een vriendelijke uitnodiging aan uw adres mij ervan te overtuigen dat uw theorie over Obama klopt door alle vragen en problemen die uw theorie oproept wetenschappelijk verantwoord te beantwoorden en op te lossen.
Verwijderen
“Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie. Komen de voorspellingen uit dan blijft de theorie wetenschappelijk verantwoord overeind. Komen de voorspellingen niet uit dan weet de wetenschapper dat zijn theorie zo lek is ….”
Tijdje geleden alweer dat Obama bejubeld werd als de verlosser, na de donkere jaren van Bush.
De hysterie was toen enorm.
Met de mededeling van Obama dat hij afluisteren niet zo heel erg vond, dat de grondwet van de Amerikanen best overtreden konden worden, voor uw veiligheid, is het tijd voor wat veldonderzoek.
Verwijderen
“Deze voorspellingen hebben niets met koffiedikkijken te maken maar met logisch nadenken in termen van oorzaak en gevolg, actie/reactie”
Aldus onze dure (anonieme) zelfbenoemd wetenschapper en schoolmeester Max Coekblick.. Vooral dat “logisch nadenken” is een goeie..
Wanneer betrek je deze stelling eens op jezelf ? Of sta je daarboven ?
Volkomen afgedroogd in de discussie over economie..en dan een opmerking naar zijn opponenten over “logisch nadenken AUB”
(nooit van bescheidenheid, terughoudendheid gehoord ?)
“Mijn vraag aan u, tot welke van deze twee categorieën wenst u te behoren?”
Typisch een (multiple choice) vraag van een doorgerotte en raaskallende socialist, die denkt dat de wereld om hem en zijn waanvoorstellingen draait…(de uitslag staat al vast…..volgens het lijstje van de partij)
En helaas, door deze ‘klote’ socialisten (en samen met/door hen geïmporteerde klote religieuzen/stemmers) is de westerse maatschappij nu dermate verziekt, en balanceert op de rand van een economisch collaps, (en wereldoorlog), dat “wij” de vrije westerse mens, (die vrijheid en een goed leven kunnen waarderen, het “goede” leven conserveren) VERPLICHT een keuze moeten gaan maken.
Gek hé ! al die stemmers op Geert Wilders ! Gek hé !! al die anonieme bloggers en reaguurders… De gedachte politie heeft de treinen al klaar staan…
“Gutmensch Coekblick, zijn autisch gespuis en medekrankzinnigen, maken wel uit wat goed en slecht is..
Zolang arme moslims en die arme inboorlingen hun levensbeschouwing van “Wereld Egoïsten” aanhangen, kan je 1 triljard “koekblikken” opsturen, en veranderd er nooit iets.
Droom lekker verder van “Wereldheerschappij” en standbeelden van “Max Coekblick”
“Dit alles is uiteraard geen kritiek maar een vriendelijke uitnodiging aan uw adres”
Imbeciel !
Verwijderen
Beste (anonieme) Pete Hou eens op met dat domme en ordinaire gescheld. Met het soort proza als hierboven maak je alleen maar jezelf belachelijk en laat je zien dat je over geen enkele kennis en inzicht beschikt om iets zinnigs aan deze discussie toe te voegen. Probeer je tijd en energie maar eens te gebruiken om het betoog van Hans Jansen over Obama geloofwaardig te maken door een zinnig antwoord te geven op deze vragen die zijn theorie oproept:
1. Waarom reageert de wereld niet afwijzend op Obama’s vermeende voorkeur voor de fundamentalistische Islam en een Egypte onder de Sharia?
2. Waarom zou Obama als christen en president van de V.S. een voorkeur hebben voor anti-Amerikaanse en Anti-zionistische Moslimfundamentalisten? Welk belang heeft hij daarbij of welk belang heeft de V.S. daarbij?
3. Waarom zou de partij van Obama, en alle overige Amerikaanse overheidsinstellingen, en met name de Israëllobby, het toelaten dat hun president heult met de vijand, en hebben ze Obama niet inmiddels afgezet wegen staatsgevaarlijke activiteiten en landverraad?
4. Waarom verwijten de MB nu Obama dat hij het Egyptisch leger steunt die Morsi ondemocratisch heeft afgezet?
Als het jou niet lukt om hier “wetenschappelijk verantwoorde” antwoorden op te vinden, (dus geen krankzinnige complottheoriën waar jou wereldbeeld blijkbaar uit bestaat) dan doe je er verstandig aan je mond te houden. Tot nu toe ben je er alleen nog maar in geslaagd om mij er van te overtuigen dat niet de Islam, zoals Geert Wilders beweert, de grootste bedreiging is voor onze samenleving maar de stupiditeit van domrechts waar jij een exponent van bent.
O ja, en zet even een aluhoedje op je hoofd, dat beschermt je tegen “de gedachtenpolitie die de treinen al klaar heeft staan. Waar gaan die treinen trouwens naar toe? Walibi of de Efteling?
Dan maar hopen dat ze daar niet de Fyra voor hadden willen gebruiken want dan gaat je schoolreisje niet door.
Verwijderen
sirikje Je dwaalt weer af schat, we hebben het hier niet over het bejubelen van Obama noch over de afluisterpraktijken van de CIA, maar over de stelling van Hans Jansen dat Obama de moslimfundamentalisten zou willen steunen om van Egypte een kalifaat te maken. Kan jij uitleggen waarom Obama dat zou willen en waarom niemand hem dan tegenhoudt, zelfs Israël niet?
Verwijderen
Sorry Pete, ik ga nu je eigen woorden gebruiken, maar dan moet je niet huilen!
Ben me van geen kwaad bewust dat IK de westerse maatschappij nu dermate verziek?
Dat IK de economie op de rand van een collaps laat balanceren?
Verwijderen
@ Pete: “… door deze ‘klote’ socialisten (en samen met/door hen geïmporteerde klote religieuzen/stemmers) is de westerse maatschappij nu dermate verziekt, en balanceert op de rand van een economisch collaps(en wereldoorlog), dat “wij” de vrije westerse mens, (die vrijheid en een goed leven kunnen waarderen, het “goede” leven conserveren) VERPLICHT een keuze moeten gaan maken.”
hmmm, klopt dat wel?
Verder:
“Gek hé ! al die stemmers op Geert Wilders ! Gek hé !! al die anonieme bloggers en reaguurders… De gedachte politie heeft de treinen al klaar staan…”
Zo expliciet heb ik het nog nooit iemand zien verwoorden, maar eerder heb ik weleens opgemerkt dat het anonieme reageerdersvolk hier (en elders) de kiem in zich draagt van het toekomstige verzet van Nederland. Zelden zulks een heldendom mogen aanschouwen. Blijf dat beeld vooral koesteren. Goed voor je gevoel voor eigenwaarde lijkt me.
Verwijderen
@Coekblick
Ja… ik doe wel eens schelden.. maar… als je goed leest …er staan ook argumenten bij…(met wetenschappelijke theorieën onderbouwd, getoetst aan de werkelijkheid, middels gedegen veldonderzoek en experimenten)
@ Scheve…Vooral uit het daglicht blijven, dat schijnt niet zo gezond te zijn voor je bloedsomloop… En als we toch een politiek “lijder” (verplicht) moeten kiezen, waarom dan niet eentje die de waarheid zegt en zijn nek uit durft te steken. Iemand met echte oplossingen…
En reken maar dat je “de kiem” blijft tegenkomen. Zo gaat dat al eeuwen lang mijn beste..
“De kiem” moeten het weer opknappen na een zoveelste socialistisch debacel.
@ El Houssain.. Gelijk heb je gozer !!
Ik doe hier duidelijk tekort aan al die hardwerkende “moslims” die vanuit verpauperde en verwaarloosde panden in prachtwijken, hier in Holland, maar ook in de prachtwijken van de rest of Europa, hun duurverdiende centjes (en uitkeringen) investeren in de thuislanden met 2 of 3 appartementen en prachtige villa’s. (met zwembad)
Ja.. ik weet het, ze betalen ook belasting, (soms) maar Nederland (of het westen) intresseert ze geen hol. (5 man Fiod (24/7) in de nek van elke moslim met een bedrijf)
Misschien eens googlen op “wat kost een moslim” ?
En dan de kosten voor “veiligheid” ?? 5 man AIVD (24/7) in de nek van elke moslim die een potentieel gevaar kan zijn voor de westerse samenleving (terugsturen AUB, ga maar lekker “mohammedje” spelen in de thuislanden)
Las vandaag (al)weer dat de pensioenen gekort gaan worden. . Onontkoombaar om de crisis de kop te bieden..! rest my case..
Gezagsgetrouwe onderdanen, heel hun leven hard gewerkt.. zien het voor hun ogen gebeuren..verdampen…
Wat zegt U ? Nationaal Egoïsten….PVV’ers natuurlijk.. haha… we plukken ze gewoon… Spaarrekening ? Prachtig !! gaat nog makkelijker. (5 socialisten (24/7) in de nek van elke PVV’er)
“Onze” multicultidroom zal overleven, zo staat het namelijk in het partijprogram..
En die heeft altijd gelijk..
Maar wat nu als de centjes opzijn ??? En we zien het nu al…racistisch gerelateerd geweld dóór moslims, all over Europe…(en stilgezwegen door de MSM van de “linxe kerk”)
Sorry voor jouw, ik kan moslims, socialisten en de economische collaps niet los zien van elkaar… Moslim Osama gaat toch gelijk krijgen (Let op de ‘s’ !!) Maar hij snapte als geen ander hoe de islamitische en westerse wereld in elkaar steken (stak voor hem)
Eigenlijk geen sorry !!! Na “jullie” aardse bestaan, en diverse eeltplekken op het voorhoofd en ellebogen, wacht “jullie” het Allahu Akbar-paradijs.
Ik moet mijn paradijs hier proberen maken..(en tot nu toe lukte dat aardig)
(Opgepast..! Wij nemen bij voorbaat alles terug en hebben ook overal al spijt van)
Verwijderen
Ja… ik doe wel eens schelden.. maar… als je goed leest …er staan ook argumenten bij…(met wetenschappelijke theorieën onderbouwd, getoetst aan de werkelijkheid, middels gedegen veldonderzoek en experimenten)
Nou Pete kom dan maar eens met 1 of 2 wetenschappelijke theorieën om te verklaren waarom een Amerikaanse president graag het Egyptische volk onder het juk van de Sharia zou willen brengen, en waarom de Israëllobby daar dan geen bezwaar tegen aantekent.
Ik wacht…….. of zit je al met je aluhoedje op in de trein van de fantasiepolitie naar Fantasialand?
Las vandaag (al)weer dat de pensioenen gekort gaan worden. . Onontkoombaar om de crisis de kop te bieden..! rest my case..
Wordt tijd dat die Moslims eens gaan opschieten met het Islamiseren van Nederland. Dan kunnen wij zo gauw als de Islam onze staatsgodsdienst is die 2 miljoen halve zolen die op de PVV hebben gestemd als slaven aan rijke oliesjeiks verkopen. Zeg 1000 euries per slaaf is toch goed voor zo’n twee miljard. (PVV’ers die door brievenbussen pissen halve prijs) Kunnen we een aardig gat in het begrotingstekort mee dichten, geen werkeloosheid meer en gelijk een stuk gezelliger in Nederland.
Verwijderen
Of je een kameel berijdt of een auto stuurt, of je het zwaard hanteert dan wel een Kalashnikov, het een of het ander is effectiever, bloediger, maar behoeft in termen van religie, ideologie en andere culturele passies geen verschil te maken.
Dit begrepen kun je in H. Philipse’s (Utrecht) ‘Stop de tribalisering’, dd 2003, de Oriënt herkennen zoals hij vanouds was, en nog is:
‘Het gebruik van geweld’ (schrijft Ph.) ‘- in tribale samenlevingen – is een wezenlijk onderdeel van conflictoplossing. […..]. Regerende klieks in Arabische landen zijn tribaal van aard en moeten hun onderdanen wreed onderdrukken omdat ze voortdurend worden uitgedaagd door concurrerende groepen, zodat een dialectiek van machtsverwerving en uitdaging het geweld gaande houdt. Nederland is het Madurodam van dergelijke groepsconflicten geworden. Alleen de Hollander die door onwetendheid de onderliggende groepsmoraal niet doorgrondt, spreekt hier van ‘zinloos geweld.’ Juist doordat dit geweld door de betrokkenen als zinvol, ja zelfs als onvermijdelijk voor het behoud voor eer wordt ervaren, is het moeilijk tegen te gaan.’ (bold v.s.d.).
Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi.
Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt. Overbevolkte! Said heeft dat willen verbloemen, het dagelijks Nieuw ontmaskert hem dagelijks
Wat hier de Arabische lente wordt genoemd, kan ceteris paribus op niets beters uitlopen dan wat er aan vooraf ging. Zelfs wat primitieve filmbeelden hier over de opstanden in Libië, Egypte vertoond, konden dat duidelijk maken: een gruwelijk anti-feminisme, een stupide anti-semitisme annex anti-Israelisme, de verkrachting van Khadaffi, de daden van geweld tegen Christenen.
Initieel kunnen bij enkelingen democratisch gevoelens bij het ontstaan van de Arabische lente een rol hebben gespeeld, maar niet doorslaggevend. Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring. Zij zal die op god uitbrengen, Allah. En de ellende begint opnieuw. Ahmad denkt daar dat democratie is wat hij Ahmad wil, en Yusuf wat Yusuf wil; daarna gaan ze vechten en moet er een dood. Wie wint is de dictator. Logisch. En o ja, Mina of Ayesha moeten altijd zwijgen.
BeantwoordenVerwijderen
Of je een kameel berijdt of een auto stuurt, of je het zwaard hanteert dan wel een Kalashnikov, het een of het ander is effectiever, bloediger, maar behoeft in termen van religie, ideologie en andere culturele passies geen verschil te maken.
Dit begrepen kun je in H. Philipse’s (Utrecht) ‘Stop de tribalisering’, dd 2003, de Oriënt herkennen zoals hij vanouds was, en nog is:
‘Het gebruik van geweld’ (schrijft Ph.) ‘- in tribale samenlevingen – is een wezenlijk onderdeel van conflictoplossing. […..]. Regerende klieks in Arabische landen zijn tribaal van aard en moeten hun onderdanen wreed onderdrukken omdat ze voortdurend worden uitgedaagd door concurrerende groepen, zodat een dialectiek van machtsverwerving en uitdaging het geweld gaande houdt. Nederland is het Madurodam van dergelijke groepsconflicten geworden. Alleen de Hollander die door onwetendheid de onderliggende groepsmoraal niet doorgrondt, spreekt hier van ‘zinloos geweld.’ Juist doordat dit geweld door de betrokkenen als zinvol, ja zelfs als onvermijdelijk voor het behoud voor eer wordt ervaren, is het moeilijk tegen te gaan.’ (bold v.s.d.).
Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi.
Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt. Overbevolkte! Said heeft dat willen verbloemen, het dagelijks Nieuw ontmaskert hem dagelijks
Wat hier de Arabische lente wordt genoemd, kan ceteris paribus op niets beters uitlopen dan wat er aan vooraf ging. Zelfs wat primitieve filmbeelden hier over de opstanden in Libië, Egypte vertoond, konden dat duidelijk maken: een gruwelijk anti-feminisme, een stupide anti-semitisme annex anti-Israelisme, de verkrachting van Khadaffi, de daden van geweld tegen Christenen.
Initieel kunnen bij enkelingen democratisch gevoelens bij het ontstaan van de Arabische lente een rol hebben gespeeld, maar niet doorslaggevend. Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring. Zij zal die op god uitbrengen, Allah. En de ellende begint opnieuw. Ahmad denkt daar dat democratie is wat hij Ahmad wil, en Yusuf wat Yusuf wil; daarna gaan ze vechten en moet er een dood. Wie wint is de dictator. Logisch. En o ja, Mina of Ayesha moeten altijd zwijgen.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Waarmee HPax zichzelf als het vleesgeworden bewijs toont dat de vier dogma’s die Edward Said onderscheidt in de traditionele oriëntalistiek nog alle vier staan als een huis.
En als alles wat u hier over de Oriënt schets waar is HPax, hoe verklaart u dan deze uitspraak van Arabist Hans Jansen:
“Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet gelukt.”
Als de Arabieren zelfs met de steun van Amerika hun volk nog niet eens onder de Sharia krijgen, hoe zou dat dan moeten lukken zonder de hulp van het almachtige en superieure westen?
Vox populi in de Oriënt weet niet wat democratie is, zij heeft daarvoor uitsluitend de Islam als ervaring”
Ach ja natuurlijk, de Arabier is dom, achterlijk, heeft nooit een boek gelezen en gebruikt internet alleen maar om naar plaatjes van blote christenen te kijken, dat was ik even vergeten. Dogma 1 volgens Said.
Verwijderen
“Ach ja natuurlijk, de Arabier is dom, achterlijk, heeft nooit een boek gelezen en gebruikt internet alleen maar om naar…”
Ooit daar eens geweest ?
Verwijderen
“Bij dit verhaal past een foto van de ondergang van Khadaffi. “
Met daarnaast een foto van Tony Blair in één van zijn dure huizen en aan de andere kant een foto van de begrafenis van US ambassadeur Stevens.
Einde Clinton-“dynastie”.
Ondertussen in de oost:
Na een Israëlisch bombardement opeen Russische voorraad raketten vanuit Turkije en open zee: “The re-creation of a historical alliance between Israel and Turkey against a “common enemy” would be seen as “bad news” across the Arab world, political analyst Chris Bambery told ”
rt.com/op-edge/proxy-war-syria-conflict-110/
Verwijderen
Zo sprak Pakistan’s (ex-)president Pervez Musharaf: ‘Bij de gedachte aan de rol van de moslims in de huidige wereld breekt mijn hart. We zijn ver achtergebleven in de sociale, morele en economische ontwikkeling (…) en hebben geweigerd van anderen te leren. We moeten de barre realiteit on-der de ogen zien.’
Verwijderen
sirik Als een Nederlander vastgeroest zit in neo-kolonialistische denkpatronen en racistische of neo-fascistische uitspraken doet, dan hoef ik niet eerst de Oriënt te bezoeken om dat waar te nemen. Zo’n constatering kan ik ook in Nederland doen. Ook om waar te nemen dat er achterlijke en domme mensen zijn die nooit een goed boek hebben gelezen en internet alleen gebruiken om naar plaatjes van blote christenen te kijken hoef ik de Oriënt niet te bezoeken, daarvan kom ik er dagelijks genoeg tegen onder autochtone Nederlanders.
Verwijderen
http://www.zerohedge.com/news/2013-07-16/jim-rogers-beware-man-white-horse
Verwijderen
Heb even een paar dagen niet op de site gekeken, maar idd. omdanks de reactie van Hans Jansen (IN KAPITALEN) komt er een of andere HP Pax langs, die het gelijk van Edwards Said op zon grandioze’wijze bevestigd, dat ik er ook even van achterover sla.Hoe is het mogelijk??? En ik maakte nog het voorbehoud “Misschien erg ouderwets om weer met Edward Said aan te komen zetten (die discussie hebben we toch al lang gehad?), maar blijkbaar is het toch een beetje nodig..” (zie mijn reactie van 12 juli 2013 20:08). Meneeer Jansen, daarom dus. Ik schreef ‘blijkbaar is het toch een beetje nodig….’. Voorzichtigjes dus. Maar het had wel iets minder voorzichtig gekund, gezien het commentaar van HP Pax. Het in hoofdletters geponeerde “MAAR JA, IEMAND DIE NOG MET DE EGYPTISCHE NAAR AMERIKA GEËMIGREERDE POSTMODERNE AUTEUR EDWARD SAID BEZIG IS” komt, met dank aan HP Pax, toch wel een beetje grappig over. Een inkopper zonder weerga, al heeft HP Pax dat zeker niet zo bedoeld 😉
Overigens, dat van die Duitse oriëntalistiek vind ik zeker een interessante kwestie. Zou ik nog wel een keertje willen nalezen. Maar Said heeft het over de verstrengeling van wetenschapsbeoefening met koloniale/imperialistische machtsuitoefening en over hoe die koloniale machtsuitoefening het frame van de Engelse, Franse en later Amerikaanse oriëntalistiek heeft beïnvloed. Duitsland neemt daarin natuurlijk een andere positie in. Vind het zeker interessant om nog een keertje uit te zoeken (het is ook voor mij weer een tijdje terug dat ik orientalism heb gelezen), maar voor deze discussie is het wel een beetje off topic. Voor een ander keertje misschien.
BeantwoordenVerwijderen
Zie hier. Toch nog verbluffend actueel, zeker na het bovenstaande: https://www.youtube.com/watch?v=fVC8EYd_Z_g
BeantwoordenVerwijderen
Wil verder nog opmerken dat ik het wel typisch vind voor de voeten geworpen te krijgen dat ik ‘nog met Edward Said kom aanzetten’ van iemand die Snouck Hugronje aanhaalt (die de Nederlandse regering adviseerde in het koloniale beleid in Nederlands Indië! lang geleden- weten Henk en Ingrid en de participanten aan deze discussie dat nog?) om de hedendaagse gebeurtenissen in Egypte te duiden. Zie artikel van Jansen hierboven. Heel relevant. Overigens, misschien is het Hans Jansen ontgaan, maar Indië zijn we inmiddels kwijt. Maar goed Snouck Hugronje (en Bernard Lewis) achterhaald? Hoe kom je op het idee.
BeantwoordenVerwijderen
Eigenlijk zou je bovenstaand artikel (met bijbehorende discussie) als volgt kunnen duiden:
1. De islamitische wereld, of het nu Egypte of Indonesië (pardon, Indië, immers Snouck Hugronje!) is eeuwig en onveranderlijk. Er zijn militairen, die nuttig zijn, als zij zich een beetje voegen naar onze belangen (hoe zij de binnenlandse oppositie tot de orde roepen is hun zaak). En er zijn haatbaarden, die kort gehouden moeten worden door die militairen. Verder is er niks. Dat was zo, dat is zo en dat zal altijd zo blijven.
2. De westerse wereld is wel veranderlijk. Helaas, want dat heeft ertoe geleid dat we nu zitten opgescheept met een politiek correcte elite. En die luisteren niet meer naar de Snouck Hugronje van deze tijd, Hans Jansen. Zijn allemaal van die kereltjes Pechtold, die zelf een beetje wijsneuzerig gaan doen, mede dankzij het destructieve werk van Edward Said en dat verfoeide postmodernisme. Gelukkig is er in een partijtje dat dapper weerstand biedt. Dat is de PVV van Geert Wilders. Samen met Henk en Ingrid en met het heldhaftige anonieme reaguurdersleger van deze site bieden zij dapper weerstand. Aan Hans Jansen de ondankbare taak om de rol van Snouck Hugronje voor dit gezelschap te vervullen. Ondankbaar, want werkte Snouck Hugronje nog voor de rijksoverheid in de overzeese gebiedsdelen, Jansen is veroordeeld tot de soms wat mallotige PVVers (Dion Graus, die rare meneer van dat uitgekotste stuk halal-vlees en nog een paar van dat soort types). Maar ja, het is niet anders. We leven in moeilijke tijden….
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Een hoog “Snouck Hugronje & ik”-gehalte.
Verwijderen
Haha, dat is lachen! Nu Floris Schreve niet kan verklaren waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek buiten beschouwing laat is Said opeens off topic volgens hem. Nadat hij er zelf mee aan kwam zetten!!! Zou Floris Schreve weten wat het begrip trollen inhoudt? Tja, Engelse en Amerikaanse oriëntalisten kan je makkelijk wegzetten en demoniseren als “kolonialisten” maar dat lukt niet zo makkelijk met de Duitsers. Dan zul je je toch inhoudelijk in hun moeten verdiepen. Iets waar zowel Said als Schreve een broertje dood aan hebben.
BeantwoordenVerwijderen
Geachte heer Jansen,
Ik doe een beroep op u als emeritus hoogleraar om eens het goede voorbeeld te geven door uw lezers op dit blog te laten zien hoe een wetenschapper op zijn vakgebied op een wetenschappelijk verantwoorde wijze kritiek weerlegt, of hoe een wetenschapper op zijn vakgebied een theorie die onhoudbaar is gebleken met wetenschappelijk verantwoorde argumenten terzijde schuift. De discussie spitst zich toe met name op de volgende twee stellingen van u:
1. “Van heel Egypte een sharia-enclave maken is zelfs met de steun van Obama niet geluk.”
2. “De nieuwe machthebbers in Egypte hebben niet de steun van Obama, want die gaf publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia en onder Mursi. De Egyptenaren wisten dat, en getuigden van die kennis, en van hun afschuw van Obama….”
Beide beweringen hebt u m.b.t. de door u vermeende voorkeur van Obama voor het moslimfundamentalisme in de discussie helaas nog niet kunnen onderbouwen omdat uw opmerking dat het beleid van Obama positief uitpakt voor Morsi en de MB wordt tegengesproken door feiten, zoals de voorspelbare volksopstand tegen Morsi en zijn partij en de juridische vervolgingen van partijleden, die het tegendeel bewijzen. Daarom hebt u uw stelling dat Obama “publiekelijk de voorkeur aan een Egypte onder de sharia” gaf nog slechts kunnen verdedigen met het in kapitalen uitgedrukte argument:
“ALLEEN GOD KAN IMMERS IN DE HARTEN KIJKEN”
Als wetenschapper doet u hier een beroep op God en zegt u met deze uitroep feitelijk dat alleen God kan weten dat u over Obama de waarheid hebt gesproken. Een theoloog kan uw uitspraak dan vervolgens deduceren tot de vaststelling dat Jansen zijn kennis over Obama blijkbaar van niemand anders dan God zelf moet hebben ontvangen, waardoor Jansen niet meer acteert als wetenschapper maar als profeet.
Een beroep doen op God is mijn inziens een uiterst teleurstellend argument indien afkomstig uit de mond van een emeritus hoogleraar die geacht wordt op zijn vakgebied geen religie doch wetenschap te bedrijven. Zolang u uw theorie over de politiek van de V.S. verdedigt met een verwijzing naar goddelijke kennis spreekt u niet als hoogleraar, maar als hogepriester van een anti-Obama religie.
Deze constatering levert m.i. dan ook een verklaring op waarom uw volgelingen op Hoeiboei zich niet gedragen als studenten, maar als slaafse en goedgelovige sekteleden die in u niet een leraar maar een profeet menen te herkennen waarvan zij elk woord kritiekloos slikken alsof het God zelf is die door het woord van Jansen oreert, waarna zij elke ongelovige die de woorden van hun profeet ter discussie stelt op een haast Breivikiaanse, dus meer paranoïde dan op rationele wijze, verketteren en vervloeken.
Het is uiteraard volledig aan u of u wil worden herinnerd als de profeet van een valse religie, (omdat de leer die u verkondigt over Obama en de Islam aantoonbaar onjuist is), of dat u wil worden herinnerd als een man van de wetenschap die zijn stellingen met wetenschappelijk houdbare argumenten weet te onderbouwen en te verdedigen.
Kiest u voor dit laatste dan verwacht ik van u zinnige en wetenschappelijk verantwoorde antwoorden op mijn aan u gestelde vragen en een wetenschappelijk verantwoorde weerlegging van mijn kritische opmerkingen over het onderwerp Obama en de Arabische wereld. Van een academisch opgeleide arabist mag dit worden verwacht.
Mocht u aan dit verzoek wederom geen gehoor willen geven dan vrees ik dat academici opnieuw tot de conclusie moeten komen dat arabist Jansen voor de wetenschap verloren is gegaan, ditmaal omdat zijn wetenschappelijke kennis en inzichten, alsook zijn wetenschappelijke methode, hebben plaatsgemaakt voor een politieke religie waarvan hij zichzelf blijkbaar als profeet en hogepriester is gaan beschouwen.
Met vriendelijke, doch bezorgde groet,
Max Goedblick.
BeantwoordenVerwijderen
@Ruud de Vries, Grappig dat jij opeens zo komt opduiken als ik zeg dat ik iets niet helemaal weet (wat volgens mij geen schande is). Lachuh zeg. En Edward Said had een broertje dood aan het zich inhoudelijk in iets verdiepen? Net als ikzelf? Dat je mij zo een op een noemt met Edward Said zal ik maar als een compliment opvatten. Maar vind het zeker leuk om nog dat nog een keertje rustig uit te zoeken. Alleeen doet dat mijns inziens niets af aan zijn betoog. Zie ook mijn eerdere reactie hierboven (16 juli 2013 01:24). Maar goed dat jij wel zo inhoudelijk bent. Net als de rest van de soms bijna Oost Europees van voor 1989 aandoende applaus-machine, die hier in regel het forum vult.
BeantwoordenVerwijderen
Aan Ruud de Vries 20:41
U schrijft dat men Britse en (Noord-) Amerikaanse oriëntalisten gemakkelijk kan wegzetten.
Zulks versta ik niet gans.
Een tas koffie zet men weg, maar een (on-)menselijk wezen als een engelse intellectueel…
(phrase en suspens).
Duitsers hebben zekerlijk een koloniaal verleden.
Men denke aan Zuid-West Afrika met Windhoek.
In Togo zijn steeds dankbare negers die zich verenigen in de Togo-Verein.
Voorts hadden de Duitsers invloed in het muzelmaanse sultanaat Zanzibar.
Ze ruilden dit in 1890 met de Britten voor het friese eiland Helgoland.
Koloniale avonturen genoeg.
Men denke aan het optreden in de Oekraine van 1941 tot 1944. En aan de kolonisatie van het Wartheland.
Een deel van Antarctica heet Neu-Schwabenland.
BeantwoordenVerwijderen
Er zijn overigens nog wel wat meer kritiekpunten op Orientalism (en de latere werken van Edward Said), waar ik me wel in kan herkennen. Hans Jansen, ik heb daar nog een keer een tijdje met u over gepraat (bij het toenmalige LAK, nu Lipsius, in Leiden). Het is zelfs zo dat ik kort daarna een artikel vond van een van de meest uitgesproken critici van Said, Kanan Makiya, dat ik nog voor u heb gekopieerd (of doorgemaild, kan me niet meer precies herinneren), waar u erg blij mee was en ook daar hebben we elkaar daarna nog over gesproken. Maar in die tijd was u wel een stuk genuanceerder. Het was toen nog meer Laurie Mylroie (al is dat misschien niet zo’n gelukkig voorbeeld, weet je wat, laat maar zitten 😉 ) en (nog) niet zo Bat Ye’or.
Maar goed, los van het punt van de Duitse oriëntalistiek (wat me zeker interessant lijkt, dus daar ga ik nog wat meer van lezen), ik vind uw bovenstaande verhaal toch een treffend voorbeeld van klassiek oriëntalistisch denken. U heeft alles uit de kast gehaald om Said te bevestigen. Ik had het zelf niet kunnen verzinnen.
BeantwoordenVerwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
HPax
De laster van Greve over PVV-ers is niet ´ad rem´ (´off topic´?), maar Freudiaans
geredeneerd wel in harmonie met zijn algemene stellingname. Geen leugens en smaad zonder een verradend onbewuste. Leer dat liever niet, Greve.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
HPax, Eigenlijk zou ik hier niet eens op moeten reageren, maar toch, voor de lol dan. Altijd leuk als je opponenten zich met veel misbaar op Freud gaan beroepen. Heel diepzinnig. Maar dan vind ik jouw eerdere fantasie (poëtische oprisping wellicht?) over afgeranselde ezeltjes (reactie van 13 juli 2013 17:37) pas echt interessant:
“Oriëntalisme! Is Azië een masker, de Oriënt verholen en onverholen haat, luidruchtige masculine vriendschap, permanent toneel van bitter verraad. Je kunt er – Kethelby – romantisch over doen, maar: het spuien van lawaaierige emoties op het hysterische af, hitte, stof en vliegen, het afranselen van overbeladen ezels door hun meesters, het benauwend gebrek aan ‘privacy’, dát is de Oriënt”
Vind het allemaal een beetje hijgerig. Broeierig zelfs. Ook Freudiaans?
Verwijderen
“Het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten is een grote mislukking geworden. Tussen de zandstormen zie ik een wankelende Amerikaanse vlag. Egypte is het symbool geworden van het faillissement van Barack Obama’s islambeleid.”
“En wat Egypte betreft, hebben ze nooit oud-president Morsi gekritiseerd. Morsi mocht van Amerikanen gewoon zijn gang gaan. Ook was Amerika volstrekt passief toen de alliantie van Hamas, Moslimbroeders en Erdogan tot stand was gekomen. Erdogan organiseerde in Ankara een grote bijeenkomst waar de echte vrienden van hem en zijn partij voor de eerste keer bijeen mochten komen. President Obama zweeg over deze nieuwe en gevaarlijke alliantie.
De regering Obama is meester in het zwijgen, terwijl de Amerikaanse regering behoort te praten en standpunten moet innemen.”
http://www.elsevier.nl/Buitenland/blogs/2013/7/Het-Midden-Oostenbeleid-van-Barack-Obama-is-totaal-mislukt-1312235W/
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
“Egypte is het symbool geworden van het faillissement van Barack Obama’s islambeleid.”
Kan jij dit onderbouwen Anoniem, met een paar concrete aanwijzingen? Weet jij wat het huidige Islambeleid van de V.S. is? Beschrijf het eens? En hoezo is dat volgens jou failliet en waarom is Egypte daar het symbool van? Omdat de dictator Hosni Mubarak op verzoek van het volk door het leger is afgezet? Omdat daarna op advies van de V.S. democratische verkiezingen zijn uitgeschreven? Omdat het in Egypte verboden is om politieke partijen op te richten die een godsdienstig doel nastreven? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” een seculiere partij was zonder Islamitische doelstellingen? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” van Morsi daarom niet kon worden verboden zonder dat dit tot een volkswoede en misschien wel tot een burgeroorlog zou hebben geleid? Omdat de “Partij voor Vrijheid en Gerechtigheid” van Morsi na 1 jaar regeren zoveel krediet en vertrouwen had verspeeld dat ze opnieuw zijn aftreden hebben geëist? Is dat de schuld van Obama?
‘At the same time, we firmly reject the unfounded and false claims by some in Egypt that the United States supports the Egyptian Muslim Brotherhood or any specific Egyptian political party or movement. The United States has always been and remains committed to the democratic process, not to any party or personality. We want Egyptians to make their democracy work for the good of all Egyptians.’
Die laatste zin, daar leest rabiaat rechts altijd graag overheen: “DEMOCRATIE”! Haatbaarden en fundamentalisten die een Shariadictatuur of kalifaat willen die moeten daarvoor eerst de democratie opzij schuiven. Maar zolang het democratisch proces in stand blijft, WAT OBAMA WIL, kunnen de moslimbroeders van Egypte GEEN kalifaat maken met de Sharia als GRONDWET. Daarom hamert Obama erop dat de regels van de DEMOCRATIE moeten worden gerespecteerd. Doet men dat niet, dan geef je de haatbaarden en moslimbroeders óók een goed excuus om dat óók niet te doen, en dan is een democratie niet mogelijk. Democratie is de beste bescherming tegen een (Islam)dictatuur. Maar dat willen ze in de rechtse kerk liever niet snappen, de rechtse kerk verkoopt liever bommen en granaten aan die (volgens hen ‘achterlijke’) moslims, en willen daarom liever een cowboy als Bush dan een vredestichter als Obama aan het roer. Liever schieten dan praten, liever wapens verkopen dan nadenken is het credo van domrechts. Weet je wel hoeveel mensenlevens en geld die “heilige oorlog” van Bush in Irak heeft gekost? En heeft dat iets opgelost? NEEN! De al 10 jaar durende burgeroorlog die ruziemaker Bush daar heeft veroorzaakt zal nog vele jaren door blijven gaan. Over mislukkingen gesproken.
Verwijderen
Democratie is iets anders dan soevereiniteit.
Eerst heb je dat laatste nodig om vervolgens mogelijk tot het eerste te komen.
Zo is Irak ook tot democratie gebombardeerd. Libië moet de klus zelf verder af maken.
Obama of Bush… wat is het verschil ?
Verwijderen
“Zo is Irak ook tot democratie gebombardeerd”
Irak tot democratie gebombardeerd? Irak is door cowboy Bush willens en wetens een burgeroorlog in gebombardeerd, en ik denk niet dat wij het nog gaan meemaken dat daar ooit vrede komt onder een democratische regering. Dit soort fatale fouten van bomber Bush wil Obama niet maken.
Maar laten we even in Egypte blijven. Wat had Obama daar anders en beter moeten doen volgens jou? Eerst alle MB met bommen en granaten uitroeien alvorens verkiezingen toe te laten? Een concreet en zinnig antwoord graag.
Verwijderen
Ach ja Afshin Ellian overschreeuwt zichzelf weer eens. ‘Een wankelende Amerikaanse vlag tussen de zandstormen’. Ook Ellian moet niks van Edward Said hebben, maar als hij zulke tranen plengt bij zijn eigen poetische beeld (de man is ook dichter), dan is er (in zijn eigen hoofd in ieder geval) toch sprake van enig Amerikaans imperialisme? Toch weer een puntje voor Edward Said. Over die treurige opmerking over ‘Palestijns tuig’ hoeven we het denk ik niet te hebben. Een rechtvaardige vredesregeling met een levensvatbare staat zou misschien een constructieve oplossing zijn. Maar ik vrees dat Ellian inmiddels zo ideologisch gedeformeerd is (herkenbaar voor sommige deelnemers aan dit gesprek?) dat deze voor de hand liggende gedachte niet meer in zijn hoofd opkomt. Teveel volgepompt met neocon-propaganda.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
´HPax, Eigenlijk zou ik hier niet eens op moeten reageren, maar toch, voor de lol dan.`´
Hm, ik denk dat ook nu weer Freud je parten speelt Je moet wel. Tegenspartelen helpt niet, de waarheid moet eruit. Pas als je die gaat uitspreken,kun je worden verlost. Van jezelf.
Verwijderen
@HPax: ik blijf erbij, jouw visioen van die masculiene vriendschap en dat afgeranselde ezeltje (reactie van 13 juli 2013 17:37) doet het hem helemaal. Daar kun je mee voor de dag komen, op een site die claimt Gerard Reve aan haar zijde te hebben (we kunnen de grote volksschrijver helaas niet meer vragen of die claim terecht is). Freud zal ik er deze keer maar buiten laten 😉 Arme jongen, volgens mij heb je geen idee. Ga toch lezen. Misschien een linkse hobby, maar dat het je horizon moge verbreden.
Verwijderen
Het is me trouwens opgevallen dat net dat ene aspect van het werk van Reve hier wat onderbelicht blijft, althans, ik heb er bij de vele Reve- dweperijen op Hoeiboei nooit iets van kunnen terugvinden. Terwijl dat nu juist zo in het oog springt. Maar misschien is dat reaguurdersvolk daar er gewoon nog niet aan toe, dat zou ook kunnen, en wil men hier de brave aanhang tegen een al te groot zedenbederf beschermen. Want wat moet de gemiddelde Hoeiboei-reaguurder met teksten als:
“Waarom moest een seksslaaf van Tijger een Duitse jongen van Poolse afkomst zijn die in Zwitserland werkte, en kon het niet gewoon een jongen in Amsterdam van een paar straten verder wezen, van eigen volk en eigen bodem, die men op Tijger zijn verlangen slechts even behoefde aan te schrijven of op te bellen om hem te ontbieden, en die men terstond meedogenloos kon tuchtigen als mocht blijken dat hij rondhoereerde en het waagde zich nog door een ander dan Tijger te laten bezitten”
Gerard Kornelis van het Reve, De Taal der Liefde, Atheneum- Polak & van Gennep, Amsterdam, 1972, p. 33
Een Duitse jongen van Poolse afkomst moet natuurlijk meteen aan de PVV meldpunt gerapporteerd worden (al is een ‘(seks)slaaf’ misschien een twijfelgeval, ook een lelijke PVVer moet immers discreet aan zijn trekken kunnen komen). Maar in algemeen, als je het doet, doe het dan met ‘een jongen van eigen volk en eigen bodem’, dat zullen ook de Henk en Ingrid en de Hoeiboei-reaguurdertjes wel kunnen beamen. Of:
“Weet je wat voor stuk hij had Woelrat? Hij had een stuk dat net zo groot en hard en schaamteloos was als van een jongen die zich aan een meisje had vergrepen, samen met vriendjes, in een lege trein, en dan niet wil bekennen en dan voor zijn stuk krijgt, tot hij bekent… net zo lang totdat hij gaat bekennen… Toen ik in Indië bij de polietsie was, kregen we vaak zulke arrestanten, heel geile mooie jongens van 19, of zo. Als je een jongen strafte of ondervroeg, dan moest je het lichaaamsdeel tuchtigen, waarmee hij het vergrijp gepleegd had. Dat leerden wij zo, dat stond in de instruksies”
Idem p. 171.
Ik kan me overigens wel voorstellen dat er wat raakvlakken zijn met PVV achtig publiek. Jongens die zich in een lege trein aan een meisje hadden vergrepen, de polietsie in Indië, tuchtigen, zo stond dat in de instruksies. Ook elementen van de door Jansen hierboven aangehaalde Snouck Hugronje zijn in deze passage zeker herkenbaar. Zie Snouck Hugronjes aanbeveling om Imams ‘gevoelig te slaan'(vaak door Jansen geciteerd). Maar waar dan? vraag ik me, na dit stukje Reve, toch af. Om met Matroos Vos (aka Joop Schafthuizen) te spreken: ‘Op z’n pielemuisje’.
Verwijderen
(vervolg)
Of (deze gaat er bij het Hoeiboeivolkje zeker in als koek 😉 ):
“Ik kan het niet helpen Woelrat. Ik heb iets van een dichter, ik weet het. Maar als jij in die kooi gelegen had, dan was je zowat gek geworden van geilheid. Ik deed snel de dingen die nodig waren, Woelrat, en toen… toen trok ik zijn billen uit elkaar. Ik trok zijn geheime vallei open… net zoals ik voor jou de blonde jongensgleuf open zal trekken van iedere jongen en man die jij wilt hebben, beest: soldaten…matrozen…Voor jou”,
Idem p. 173
Vies hé, Henk en Ingrid? Ik heb zo’n vermoeden dat ongeveer de helft van de reaguurders op dit forum zelfs geen idee heeft van dit aspect van het werk van Reve (Reve, wie is dat?). Inderdaad, om met Pim te spreken (zie ook Jansen hierboven): “Ga toch koken”.
Ik denk niet veel Hoeiboei-reaguurdertjes hier iets mee kunnen, laat staan waarderen en bovendien, soldaten voor de Jihad voor het Avondland moet je niet aan al te veel decadentie blootstellen en al helemaal niet aan zaken waar een beroep moet worden gedaan op iets als tolerantie- dat maakt immers de harten week voor de nakende ‘Eindstrijd’. Voor Hans Jansen trouwens geen loos begrip, gezien de bundel die hij samenstelde met bijdragen van de usual suspects uit de internationale anti-islambeweging (zie http://hoeiboei.blogspot.nl/2009/03/eindstrijd.html). En werd er in het forum niet al ergens melding gedaan van ‘de komende Grote Omwenteling’? Zie hierboven in het forum een bijdrage van Sirik, die schrijft: “De aankondiging(en) van een op handen zijnde grote niet alleen Europese maar ook Noord-Amerikaanse omwenteling is op hoeiboei.nl gedaan” (reactie van 12 juli 2013 18:51). Kortom, revolutie! Ontwaakt verworpenen der Aarde, maar dan een beetje anders. Misschien is het eerder een contra-revolutie. Het tegenovergestelde van wat de demonstranten willen, die in diverse Arabische landen strijd aangingen of gaan met hun eigen regimes. Ideologisch stuivertje wisselen wellicht? Als jullie die regimes niet meer willen, mogen wij ze dan?
Verwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
Nee hatertje Floris, je hebt geen antwoord op de vraag waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek negeert. Moet je je eerst zogenaamd eerst even in verdiepen. Dat ie het negeert zegt al genoeg over de door jou aanbeden Said.
Hans Jansen heeft een mooi stuk over Said geschreven met deze uitsmijter:
“Zonder Arabisch te kennen, blijft het onmogelijk om zowel de goede als de slechte kanten van de islam in perspectief te krijgen. Oriëntalistiek is, Simon Leys heeft in een reactie op Edward Said iets dergelijks geschreven, niet meer dan een voorzichtige Westerse voetnoot bij de bestudering van de Oriënt door de ‘Oriëntalen’ zelf.
Geen oriëntalist zou overigens voor zijn rekening willen nemen wat Edward Said schrijft op blz. 323 van zijn Orientalism, editie 1994: ‘De Arabische en islamitische wereld blijft een tweederangs macht als het gaat om het voortbrengen van cultuur, kennis en wetenschap.’ Dankzij hun training zijn oriëntalisten niet zo etnocentrisch en provinciaal, en minder dan Amerikaanse professoren geneigd tot pseudo- geleerde humbug.”
http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/archief/article/detail/1775657/2003/10/11/Edward-Said.dhtml
En enkele jaren geleden kwam Ibn Warraq met het boek “Defending the West
A Critique of Edward Said’s Orientalism”. Hier enkele passages uit een bespreking daarvan:
Deconstructing Edward Said
It is now five years after the death of Edward Said, the man who made it cool to hate the West, and the reevaluation of his thought and work is thankfully well underway. Said forged a career out of revisiting the past, “deconstructing” what he found and writing it anew. Defending the West: A Critique of Edward Said’s Orientalism by Ibn Warraq, founder of the Institute for the Secularisation of Islamic Society, reveals just how massive a fabrication Said’s version of history is. The book spells out in great detail Said’s deeply flawed writings and his legacy: the modern academic fetish for examining microscopically the flaws and failings (real and imagined) of the West while simultaneously portraying an ever-peaceful East perpetually victimized by the technologically superior but, of course, morally benighted West. This is the fashionable narrative in the humanities departments of virtually every college and university in America, if not in all of Western academia.
Those who perpetuate it Ibn Warraq calls “Saidists.” Among them, Said has achieved cult-like status as a prophet who (in the tired cliché of the Left) “spoke truth to power.” They see it as their mission to reveal cracks in the deception foisted on the world by an older generation of historians whose work attempts to disguise an aggressive, dominating West. A corollary, more covert mission is to erect their own wall to insulate the East from the kinds of attacks they themselves make on the West. And the Saidists have been so successful that many people now see colonialism and empire as creations of the West and symptoms of a Western moral inferiority that (especially for Western scholars) must be atoned for in many ways. Saidism, one might say, is a way to atone.
(…)
Will Ibn Warraq’s new book end forever the deleterious effects of more than thirty years of petulant, dishonest, self-loathing Saidism? Probably not. But any honest acolytes of Edward Said who read this book will either be forever relieved of their knee-jerk faith in the simple dichotomy of Western guilt and Eastern victimhood that is at the core of Said’s thought, or they will be forced to participate in their own hoodwinking. Ibn Warraq’s critique of Said’s thought and work is thorough and convincing, indeed devastating to anyone depending on Saidism. It should do to Orientalism what Mary Lefkowitz’s Not Out of Africa[3] did to Martin Bernal’s Black Athena.[4] And it should force the Saidists to acknowledge the sophistry of their false prophet.
http://www.meforum.org/2069/defending-the-west
BeantwoordenVerwijderen
“Weet jij wat het huidige Islambeleid van de V.S. is? Beschrijf het eens?”
Doe deze test en kom er vanzelf achter.
In this test, find which entry does not belong on this list.
1917: President Woodrow Wilson allies with Britain and France to fight autocracy in World War One and “make the world safe for democracy.”
1941: President Franklin Roosevelt allies with Britain, France, and the USSR to fight fascism and destroy it.
1947: President Harry Truman allies with the Free World to fight Communist aggression and liberate captive nations.
1950: President Harry Truman confronts Communist aggression in South Korea with the UN as allies.
1991: President George Bush leads an international alliance to repel an Iraqi invasion of Kuwait.
2001: President George W. Bush leads the American people in retaliating to the September 11 attacks on America in Afghanistan against totalitarian Islamist groups.
2013: President Barak Obama forms an alliance with the Muslim Brotherhood to install an anti-American Islamist state in Syria to join such U.S. “allies” as Egypt, Tunisia, Lebanon and Turkey on behalf of the Sunni Sharia World; to make the world safe for authoritarian religious dictatorships, antisemitism and those who would wipe Israel off the map, unrepentant Nazi allies, jihad against Christianity, subjecting women to second-class status, and murdering of gay people. Then to forge these ties stronger he defends an overthrown Egyptian Islamist regime insisting that it should at least participate in a coalition government earlier just to make sure that it has a share of power so that, no doubt, American values should be represented.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Ben diep onder de indruk van deze ‘test’/ ‘samenvatting van de betrekkingen tussen Amerika en het Midden Oosten’. Wat een goed verhaal! 🙂
Verwijderen
“Democratie is de beste bescherming tegen een (Islam)dictatuur.”
Net zoals in Gaza?
BeantwoordenVerwijderen
” Een rechtvaardige vredesregeling met een levensvatbare staat zou misschien een constructieve oplossing zijn.”
Heel misschien over een jaar of 20 à 30.
De tijd is er nu gewoon nog niet rijp voor vanwege div omstandigheden.
Alleen Kerry en zijn baas geloven in dat sprookje.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
@anoniem, de tijd nog niet rijp voor? Je mag hopen dat het niet te laat is. Israël had dit al lang moeten regelen. Overigens, ik weet niet of een beetje op de hoogte bent van de demografische situatie van Israël. De mensen die daar echt verstand hebben maken zich daar grote zorgen over.
Ik weet niet of je onlangs de documentaire The Gatekeepers gezien hebt? Zeer verontrustend. Alle voormalige hoofden van de Mossad zijn het achteraf overeens: uiteindelijk zal Israël op deze manier de oorlog gaan verliezen. Je mag ook voor Israël hopen dat het van de huidige koers afziet en dat er op een gegeven moment (dat niet te lang meer mag duren) een tweestatenoplossing komt, of een binationale staat (waar Tony Judt een pleitbezorger voor was)
Verwijderen
Nee Floris, je hebt geen antwoord op de vraag waarom Edward Said de Duitse oriëntalistiek negeert. Moet je je eerst zogenaamd eerst even in verdiepen. Dat ie het negeert zegt al genoeg over de door jou aanbeden Said.
Hans Jansen heeft een mooi stuk over Said geschreven met deze uitsmijter:
“Zonder Arabisch te kennen, blijft het onmogelijk om zowel de goede als de slechte kanten van de islam in perspectief te krijgen. Oriëntalistiek is, Simon Leys heeft in een reactie op Edward Said iets dergelijks geschreven, niet meer dan een voorzichtige Westerse voetnoot bij de bestudering van de Oriënt door de ‘Oriëntalen’ zelf.
Geen oriëntalist zou overigens voor zijn rekening willen nemen wat Edward Said schrijft op blz. 323 van zijn Orientalism, editie 1994: ‘De Arabische en islamitische wereld blijft een tweederangs macht als het gaat om het voortbrengen van cultuur, kennis en wetenschap.’ Dankzij hun training zijn oriëntalisten niet zo etnocentrisch en provinciaal, en minder dan Amerikaanse professoren geneigd tot pseudo- geleerde humbug.”
http://www.trouw.nl/tr/nl/4324/Nieuws/archief/article/detail/1775657/2003/10/11/Edward-Said.dhtml
En enkele jaren geleden kwam Ibn Warraq met het boek “Defending the West
A Critique of Edward Said’s Orientalism”. Hier enkele passages uit een bespreking daarvan:
Deconstructing Edward Said
It is now five years after the death of Edward Said, the man who made it cool to hate the West, and the reevaluation of his thought and work is thankfully well underway. Said forged a career out of revisiting the past, “deconstructing” what he found and writing it anew. Defending the West: A Critique of Edward Said’s Orientalism by Ibn Warraq, founder of the Institute for the Secularisation of Islamic Society, reveals just how massive a fabrication Said’s version of history is. The book spells out in great detail Said’s deeply flawed writings and his legacy: the modern academic fetish for examining microscopically the flaws and failings (real and imagined) of the West while simultaneously portraying an ever-peaceful East perpetually victimized by the technologically superior but, of course, morally benighted West. This is the fashionable narrative in the humanities departments of virtually every college and university in America, if not in all of Western academia.
Those who perpetuate it Ibn Warraq calls “Saidists.” Among them, Said has achieved cult-like status as a prophet who (in the tired cliché of the Left) “spoke truth to power.” They see it as their mission to reveal cracks in the deception foisted on the world by an older generation of historians whose work attempts to disguise an aggressive, dominating West. A corollary, more covert mission is to erect their own wall to insulate the East from the kinds of attacks they themselves make on the West. And the Saidists have been so successful that many people now see colonialism and empire as creations of the West and symptoms of a Western moral inferiority that (especially for Western scholars) must be atoned for in many ways. Saidism, one might say, is a way to atone.
(…)
Will Ibn Warraq’s new book end forever the deleterious effects of more than thirty years of petulant, dishonest, self-loathing Saidism? Probably not. But any honest acolytes of Edward Said who read this book will either be forever relieved of their knee-jerk faith in the simple dichotomy of Western guilt and Eastern victimhood that is at the core of Said’s thought, or they will be forced to participate in their own hoodwinking. Ibn Warraq’s critique of Said’s thought and work is thorough and convincing, indeed devastating to anyone depending on Saidism. It should do to Orientalism what Mary Lefkowitz’s Not Out of Africa[3] did to Martin Bernal’s Black Athena.[4] And it should force the Saidists to acknowledge the sophistry of their false prophet.
http://www.meforum.org/2069/defending-the-west
BeantwoordenVerwijderen
“Ach ja natuurlijk, de Arabier is dom, achterlijk, heeft nooit een boek gelezen en gebruikt internet alleen maar om naar plaatjes van blote christenen te kijken, dat was ik even vergeten”
Blij dat je je het toch nog herinnert. Muv een zeer kleine elite is ‘de arabier’ inderdaad grootdeels achterlijk en leest geen boeken. Dom zijn ze niet daarentegen, wel bevangen door een dogmatische ideologie die geen ruimte laat voor verbetering.
Hier een mooi voorbeled van een ‘intelligente, hoogopgeleide arabier’ http://petrossa.me/2012/08/07/islam-and-science-bad-marriage/
Dat is dus de elite. Veel achterlijker kun je het niet krijgen.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
Aan Petrossa.me 7:54
Een nieuwe ster aan het firmament van dit paneel.
U verdiept zich in het fenomeen “Arabier”.
Dit woord is zeer oud.
Ik ontmoette het onlangs in het boek Jesaja van het Oude Testament.
Ongelukkig lees ik geen hebreeuws, derhalve weet ik niet of de Statenvertaling een vervalsing is van het oorspronkelijke hebreeuwse woord.
In de eerbiedwaardige Al-Qorân heeft Arabier de betekenis van bedoeïen.
Het woord bedoeïen op zijn beurt komt van bâdiyye, hetgeen woestijn betekent.
Een Arabier is derhalve van oorsprong een woestijnbewoner.
Het leven aldaar is hard.
Het is daarom dat de Arabier niet gemakkelijk zwicht voor de westerse leefstijl.
Die als belangrijkste adagium heeft: economische groei.
Verwijderen
Ik ekn overigens een heleboel zeer goed opgeleide en zeer belezen idividuen, afkomstig uit de Arabische wereld. Echt heel veel. Kunstenaars, schrijvers, dichters, journalisten. Hele intelligente mensen. Ken trouwens ook heel veel intelligente Nederlanders. Maar wordt ook weleens geconfronteerd met de spreekwoordelijke Henk en Ingrids 😉 Die heb je natuurlijk zowel daar als hier. Overigens ben ik van mening dat de grootte van de PVV aanhang zeker iets zegt over het beschavingspeil van de Nederlander. Het oude sociaaldemocratische ideaal van volksverheffing was zo slecht nog niet.
Verwijderen
Zie hier, Jansen over Said:
‘Het kernbezwaar van Said tegen de oriëntalistiek is dat de oriëntalistiek approaches a heterogenous, dynamic and complex human reality from an uncritically essentialist standpoint (p. 333). Waarschijnlijk heeft Said, ook in Nederland, het merendeel van de professionele beoefenaars van de vakgebieden waar hij over schrijft weten te overtuigen, of anders op zijn minst diep beïnvloed.
De moderne oriëntalistiek en de oriëntalisten, zo meent Said, zijn een product van, en staan ten dienste van, het Westerse imperialisme. Zijns inziens diskwalificeert dit de oriëntalistiek zowel maatschappelijk als moreel- hoewel het natuurlijk in principe mogelijk is dat slechte mensen goede wetenschappers zijn. Oriëntalisme, aldus Said, is niet een gewone academische discipline, maar een ideologische discourse die onlosmakelijk met de Europese machtspolitiek over het Midden Oosten verbonden is. De kennis die de oriëntalistiek heeft voortgebracht was daarom flawed, distorted en soms zelfs racistisch. De oriëntalistiek, aldus Said, wil niet zozeer beschrijven als wel beheersen.
Deze veroordeling van de oriëntalistiek heeft allerwegen grote indruk gemaakt, misschien niet het minst door de combinatie van duistere en modieuze taal waarin Said zijn aanklacht stak. Ook in Nederland gingen wetenschappers druk op zoek naar sporen van racisme in elkaars wetenschappelijke producten en werk van eerdere generaties. Zulke sporen moesten, zo werd haast a priori aangenomen, er zijn- anders zou Said immers mogelijk ongelijk kunnen hebben. Een en ander heeft tot rare polemieken en onverkwikkelijke persoonlijke conflicten geleid.
Desalniettemin, the Arab and Islamic World remains a second-order power in terms of production of culture, knowledge and scholarship- weinig oriëntalisten zouden zo’n etnocentrisch oordeel willen uitspreken of onderschrijven, zelfs niet als het van Edward Said afkomstig is (Orientalism, ed. 1994, p. 323, 13 regels van onderen).
Oriëntalistiek, aldus Said, die daarmee een oordeel uitspreekt over wellicht wel 60.000 boeken die tussen 1800 en 1950 in het Westen over het Midden Oosten verschenen zijn- om nog maar te zwijgen over de stortvloed van publicaties die na 1950 zijn verschenen- is agressie: Orientalism is all agression, p. 204’.
Hans Jansen, Nieuwe inleiding in de islam, uitgeverij Coutinho, Bussum, 1998, p. 255-256
Tot zover deze toch wel geestige parodie van Jansen. Hij heeft er vooral een leuke karikatuur van gemaakt. Als persiflage is het meer dan geslaagd. Heel grappig allemaal, maar als je echt Said wil weerleggen moet je toch met degelijker werk komen. Dat er soms sprake is van onverkwikkelijke persoonlijke conflicten onder de Nederlandse arabisten, helemaal waar, maar ik vraag me af of je daar Edward Said voor nodig hebt. Daar heb je namelijk met Hans Jansen zelf al een hele goeie aan, zeker de Hans Jansen van nu (de Hans Jansen van toen was vele malen redelijker persoon dan hoe hij zich nu manifesteert).
Verwijderen
(vervolg)
Maar hoe dan ook, dezelfde Hans Jansen na de millenniumwissel:
“Het enige medicijn is dan ook tegen-consternatie. Niet, zoals bij oorlogvoering gebruikelijk, streven naar een overwinning met proportionele middelen die voor het doel dat bereikt moest worden net voldoende zijn, maar streven naar een totale verplettering met overdreven zware middelen en overmacht. Het gaat immers niet om een rationele oorlog maar om een irrationele strijd.
Angst aanjagen, en ruim voldoende reden geven om angstig te blijven, is van groot belang. Niet bang zijn zelf af te zakken tot het niveau van de terroristen. Voor minder doen ze het immers niet. Het is in de propaganda-oorlog bovendien van groot belang de terroristen als loosers voor te stellen die op allerlei manieren, ook seksueel, niet aan hun trekken zijn gekomen. Omdat dat meestal waar is, kan het niet zo moeilijk zijn.
De methoden die het strafrecht toestaat bij de bestrijding van wangedrag en misdaad gaan minder ver dan de veel ruwere methoden die door een oorlogsituatie worden opgedrongen. Het strafrecht is dan ook niet geschikt voor terrorismebestrijding. Hoe het ook tegen onze natuur en ons systeem ingaat, indien mogelijk moeten (curs. FS) terroristen sneuvelen tijdens hun zelfgekozen acties. Het is niet nodig om bang te zijn ‘martelaren te maken’. Beter tien dode martelaren in de hemel dan één levende, gewapende terrorist op straat. Martelaren zijn immers geen bedreiging van de openbare orde, terroristen wel.
Laten we ons bij de bestrijding van terrorisme dat gepleegd wordt in de naam van de islam, alsjeblieft geen zorgen maken over wat de moslims er van vinden. Ook het raadplegen van moslims over wat de ‘ware’ islam hier voorschrijft, is uit den boze. Als de terroristen eenmaal zijn vernietigd, is dat voor de andere, niet-vernietigde moslims voldoende bewijs dat de terroristen er ook theologisch naast zaten, anders had God hen immers wel gespaard. Vernietigen gaat dus voor.
Wanneer er een grote terroristische aanval op een Nederlands doel wordt gepleegd, door terroristen die zich op de islam beroepen, zou dat kunnen leiden tot spontane acties van de bevolking waarbij bijvoorbeeld moskeeën in brand worden gestoken. Dat zal de moslims in Nederland er eerder toe brengen zich van de terroristen af te keren dan hen te steunen. De overheidsreacties op zulke spontane pogingen tot tegenterreur dienen daar dan ook mee rekening te houden.”
‘Orientalism is all agression’, zeg dat wel. Misschien had Edward Said toch een beetje gelijk met die door Jansen zo gewraakte oneliner. In dit geval neemt Jansen het oriëntalisme, zoals het door Edward Said is omschreven wel heel letterlijk: de oriëntalistiek in dienst van de macht. In Jansens eigen woorden: ‘De oriëntalistiek, aldus Said, wil niet zozeer beschrijven als wel beheersen’. Zie hier. Klopt in dit geval helemaal (al heeft dit weinig meer met beheersen, maar vooral met wild erop los slaan te maken). Ik wil zeker niet zeggen dat dit tegenwoordig nog steeds voor de ‘oriëntalistiek’ geldt, maar Jansen doet wel erg zijn best. En niet op een erg subtiele manier, zacht uitgedrukt.
Verwijderen
@Ruud de Vries, ik heb gezegd dat ik zeker geen krtiekloze bewonderaar van Edward Said ben. Als je ooit een blik op mijn blog zou hebben geworpen had je dat meteen kunnen zien, waar ik ruime aandacht heb besteed aan kritiek op Orientalism, bijv. van Kanan Makiya. Ibn Warraqs Defending the West heb ik grotendeels gelezen. Alleen heb ik daar ook weer een probleem mee. Want als er iemand is met een agenda, dan is het Ibn Warraq wel. Dat is pas echt een activist, die absoluut niet vies is van duistere figuren als Pamela Geller.
Maar het is mijns inziens goed mogelijk om tegenover Orientalism de andere kant van de medaille te laten zien, zoals Makiya dat heeft gedaan in Cruelty and Silence (Hans Jansen is hier zeker bekend mee).
Verder leuk dat je die passage van Hans Jansen aanhaalt. Dat grapje heeft hij vaker uitgehaald. Heel geestig, maar het is wel een beetje mager als je Orientalism wilt weerleggen. Zou best weleens wat nieuws van hem willen horen. Wist je trouwens dat Hans Jansen vroeger Ibn Warraq nogal vond doorgeslagen? Dat schrijft hij in zijn ‘Nieuwe Inleiding in de Islam’. Maar dat was echt vroeger, want als je de bundel Eindstrijd leest (door Jansen samengesteld) is de bijdrage van Ibn Warraq het meest gematigd van allemaal. Ik zou overigens best van Jansen willen vernemen wat hij ziet in die duistere mystieke beschouwing van Monica Papazu. Haar beschouwing in een band met die van Paul Clietur vind ik bijna surrealistisch, maar dat terzijde.
Over Said en de Duitse Orientalistiek (ik weet idd niet alles, gelukkig dat verder iedereen hier wel zo goed op de hoogte is 😉 ), vond ik dit interessante artikel:
Jennifer Jenkins, ‘German Orientalism; Introduction’, verschenen in Comparative Studies of South Asia, Africa and the Middle EastVolume 24, Number 2, 2004 (Duke University Press, zie http://muse.jhu.edu/journals/cst/summary/v024/24.2jenkins.html ):
“Edward Said famously claimed that Germany did not have a “protracted sustained national interest in the Orient” and thus no Orientalism of a politically motivated sort. With this statement he omitted Germany and German scholarship from his exploration of the power/knowledge nexus that legitimated and sustained the project of European colonial empire. “There is a possibly misleading aspect to my study,” he writes, “where, aside from an occasional reference, I do not exhaustively discuss the German developments after the inaugural period dominated by [the Arabist Silvestre de] Sacy. Any work that seeks to provide an understanding of academic Orientalism and pays little attention to scholars like Steinthal, Müller, Becker, Goldziher, Brockelmann, Nöldeke—to mention only a handful—needs to be reproached, and I freely reproach myself.”
BeantwoordenVerwijderen
(vervolg) Said writes that German Orientalism was interested in the professional study of texts rather than in the exercise of colonial power. Lacking a direct “national interest,” Germany’s Orientalist scholarship existed at one remove from colonial practice and administration. Germany “had in common with Anglo-French and later American Orientalism … a kind of intellectual authority over the Orient,” Said writes; yet “there was nothing in Germany to correspond to the Anglo-French presence in India, the Levant, North Africa. Moreover, the German Orient was almost exclusively a scholarly, or at least a classical, Orient: it was made the subject of lyrics, fantasies, and even novels, but it was never actual, the way Egypt and Syria were actual for Chateaubriand, Lane, Lamartine, Burton, Disraeli, or Nerval.” In short, Said’s definition of Orientalism seems to leave no room for an exploration of the German case, which has consequently remained both underexplored and undertheorized until recently.
The question, however, can and should be posed: Did Germany develop an Orientalist tradition of the sort described by Said? As the articles in this issue demonstrate, the answer is yes and no. In Said’s own words, Germany shared “a kind of intellectual authority” over the Orient, and it is well known that German Orientalists filled prominent university positions in a number of European countries where they engaged directly in the work of empire building. Tuska Benes’s article in this issue, for example, sets out the case for German Orientalists in Russia. The presence and international reputation of German philologists, linguists, historians, philosophers, and archaeologists in the world of nineteenth-century Oriental studies is also beyond dispute. So how can this tradition of scholarship be assessed in a way that productively connects it to histories of imperialism and the exercise of power? Possible approaches include an inquiry into the flexibility of Said’s definition on the one hand, and an exploration of the distinctive characteristics of German Orientalism on the other. Can Said’s definition of Orientalism be thought through in a way that allows for an analysis of German developments? Alternatively, which aspects of Orientalism become visible if the German case is analyzed? As scholarship has recently highlighted the presence of a variety of Orientalisms—Polish, Ottoman, Persian, and Japanese—a general broadening and rethinking of the topic seems to be in order.
Said’s definition of Orientalism is conceptually broad but historically specific. Orientalism is “the corporate institution for dealing with the Orient—dealing with it by making statements about it, authorizing views of it, describing it, by teaching it, settling it, ruling over it.” Said ties this definition to the creation and maintenance of a colonial empire on the model of the British and French. Beginning with the work of Sacy, Said outlines a structure of thought and feeling in which scholarship aided and abetted territorial acquisition and provided crucial service to the creation of European hegemony over the East. Representations of the Orient gained currency through their portrayal of non-European realities and from their role in colonial…”
Kwestie opgelost lijkt mij. Rest mij nog de te vermelden (eigenlijk nogmaals te benadrukken) hoewel ik zeker geen kritiekloze bewonderaar van Edward Said ben, Jansens bovenstaande artikel de sterkst mogelijke bevestiging vind van Edward Saids Orientalism. Jansen heeft erg zijn best gedaan om Said te bevestigen. Ik heb zelfs een vermoeden dat de meeste van zijn collega’s dat kunnen beamen. Over sommige andere bijdragen in dit forum hoeven we het denk ik niet te hebben.
BeantwoordenVerwijderen
Over Hans Jansen:
“Eén ding dat onmiddellijk opvalt is dat Jansen grotendeels de discussie met vakgenoten uit de weg gaat. Zo is hij in vaktijdschriften bij herhaling gewezen op vertaalfouten en andere gebreken, maar daar heeft hij nooit op gereageerd. Het enige wat hij aan dergelijke kritiek lijkt over te houden is een blijvende wrok tegen degenen die hem geuit hebben.”
Michael Leezenberg, Onwetendheid of Oplichterij, ZemZem.
“Sinds Jansen zich mag tooien met de hoogleraarstitel, maar vooral sinds de moord op Theo van Gogh, heeft hij alle wetenschappelijke scrupules opzij gezet. Hij is een anti-islam polemist geworden die er geen moeite mee heeft willens en wetens een verkeerde voorstelling van zaken te geven.”
Martin van Bruinessen, in: Hans Jansen wekt irritatie bij collega islamologen, Wereldomroep, 24 april 2008.
“Jansen haalt bepaalde koranverzen aan om te bewijzen dat de islam geweld tegen ongelovigen predikt. Maar hij gaat volledig voorbij aan het feit dat de meeste moslims die teksten heel anders lezen. Hij gedraagt zich niet als een wetenschapper maar als een schriftgeleerde, een ayatollah die vindt dat hij anderen kan vertellen hoe je de Koran moet uitleggen.”
Dick Douwes, in: Hans Jansen wekt irritatie bij collega islamologen, Wereldomroep, 24 april 2008.
Het is bij vakgenoten van Jansen, en ook andere academici, al jaren bekend dat Jansen zijn positie als wetenschapper heeft opgeofferd voor het voeren van politieke anti-islam propaganda. Ook ik heb hierboven opgemerkt dat Jansen zich niet gedraagt als een wetenschapper, maar als de hogepriester van een anti-islam religie.
Deze keuze van Hans Jansen verklaart waarom hij niet meer uit de voeten kan met het werk van collega Edward Said, die dit soort politiek gedreven wangedrag in de westerse oriëntalistiek aan de kaak heeft gesteld.
Het staat de heer Jansen vrij om middels propaganda de anti-Islam politiek van Wilders te steunen, het is alleen niet fair dat hij zijn status als emeritus hoogleraar misbruikt om bij de achterban van Wilders de schijn te wekken dat zijn negatieve uitlatingen over de Islam en de Arabier wetenschappelijk zijn onderbouwd, want dat is “volksverlakkerij”. Jansen is een sprookjesverteller geworden, en zo moeten zijn teksten ook worden gelezen, als sprookjes en niet als wetenschappelijk verantwoorde literatuur.
BeantwoordenVerwijderen
Ik denk dat de arabist Jansen het juist ziet; zijn tegenstanders niet.
HPax
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
U mag denken dat arabist Jansen het juist ziet.
Alleen heeft arabist Jansen zijn stellingen nooit kunnen bewijzen aan de hand van de tekst waar hij meent uit te putten.
Wat doet Jansen wanneer er kritiek op zijn beweri9ngen komt?
Juist! Deur hard dicht slaan en nergens op reageren. Want: arabist Jansen ziet het juist!
Verwijderen
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderen
“Ik denk dat de arabist Jansen het juist ziet; zijn tegenstanders niet.”
Dus dan weet jij HPax welke kritiek andere academici hebben op het latere werk van arabist Jansen en kan jij ons ook uitleggen waarom zijn tegenstanders in hun kritiek op jouw idool er naast zitten. Nou, dan zou ik zeggen steek van wal en overtuig ons, leg uit waarom zijn tegenstanders het fout hebben want Jansen zelf doet dat niet. Dus als jij dat kan dan heb je de primeur.
BeantwoordenVerwijderen
Hpax, dat kun je natuurlijk wel ‘denken’ (of vinden) en in theorie zou het heel goed mogelijk kunnen zijn dat de kudde op een verkeerd spoor zit en dat er in eerste instantie slechts een enkeling dat in de gaten heeft. Zou kunnen.
Maar ik heb toch zo langzamerhand wel wat redenen om te denken dat het in dit geval een beetje anders zit. Tot zo’n tien jaar geleden (of tot net iets daarna), was Jansen geheel into de omstreden Midden Oosten watcher Laurie Mylroye (zie hier wiki: http://en.wikipedia.org/wiki/Laurie_Mylroie ). In 2001 heb ik me, op aanraden van Jansen, zelfs geabonneerd op haar electronische nieuwsbrief en ontving ik dagelijks een (of meer) alarmistische mails over het chemische en biologische wapenarsenaal van Saddam Hussein. Bovendien kon zij ‘bewijzen’ dat Saddam achter 9/11 zat (in ieder geval dat Saddam achter de eerste WTC aanslag zat en Ramzy Yusuf zou een Iraakse geheim agent zijn geweest). Bijna niemand nam haar serieus. Jansen was echt een van de weinigen. Na de Amerikaanse invasie is gebleken dat deze mevrouw Mylroie er werkelijk op alle fronten naast zat. Niet een klein beetje, maar in alle opzichten en dan ook nog totaal. Hoewel Jansen nog in 2004 naar haar verwees, is zij na die tijd vrijwel geruisloos ingeruild voor mevrouw Littman (Bat Ye’or). Er staat ook nog een interview met haar op deze site trouwens. Een paar jaar geleden heb ik haar boek gelezen en nog van alles daar omheen (zowel andere bijdragen van mevrouw Littman, van haar medestanders en haar critici). Eerlijk gezegd denk ik dat dit minstens, zo niet nog erger is dan Laurie Mylroie. Dat deze vreemde uitstapjes van Jansen ertoe hebben geleid dat hij wat minder serieus wordt genomen, kan ik daarom wel begrijpen. In theorie is het natuurlijk mogelijk dat Jansen en die twee dames gelijk hebben (alhoewel, bij Laurie Mylroie klopte er aantoonbaar helemaal niets van en dat er bij Bat Ye’or weinig van klopt kun je afleiden uit de interne logica van haar eigen boek en bovendien meteen beamen als je ook maar enige basale kennis hebt van de geschiedenis van het Midden Oosten en de internationale politieke verhoudingen van de afgelopen decennia). Dan kun je natuurlijk wel ‘vinden’ dat dit allemaal wel klopt (dit is nu eenmaal mijn mening, en daarom even waar als alle andere meningen), maar dan ben je natuurlijk wel een grotere relativist dan al die zg cultuurrelativisten en ‘politiek-correcten’ bij elkaar. Dan is er pas echt sprake van doorgeschoten postmodernisme en dat kan nooit de bedoeling van bijv. iemand als Hans Jansen zijn. Denk daar nog maar eens over na 🙂
BeantwoordenVerwijderen
Wat een ongedisciplineerde zijwaartse bokkesprongen van iedereen de hele tijd! Gelukkig heeft Max Goedblick zijn vragen diverse keren herhaald en ons zo bij de les gehouden. Het is, althans voor mij, duidelijk dat HJ een antwoord verschuldigd is op tenminste de vragen 1. en 2., zie boven. Die zijn de belangrijkste. De antwoorden hierop moet HJ paraat hebben en in één of twee zinnen kunnen geven, omdat die funderend zijn voor zijn visie, dus waar blijven ze meneer Jansen?
BeantwoordenVerwijderen
Hans Jansen, wees zo vriendelijk om ons althans uw antwoorden op MG’s vragen nrs. 1 en 2 te geven. U hebt ze paraat en kunt ze in een of twee zinnen per vraag geven. Dus voor de draad ermee. Uw onversneden (en door deze geweldige discussie geenszins ontmoedigde) bewonderaar, Piet-Hein Nelissen uit Middelburg.
BeantwoordenVerwijderen
Okee meneer Jansen, nu u u weer. Graag beknopt en toch diep stekend antwoord op ten minste de vragen nrs. 1 en 2 van MG, hierboven op diverse plaatsen herhaald.
BeantwoordenVerwijderen
Hans Jansen, wees zo vriendelijk om ons althans uw antwoorden op MG’s vragen nrs. 1 en 2 te geven. U hebt ze paraat en kunt ze in een of twee zinnen per vraag geven. Dus voor de draad ermee. Uw onversneden (en door deze geweldige discussie geenszins ontmoedigde) bewonderaar, Piet-Hein Nelissen uit Middelburg.
BeantwoordenVerwijderen
Het moet gemakkelijk zijn voor Hans Jansen om de vragen nrs. 1 en 2 van Max Goedblick dd 12 juli, 11:56 uur, beknopt te beantwoorden? Die antwoorden moet hij paraat hebben, in zoverre geef ik MG gelijk. Piet-Hein Nelissen
BeantwoordenVerwijderen
1] De arabist H. Jansen (HJ) heeft in juni 2013 op Weblog Hoeiboei vrij snel na elkaar twee opstellen geplaatst: 1HJ = ´Ontwikkelingshulp en massa-immigratie: Cui bono?´en 2HJ = ´Egypte begeert het juk van de sharia af te schudden´.
Beide bijdragen hebben een stroom van reacties verwekt van een omvang kwantitatief voor artikels op Hoeiboei ongewoon. Daarvan laat ik de positieve hier buiten beschouwing, ten gunste van de negatieve. Die laatste zijn steevast en monotoon van 3 personen, te weten: 1. Goedblick, 2. Schreve, en – ook dat nog – van 3. El Housaini. De laatste fungeert als HJ´s belager (Nederlands: ´stalker´).
Ik schuif 1HJ en 2HJ in elkaar, maar doe dit met twee proviso´s, te weten: 1* Schreve komt alleen in 2HJ voor, en 2* wat ik vanaf hier verder ga typen, is naar aanleiding van de reacties
van Schreve en Goedblick op die van mij in 2HJ, ´HPax, 25 juli 2013, 14.28u´. Daarin staat:
IK DENK DAT DE ARABIST JANSEN HET JUIST ZIET, ZIJN TEGENSTANDERS NIET. HPax.´
Dit vonnis had ik net zo goed in 1HJ kunnen vellen of om logistieke reden zelfs daar beter, maar hoe ook slaat hij op beide artikels van HJ, cum reacties daarop. Schreve komt dan formeel wel iets te kort, maar wie kan dat wat schelen?
2] Nu waarom het direct gaat.
1) AD Goedblick in 2HJ, ´comment´ 2HJ, dd25.07.13/ 20.33u. Daarin komt G. met: ´leg eens uit waarom zijn tegenstanders het fout hebben want Jansen zelf doet dat niet. Dus als jij het kan, dan heb je een primeur´.
Welnu, G. vraagt mij het onmogelijke. Want op 1HJ staat in één (= G.´s ´comment´ 15.07.13 / 15.59u) van zijn stortvloed aan reacties: ´Studeren is niets dan woordjes leren. Dat geldt voor elke theoretische opleiding, ook voor de economie´. Met welke overtuiging G. voor mij intellectueel onbereikbaar is geworden. Ik ben geen woordenboek, ik ga hem niet nieuwe woorden leren.
Om hem toch wat van dienst te zijn, verwijs ik G. naar mijn c 1HJ 28.06.13 / 12.16u. Laat G dat nou eens lezen – voor de eerste keer? – en blijk geven dat hij mijn ´woordjes´ begrijpt. Dan zien we verder. Maar als dat al te moeilijk is!?
Ten slotte heb ik G. in mijn 1HJ 28.06.13 / 22.45u een brandende vraag gesteld, naar aanleiding van zijn c 1HJ 28.06.13 / 21.26u. Daarin verwittigt hij ons van het feit dat hij met het opvissen van rottende lijkjes van babies bezig is geweest. Waarom doet G. dat, waarom vertelt hij dat? Op mijn vraag heeft G. niet gereageerd.
2) AD Schreve. Ik kan om praktisch-materiële reden S. niet zo afhandelen als G. en volsta ik in S´s geval met die naar mijn boek te verwijzen: De allochtonen en wij, Gigaboek, ed 2012.
Ik wil liever niet dat G. mijn boek leest. Het is te moeilijk – veel te veel nieuwe woordjes – en vrees ik dan het gevolg waarvoor Plato bij monde van Sokrates waarschuwde. Sokrates ontraadde zijn leerlingen met ongetrainde mensen te debatteren. In de discussies die de laatsten niet aankunnen, ontaarden of ontpoppen ze zich als misanthropen, Ze worden gemeen en gaan vieze zeggen, zoals G. in c 1HJ 17.19u: ´Je praat poep sirik iets waar struisvogels hun anus voor gebruiken.´ G. lijkt van een onreine klasse te zijn. Neem ook zijn ´rottende baby-lijkjes´. HPax.
BeantwoordenVerwijderen
Reacties
@HPax,
U schreef een boek, maar weet de betekenis van stalker niet?!
Stalker volgens van Dale:
stalker [stalkər] (de; m,v; meervoud: stalkers)
1
iemand die een ander (bv. een ex-echtgenote, een popster) hinderlijk achtervolgt, bedreigt enz.
Ik achtervolg Jansen niet en bedreig hem ook niet.
Als u plaats mag nemen op de stoel van van Dale, dan mag u de betekenis van woorden veranderen!.
Ik achtervolg niemand, ik zit, zoals nog enkelen hierboven met een paar vragen, waaronder:
“1. Waarom zou Obama als Christen en president van Amerika de Moslimbroeders “goed” vinden en sympathie hebben voor hun politieke idealen?
2. Wat is het belang van de V.S. dat de Moslimbroeders in Egypte en daarbuiten aan de macht komen.”
(Goedblick 12 juli, 11:56)
Piet-Hein Nelissen wees er ook al een aantal keer op.
Dus als Jansen hierop een gedegen antwoord weet te formuleren, zijn ‘G’, ‘EH’, PHN en ‘S’ grotendeels uitgepraat.
Verwijderen
@ Hpax, ik begrijp dat bovenstaand codebericht eigenlijk een boekpromotie is? Nu ben ik best bereid om in tijden van crisis wat neer te leggen om uw dappere initiatief te steunen en bovendien heb ik ook een aardige collectie boeken, die recht tegen mijn persoonlijke overtuigingen ingaan. Ik vind het dapper van u dat u een boek publiceert (kon u er trouwens geen uitgever voor vinden?) dus daarvoor alle lof. Alleen zou u mij van dienst willen zijn en in begrijpelijk Nederlands een kleine synopsis hier in dit forum neer te pennen? Dan kan ik een eerlijke afweging maken of het de moeite waard is om daadwerkelijk tot aanschaf over te gaan. Of is het boek ook als een code-bericht opgesteld en alleen te ontcijferen door de ingewijden van Het Verzet? Helaas behoor ik niet tot die uitverkorenen, dus dan vrees ik dat uw werk voor een simpele ziel als ik ontoegankelijk zal blijven. Maar mocht u uw boekwerk wel in begrijpelijk Nederlands hebben geschreven, zou u dan zo vriendelijk willen zijn om in even helder Nederlands toe te lichten waar het in grote lijnen over gaat? Bij voorbaat dank.
BeantwoordenVerwijderen
Piet-Hein Nelissen, je hebt volkomen gelijk. Dit zijn idd de kernvragen. Dat het hier weleens ontspoort komt omdat de meeste reaguurders hier graag komen praten over ‘wat doet dit allemaal met mij (en mijn eigen onderbuik)’. Tamelijk navelstaarderig. Heel postmodern eigenlijk. Alleen maar over die ‘bibelobonse beeldvorming’, om met Hans Jansen te spreken (zo heb ik hem ooit een keer de discussies rond Edward Saids Orientalism horen omschrijven). Maar het is wel aardig om te zien dat zelfs een discussie over het politieke systeem in Egypte en de internationale politieke verhoudingen hier meteen worden gerelateerd aan belangrijke persoonlijke vraagstukken als ‘de islam en ik’ (zie bijv. de bovenstaande cryptische boekpromotie van HPax). Men is hier veel meer door het postmodernisme beïnvloed en gevormd dan men zelf in de gaten heeft.
Maar ook ik ben nog altijd er benieuwd naar een afdoend antwoord op de bovenstaande twee vragen. Dus zie er naar uit.
BeantwoordenVerwijderen
Maar meneer Jansen, in een recenter blogbericht op deze site schrijft u (http://hoeiboei.blogspot.nl/2013/07/zomergast-anders.html?showComment=1375273674008):
“Als het Westen wat het Midden Oosten betreft een beetje naar Mosaddeq had geluisterd. hadden we de rest van die namen waarschijnlijk niet gekend”.
Al is waarschijnlijk bijna iedereen hier op dit forum dit stukje geschiedenis vergeten (zeker degenen die u hier alle lof toewuiven, omdat ze alles wat er in het Midden Oosten gebeurt relateren aan hun eigen subjectieve beleving van Moslims in Nederland), dit is wel zo verpletterend waar, dat ik me niet kan voorstellen dat u geen zinnig antwoord heeft op de openstaande twee vragen. Dus als u nou zo vriendelijk wil zijn om daar een helder antwoord op te formuleren? Uw opmerking over de episode Mosaddeq bewijst voor mij dat u daar zeker toe in staat bent.
BeantwoordenVerwijderen